عشق و غم با ذوق سرشار
فقط باید خوند و لذت برد و دوباره خوند
        

          قصه فرهاد دنیا را گرفت ای  پادشاه
دل بدست آوردن از کشور گشایی بهتر است
        

          ما نه سقراط نه افلاطونیم
منطق و فلسفه اکنونیم؛ ) 

کتابی پر از حس خوب و  اشعاری که در تلاشند تا روحت را نوازش بدهند!
        

          چیزی از عمر نمانده ست،ولی می خواهم
خانه ای را که فرو ریخته برپادارم
        

          نسبت به بقیه کتب فاضل یه ده درصد ضعیف تره ولی باز هم کتاب خوبیه
        

          مانند بقیه ی اشعار آقای نظری بیشتر تک بیت های زیبا تا شعر های خوب ولی انصافاً در همه شعرها این تک بیت های خوب بودند.
دو روز پیش خیلی هوسی (بعد از پیچاندن دو تا کلاس و رفتن به سینما) این کتاب را خریدم و دیروز نصف شب خیلی هوسی شروع به خواندنش کردم و تا به خود بیایم تمام شده بود. و البته شب بیداری دیشب باعث شد امروز خواب بمانم و به کلاس های امروز هم نرسم:)
        

          مگه میشه اشعار فاضل نظری رو خوند و لذت نبرد؟🤍
 هرچی به آخر کتاب نزدیک تر شدم شعر‌‌ها زیباتر شد  و دل کندن ازشون سخت تر❄️
        

          هر چه می خواهمت از یاد برم ممکن نیست
من تو را دوست نمی دارم اگر بگذاری
--------------------------------------------------------------------
 نفس نمی کشم این آه از پی آه است

آه آه آه...
        

          "در روزگار شما آن هایی است
خود رابا آنها همراه کنید.
آن هایی که چون ابر میگذرند"
این کتابو سال کنکور خوندم(الان یادش افتادم چون فردا کنکوره!)و اولین مجموعه شعری بود که از فاضل نظری می خوندم
سایر کتاب هام در کافه بهشت دانشگاه شهید بهشتی خوندم
جنس اشعار فاضل نظری رو دوست دارم و همون طور که در ریویو های دیگم نوشتم به نظر من فاضل نظری استاد تک بیت های نابه
        

          زیباتر از این چیست که پروانه بسوزد
شمعی به طواف آمده پر پر زدنش را

با شعر نفس تازه میکنم.
کتاب‌های شعر را نمیشود خواند و گذاشت کنار
همواره در لیست در حال خواندن می‌مانند
آن هم کتاب‌های آقای فاضل نظری.
        

          یکم ضعیف تر از مابقی آثار استاد
        

          یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد
تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می کند
. 
مثل سنگی زیر آب از خویش میپرسم مدام
ماه پایین است یا بالا چه فرقی میکند:) 
        

          مارا کبوترانه وفادار کرده است
آزاد کرده است و گرفتار کرده است

بامت بلند باد که دلتنگی‌ات مرا
از هرچه غیر تو بیزار کرده است

خوشبخت آن دلی که گناه نکرده را
در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است

تنها گناه ما طمع بخشش تو بود
ما را کرامت‌ تو گناهكار کرده است

_آن هایی که می‌گذرند و ما به امید کرم شما  گناهکارتر می‌شویم...!
        

          شعراشونو دوست دارم
        

          عده قلیلی از شعرا هستند که غزلیاتشان از منظر شاخص‌های ادبی، محتوای عرفانی و غنایی، وزن و تنغیم و آهنگ در اوج است. برای مثال خود حضرت لسان الغیب هم گاهی از خودش عقب می‌افتد و حافظ همیشگی نیست. این خاصیت شعر است. شاعر اگر بخواهد اصل را رعایت کند، بایستی آنچه در درون دارد را به زبان آورد نه اینکه صرفا کلمات را کنار هم بچیند و ریتمی اختیار کند. این است که استاد مرحوم، هوشنگ ابتهاج می‌فرمود که در بهترین حالاتم شاید سی درصد آنچه در دل داشته‌ام را توانستم با کلمات بیافرینم. پس شاعر باید موسیقی بداند، فرم بفهمد، محتوا بشناسد و از همه مهم‌تر بتواند خلق کند. شاید بتوان گفت همه این‌ها متکی به تجربه وجودی یک انسان از طبیعت باشد. شاعر باید طعم زندگی را بچشد تا خالق اثری شود. هر چقدر جوشش درونی او بیشتر باشد اثر او خلاقانه‌ تر و منعطف‌تر می‌شود.
فاضل نظری شاعری‌ست که در زمانه ما جوشش خوبی دارد. حالاتش در ابیات کمی اوج می‌گیرد و در بسیاری از ابیات، حداقل محتوا و فرم ادبی و بیانی را با خود دارد. به گمان، ریتم و آهنگ غزلیاتش، نقطه ضعف اوست و شاید به همین دلیل است که خودش هم اشعار را خوش‌آهنگ نمی‌خواند.
خاطرم هست که یوسفعلی میرشکاک می‌گفت: ما خود را گول زدیم یعنی بیدل دهلوی ما را به اشتباه انداخت و فکر کردیم که می‌توانیم چون قُدما غزل بسراییم و حافظ و سعدی نوینی در عصر جدید خلق نماییم. نمی‌دانم چقدر آینده این سخن را تصدیق می‌کند اما فی‌الحال آنچه از شاعران اخیر می‌بینیم خلاف این را بیان می‌کند.
        

          تکرار نقش کهنه خود در لباس نو 
بازیگریم حوصله شرح قصه نیست


رد پایی تازه از پشت صنوبرها گذشت...
چشم آهو ها هراسان شد گمان کردم تویی
ای نسیم بی قرار روزهای عاشقی
هر کجا زلفی پریشان شد گمان کردم تویی
        

          حیف، حیف، حیف که هدیه دادمش به شخصی و دیگر نشد داشته باشمش، حیف.
        

          در میان ۵ دفتر شعری(آن‌ها، گریه‌های امپراتور، ضد، اقلیت و کتاب) که از فاضل نظری تا به حال خوانده‌ام؛ "آن‌ها" از آنها بهتر بود.
        

          ای بغض فروخفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی اش را بفشارم
        

          سبک شعری خاصی داره جناب نظری که همین باعث جذابیت اشعارش میشه