نمی دانم این «چیزی شدن» را چه کسی توی دهان ما انداخت؟از کِی فکر می کردیم باید کسی بشویم یا کاری کنیم.این همه آدم در دنیا دارند نباتی زندگی می کنند.بیدار می شوند و می خورند و می دوند و می خوابند.همین.مگر به کجای دنیا برخورده؟

«شب‌هایی وجود دارند که هرگز به پایان نمی‌رسند.»

همینجوری دو تا نگاه در هم گره می‌خورد و آدم دیگر نمی‌تواند در بدن خودش زندگی کنید،می‌خواهد پر بکشد.

فقط می توان به کسی کمک کرد که خودش هم‌پذیرای کمک باشد.

میخواست فراموش کند. ولی چطور می توانست؟ نمی توانی از پای خودت فرار کنی، خصوصا از پایی که وزن رویاهای بربادرفته را بر خود حمل می کند. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن:پاش آسیب دیده، و دیگه نمی تونه ورزش کنه.

دامبلدور: هری، رنج کشیدن نشون میده تو هنوز یک انسانی! درد بخشی از انسان بودنه. هری فریاد زد: پس من نمی‌خوام انسان باشم.