کشف!
لذت بخش‌ترین بخش ادبیات برای من کشف و برملا شدن است‌. ممنون خانم نوتومب. خیلی چسبید.
      

        صرف نظر از نقاط قوت کار که به تفصیل دوستان قبلا بیان کرده‌اند، در تمام مدت مطالعه آرزو می‌کردم کاش فرم اثر هنرمندانه‌تر چیده شده بود. 
انتخاب و توالی روایت ها رو دوست نداشتم. در مقطعی از کتاب ماجرا کم می‌شد و سراسر متن می‌شد منبرهای طولانی حاج آخوند که گاهی ملال‌آور بود.
لحن حاج آخوند با سایز شخصیت ها تفاوتی نداشت. نمی‌شد دیالوگ‌هایش را بو کشید. حتی نقل قول ها گیومه نداشتند و این خواندن اثر را سخت تر می‌کرد.
در مجموع خواندنش برای یک بار لذت بخش بود.
      

        بی اغراق هرگاه دلم می‌خواهد یک داستان خوب بخوانم، لذت ببرم و با روحی به آرامش رسیده به سراغ زندگی برگردم؛ می‌روم سراغ این کتاب. 
ماجرا داشتن. داستان گفتن از معجزات قلم آقای گابوی است. معجزه ای که در عصر بی‌ماجرایی ما غنیمت است. 
از این مجموعه تقریبا همه عالی اند اما آن‌چه همیشه در ذهنم می‌ماند و برایش تصویرهای همیشگی دارم"فقط آمده بودم تلفن کنم" است.
      

        نوشابه‌ی زرد را با صدای منصور ضابطیان شنیدم. انتخاب ضابطیان برای روایت و نشان دادن بخش هایی از مقصد را خیلی وقت ها دقیق، باریک بینانه و خوب دیده‌ام. نویسنده خوب می‌داند چطور بدون آنکه از خودش اطلاعات شخصی خاصی به اشتراک بگذارد، چطور سفر، شهر و آدم ها را روایت کند که خواننده تا انتها کنارش روی صندلی بماند و از جایش تکان نخورد. 
از توصیف زوج چینی تا ماجرای روز جلیقه نارنجی.
اما گاهی قضاوت های شخصی یا خشم‌های درونی نویسنده از متن بیرون زده و اگر خواننده نداند که این سفر درست در بحبوحه‌ی اتفاقات سال ۴۰۱ رقم خورده؛ مات می‌ماند که این همه کنایه برای چیست؟
روایت، جزئی از یک کل بزرگ است که به دلایل مختلف ابتر مانده. وقتی کتاب تمام می‌شود مطمئنی که بخش های زیادی هنوز برای تعریف کردن وجود دارد که یا راوی فرصت تجربه و جست‌وجو نداشته یا انتخاب کرده که از دایره‌ی روایتش بیرون بماند.
      

        ماجرای سمیه و شاهرخ از تصویرهای فراموش نشدنی کودکی من است‌. دختری که با کمک معشوقش خواهر و برادر کوچکش را کشته بود. همزمان آن سالها سریال جنایی از اجزاء جدا نشدنی برنامه های تلویزیون بود. توی خانواده‌مان من خواهر کوچکتر بودم و تمام مدتی که تلویزیون صحنه هایی از دادگاه سمیه و شاهرخ را نشان می‌داد، به خواهرم نگاه می‌کردم و فکر می‌کردم ممکن است من هم قربانی عشق و جنون او شوم؟
نشدم خدا رو شکر😅
کتاب ورود خوب و درستی به ماجرا داشت. تا یک جایی حواشی درستی بر ماجرا نوشته بود که می‌شد با آنها روایت کامل تر تشکیل داد اما یک جاهایی هم حواشی سنگین تر از متن می‌شد. دور می‌شدیم از ماجرا و برگشتن خیلی سخت بود. 
      

        داستان دلگیری از یک آبادی دلگیر. کتاب کم حجم است اما به جان کندن تمام شد. تمام مدت پایان داستان مثل روز روشن و قابل حدس بود اما خواندم تا شاید خواننده شگفت ‌زده ام کند. 
توصیف‌های جان‌دار، شخصیت پردازی خوب و پایان عجیب 
      

        گشایش خوب!
نامه های زنی به همسرش. نوای زنی که از زیر آوار زندگی، همه چیز را روایت می‌کند. خیلی زود ماجرا دستمان می‌آید و مثل رود جاری می‌شود.
حسن‌اش اما این است که ماجرا از دید سه نفر روایت می‌شود. فصل اول از نگاه زنی که با خیانت ترک شده، فصل دوم از زبان مرد و فصل سوم را می‌گذارم خودتان کشف کنید که لذت در کشف است.
      

        کتاب با مقدمه‌ای علمی  شروع می‌شود که برای علاقه‌مندان به ناداستان آموختنی‌ست. بنظرم همین مقدمه‌ی خوب توقع مخاطب را بالا می برد. توقعی که در ادامه پاسخ داده نمی‌شود.
      

        خواننده نمی‌داند چشمش را کجا باز کرده. جغرافیا را می داند. که ماجرا در چهارباغ عباسی می‌گذرد و اینکه شاید در دهه ۳۰ یا ۴۰ خورشیدی هستیم. اما تا چند صفحه‌ نمی فهمد که دارد ناداستان می‌خواند، داستان کوتاه یا بناست بین اپیزودها ارتباط باشد‌.
کمی جلوتر با تکرار شخصیت عادله دواچی و دوباره خواندن از او، ساخته شدن جهانِ چهارباغ در ذهن مخاطب، شخصیت های چهارباغ، مادی، هتل جهان و دیگر مکان و شخصیت ها تازه می‌فهمی آقای خدایی چه نقشه ای برایت کشیده.
من نسخه‌ی صوتی را شنیدم و با هر اپیزود عمیق شدن در جهان داستان و نزدیک شدن به شخصیت ها را دوست داشتم. با عادله ارتباط خوبی گرفتم. لمسش کردم. اما شیفت کردن داستان به جهان رئالیسم جادویی را نتواستم آن طور که باید باور کنم. 
      

        من با من او رضا امیرخانی رو شناختم. بعد با بیوتن بعد داستان سیستان، جانستان کابلستان و بعد ارمیا رو خوندم... 
دست بالا فقط پنجاه صفحه ‌ش  رو تونستم بخونم. خیلی ضعیف و ابتدایی بود. هرچند ک مشکل از من بود که دیر سراغش رفته بودم
      

        این کتاب صرفا مناسب نوجوان هاست. نثر پر دست انداز، زبان معیار و دیالوگ های بلندش واقعا دوست نداشتنی‌ست.
      

        نمی دانم شاید توقع من زیادی از حبیبه جعفریان بالا بود. این کتاب را بیشتر بخاطر نویسنده اش دست گرفتم تا مروی و شاید همین باعث شد که توقعم برطرف نشود‌. مصاحبه طور بودنش، سوالات گاهی بی ربط و نبودن مصاحبه مانی حقیقی از مشکلاتش بود.
      

        با وجود سوژه و شخصیت پردازی خوب، منطق داستان می لنگید. اگر نخواهم داستان را لو بدهم، یک جاهایی ابدا شخصیت قانعم نمی کرد.
      

        اولین کتابی که در دوران پسابلوغ خواندم. مستور برای من با این کتاب بدنیا آمد، با استخوان خوک و دست های جذامی بزرگ شد و با من گنجشک نیستم... اما هنوز هم وقتی می خواهم به یکی بگویم که شروع کند به خواندن؛ این کتاب را توصیه می کنم.
      

        روایت ها به شدت خوب  و تاثیرگذار اما از یک جایی خسته کننده و تکراری