چیزی از عمر نمانده ست،ولی می خواهم
خانه ای را که فرو ریخته برپادارم
        

          عشق و غم با ذوق سرشار
فقط باید خوند و لذت برد و دوباره خوند
        

          ما نه سقراط نه افلاطونیم
منطق و فلسفه اکنونیم؛ ) 

کتابی پر از حس خوب و  اشعاری که در تلاشند تا روحت را نوازش بدهند!
        

          قصه فرهاد دنیا را گرفت ای  پادشاه
دل بدست آوردن از کشور گشایی بهتر است
        

          نسبت به بقیه کتب فاضل یه ده درصد ضعیف تره ولی باز هم کتاب خوبیه
        

          مانند بقیه ی اشعار آقای نظری بیشتر تک بیت های زیبا تا شعر های خوب ولی انصافاً در همه شعرها این تک بیت های خوب بودند.
دو روز پیش خیلی هوسی (بعد از پیچاندن دو تا کلاس و رفتن به سینما) این کتاب را خریدم و دیروز نصف شب خیلی هوسی شروع به خواندنش کردم و تا به خود بیایم تمام شده بود. و البته شب بیداری دیشب باعث شد امروز خواب بمانم و به کلاس های امروز هم نرسم:)
        

          جز پر قدرت ترین آثار آقای نظری
خیلی دوستش داشتم👌🏼
        

          در کل شاید ۶یا ۸ بیت از کل این کتاب رو حقیقتاً پسندیدم و بقیه‌ش رو اون‌قدرها هم دوست نداشتم. انگار برام تکراری شده بودن بعد از خوندن آثار دیگه‌ش. انگار حرفی برای گفتن نداشتن و صرفا فقط کلمه‌ها قشنگ کنار هم چیده شده بودن و وزن و قافیه‌ی قشنگی داشتن.
"به روز وصل چه دل بسته‌ای؟که مثل دو خط
به هم رسیدن ما نقطه‌ی جدایی ماست"
        

          سلام. یک مجموعه سه جلدی ، که بسیار زیبا است. اشعاری بی نظیر.  من سه گانه این کتاب را دارم که مرکز آفرینش های ادبی به چاپ رسانده. شامل، آنها، گربه های امپراطور و اقلیت. 
یک شعر زیبا از کتاب آنها: 
اگر چون رود می خواهد که با دریا بیامیزد
بگو چون چشمه بر زانو گذارد دست و برخیزد

به حرف دوستان از دست من دامن مکش هر چند
به ساحل گفته اند از صحبت دریا بپرهیزد

چه بیم از دیگران؟ در چشم مردم بوسه می گیریم
که با این معصیت ها آبروی ما نمی ریزد

بیا سر در گریبان هم از دنیا بیاساییم
مگر ما را خدا با هم در آن دنیا برانگیزد

در این پیرانه سر، سجاده ای دارم که می ترسم
خدا با آن مرا از حلقه دوزخ بیاویزد

مرا روز قیامت با غمت از خاک می خوانند 
چه محشر می شود مستی که از خواب تو برخیزد
        

          این کتاب هم مطالعه شد
فاضل نظری در نظرمان محبوب‌تر از قبل گردید...
        

          خیلی جالب بود
        

          سبک شعری خاصی داره جناب نظری که همین باعث جذابیت اشعارش میشه
        

          بستن زلفا رها سنگدلی می خواهد
دل شکستن همه جا سنگدلی می خواهد
چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا
عشق بی چون و چرا سنگدلی می خواهد
تو هم ای بخت ملامتگر ما باش ولی
سرزنش کردن ما هم سنگدلی می خواهد
کوه بودم و همه عمرو نمی دانستم
راه بستن به صدا سنگدلی می خواهد
رود یک عمر گفت بیا تا دریا
سنگ ماندن به خداسنگدلی می خواهد
کربلا آمد و من حر گرفتار بیا
دل ندادن به بلا سنگدلی می خواهد
شعر هایی بسیار زیبا و مملو از آرامش حتما توصیه میکنم بخوانید
        

          شعراشونو دوست دارم
        

          زیباتر از این چیست که پروانه بسوزد
شمعی به طواف آمده پر پر زدنش را

با شعر نفس تازه میکنم.
کتاب‌های شعر را نمیشود خواند و گذاشت کنار
همواره در لیست در حال خواندن می‌مانند
آن هم کتاب‌های آقای فاضل نظری.
        

          حیف، حیف، حیف که هدیه دادمش به شخصی و دیگر نشد داشته باشمش، حیف.
        

          زندگی سرخی سیبی‌ست که افتاده به خاک
به نظر خوب رسیدیم ولی بد رفتیم
        

          از غربتم آن قدر بگویم که پس از تو
حتی ننشسته‌ است غباری به مزارم
        

          همه پرورده ی مهرند و من آزرده ی مهر
خیر در کار جهان نیست؛ تو هم شر برسان
        

          عده قلیلی از شعرا هستند که غزلیاتشان از منظر شاخص‌های ادبی، محتوای عرفانی و غنایی، وزن و تنغیم و آهنگ در اوج است. برای مثال خود حضرت لسان الغیب هم گاهی از خودش عقب می‌افتد و حافظ همیشگی نیست. این خاصیت شعر است. شاعر اگر بخواهد اصل را رعایت کند، بایستی آنچه در درون دارد را به زبان آورد نه اینکه صرفا کلمات را کنار هم بچیند و ریتمی اختیار کند. این است که استاد مرحوم، هوشنگ ابتهاج می‌فرمود که در بهترین حالاتم شاید سی درصد آنچه در دل داشته‌ام را توانستم با کلمات بیافرینم. پس شاعر باید موسیقی بداند، فرم بفهمد، محتوا بشناسد و از همه مهم‌تر بتواند خلق کند. شاید بتوان گفت همه این‌ها متکی به تجربه وجودی یک انسان از طبیعت باشد. شاعر باید طعم زندگی را بچشد تا خالق اثری شود. هر چقدر جوشش درونی او بیشتر باشد اثر او خلاقانه‌ تر و منعطف‌تر می‌شود.
فاضل نظری شاعری‌ست که در زمانه ما جوشش خوبی دارد. حالاتش در ابیات کمی اوج می‌گیرد و در بسیاری از ابیات، حداقل محتوا و فرم ادبی و بیانی را با خود دارد. به گمان، ریتم و آهنگ غزلیاتش، نقطه ضعف اوست و شاید به همین دلیل است که خودش هم اشعار را خوش‌آهنگ نمی‌خواند.
خاطرم هست که یوسفعلی میرشکاک می‌گفت: ما خود را گول زدیم یعنی بیدل دهلوی ما را به اشتباه انداخت و فکر کردیم که می‌توانیم چون قُدما غزل بسراییم و حافظ و سعدی نوینی در عصر جدید خلق نماییم. نمی‌دانم چقدر آینده این سخن را تصدیق می‌کند اما فی‌الحال آنچه از شاعران اخیر می‌بینیم خلاف این را بیان می‌کند.