تاریخ شفاهی حادثه چرنوبیل، خواندنی برای علاقمندان به فیزیک، تاریخ معاصر و ... راستی همه کتاب به تلخی فصل اول نیست، ادامه بدهید :)
        

          Very impressive
        

          چیزی که در تمام طول کتاب توی ذهنم می‌چرخید این بود که ایدئولوژی چطور تمام آدمها رو درون خودش حل می‌کنه و وانمود می‌کنه که بقای خودش مهمتر از زندگی تک تک انسانهاست. و موقع گریه کردن با روایتِ زنی که همسرش رو در چرنوبیل از دست داده بود، فکر میکردم نه، هر یک نفر خیلی مهمه، زندگی هر یک نفر خیلی ارزش داره...
        

          فضای این کتاب اون‌قدر از رنج و اندوه پر شده که خوندنش رو سخت می‌کنه. ولی پیام محوری کل کتاب یه چیزه: سردرگمی انسان در برابر دشمن کشنده جدیدش که نه دیده می‌شه و نه روی طبیعت اثر قابل لمس کوتاه مدتی داره
        

          این کتاب داستان های روایت گونه ای از بازماندگان چرنوبیل است 
حادثه ی چرنوبیل و چرایی اون از چالش های زمان خودش بوده است، اما قسمت فراموش شده ی آن زندگی هایی بود که تحت تاثیر انفجار قرار گرفت، زندگی هایی که چند نسل بعد رو هم شامل میشد، حتی نوع تغذیه و زاد و ولد رو.
با خودم داشتم فکر میکردم چرنوبیل ها میتونن هر لحظه اتفاق بیوفتن، هر جای این کره خاکی، و این مردم هستن که قربانی زیاده خواهی قدرت ها میشن.
        

          یک روایت انسانیِ تکان دهنده، تأثیرگذار و قابل تأمل... نمونه ی خوب و کاملی از تاریخ شفاهی یک واقعه...
        

          انقدر مستند کامل و ملموس و دردناکی بود که می‌خوام از تیکه‌هایی که ازش جداکردم برای خودم، کمک بگیرم برای به نوشتار درآوردن حسّم بهش:
"بپرس چه آرزویی دارم.
چی؟
آرزوی یک مرگ طبیعی."
--------------
"شرایط مدام با جنگ مقایسه می‌شد. امّا این عظیم‌تر بود. جنگ را می‌توانی درک کنی؛ امّا این را چی؟مردم نتوانستند درک کنند، آن‌ها فقط ساکت شدند."
---------------
"ما زمین رو تو زمین دفن می‌کردیم."
        

          تلخی کتاب رو تا مدت‌ها نمی‌تونید هضم کنید...
        

          با خواندن این کتاب با خودم فکر کردم که واقعا انسان برتر از تمام موجوداته !؟
موجودی که حتی توازن طبیعت را برهم میزنه تا به اهداف خود برسد اهدافی که در ان خودخواهی و چهره کثیف ادم ها نمایان میشود.
چرنوبیل یکی از چندین فاجعه ای است که با گذشت زمان اشکار میشوند و این یک حادثه طبیعی نبود.
        

          طبیعت بهتر از ما عمل میکنه، بهتر خودش رو وفق میده. 
طبیعت فورا همه چیز رو فهمیده بود و ما تازه الان چیزهایی میشنویم 
        

          «ما تلاش می‌کنیم و پیروز می‌شویم»؟!

نیروگاه اتمی چرنوبیل دچار حریق شده و اولین کسانی که به آنجا اعزام می‌شوند آتش‌نشان‌ها، این کارگران آخرالزمان هستند، بی توجه به خطراتی که می‌دانند حتما آنان را گرفتار می‌کند، آن‌ها می‌روند و خانواده‌هایشان، صداهایی تنها می‌شوند که ابتدا نگران، و بعد سوگوار عزیزان و سرزمین از دست رفته‌شان می‌شوند.

کسانی از کوچ امتناع می‌کنند و دیگران آن سرزمین مرده را ترک می‌کنند، جایی که خاکش باید درون خاک مدفون شود، شیر گاو دوشیده و دور ریخته شود و آنچه کاشته شد باید مدفون شود. هیچ چیزی برای بردن وجود ندارد و هیچ برگشتی در کار نیست، هرچند که از ابتدای امر مردم این اهم را نمی‌دانند، «ما تلاش می‌کنیم و پیروز می‌شویم»، آه بله، دنیایی را غرق در سمی نامرئی می‌کنیم، کودکان و سربازان بیچاره را با تشعشع خفه می‌کنیم  و در حرف پیروز می‌شویم.

از این‌ها که بگذریم مستندات دقیق  و قلم قدرتمند نویسنده از مهم‌ترین عوامل تاثیرگذاری این کتاب هستند، هرچند که از میانه‌ی کتاب، گفته‌ها تا حدودی تکراری می‌شوند و  تحمل این حجم از سوگ، تنهایی و مرگ برای ادامه دادن  کتاب  سخت‌تر خواهد بود.

در این اثر نویسنده کتاب، سوتلانا الکسیویچ، برنده جایزه نوبل ادبیات با کتاب "جنگ چهره زنانه ندارد" حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد که برای کسانی که شاهد این رویداد وحشت آفرین نبوده‌اند جالب توجه باشد.

حرف‌هایی که در این کتاب مکتوب شده‌اند رنگ و بوی ارواح می‌دهند، کسانی که مدت‌هاست روح خود را از دست داده‌ و سرگردان در این خرابات در حال گریز از گذشته و رنج‌های خود هستند.
«انسان‌ها خاک سخنگو هستند و حیوانات جسدهای متحرک»

سپهر ناصری - میر
        

          ما تاریخ میخوانیم،کتاب های تاریخی مارو آشنا میکنن با سرنوشت دولتها، احزاب، ارتشها و... 
اما در لا به لای صفحات تاریخ این مردم هستن که سیاه لشکرن و در گرد باد تاریخ گم میشن!
کتاب حاضر، شرح فاجعه چرنوبیل رو با کمک همین مردم سیاه لشکر روایت کرده

        

          وقتی می دیدم خیلی خشن میشه و دردناک به خودم می گفتم عیب نداره واقعی نیست ....
و یهو به خودم می اومدم و می دیدم این با بقیه فرق داره این واقعیه 
و باعث می شد بیشتر در اون وحشت فرو برم 
        

          تاریخ نگاری به صورت روایی انجام شده.
شما با سیلی از مصاحبه های مختلف از افراد دخیل در حادثه رو به رویی، نویسنده هیچ دخل و تصرفی در مصاحبه ها ندارد.
با خوندن این کتاب میفهمی بدبخت تر از تو ام تو این دنیا وجود داشته :))
و البته اگر یک روز از خواب بلند شدی و نیروگاه هسته ای کنار خونت رفت هوا میتونی یاد این کتاب بی افتی و از دانسته هاش استفاده کنی.
        

          .
سوتلانا آلکسویج در این کتاب در گفت‌و‌گو با بیش از ۵۰۰ نفر از کسانی که حادثه چرنوبیل را به چشم دیده و این فاجعه را از سر گذرانده‌اند گفت‌و‌گو کرده و حاصل این گفت‌و‌گو‌ها را به شکل گفتار درونی این اشخاص، با زبانی داستانی و به لحاظ عاطفی اثرگذار آورده است.

فاجعه هسته‌ای چرنوبیل در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ در واحد ۴ نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در شهر پریپیات در اوکرائین اتفاق افتاد.

 در اثر رعایت نکردن استانداردهای ایمنی و همچنین فرسودگی نیروگاه چرنوبیل روی داد و یکی از پرپیامد‌ترین و سهمگین‌ترین فجایع هسته‌ای در جهان است
اهالی شهر پریپیات ناگزیر شدند خانه و کاشانه‌شان را ترک کنند. آن‌ها هنوز هم با پیامدهای این فاجعه درگیرند.

گزارش های مستندی که آلکسویچ از بازماندگان یک فاجعه در گفت و گو با آن ‌ها ارائه می‌ دهد، مانند یک رمان از یک لحظه آغاز نمی‌ شود که سرانجام، پس از رویداد‌ها و فراز و نشیب هایی به پایان مشخصی برسد. گزارش های او روایت هایی اند مستند از سرنوشت اشخاص حقیقی. این گزارش ‌ها را اگر به شکل یک داستان بخوانیم فقط یک شخصیت دارد که به گفته خود او کسی نیست جز «انسان سرخ» که تجربه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی را از سر گذرانده، و با وجود آنکه آرمان باخته است، اما هنوز تلاش می‌ کند به باورهای قدیم چنگ بزند با این امید که تکیه گاهی پیدا کند.

سوتلانا آلکسویچ می‌ گوید: «صدای دشمن هسته ای را نمی‌شد شنید و او را نمی‌ شد دید و بو نداشت. درباره جنگ هزاران کتاب وجود دارد. اما وقتی فاجعه چرنوبیل اتفاق افتاد، کسی نمی‌ دانست این فاجعه را چگونه می‌ توان مهار کرد. من خودم در چرنوبیل بودم. گیج شده بودم. مردم هم سردرگم و گیج بودند.»

آلکسویچ در «صدایی از چرنوبیل» تلاش کرده است گنگی و درماندگی مردمی را نشان دهد که برای اولین بار یک فاجعه هسته‌ای را تجربه می‌کردند و کلمات مناسبی برای آن پیدا نمی‌کردند.
        

          روایت ها به شدت خوب  و تاثیرگذار اما از یک جایی خسته کننده و تکراری
        

          این کتاب روایت یک فاجعه واقعی است. فاجعه ای که از سال 1986 میلادی در کشور اوکراین آغاز شد و چه بسا عواقب آن همچنان ادامه داشته باشد. 

در آن سالها  تنها خبر در مورد این اتفاق این بود: راکتور هسته ای چرنوبیل منفجر شد.

 اما در آن سال‌ها از عواقب و نتایج این اتفاق، اطلاعات زیادی برای مردم جهان و ساکنان‌ شهر چرنوبیل بیان نشد. 
در این کتاب نویسنده به بیان حقایق و اتفاقات آن روز و حوادث پس از آن، از زبان ساکنان همان منطقه می پردازد. تعداد این روایت ها بسیار زیاد و دردناک است و حادثه را از دیدگاه افراد مختلف از نظامیان تا سیاسیون و حتی افراد عادی و کودکان بررسی کرده است. 
به قول نویسنده کتاب، این کتاب بیان تاریخ آینده است. یعنی جهانی بعد از جنگ هسته ای. ☢💣
        

          •این بیش از هر چیز یک تاریخ است؛ تاریخ یک جنایت•*

کتاب روایتی است از آنهایی که از نزدیک یا دور،طوری با فاجعه چرنوبیل دخیلند.در روایت ها،رد پایی از قلعه ی حیوانات جورج اورول به چشم می‌خورد.همان روحیه انقلابی، همان پشت میز نشستن ها و فرستادن بره های بی گناه به دل فاجعه.سوتلانا، آنقدر خوب روایت میکند که بیشتر شبیه دیدن مستند است تا خواندن روایت.همه دردها را حس  میکنی،آن روحیه ی انقلابی کاذبی که به خورد چرنوبیلی ها میدهند قابل لمس است.شاید اگر ما هم بودیم،میرفتیم بالای سقف راکتور، بدون توجه به صدای آلارم دوزیمتر ها.تا مردم زنده بمانند. تا وطن بماند؛ وطنی که حاکمانش، پشت میز مینشینند.ید ها را از جایی که انبار میکنند گیر می آورند و میخورند بخاطر همین وقتی دوزیمتر را روی تیروییدشان میگیری. دوز  یا صفر است یا کم. میدانی چرا؟!
 چون این یک قانون است؛
قانون هفتم مزرعه:
|.همه ی حیوانات،با هم برابرند.فقط برخی،برابر ترند|

واسیلی نسترنکو*
:پ ن
اگر سعادت خواندن همه ی کتاب را ندارید.حداقل روایت واسیلی نسترنکو را بخوانید
تنهایی علم و دانشمند، در زمانی که جامعه نمیفهمد یا طبق صلاحدید حکومت، نباید بفهمد. به طرز غریبی، مضحک وغمگین است. یک کمدی سیاه، شبیه تنهایی دی کاپریو وجنیفر لارنس در don't look up 

        

          توصیف این کتاب  در یک جمله میشه روایت ماجرای انفجار بزرگ اتمی از زبان مردم اون شهر

بعضی از بخش های کتاب حاوی صحنه های دلخراشی هستش که ممکنه تحملش موقع خوندن سخت باشه ولی وقتی به این فکر میکنی که اون افراد توی اون لحظه و یا حتی روز ها، هفته ها و یا ماه ها بعدش اون شرایط و احساسات رو تجربه کردن..... 
واقعا آدم نمیتونه خودش رو توی بعضی موقعیت ها تصور کنه