بعد از کتاب «ویولون زن روی پل»، دنبال آثار دیگر خسرو باباخانی بودم. «خسروِشیرین» را انتخاب کردم. کتاب، مجموعه ی داستانهای کوتاهی است که هر کدام حکایت از تجربه ی عاشقانه ی خسرو، قهرمان داستان است. داستانها از سال‌های قبل از انقلاب و دوران نوجوانی خسرو شروع می‌شود و تا سال‌های اول جنگ ادامه دارد. ابتدای کتاب طنز شیرینی دارد ولی هر چه پیش می رود جدی تر می شود؛ تا جایی که در پایان با گلوی فشرده از بغض تمام می شود. انتهای داستان از زاویه ی جدیدی به جنگ نگاه کرده است و آوارگی جنگ را با تمام جزییات به تصویر کشیده است.
        

          یک طرح رمان معمولی، با یک پرداخت بد، با یک زبان غلط، و مملو از شعارزدگی!
حسین دهلوی راست گفته بود که فیلم‌فارسیه!
مدت‌ها بود هیچ کتابی رو اینجوری با زجر و مصیبت نخونده بودم.
تحول قهرمان با بیانی مضحک.
واقعا حیف پول، حیف درخت و حیف عمر!
کتابستان عزیز! چاپ نکن سر جدت این کتابا رو!
یک عدد کتاب خسرو شیرین با امضای نویسنده به فروش می‌رسد!
        

          روایت جذاب از عشقهای آتشین دوران نوجوانی و تثبیت آن در دوران جوانی با قلم استاد خسرو باباخانی
        

          یک داستان شیرین به قلم آقای باباخانیِ عزیز که از "عشق" می‌گوید و دل‌نشین است.
        

          تنها کتابی که از خوندن اش پشیمونم
        

          #کتاب
#عشق
#خسروِ_شیرین
#کتابستان
#خسرو_باباخانی


🥀

♡تاریخ پُر از خسروهایی ست با عاشقانه هایی جذاب و شیرین.
و این بار «خسروِشیرین» روایتِ نوجوان تهرانی ساکن آبادان‌است که اولین عاشق شدنش را در ۱۶ سالگی تجربه می کند و این آغاز عاشق شدن های عجیب و پُر حادثه اوست.
دلبستگی هایی که از «میترا» و «شهره» آغاز می شود و با «عاطفه»و «شقایقِ پارسی» ادامه می یابد.

♡ خسرو مهجور که همه به او می گفتند هم خسرو هستی هم مهجور؟!😁
او در میانه ی عاشقی هایش طبع عشق و تغّزل را به خود می بیند،می رود تا که پیدا کند شیرینش را!
شاید هم خودش را!
دلبستگی هایش پایان ندارد،
او خود را در بی نهایت دنیا و علاقه هایش و احساسش گم می کند.
در بهبوهه ی عاشق شدن هایش را
 از سینما رکس آبادان تا بهمنشیر،
از بهمنشیر تا همدان،
از همدان تا شیراز و تهران،
از قیام خونین مردم تبریز به مناسبت چهلمین روز شهدای قم،
از ساواک
و......

براستی تا کجا این عاشق شدن های خسرو ادامه دارد؟
آیا خسرو،شیرینش را پیدا می کند؟
آیا برای عشق پایانی وجود دارد؟

🥀

برشی از متن کتاب؛
_خسرو خوبان،کویر مدفن عاشقای بی مزاره!
صدایش یک بار دیگر شکست و گفت:«مثل جدّم...»
نگفت!
زیر پایم یک دفع خالی شد.سقوط کردم به عمق دره ای که هزار هزار پا عمق داشت و ده ها ده ها متر تاریکی.
گفت:«برق را روشن نکن!»
می خواستم هم نمی توانستم.داشتم جان می کندم.شب شط علیلی بود.

#مذهبی
        

          کتابِ بد!
فیلم‌فارسی!
عاشقانه‌های لوس!
لحن بی‌خود (کافیه بچه‌ی تهران باشی تا بدونی بچه‌های تهران اینجوری که راوی تهرانی کتاب حرف می‌زد، صحبت نمی‌کنن) 
سوای داستانی که نداشت، ویراستاری کتاب هم خیلی بد بود. بعضی از پاراگراف‌ها تکرار شده بودن.

در نهایت: با پنجاه و دو هزار تومان خود کارهای بهتری انجام بدید!
و اون یک ستاره هم به‌حرمت آیه‌ی شریفه‌ای بود که توی متن کتاب درج شده.
        

          خسروشیرین روایت مرد شدن نوجوانان این مرزوبوم است در میانه آوردگاه جنگ.
نوجوانی که عشق و دوست داشتن را مرحله به مرحله زیست و زیر بارش شکست و جوانه زد و رشد کرد.
نوجوانان امروز چه فرقی با بهنام محمدی‌ها می‌کنند؟
بهنام‌ها در آن سالهای پرحادثه میدانی برایشان باز شد برای نشان دادن قدرت اراده و شجاعت و غیرتشان و چه بسیارشان چون قهرمان خسروشیرین عاشق فلان خواننده زن و بازیگر سینمای قبل انقلاب بودند و انقلاب و جنگ دنیایی دیگری را پیش رویشان باز کرد.
نوجوان امروز از همان آب و خاک است.
        

          عشق ، سختی، تلاش، فراموشی، رسیدن،نرسیدن ، چه راه پر تلاطمی داره این داستان.
        

          داستان های کوتاه از دلدادگی های نوجوانی و جوانی یک پسر!
شاید اگر آخرش به جایی، نتیجه ای، ختم می شد بهتر بود...
اولین کتابی که از کتابستان خواندم و نپسندیدم!
        

          رفاقت هایی گرم پشت نیمکت دبیرستان، نوجوانانی که یک شبه مرد شدند، فرازها و نشیب ها، گم کردن مجدد گمشده ها، از دست دادن، مبارزه، آرمان، نرسیدن. آری، رسیدن است و جدایی، درود بر نرسیدن ...
        

          فوق العاده زیبا.
یک عاشقانه تمام عیار.
        

          
مرحوم نادر خان ابراهیمی یک کتاب دارد به نام برائت استهلال. موضوعش درباره‌ی شروع مناسب  داستان است. همه تجربه کردیم کتاب هایی را که بعد از شروع، پانصد بار بلند شدیم و دوباره از اول خواندیم و بعد شمردیم  کتاب چند صفحه است  وآخر به زور و فشار رسیدیم به صفحه ۲۰ !
اما فکر می کنم نویسنده خسروِشیرین ،برائت استهلال را خیلی خوب یاد گرفته است.شروع داستان این قدر جذاب است که کتاب به دستتان می چسبد و به شرط داشتن زمان کافی می شود یکباره تمامش کرد .
نویسنده با کتاب ویولن زن روی پل معرف حضور اکثریت است.همان آقای خسروی مهربان و عاطفی این کتاب را نوشته است.رگه های مهربانی و احساسات او در کتاب خسروشیرین کاملا مشهود است.
کتاب روایتی است از پسری ۱۷،۱۸ ساله که از عاشق شدن می گوید.نگاه نویسنده داستان‌ به مقوله‌ی عشق این قدر شیرین است که گرفتار کلیشه نمیشود و تازگی خود را حفظ کرده است.
رگه های طنز موجود در زبان ،سبب جذب مخاطب نوجوان می شود.
این کتاب را در جمع نوجوانان خواندم.به بعضی بخش هایش از نظر باور پذیری اشکال داشتند.

❌❌❌❌خطر افشا

می گفتند چه طور می شود وسط جنگ و مبارزه عاشق شد و یا اینکه دخترها خیلی راحت با عاشقی کنار می آیند و راه و رسمش را خیلی خوب بلدند! اصلا ممکن است وسط جنگ این اتفاق بیوفتد؟؟
این ایراد وارد نیست.زیرا ما با اثری داستانی طرف هستیم که بر پایه تخیل است و خیال پردازی نویسنده صحنه ها را خلق کرده است.ما از رمان توقع کتاب تاریخ نداریم و نمی توانیم برای یافتن تاریخ  واقعی به آن استدلال کنیم.
نویسنده تنها خط کلی تاریخ انقلاب و جنگ را به صورت واقعی به کار برده و باقی کار  یک اثر داستانی است.و نباید توقع تطابق کامل واقعیت با آن را داشت. 

❌❌❌پایان خطر افشا

کتاب مناسب نوجوانان ۱۵تا ۱۸ و بزرگسالان می باشد.
#جنگ_تحمیلی
#انقلاب 
#مبارزه 
#عشق
#ساواک 
        

          کتابی که اشک ها و لبخند هارو باهم بوجود میاره  و لحظه های شیرنی و رغم میزنه...
خسرو خوبان
 قهرمان این داستان و شادترین و در عین حال غمگین ترین کاراکتر این داستانه...
        

          عاشقانه هایی از زبان یک پسر در سنین مختلف، پر کشش و جذاب پیش میره با کلی یادآور برای اونایی که سنشون بیشتره. با گذر زمان و رشد شخصیت خسرو عشق ها متفاوت میشه این موضوع قابل درک و تصور میشه براتون شاید خودتون رو جای خسرو بذارین خیلی جاها!!! حتما بخونید
        

          کاش فصل آخرش و نمیخوندم
کاش یه جور دیگه آوارگی و نشون میداد 
کاش انقدر رو لاشخور مانور نمیداد 
کاش حداقل من ِ مادر نمیخوندم 💔
خیلی تلخ بود 
من ظرفیتش و نداشتم ...
        

          اولاش رو دوست نداشتم اصلا نزدیک بود ولش کنم نخونم، اما ...
ادبیاتش، قصه‌اش خیلی قشنگ بود. عجییییب قشنگ روایت کرده بود یه سری واقعیت‌هارو ...
(یکی دوجای کتاب هم بود که من بازم دوست نداشتم!)

درواقع اومده بود تو قالب طنز شروع کرده بود داستان زندگی یه پسر نوجوون رو تو دوره های مختلف ایران گفته بود (قبل انقلاب، بعد انقلاب و ...)

هم باهاش میخندی، هم گریه میکنی ...

«خسرو شیرین» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/101028
        

          اگر اشتباه نکنم، این سومین بار است که کتاب را می خوانم.
آن جایی متوجه عمق زیبایی کتاب شدم که با یک تفاوت ضمیر اول شخص مفرد و جمع در دو فعل دوجمله متوالی، یاد یک اتفاق مهم در بخش قبلی در من زنده شد، جوری که ته دلم را لرزاند. شاید حتی آن تفاوت ضمیر از دست ویراستار در رفته باشد و یا شاید ناشی از زیرکی نویسنده بوده باشد. به هر حال احساسی را در من زنده کرد که الله الله. کلا تکرارها را خیلی خوب و دلنشین اجرا کرده بود. یادآوری ها را خیلی خوب در طول داستان رقم می زد. تکرار، چیزی که عمدتا نقطه ضعف نوشته به حساب می آید و خواننده را می آزارد در اینجا چنان هنرمندانه به کار گرفته شده بود که خواننده با لذتی عمیق، جملات تکراری را با نویسنده زمزمه می کند. جملاتی از قبیل:

"به قول مادرمان"
"خندید، خنده بلند و زنگ دار و شاد. درست مثل بچه ها."
"منظورش از فلانی ما بودیم. تازه ننشسته بودیم هم. سرپا بودیم. اصطلاحا گفت چه نشسته ای."
"شب شط علیلی بود"
"خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن
خوشا مردن خوشا از عاشقی مردن"

ما قدم به قدم شاهد رشد و تعالی شخصیت خسرو هستیم. عشق های خسرو هر بار عمیق تر و واقعی تر می شوند.
داستان، داستان عاشق شدن های خسرو است، داستان خسرو و دوستانش که زنده بودند. حیات داشتند. روح داشتند. رفاقت شان از سر هوس نبود و به راحتی و خوشی ها محدود نمی شد. با هم در کشاکش اتفاقات و حوادث زندگی می کردند. به شیوه زندگان زندگی می کردند، مانند مردگان زندگی نمی کردند. نقش خودشان را در لحظه نیاز تشخیص دادند و مردانه شانه شان را زیر بار سختی ها ومشکلات دادند. رفاقت هایی چنینم آرزوست.
از صفحه ۱۹۵ خیلی خیلی خیلی امکان تصویر سازی داستان بالا می رود. بالا بود، بالاتر می رود. از همین صفحه است که تلخ ترین و دردناک ترین اتفاقات رقم می خورد. ازدست دادن ها و آسیب ها خیلی جدی و واقعی می شوند. وجه داستان تغییر می کند. شخصیت ها متحول می شوند.
به قول علی میرمیرانی چقدر همه چیز درست و بجا و به اندازه بود.
عاشقانه، طنز، تلخ، نمی دانم، نمی دانم نویسنده چه گونه ها و فرم هایی را در این کتاب گرد هم آورده. در این کتاب به شکل عجیبی باهم ادغام شده اند. با ترکیبی چشم‌نواز و دل‌نشین مواجه هستیم. من با این کتاب هم خندیدم، هم لذت بردم، هم اشک ریختم، هم دلم لرزید. همراه با خسرو مات و خیره چشمان سیده زهرا خانم شدم. همراه او با عاطفه خانم یا همان سیده شیرین! در خیابان های پر التهاب قدم زدم. پا به پایش در بیابان راه رفتم و لحظه به لحظه درکنارش اضطراب و استرسش را تجربه کردم. همراه با او دلم قنج رفت و مثل او عاشق شدم.
راوی داستان روضه نمی خواند. موعظه نمی کند. دنبال ماه عسل بازی هم نیست. داستان را طوری تعریف میکند انگار از زخم دیرینه ای صحبت میکند. زخمی که خوش ندارد خیلی به مخاطب بیچارگی خودش را نشان دهد. با اقتدار و صلابت نشسته و مثل پدربزرگی که از خاطرات عجیب و معجزه آسایش برای نوه اش می گوید، خط به خط این سوگ نامه ی طنز و عاشقانه را می خواند.
علیرضا قربانی در مغزم بی وقفه و پشت سر هم می خواند:
یک آن شد این عاشق شدن، دنیا همان یک لحظه بود، آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود...

دست و قلم خسروباباخانی را می بوسم.
        

          ﷽
شاید شما هم مثل من زمانی که اسم کتاب را با عناوینی شنیده‌اید با عناوینی همچون طنز، عاشقانه همراه بوده،اما من می‌خوام  چند واژه جدید کنار اسم این کتاب اضافه کنم:غم ، اشک ، درد دوری و نرسیدن.

خسرو داستان خسروشیرین،پسری‌ست که در سال سوم دبیرستان در رشته سخت ریاضی و فیزیک درس می‌خواند،پسرکی‌تهرانی که حالا از داستان روزگار ساکن جنوب است و به تعداد دفعات عاشق آدم‌هایی می‌شود که باهم کلی فرق دارند،اما این عشق‌ها از نظر من واقعی بود و خسرو می‌توانست در فراق هرکدام دیونه شود!

طنز در لهجه و رفتار خسرو و دوستانش وجود دارد،اما غم کتاب آنجاست که‌خسرو و مردم
راهی بیابان می‌شوند برای ترک و دیار خود و خلاصی از جنگ!!

برای من این کتاب هم داستان داشت و هم دلیل که یکبار دیگر بخوانمش، غم خسرو، غمی‌ست شیرین و دلپذیر، عاشقی او پاک و نجیب است اما...

البته به لحاظ درج تاریخ  فکر کنم دو فصل کتاب باید جایشان عوض شود،چون کمی تاریخ‌ها همخوانی ندارد