چیزی که در تمام طول کتاب توی ذهنم می‌چرخید این بود که ایدئولوژی چطور تمام آدمها رو درون خودش حل می‌کنه و وانمود می‌کنه که بقای خودش مهمتر از زندگی تک تک انسانهاست. و موقع گریه کردن با روایتِ زنی که همسرش رو در چرنوبیل از دست داده بود، فکر میکردم نه، هر یک نفر خیلی مهمه، زندگی هر یک نفر خیلی ارزش داره...
          

            این کتاب داستان های روایت گونه ای از بازماندگان چرنوبیل است 
حادثه ی چرنوبیل و چرایی اون از چالش های زمان خودش بوده است، اما قسمت فراموش شده ی آن زندگی هایی بود که تحت تاثیر انفجار قرار گرفت، زندگی هایی که چند نسل بعد رو هم شامل میشد، حتی نوع تغذیه و زاد و ولد رو.
با خودم داشتم فکر میکردم چرنوبیل ها میتونن هر لحظه اتفاق بیوفتن، هر جای این کره خاکی، و این مردم هستن که قربانی زیاده خواهی قدرت ها میشن.
          

            «ما تلاش می‌کنیم و پیروز می‌شویم»؟!

نیروگاه اتمی چرنوبیل دچار حریق شده و اولین کسانی که به آنجا اعزام می‌شوند آتش‌نشان‌ها، این کارگران آخرالزمان هستند، بی توجه به خطراتی که می‌دانند حتما آنان را گرفتار می‌کند، آن‌ها می‌روند و خانواده‌هایشان، صداهایی تنها می‌شوند که ابتدا نگران، و بعد سوگوار عزیزان و سرزمین از دست رفته‌شان می‌شوند.

کسانی از کوچ امتناع می‌کنند و دیگران آن سرزمین مرده را ترک می‌کنند، جایی که خاکش باید درون خاک مدفون شود، شیر گاو دوشیده و دور ریخته شود و آنچه کاشته شد باید مدفون شود. هیچ چیزی برای بردن وجود ندارد و هیچ برگشتی در کار نیست، هرچند که از ابتدای امر مردم این اهم را نمی‌دانند، «ما تلاش می‌کنیم و پیروز می‌شویم»، آه بله، دنیایی را غرق در سمی نامرئی می‌کنیم، کودکان و سربازان بیچاره را با تشعشع خفه می‌کنیم  و در حرف پیروز می‌شویم.

از این‌ها که بگذریم مستندات دقیق  و قلم قدرتمند نویسنده از مهم‌ترین عوامل تاثیرگذاری این کتاب هستند، هرچند که از میانه‌ی کتاب، گفته‌ها تا حدودی تکراری می‌شوند و  تحمل این حجم از سوگ، تنهایی و مرگ برای ادامه دادن  کتاب  سخت‌تر خواهد بود.

در این اثر نویسنده کتاب، سوتلانا الکسیویچ، برنده جایزه نوبل ادبیات با کتاب "جنگ چهره زنانه ندارد" حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد که برای کسانی که شاهد این رویداد وحشت آفرین نبوده‌اند جالب توجه باشد.

حرف‌هایی که در این کتاب مکتوب شده‌اند رنگ و بوی ارواح می‌دهند، کسانی که مدت‌هاست روح خود را از دست داده‌ و سرگردان در این خرابات در حال گریز از گذشته و رنج‌های خود هستند.
«انسان‌ها خاک سخنگو هستند و حیوانات جسدهای متحرک»

سپهر ناصری - میر
          

            وقتی می دیدم خیلی خشن میشه و دردناک به خودم می گفتم عیب نداره واقعی نیست ....
و یهو به خودم می اومدم و می دیدم این با بقیه فرق داره این واقعیه 
و باعث می شد بیشتر در اون وحشت فرو برم 
          

            تاریخ نگاری به صورت روایی انجام شده.
شما با سیلی از مصاحبه های مختلف از افراد دخیل در حادثه رو به رویی، نویسنده هیچ دخل و تصرفی در مصاحبه ها ندارد.
با خوندن این کتاب میفهمی بدبخت تر از تو ام تو این دنیا وجود داشته :))
و البته اگر یک روز از خواب بلند شدی و نیروگاه هسته ای کنار خونت رفت هوا میتونی یاد این کتاب بی افتی و از دانسته هاش استفاده کنی.
          

            چرنوبیل فاجعه ای است که در ذهنیت مردم روسیه باقی مانده است ،این فقط رآکتور نبود که منفجر شد بلکه تمام سیستم ارزشهای ماهم به همراهش منفجر شد .
چگونه یک اتم کوچک صلح آمیز میتواند انسانها را به کام مرگ بکشاند ....‌انسان در برابر قوانین فیزیک بسیار بی دفاع است .
مردم ساکن چرنوبیل وروستاهای اطراف دچار تشعشعات رادیو اکتیو شدند و سالهای بعدوحتی  نسل های بعدتازه متولد شده هم با انواع سرطانهای وحشتناک گریبانگیر شدند .
کتاب سراسر اندوه و ناراحتی است و وقایع به خوبی و وضوح به تصویر کشیده شده .
به امید جهانی پراز صلح و آرامش  
          

            «ما تلاش می‌کنیم و پیروز می‌شویم»؟!

نیروگاه اتمی چرنوبیل دچار حریق شده و اولین کسانی که به آنجا اعزام می‌شوند آتش‌نشان‌ها هستند، بی توجه به خطراتی که می‌دانند حتما آنان را گرفتار می‌کند، آن‌ها می‌روند و خانواده‌هایشان، صداهایی تنها می‌شوند که ابتدا نگران، و بعد سوگوار عزیزان و سرزمین از دست رفته‌شان می‌شوند.

کسانی از کوچ امتناع می‌کنند و دیگران آن سرزمین مرده را ترک می‌کنند، جایی که خاکش باید درون خاک مدفون شود، شیر گاو دوشیده و دور ریخته شود و آنچه کاشته شد باید مدفون شود. هیچ چیزی برای بردن وجود ندارد و هیچ برگشتی در کار نیست، هرچند که از ابتدای امر مردم این اهم را نمی‌دانند، «ما تلاش می‌کنیم و پیروز می‌شویم»، آه بله، دنیایی را غرق در سمی نامرئی می‌کنیم، کودکان و سربازان بیچاره را با تشعشع خفه می‌کنیم  و در حرف پیروز می‌شویم.

از این‌ها که بگذریم مستندات دقیق  و قلم قدرتمند نویسنده از مهم‌ترین عوامل تاثیرگذاری این کتاب هستند، هرچند که از میانه‌ی کتاب، گفته‌ها تا حدودی تکراری می‌شوند و  تحمل این حجم از سوگ، تنهایی و مرگ برای ادامه دادن  کتاب  سخت‌تر خواهد بود.

در این اثر نویسنده کتاب، سوتلانا الکسیویچ، برنده جایزه نوبل ادبیات با کتاب "جنگ چهره زنانه ندارد" حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد که برای کسانی که شاهد این رویداد وحشت آفرین نبوده‌اند جالب توجه باشد.

حرف‌هایی که در این کتاب مکتوب شده‌اند رنگ و بوی ارواح می‌دهند، کسانی که مدت‌هاست روح خود را از دست داده‌ و سرگردان در این خرابات در حال گریز از گذشته و رنج‌هی خود هستند.
«انسان‌ها خاک سخنگو هستند و حیوانات جسدهای متحرک»

سپهر ناصری - میر
          

            .
سوتلانا آلکسویج در این کتاب در گفت‌و‌گو با بیش از ۵۰۰ نفر از کسانی که حادثه چرنوبیل را به چشم دیده و این فاجعه را از سر گذرانده‌اند گفت‌و‌گو کرده و حاصل این گفت‌و‌گو‌ها را به شکل گفتار درونی این اشخاص، با زبانی داستانی و به لحاظ عاطفی اثرگذار آورده است.

فاجعه هسته‌ای چرنوبیل در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ در واحد ۴ نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در شهر پریپیات در اوکرائین اتفاق افتاد.

 در اثر رعایت نکردن استانداردهای ایمنی و همچنین فرسودگی نیروگاه چرنوبیل روی داد و یکی از پرپیامد‌ترین و سهمگین‌ترین فجایع هسته‌ای در جهان است
اهالی شهر پریپیات ناگزیر شدند خانه و کاشانه‌شان را ترک کنند. آن‌ها هنوز هم با پیامدهای این فاجعه درگیرند.

گزارش های مستندی که آلکسویچ از بازماندگان یک فاجعه در گفت و گو با آن ‌ها ارائه می‌ دهد، مانند یک رمان از یک لحظه آغاز نمی‌ شود که سرانجام، پس از رویداد‌ها و فراز و نشیب هایی به پایان مشخصی برسد. گزارش های او روایت هایی اند مستند از سرنوشت اشخاص حقیقی. این گزارش ‌ها را اگر به شکل یک داستان بخوانیم فقط یک شخصیت دارد که به گفته خود او کسی نیست جز «انسان سرخ» که تجربه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی را از سر گذرانده، و با وجود آنکه آرمان باخته است، اما هنوز تلاش می‌ کند به باورهای قدیم چنگ بزند با این امید که تکیه گاهی پیدا کند.

سوتلانا آلکسویچ می‌ گوید: «صدای دشمن هسته ای را نمی‌شد شنید و او را نمی‌ شد دید و بو نداشت. درباره جنگ هزاران کتاب وجود دارد. اما وقتی فاجعه چرنوبیل اتفاق افتاد، کسی نمی‌ دانست این فاجعه را چگونه می‌ توان مهار کرد. من خودم در چرنوبیل بودم. گیج شده بودم. مردم هم سردرگم و گیج بودند.»

آلکسویچ در «صدایی از چرنوبیل» تلاش کرده است گنگی و درماندگی مردمی را نشان دهد که برای اولین بار یک فاجعه هسته‌ای را تجربه می‌کردند و کلمات مناسبی برای آن پیدا نمی‌کردند.
          

            این کتاب روایت یک فاجعه واقعی است. فاجعه ای که از سال 1986 میلادی در کشور اوکراین آغاز شد و چه بسا عواقب آن همچنان ادامه داشته باشد. 

در آن سالها  تنها خبر در مورد این اتفاق این بود: راکتور هسته ای چرنوبیل منفجر شد.

 اما در آن سال‌ها از عواقب و نتایج این اتفاق، اطلاعات زیادی برای مردم جهان و ساکنان‌ شهر چرنوبیل بیان نشد. 
در این کتاب نویسنده به بیان حقایق و اتفاقات آن روز و حوادث پس از آن، از زبان ساکنان همان منطقه می پردازد. تعداد این روایت ها بسیار زیاد و دردناک است و حادثه را از دیدگاه افراد مختلف از نظامیان تا سیاسیون و حتی افراد عادی و کودکان بررسی کرده است. 
به قول نویسنده کتاب، این کتاب بیان تاریخ آینده است. یعنی جهانی بعد از جنگ هسته ای. ☢💣
          

            به صورت کلی عاشق قلم نویسنده‌ام
به طرز خیلی خیلی خاصی وقایع رو روایت‌گونه درج می‌کنه 
به صورتی که من به عنوان یک خواننده حس می‌کنم این اتفاق‌ها دم دستی هستن
اگر پنجره رو باز کنم از توی اتاقم حتی می‌تونم این موارد رو ببینم
البته که می‌شه گفت چون برخی از زوایاش رو دیدیم داخل کشور خودمون برامون انقدر ملموس بوده
اما این باعث نمیشه که قلم شیوا نویسنده زیر سوال بره


با آرزوی این که جهان جای بهتری بشه
پر از انسان
پر از آرامش
پر از صلح
و بدور از ابر قهرمان‌های خانمان برانداز

این کتاب رو تقدیم می‌کنم یه روزی به دوست عزیزم هادس. که روزی در کوچه و پس کوچه‌های دنیا گمش کردم
          

            قطعا به خوبی -شما بخوانید تلخی - کتاب های دیگه ای که از خانم الکسیویچ خونده بودم نبود . نمی دونم خوشحال باشم بابتش یا ناراحت . .همینی بود که هست دیگه کاریش نمی شه کرد . 
کتاب یه سلسله مصاحبه ست با قربانیان حادثه اتمی چرنوبیل . از آدم هایی که خیلی اتفاقی و نا خواسته اونجا زندگی می کردن تا داوطلب هایی از ارتش و آتش نشانی و هزار و یک سازمان دیگه که جونشون و کف دت گذاشتن و رفتن تا  بقیه رو نجات بدن . آدم هایی که اغلب یکی دو هفته بعد از حادثه داخل تابوت هایی مهر وموم شده از جنس سرب رفتن . تابوت ها ده یا 15 متر زیر زمین قرار گرفت و بعدش تا سطح روش بتن ریخته شد . وحشتناکه ؟؟؟؟ نه اگر جنگ چهره زنانه ندارد و آخرین شاهدان  رو از همین نویسنده خونده باشین اینا چیزی نیست که شما رو بترسونه . برای قلم الکسیویچ اینا عادیه .
          

            حتما قبل از دیدن سریالش این کتاب رو بخونید. کتاب یه مجموعه گزارش هست از افراد مختلف درباره اتفاقی که در چرنوبیل افتاد و علی رغم حجم بالایی که داره چون ساختار پیوسته‌ای نداره خوندنش راحته. برای من تصویرهای ساخته شده از بعضی گزارش‌ها تو کتاب اون قدر اثرگذار و تکون‌دهنده بوده که هنوز مثل فیلم روی پرده جلوی چشمم هستند. 
 ازین کتاب ترجمه های دیگه هم هست اما ترجمه آقای همت زاده رو پیشنهاد میکنم. متنش روون و دقیقه، از زبان روسی ترجمه شده و مترجم توضیحات زیاد و خیلی خوبی تو پاورقی ها گذاشته.