بعد از کتاب «ویولون زن روی پل»، دنبال آثار دیگر خسرو باباخانی بودم. «خسروِشیرین» را انتخاب کردم. کتاب، مجموعه ی داستانهای کوتاهی است که هر کدام حکایت از تجربه ی عاشقانه ی خسرو، قهرمان داستان است. داستانها از سال‌های قبل از انقلاب و دوران نوجوانی خسرو شروع می‌شود و تا سال‌های اول جنگ ادامه دارد. ابتدای کتاب طنز شیرینی دارد ولی هر چه پیش می رود جدی تر می شود؛ تا جایی که در پایان با گلوی فشرده از بغض تمام می شود. انتهای داستان از زاویه ی جدیدی به جنگ نگاه کرده است و آوارگی جنگ را با تمام جزییات به تصویر کشیده است.
        

          یک طرح رمان معمولی، با یک پرداخت بد، با یک زبان غلط، و مملو از شعارزدگی!
حسین دهلوی راست گفته بود که فیلم‌فارسیه!
مدت‌ها بود هیچ کتابی رو اینجوری با زجر و مصیبت نخونده بودم.
تحول قهرمان با بیانی مضحک.
واقعا حیف پول، حیف درخت و حیف عمر!
کتابستان عزیز! چاپ نکن سر جدت این کتابا رو!
یک عدد کتاب خسرو شیرین با امضای نویسنده به فروش می‌رسد!
        

          روایت جذاب از عشقهای آتشین دوران نوجوانی و تثبیت آن در دوران جوانی با قلم استاد خسرو باباخانی
        

          فوق العاده زیبا.
یک عاشقانه تمام عیار.
        

          
مرحوم نادر خان ابراهیمی یک کتاب دارد به نام برائت استهلال. موضوعش درباره‌ی شروع مناسب  داستان است. همه تجربه کردیم کتاب هایی را که بعد از شروع، پانصد بار بلند شدیم و دوباره از اول خواندیم و بعد شمردیم  کتاب چند صفحه است  وآخر به زور و فشار رسیدیم به صفحه ۲۰ !
اما فکر می کنم نویسنده خسروِشیرین ،برائت استهلال را خیلی خوب یاد گرفته است.شروع داستان این قدر جذاب است که کتاب به دستتان می چسبد و به شرط داشتن زمان کافی می شود یکباره تمامش کرد .
نویسنده با کتاب ویولن زن روی پل معرف حضور اکثریت است.همان آقای خسروی مهربان و عاطفی این کتاب را نوشته است.رگه های مهربانی و احساسات او در کتاب خسروشیرین کاملا مشهود است.
کتاب روایتی است از پسری ۱۷،۱۸ ساله که از عاشق شدن می گوید.نگاه نویسنده داستان‌ به مقوله‌ی عشق این قدر شیرین است که گرفتار کلیشه نمیشود و تازگی خود را حفظ کرده است.
رگه های طنز موجود در زبان ،سبب جذب مخاطب نوجوان می شود.
این کتاب را در جمع نوجوانان خواندم.به بعضی بخش هایش از نظر باور پذیری اشکال داشتند.

❌❌❌❌خطر افشا

می گفتند چه طور می شود وسط جنگ و مبارزه عاشق شد و یا اینکه دخترها خیلی راحت با عاشقی کنار می آیند و راه و رسمش را خیلی خوب بلدند! اصلا ممکن است وسط جنگ این اتفاق بیوفتد؟؟
این ایراد وارد نیست.زیرا ما با اثری داستانی طرف هستیم که بر پایه تخیل است و خیال پردازی نویسنده صحنه ها را خلق کرده است.ما از رمان توقع کتاب تاریخ نداریم و نمی توانیم برای یافتن تاریخ  واقعی به آن استدلال کنیم.
نویسنده تنها خط کلی تاریخ انقلاب و جنگ را به صورت واقعی به کار برده و باقی کار  یک اثر داستانی است.و نباید توقع تطابق کامل واقعیت با آن را داشت. 

❌❌❌پایان خطر افشا

کتاب مناسب نوجوانان ۱۵تا ۱۸ و بزرگسالان می باشد.
#جنگ_تحمیلی
#انقلاب 
#مبارزه 
#عشق
#ساواک 
        

          کتابی که اشک ها و لبخند هارو باهم بوجود میاره  و لحظه های شیرنی و رغم میزنه...
خسرو خوبان
 قهرمان این داستان و شادترین و در عین حال غمگین ترین کاراکتر این داستانه...
        

          عاشقانه هایی از زبان یک پسر در سنین مختلف، پر کشش و جذاب پیش میره با کلی یادآور برای اونایی که سنشون بیشتره. با گذر زمان و رشد شخصیت خسرو عشق ها متفاوت میشه این موضوع قابل درک و تصور میشه براتون شاید خودتون رو جای خسرو بذارین خیلی جاها!!! حتما بخونید
        

          کاش فصل آخرش و نمیخوندم
کاش یه جور دیگه آوارگی و نشون میداد 
کاش انقدر رو لاشخور مانور نمیداد 
کاش حداقل من ِ مادر نمیخوندم 💔
خیلی تلخ بود 
من ظرفیتش و نداشتم ...
        

          موقعیتیکه  کتاب روایت کرده بود  خیلی ظرفیت بالاتری داشت . بنظرم همین موضوع کتاب رو اگه با روایتی قوی تر نوشته می‌شد اثر خیلی قوی میشد . شاید بشه با در نظر گرفتن اینکه کتاب برای گروه سنی نوجوان نوشته شده از کنار این همه گل درشت حرف زدن و کوبیده شدن منظور نویسنده به صورت  آدم گذشت .

یه ساده دلی داشت که باعث شد تا تهش بخونم .
راستش رو بخواید من اینکه تو فصل آخر دیالوگ هاش یا سیده زهرا رو درک نمیکردم . مگه مذهبی و جهادی نبودن چطور دست همو میگرفتن و مثل زن و شوهرا باهم صحبت می‌کردن؟!
یجورایی عجیب بود ..
        

          اولاش رو دوست نداشتم اصلا نزدیک بود ولش کنم نخونم، اما ...
ادبیاتش، قصه‌اش خیلی قشنگ بود. عجییییب قشنگ روایت کرده بود یه سری واقعیت‌هارو ...
(یکی دوجای کتاب هم بود که من بازم دوست نداشتم!)

درواقع اومده بود تو قالب طنز شروع کرده بود داستان زندگی یه پسر نوجوون رو تو دوره های مختلف ایران گفته بود (قبل انقلاب، بعد انقلاب و ...)

هم باهاش میخندی، هم گریه میکنی ...

«خسرو شیرین» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/101028
        

          فوق العاده بود.
        

          آغازش با لبخندی شیرین است، خنده‌ای از سر دل، از دلِ جوانیِ خسرو...
اما هر ورق که جلوتر می‌روی، گره‌ها بیشتر می‌شوند، دل عاشق‌تر، و مسیر پرپیچ‌تر.
او فقط عاشق نیست... او در عاشقی می‌زید، نفس می‌کشد، تا آن‌جا که عشقش او را به میانه جنگی بی‌رحم می‌کشاند.
و درست همان‌جا، که باید شمشیر باشد و خون، تو اشک می‌ریزی؛ برای پسری که شاید هیچ‌گاه فرصت عاشق ماندن نیافت.
خسرو و شیرین فقط یک منظومه نیست، آیینه‌ای‌ست از دل‌باختگی، دلدادگی، و سرنوشت‌هایی که گاهی پیش از وصال، پایان می‌گیرند...
        

          اگر اشتباه نکنم، این سومین بار است که کتاب را می خوانم.
آن جایی متوجه عمق زیبایی کتاب شدم که با یک تفاوت ضمیر اول شخص مفرد و جمع در دو فعل دوجمله متوالی، یاد یک اتفاق مهم در بخش قبلی در من زنده شد، جوری که ته دلم را لرزاند. شاید حتی آن تفاوت ضمیر از دست ویراستار در رفته باشد و یا شاید ناشی از زیرکی نویسنده بوده باشد. به هر حال احساسی را در من زنده کرد که الله الله. کلا تکرارها را خیلی خوب و دلنشین اجرا کرده بود. یادآوری ها را خیلی خوب در طول داستان رقم می زد. تکرار، چیزی که عمدتا نقطه ضعف نوشته به حساب می آید و خواننده را می آزارد در اینجا چنان هنرمندانه به کار گرفته شده بود که خواننده با لذتی عمیق، جملات تکراری را با نویسنده زمزمه می کند. جملاتی از قبیل:

"به قول مادرمان"
"خندید، خنده بلند و زنگ دار و شاد. درست مثل بچه ها."
"منظورش از فلانی ما بودیم. تازه ننشسته بودیم هم. سرپا بودیم. اصطلاحا گفت چه نشسته ای."
"شب شط علیلی بود"
"خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن
خوشا مردن خوشا از عاشقی مردن"

ما قدم به قدم شاهد رشد و تعالی شخصیت خسرو هستیم. عشق های خسرو هر بار عمیق تر و واقعی تر می شوند.
داستان، داستان عاشق شدن های خسرو است، داستان خسرو و دوستانش که زنده بودند. حیات داشتند. روح داشتند. رفاقت شان از سر هوس نبود و به راحتی و خوشی ها محدود نمی شد. با هم در کشاکش اتفاقات و حوادث زندگی می کردند. به شیوه زندگان زندگی می کردند، مانند مردگان زندگی نمی کردند. نقش خودشان را در لحظه نیاز تشخیص دادند و مردانه شانه شان را زیر بار سختی ها ومشکلات دادند. رفاقت هایی چنینم آرزوست.
از صفحه ۱۹۵ خیلی خیلی خیلی امکان تصویر سازی داستان بالا می رود. بالا بود، بالاتر می رود. از همین صفحه است که تلخ ترین و دردناک ترین اتفاقات رقم می خورد. ازدست دادن ها و آسیب ها خیلی جدی و واقعی می شوند. وجه داستان تغییر می کند. شخصیت ها متحول می شوند.
به قول علی میرمیرانی چقدر همه چیز درست و بجا و به اندازه بود.
عاشقانه، طنز، تلخ، نمی دانم، نمی دانم نویسنده چه گونه ها و فرم هایی را در این کتاب گرد هم آورده. در این کتاب به شکل عجیبی باهم ادغام شده اند. با ترکیبی چشم‌نواز و دل‌نشین مواجه هستیم. من با این کتاب هم خندیدم، هم لذت بردم، هم اشک ریختم، هم دلم لرزید. همراه با خسرو مات و خیره چشمان سیده زهرا خانم شدم. همراه او با عاطفه خانم یا همان سیده شیرین! در خیابان های پر التهاب قدم زدم. پا به پایش در بیابان راه رفتم و لحظه به لحظه درکنارش اضطراب و استرسش را تجربه کردم. همراه با او دلم قنج رفت و مثل او عاشق شدم.
راوی داستان روضه نمی خواند. موعظه نمی کند. دنبال ماه عسل بازی هم نیست. داستان را طوری تعریف میکند انگار از زخم دیرینه ای صحبت میکند. زخمی که خوش ندارد خیلی به مخاطب بیچارگی خودش را نشان دهد. با اقتدار و صلابت نشسته و مثل پدربزرگی که از خاطرات عجیب و معجزه آسایش برای نوه اش می گوید، خط به خط این سوگ نامه ی طنز و عاشقانه را می خواند.
علیرضا قربانی در مغزم بی وقفه و پشت سر هم می خواند:
یک آن شد این عاشق شدن، دنیا همان یک لحظه بود، آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود...

دست و قلم خسروباباخانی را می بوسم.
        

          ﷽
شاید شما هم مثل من زمانی که اسم کتاب را با عناوینی شنیده‌اید با عناوینی همچون طنز، عاشقانه همراه بوده،اما من می‌خوام  چند واژه جدید کنار اسم این کتاب اضافه کنم:غم ، اشک ، درد دوری و نرسیدن.

خسرو داستان خسروشیرین،پسری‌ست که در سال سوم دبیرستان در رشته سخت ریاضی و فیزیک درس می‌خواند،پسرکی‌تهرانی که حالا از داستان روزگار ساکن جنوب است و به تعداد دفعات عاشق آدم‌هایی می‌شود که باهم کلی فرق دارند،اما این عشق‌ها از نظر من واقعی بود و خسرو می‌توانست در فراق هرکدام دیونه شود!

طنز در لهجه و رفتار خسرو و دوستانش وجود دارد،اما غم کتاب آنجاست که‌خسرو و مردم
راهی بیابان می‌شوند برای ترک و دیار خود و خلاصی از جنگ!!

برای من این کتاب هم داستان داشت و هم دلیل که یکبار دیگر بخوانمش، غم خسرو، غمی‌ست شیرین و دلپذیر، عاشقی او پاک و نجیب است اما...

البته به لحاظ درج تاریخ  فکر کنم دو فصل کتاب باید جایشان عوض شود،چون کمی تاریخ‌ها همخوانی ندارد
        

          کتاب نثر روانی داشت ولی چیزی به شما اضافه نخواهد کرد 
نه درسی نه لغت جدیدی و نه هیچ
قبل از تعریف کردن از کتابی دقت کنیم
        

          تعریف های خیلی زیادی از این کتاب شنیده بودم اما کتاب معمولی تر از چیزی بود که انتظار داشتم.
 البته اگر از حق نگذریم روایت‌گری نویسنده طوری بود که کاملا خواننده را با کاراکتر خسرو همراه میکرد و برای مثال در درد ها و رنج ها، من هم به عنوان خواننده عمیقا درد و غم خسرو را احساس میکردم و این نکته مثبتی بود.
همچنین مفهوم کلی کتاب هم زیبا و قابل تامل بود...!
        

          
خسرو باباخانی نویسنده این کتاب، به سراغ مسئله کلیشه‌ای و معمولی عشق رفته است اما نگاهش به عشق متفاوت است.
خسروِشیرین، تنها یک داستان عشقی معمولی با فراز و فرود‌های همیشگی رمان عاشقانه نیست، باباخانی در اثر خود، کلیشه‌ها را شکسته و از عشق‌های خسرو می‌گوید! طنز پنهان در این اثر، هم جنبه‌ تربیتی دارد و نوعی خلاقیت ادبی است هم محملی شده است برای نشان دادن فضاهای متفاوت.
داستان از سال‌های قبل از انقلاب و دوران نوجوانی قهرمان داستان شروع می‌شود و تا سال‌های اول جنگ ادامه دارد. مکان داستان هم آبادان است.شهری که از سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم، یکی از متفاوت‌ترین فضاهای شهری ایران داشته است.
نویسنده با استفاده از نثری سرزنده و چابک که حاوی سادگی هم هست، سعی کرده است که حس و حالی که قهرمان از آن به دنیا نگاه می‌کند را به ما نشان دهد. نثری که قدم به قدم ارزش‌های فرمی متفاوتی را هم به ما عرضه می‌کند.
کتاب تنها یک خلاقیت ساده در بازی‌های فرمی نیست، بلکه از منظر محتوایی هم سعی کرده است حرف‌های خوبی برای گفتن داشته باشد. در این کتاب، می‌توان نه‌تنها حرکت و تغییر قهرمان داستان که فضای جامعه را هم دید. نگاهی که از عشق زمینی عبور کرده و به مسائل و رویداد‌هایی اشاره کرده است که کمتر کسی تاکنون بدان‌ها پرداخته است.
نویسنده هم به مسئله مبارزات انقلابی در شهرستان‌ها پرداخته است و هم ادای دینی داشته است به تلاش‌های قهرمانانه مردم آبادان در سال‌های ابتدایی دفاع مقدس. پرداختی هنرمندانه که سعی کرده است شعارزده نباشد و حرفی برای گفتن داشته باشد.
        

          حقیقتش از شخصیت داستان خیلی خوشم نیومد و اوایل کتاب خیلی کِشنده نبود و بین هر عشقیت فاصله زمانی کمی زیادی بود. 
ولی هرچی جلوتر رفت و از نیمه گذشت دنیای متفاوتی با نیمه اول کتاب داشت و واقعا پایان خوبی داشت.
یه اشکال دیگه ای که میتونم بگیرم متن خود کتاب بود  جدای از حرف زدن های هر شخصیت متن خود کتاب یجورایی محاوره بود
و به صورت کلی بخوام بگم کتاب نسبتاً جالبی بود.
        

          یک داستان شیرین به قلم آقای باباخانیِ عزیز که از "عشق" می‌گوید و دل‌نشین است.