وقتی تمام بچه های دهه شصتی از حضورشون در گروه سرود و نمایش در مدارس خاطره دارن، نشان میده مربی های پرورشی اون دهه فعالیت های خوب و گسترده ای داشتن که باید دید چرا افت کرد و به این وضعیت گرفتار شدیم؟
به نظرم این خاطره ها به صورت مصداقی به ما ایده های جالبی برای کار فرهنگی و پرورشی در سطح مدارس و به طور کلی در جامعه میده.
البته که فعالیت های مربیان پرورشی فقط به حیطه موسیقی و سرود و نمایش محدود نمیشد و تو این کتاب میتونید فعالیت های متنوع این عزیزان رو مطالعه کنید.
خیلی از مطالعه اش لذت بردم و ایده گرفتم.
      

        آسمان ۳

ای ابر دل گرفتهٔ بی آسمان بیا
باران بی ملاحظهٔ ناگهان بیا

چشمت بلای جان و تو از جان عزیزتر
ای جان فدای چشم تو با قصد جان بیا

مگذار با خبر شود از مقصدت کسی
حتی به سوی میکده وقت اذان بیا

شهرت در این مقام به گمنام بودن است
از من نشان بپرس ولی بی نشان بیا

ایمان خلق و صبر مرا امتحان نکن
بی آنکه دلبری کنی از این و آن بیا

قلب مرا هنوز به یغما نبرده ای! 
ای راهزن! دوباره به این کاروان بیا

_____________________

"عاشقان ۱ و ۲" هم بسیااااار قشنگ بودن
      

        چند وقتی بود خیال می کردم کتاب خاطرات شهدا تکراریه و من دیگه نیازی به خوندن شون ندارم.
چه خیال خامی...! 
حالا بعد از گوش دادن این کتاب، سرااااسرِ وجودم، احساس نیاز به زندگی در تک تک لحظات با شهدا شده و هر روز دارم بیشتر شیفته و شیدای اون مرام و مسلک میشم. 
حالا می فهمم چرا حضرت آقا این قدر کتاب های شهدا رو مطالعه می کنن و خسته نمیشن. چون دارن با شهدا زندگی میکنن و بین خاطرات شون نفس میکشن.
همه اش با خودم میگم یعنی میشه ما هم مثل اون ها بشیم؟! 
و اخلاق مون بوی شهدا رو بده؟! 
و انتهای مسیر سرنوشت مون مثل اون ها عاقبت بخیری و شهادت باشه؟! 
مثل اون ها، خدا عاشق مون بشه و خودش خریدار و خون بها مون بشه؟! 
شاید بشه... 
فقط اگر خودشون دست مون رو بگیرن... 
____________________________
با کتاب های صوتی ارتباط بیشتری برقرار می کنم. اصلا وقتی تموم میشن دلم برای شخصیت هاش تنگ میشه، انگار که چندین ساله دارم باهاشون زندگی میکنم. 
ولی این یکی فرق داشت. 
شخصیت ها واقعی بودن و خب معلومه که شهدا با شخصیت های خیالی یا حتی واقعیِ دیگه فرق دارن:) 
نمی دونم چه چیزی از این شهید این قدر من رو جذب خودش کرد. 
شاید اخلاص و گمنامی ایشان... 
و در حال خواندن کتاب و بعد از خواندن این کتاب، هر لحظه بیشتر و بیشتر این جملهٔ حاج قاسم تو گوشم می پیچه که:
«باید به این بلوغ برسیم که نباید دیده شویم! آنکس که باید ببیند، می بیند...!»
_____________________________
دلم حال روضه داره 
و گریه....

من شنیدم سر عشاق به زانوی شماست 
و از آن روز سرم میل بریدن دارد...
      

        از کجای زیبایی این کتاب بگم؟
حقیقتا با خیلی از کتاب های خاطرات مادران و همسران شهدا متفاوت بود
مشخص بود نویسنده واقعا نویسنده توانایی هستند چون داستان کاملا روان و جذاب روایت شده بود و به شدت هنرمندانه بود
      

        قلم حمیدرضا شاه آبادی رو خیلی دوست داشتم. 
یه جور جذابیت خاصی برام داشت. 
تصویرگری های کتاب هم حال و هوای خیلی قشنگی به صفحات کتاب داده بود. 
خصوصا برای نوجوان ها عااالیه
      

        "این حرفـی کـه میگویـم خواهـش میکنـم مردهـا نشـنوند؛ چـون ممکـن اسـت بدشـان بیایـد! شـما خانم هـا ایـن را بدانیـد آقایـان تـا آخـر هـم مثـل یـک پسـربچه هسـتند و بایـد اداره شـان کنیـد. البتـه اگـر ایـن حـرف از زبـان مـا بـه گـوش مردهـا برسـد، لابـد از ما گله خواهند کرد. واقعا خانم ها باید این پسر بچه ای را که حالا ریشش هم بعد پنجاه، شصت سال زندگی سفید شده اداره کنند."         حق تا ابد
      

        داستان بسیار شیرین و روان بود، اما این شکل داستان ها برای نوجوان ها مناسب تر است، زیرا آن ها توانایی مطالعهٔ مطالب جدی و سنگین دربارهٔ امامان یا هر موضوع دیگری را ندارند و بهتر است در قالب داستان با این مفاهیم آشنا بشوند. 
اما من دیگر فرصت ندارم برای فهمیدن کمتر از ۱۰ صفحه مطلب دربارهٔ امام عزیزمان، امام جواد (ع)، ۲۵۰ صفحه رو مطالعه کنم. 
عمر کوتاهه و ما مجبوریم اهل سرعت باشیم تا بتونیم به جایی برسیم...
      

        برای جوانی مثل من که ندیده عاااااشق و شیفته شخصیت مرد بزرگی مثل امام خمینی (ره) شده، شنیدن وصف ایشان از زبان کسی که خودش در جوانی مرید مرام و مسلک ایشان بوده و در تک تک لحظات حساس این انقلاب در کنار ایشان بوده، خیلی شنیدنیه. خیلیییییی
      

        هر چه می خواهمت از یاد برم ممکن نیست
من تو را دوست نمی دارم اگر بگذاری
--------------------------------------------------------------------
 نفس نمی کشم این آه از پی آه است

آه آه آه...
      

        عاشقانه ای در بطن حوادث جانکاه فلسطین....
      

        حقیقتش اواسط کتاب خسته شدم. به نظرم اتفاقات کتاب کشش این تعداد صفحه رو نداشت که تازه بخوان اتفاقات بعد از شهادت شهید رو هم در جلد بعدی بیارن. 
ولی خب در برخی جاها با نسرین همراه شدم و سعی کردم درکش کنم. اما به اندازه دیگر دوستان در گروه همخوانی مون، احساساتم رو درگیر خودش نکرد. 

پ. ن: نسخه صوتی کتاب رو با صدای خانم فضه سادات حسینی گوش دادم. گوینده کارش رو حقیقتا خیلی خوب انجام داده بود.
      

        ساده، صمیمی، شیرین و بی تکلف بود. 

"پدرم این طور وقت ها می گفت: «خوب نگاه کنید چیزی جا نمونده باشه. اگر چیزی جا بذارید، دوباره بر می گردید.» 
برگشتم سمت خانه. پنجرهٔ خانه به مسجد هنوز باز بود. گیرهٔ روسری ام را باز کردم. گذاشتمش زیر پنجره. آن هوا را دوباره نفس کشیدم. روسری ام را گره زدم و رفتم...." 

تاریخ مطالعه: روز های پایانی رمضان ۱۴۰۲
وقتی برنامه داشتم که این رمضان بخونمش تو چه حال خوشی بودم و اما وقتی شروعش کردم دلم چجوری گرفته بود....
      

        "کارزار"
گر عقل پشت حرف دل "اما" نمی گذاشت
تردید پا به خلوت دنیا نمی گذاشت
از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست
می شد گذشت، وسوسه اما نمی گذاشت
اینقدر اگر معطل پرسش نمی شدم
شاید قطار عشق مرا جا نمی گذاشت
دنیا مرا فروخت، ولی کاش دست کم
چون بردگان مرا به تماشا نمی گذاشت
شاید اگر تو نیز به دریا نمی زدی
هرگز به این جزیره کسی پا نمی گذاشت
گر عقل در جدال جنون مرد جنگ بود
ما را در این مبارزه تنها نمی گذاشت
ای دل! بگو به عقل که دشمن هم اینچنین
در خون مرا به حال خودم وا نمی گذاشت
ما داغدار بوسهٔ وصلیم چون دو شمع
ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت...
      

        خیلیییییی دوستش داشتم
ایده اش جدید و جالب بود و بسیاااار عاشقانه لطیف و غمناکی داشت
و منم که عاشق عاشقانه های غمناکم...
      

        پیچیدن عطر خاطرات شهدا تو این شلوغ پلوغی ها، لا به لای لحظه های زندگی رو دوست دارم....(: 
یاد شهدا، وسط این تهران مدرن و آلوده(!)، به زندگی آدم حال و هوای معنوی میده و یادمون می اندازه چه قدر درگیر روزمرگی شدیم و یادمون رفته ابد در پیش داریم... 
آقا مصطفی یکی از اولین شهدایی هست که تونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. 
امیدوارم یه عنایت و نیم نگاهی هم به ما بکنن و اون جمله "حواسم بهت هست" شون درباره ما هم صدق بکنه... 

پ. ن ۱: کتاب صوتی واقعا قلبم رو لمس میکنه و گوش کردنش وسط ترافیک راه رفت و برگشت، جز لذت بخش ترین دلخوشی های زندگیمه. خدایا این دلخوشی ها رو از ما نگیر:) 

پ. ن ۲: من بین کتابخوان ها جزو اون دسته از عجیب غریب هایی هستم که فیلم رو به کتاب ترجیح میدم.