صفحه های انتهایی کتاب ولی عجیب بوی غربت می ده! :) 💔
        

          نوشابه زرد نوشته‌ها و عکس‌های منصور ضابطیان است از سفر به یکی از مقاصد دلخواه ایرانیان یعنی کانادا و حضور در یکی از اصلی‌ترین شهرهای تجمع ایرانیان مهاجر. 
نویسنده در این سفر هم به دیدن آبشارهای نیاگارا رفته و هم بازارهای محلی؛ هم از ظلم علیه بومیان کانادا در سده‌های گذشته می‌گوید و هم میدان محسنی! تورنتو گزارش می‌دهد.

 طبیعتا اگر سفر ضابطیان در روزهایی غیر از پاییز۱۴۰۱ انجام می‌گرفت، لحن و نوشتار کتاب شاداب‌تر از این می‌بود که هست، اما به‌نظر من یک سر و گردن بالاتر از کتاب‌های اخیر نویسنده است؛ هرچند هنوز نتوانسته به گردپای چای نعنا برسد.
        

          یادم است روزی از منصور ضابطیان درباره ارتباط با مردم و جهان پرسیدم، چیزی که گفت هنوز در گوشم هست: 
((درهای جهان را به روی خودت نبند!))
ای کاش همه جهان این جمله را می شنیدند...

        

          ﷽
و این بار کانادا با یک جلد جذاب و اسمی جذاب‌تر!

یکی از ویژگی‌های سفرنامه‌های آقای ضابطیان توجه به جزئیات مقصد است و اتفاقاتی که برایش می‌افتد و آنچه را می‌بیند بدون کم و زیاد می‌نویسد، این بار در نـوشابه زرد سفر چند هفته‌ای خودش به کانادا را روایت کرده است،کشوری که تا دلتان بخواهد ایرانی دارد و شاید جز آروزهای شما هم برای یک مقصد تفریحی یا حتی زندگی باشد...
        

          من تا حالا کتابی با موضوع سفرنامه نخونده بودم و راستش احساس میکردم این مدل کتابا زیاد برام جالب نباشن چون سفر چیزیه که خود آدم باید تجربه کنه یا حداقل فیلمشو ببینه که تصور ملموس تری از اون سفر داشته باشه! ولی خب با خوندن این کتاب کلا نظرم عوض شد :) 
قلم اقای ضابطیان خیلی صمیمی و جذابه و تجربه هاشون از این سفر رو طوری در قالب کلمات بیان میکنن که انگار شما هم همسفرشونی :) 
این کتاب درباره تجربه سفرشون به کانادا هست، مشتاق شدم بقیه سفرنامه هاشونم بخونم :*
        

          من عاشق سفرنامه‌های منصور ضابطیان هستم واقعا...
این کتاب هم مثل کتاب‌های دیگه‌شون همونقدر شیرین و لذت بخش بود. مثل قند و نبات می‌مونه اصلا. ❤️
        

          یکی دیگه از آثار آقای ضابطیان که پیشنهاد میشه بهتون. 
این کتاب سفرنامه کانادا.
تا قبل از خوندن این کتاب اطلاعات زیادی درباره کانادا نداشتم 
مثلا از رستوران های خیابانی ،پیتزا های شارژی که سر آدم کلاه میذارن،ژاک کارتیه،نوشابه های زنجبیلی،نوشابه کانادا درای،زیبایی های خیابان مونترال،فروشگاه های فروش لباس از پوست حیوانات ،مغازه ی ماری‌جوانا...و خیلی چیزای دیگه که انقدر دقیق و جامعش رو حتی توی گوگل هم نمیتونید پیدا کنید...
تصاویر کتاب ها به دلیل قیمت بصورت سیاه سفید چاپ شدن اما داخل پیج اینستاگرام آقای ضابطیان همه ی عکس هارو میشه بصورت رنگی و واضح دید...
بعد از خوندن هر کتاب هایلایت سفر به اون کشور رو چک میکنم و همه چیز توی ذهنم واضح تر شکل میگیره❣️
        

          کتاب رو امروز تموم کردم. قبل‌تر دو کتاب دیگه هم از همین نویسنده خونده بودم. اون‌ها رو بسیار دوست داشتم و واقعا حس سفر رو توی من زنده کردند. اونقدری که سعی کردم برای خودم برنامه ریزی کنم سفری رو به مقصدی که آقای ضابطیان رفته بودند. اما این کتاب نه. به قدر دو کتاب دیگه‌ای که از ایشون خوندم من رو همراه خودش نبرد. حالا یا آقای ضابطیان در حق کانادا کم لطفی کردند، با واقعاً کانادا مقصد جذابی نیست اونقدر.
        

          من همیشه رفتن به قاره ی امریکا برام یه ارزو میمونه فکر کنم. امیدوارم که نمونه اما اگر شد که برم، این کتاب مطمئنا یه راهنمای باحال میتوه برام باشه و اگرم که نرفتم، ازش مثل واقعیت مجازی استفاده میکنم که شده یه ذره متوجه محیط اونجا و حال و هواش بشم..
        

          خوب بود؛ ولی در حد انتظارم. شاید باید چند تا کتاب ازش بخونم تا حس بگیرم ولی برداشتم اینه که ضابطیان خیلی کارکتر نیست. این تقریبا آخرین کتاب ایشون هست و انتظار میره کسی که اینقدر سفر رفته باشه خیلی پخته بنویسه، کلی تقاطع بگیره، به چیزهایی دقت کنه که کسی نمی‌کنه و اینها. ولی این کتاب سطحی‌تر از این حرفا هست.
از این جهت که لابه‌لای حرف‌های معمولی‌ش یه تلقین‌هایی رو چاپونده و یه باورهایی رو القا می‌کنه رو دوس داشتم. کازش تمیز بود. البته مطمئن نیستم با دقت این کار رو کرده یا فقط شده.
به عنوان کتاب صوتی خوب بود اجمالا.
        

          سفرنامه های منصور ضابطیان مثل همیشه جذاب و فوق العادس
        

          دقیقا همونقدر که از سفر نامه قبلی، استانبول، لذت بردم این کتاب هم پر حس تازگی و لذت بود برام. کتابی که انگار لحظه به لحظه همراه روایت گر داری قدم میزنی و کانادارو از نگاه اون تجربه میکنی. برای لحظه هایی که ذهن از خوندن کتاب های سنگین یکم خسته شده به شدت عالیه. واقعا مثل سفر میمونه خوندنش. تراپیه. :)
        

          این کتاب در مقایسه با بقیه سفرنامه‌های ضابطیان، خیلی ضعیف تر بود. کاری به این ندارم که زیاد توش شیطنت کرد و بیش‌ازحد سیاه‌نمایی کرد. مشکلم باهاش این بود که منِ خواننده می‌خوام از خوندن این کتاب به اطلاعات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی از کشور کانادا برسم. اما ضابطیان تمرکز زیادی روی ایرانی‌ها و نمادهای ایرانی در کانادا کرده بود که برای من هیچ فایده ای نداشت. البته شاید علتش این بود که کانادا حرف خاصی برای گفتن نداره😉
        

          من قلم ضابطیان رو خیلی میپسندم . ولی تو این کتاب به نظرم یه پسرفت واضح داشته . انگار اینجا اون توجهی رو که تو کتابهای قبلی ش به جزئیات میکرد رو نداره. از جذابیت های قلم ضابطیان ، توصیفات قشنگش از آدما و اتفاقات بود که من حس کردم اینجا کمرنگ تر از کتابهای قبلی ش هست .
در کل کتابی نیست که دوباره سراغش برم . برعکس کتابهای دیگر نویسنده .
        

          حدودا دو یا سه هفته پیش بود که تموم شد.
چیزی که انتظار داشتم !
مثل قبل خوب و روان و گیرا؛  اما کمی متفاوت، متفاوت از این جهت که بعضا وقایع بروز و قابل حس شدن بودن.
        

          کتاب نوشابه‌ی زرد، دهمین سفرنامه‌ی منتشر شده از منصور ضابطیان است؛ کسی که مرا به فرم سفرنامه نویسی علاقه‌مند کرد.
این کتاب، گزارشی از سفر چند هفته‌ای ضابطیان به کاناداست که حاوی مطالب فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، آداب و رسوم و... می‌باشد.
این کتاب دو گزارش بسیار جالب برای من داشت:
۱- در سال ۱۹۹۲ حدود ۱۲ هزار کودک مونترالی، آرزوها و درد و دل ها و پیام‌هایشان برای نسل‌های بعد را روی کاغذ نوشتند و داخل محفظه‌ای فلزی روی قله‌ای در کوه قرار دادند. قرار شد تا سال ۲۱۴۲ کسی سراغ این نامه‌ها نرود.
به نظرم جذاب است که ببینیم در صد و پنجاه سال گذشته، کودکان ما چه دغدغه‌هایی داشتند، در چه فضایی زندگی می‌کردند و با چه موانعی رو به رو بودند. این اهمیت در خاطره نویسی شخصی هم نمود پیدا می‌کند. به گمانم نوشتن خاطرات و مرور آن‌ها پس از سی سال گذر عمر، فوق العاده جذّاب باشد.
۲- خوردن غذا در رستوران ONoir تورنتو که تجربه‌ی بدیعی را در زندگی پدید می‌آورد؛ تجربه‌ی ندیدن و نداشتن چشم. شما باید در فضایی تاریک که هیچ نوری ندارد مشغول غذا خوردن شوید و برای ساعاتی، حس و حال کسانی که کور هستند را  تجربه کنید. ضابطیان می‌نویسد که این تجربه تا چندین وقت مرا درگیر کرده بود چون احساس جدیدی در آن لحظات داشتم. بیش از پیش روی دیگر حواسم از جمله چشایی تمرکز می‌کردم و نکات جدیدی را تجربه می‌نمودم.
امیدوارم بتوانیم این نوع رستوران‌ها را در ایران نیز تجربه کنیم.
        

          ضابطیان را با سفرنامه هایش می شناسیم . قلم وی روزنامه ای و زیباست . کتاب نوشابه زرد سفر وی  به کاناداست .
        

          نوشابه‌ی زرد را با صدای منصور ضابطیان شنیدم. انتخاب ضابطیان برای روایت و نشان دادن بخش هایی از مقصد را خیلی وقت ها دقیق، باریک بینانه و خوب دیده‌ام. نویسنده خوب می‌داند چطور بدون آنکه از خودش اطلاعات شخصی خاصی به اشتراک بگذارد، چطور سفر، شهر و آدم ها را روایت کند که خواننده تا انتها کنارش روی صندلی بماند و از جایش تکان نخورد. 
از توصیف زوج چینی تا ماجرای روز جلیقه نارنجی.
اما گاهی قضاوت های شخصی یا خشم‌های درونی نویسنده از متن بیرون زده و اگر خواننده نداند که این سفر درست در بحبوحه‌ی اتفاقات سال ۴۰۱ رقم خورده؛ مات می‌ماند که این همه کنایه برای چیست؟
روایت، جزئی از یک کل بزرگ است که به دلایل مختلف ابتر مانده. وقتی کتاب تمام می‌شود مطمئنی که بخش های زیادی هنوز برای تعریف کردن وجود دارد که یا راوی فرصت تجربه و جست‌وجو نداشته یا انتخاب کرده که از دایره‌ی روایتش بیرون بماند.
        

          سفر به کانادای منصور ضابطیان را در بهمن۱۴۰۳ یعنی دو سال و نیم بعد از سفرش خواندم! 
بجز فهرست متفاوت کتاب، سه فصل
* کانادا در حمام* که به موضوع خود کانادا درای و حواشی‌اش می پردازد 
*توی تاریکی بهتره* که تجربه رستوران نابینایان را دارد
و * راه عجیب فرعی*  که  تجربه بیرون زدن از جاده اصلی و ارتباط‌گیری ها و زیبایی‌های متفاوت را برایم زنده کرد
از بقیه کتاب هیجان‌انگیزتر بود.
در تاریخچه مطالعه این کتاب ، یادداشت های در طی مسیر مطالعه هم نوشته ام.
        

          اگر مثل من بد خوراک باشید و میانه ای با دنیای غذا نداشته باشید بخش هایی از کتاب براتون خسته کننده و تکراری میشه اما متن کتاب همان متن شیوا و گیرای سفرنامه های ضابطیان هستش که باعث میشه هنگام مطالعه کتاب گذر زمان رو احساس نکنید