یک روزه خوندمش.کتاب خیلی زیبا چهره ی کاوه گلستان رو ترسیم میکنه.جوری که حسرت میخوردم چرا زود رفت و با رفتنش چه حفره ای به وجود اومد.همسر کاوه گلستان چقدر بدون سانسور از زندگی دوران بچگیش گفت و اونجا دقیقا حس میکنی چه چیزی این دو نفر رو به هم پیوند داده.بعد از تموم کردن کتاب احساس میکردم کاوه گلستان رو کامل میشناسم و فکر میکنم این بخاطر خوب بودن کتابه.
        

          نوشته‌ای حدوداً هفتصد کلمه‌ای درباره‌ی این کتاب در وبلاگم نوشته‌ام.
خلاصه‌اش اینه که این کتاب را شور و شیفتگی حبیبه‌ی جعفریان درآورده وگرنه چندان قابلیّت کتاب شدن را نداشته.

خوشحال می‌شم به وبلاگم سر بزنید.
http://book-n-mags.blog.ir/1393/04/24/a-book-about-Kaveh-Golestan
        

          نمی دانم شاید توقع من زیادی از حبیبه جعفریان بالا بود. این کتاب را بیشتر بخاطر نویسنده اش دست گرفتم تا مروی و شاید همین باعث شد که توقعم برطرف نشود‌. مصاحبه طور بودنش، سوالات گاهی بی ربط و نبودن مصاحبه مانی حقیقی از مشکلاتش بود.
        

          بعضی آدم‌ها زندگی عجیبی دارند و اسمشان بزرگ‌تر از کاری است که می‌کنند (چه درست و چه غلط) کاوه گلستان یکی از این آدم‌ها است. کسی که وقف عکاسی بود، در این راه کشته شد، از خانواده‌ای مشهور می‌امد و مهم‌تر از همه عکاس خوبی هم بود. چند مقاله ابتدایی و کوتاه در اول کتاب هست که ما را وارد دنیای گلستان می‌کند اما بخش ارزشمندتر کتاب مصاحبه با افراد نزدیک و آشنایان گلستان است که هر کدام ما را بیشتر با گلستان واقعی آشنا می‌کنند. بله، او عکاس بود اما آدمیزاده هم بود و این مصاحبه‌ها وجوه جذاب گلستان را پررنگ‌تر می‌کند. اگر به گلستان و عکاسی علاقه دارید شاید تا الان این کتاب را خوانده باشید ولی فکر می‌کنم کسانی که آشنایی با آدم‌های عجیب این سرزمین هم علاقه دارند یا به نوعی آشنایی با کسانی که می‌توانند الهام‌بخش باشند خواندن این کتاب دریچه‌ای برای ورود به این دنیا است.
        

          کتاب مجموعه مصاحبه‌هایی‌ با نزدیکان کاوه گلستان است در مورد کاوه. او از نگاه مادرش، همسرش، خواهرش، همکارش و شاگردش.
من عکس‌های مجموعه‌ی کارگر کاوه گلستان را دیده بودم و می‌دانستم عکاسی بوده که در جنگ عراق و آمریکا کشته شده. همین. حین خرید این کتاب هم حبیبه جعفریان نویسنده‌اش محرک قوی‌تری بود. سال‌ها قبل کتاب را خریدم و بالاخره خواندمش.
طبق کتاب کاوه بسیار پرجنب‌وجوش بوده و از آن آدم‌ها که یک لحظه آرام و قرار ندارند. از آن‌هایی که نقطه‌ی مقابل من‌اند. 
نکته‌ی جالب کتاب برای من روشن شدن کمی از چهره‌ی کاوه در هر مصاحبه بود که به نظرم این هنر مصاحبه‌کننده است. بتواند از هر فرد حرف‌هایی را بیرون بکشد که وجه تازه‌ای را مشخص کند. 
در آخر اینکه همان‌طور که حبیبه جعفریان هم اول کتاب گفته گلستان‌ها ترسناک‌اند و به نظر من خیلی دور از دسترس. و طبق این کتاب کاوه گلستان اتفاقا گلستانی در دسترس بود برای شاگردانش.
        

          اگر رفاقت کتابی را تجربه کرده باشید، می‌دانید چقدر کیف می‌دهد کسی را توی دنیا پیدا کنید که هم سلیقه‌های مشابه داشته باشید هم کتاب از هم بگیرید و بخوانید. «بودن با دوربین» از آن کتاب‌های چاپ تمام است. حرفه هنرمند تجدید چاپش نکرده است. وقتی رفته بودم خانه‌ی رفیق کتابی‌ام از پشت کدام یکی از قفسه‌های کتابخانه‌اش بود یادم نیست ولی از یک جای مخصوصی کتاب را درآورد و بهم گفت: «تا حالا کسی رو اون‌قدر دوست نداشتم که نسخه دوم کتاب حبییه رو بهش بدم.»  حبیبه جعفریان برای ما دوتا نویسنده‌ای مدل‌ساز و جسور است . مثلا وقتی ما بخواهیم درباره بی‌پروا نوشتن بیشتر یاد بگیریم می‌رویم سراغ حبیبه. وقتی بخواهیم کمتر توی نوشته‌ها طرفداری کنیم و جای درست راوی را پیدا کنیم می‌رویم سراغ حبیبه. این یکی کتابش نمونه‌ای است از پرتره نویسی با فاصله‌ای دورتر از همیشه. کاوه گلستان از زبان دیگرانی روایت شده است. در مقدمه نوشته شده: «تشویق می‌کرد و تخدیر و هل‌ات می‌داد. جنم‌ کسی را که تشخیص می‌داد رهایش نمی‌کرد. پروبالش را می‌گرفت و بی‌تنگ‌نظری به دنیای حرفه‌ای پرتابش می‌کرد. مقدرات محدود پیرامونش را در انحصار خود نخواست، باز بود و در اختیار. همیشه آره بود و همراه.» ادامه‌ی کتاب گفت‌وگوهای رفت‌وبرگشتی با خانواده و دوستان و شاگردان است درباره کسی که شناختنش کار راحتی نیست. بعد از خواندن کتاب فکر کردم اگر احتمالا حبیبه جعفریان این کتاب را هم به فرم کتاب امام موسی صدر نوشته بود شاید برای مخاطبین خواندنی تر بود، اما بعد با خودم گفتم چرا می‌خواهی  زندگی‌نامه‌ها قالب تکرارشدنی را داشته باشند؟! من و رفیقم درباره عکس‌های کتاب هم زیاد با هم حرف زده‌ایم. عکس‌هایی که با کلمه‌هایی درباره کاوه گلستان آمیخته شده و در پایان یک تصویر سیاه‌سفید شبیه جلد کتاب به مخاطب از این شخصیت نشان می‌دهد.
        

          آن مسئول ارشاد دو بت داشت. امام و کاوه!
این کتاب را شاگردی کاوه کردم. شکر!