فضای این کتاب اون‌قدر از رنج و اندوه پر شده که خوندنش رو سخت می‌کنه. ولی پیام محوری کل کتاب یه چیزه: سردرگمی انسان در برابر دشمن کشنده جدیدش که نه دیده می‌شه و نه روی طبیعت اثر قابل لمس کوتاه مدتی داره
        

          چیزی که در تمام طول کتاب توی ذهنم می‌چرخید این بود که ایدئولوژی چطور تمام آدمها رو درون خودش حل می‌کنه و وانمود می‌کنه که بقای خودش مهمتر از زندگی تک تک انسانهاست. و موقع گریه کردن با روایتِ زنی که همسرش رو در چرنوبیل از دست داده بود، فکر میکردم نه، هر یک نفر خیلی مهمه، زندگی هر یک نفر خیلی ارزش داره...
        

          Very impressive
        

          تاریخ شفاهی حادثه چرنوبیل، خواندنی برای علاقمندان به فیزیک، تاریخ معاصر و ... راستی همه کتاب به تلخی فصل اول نیست، ادامه بدهید :)
        

          این کتاب داستان های روایت گونه ای از بازماندگان چرنوبیل است 
حادثه ی چرنوبیل و چرایی اون از چالش های زمان خودش بوده است، اما قسمت فراموش شده ی آن زندگی هایی بود که تحت تاثیر انفجار قرار گرفت، زندگی هایی که چند نسل بعد رو هم شامل میشد، حتی نوع تغذیه و زاد و ولد رو.
با خودم داشتم فکر میکردم چرنوبیل ها میتونن هر لحظه اتفاق بیوفتن، هر جای این کره خاکی، و این مردم هستن که قربانی زیاده خواهی قدرت ها میشن.
        

          یک روایت انسانیِ تکان دهنده، تأثیرگذار و قابل تأمل... نمونه ی خوب و کاملی از تاریخ شفاهی یک واقعه...
        

          روایت ها به شدت خوب  و تاثیرگذار اما از یک جایی خسته کننده و تکراری
        

          با خواندن این کتاب با خودم فکر کردم که واقعا انسان برتر از تمام موجوداته !؟
موجودی که حتی توازن طبیعت را برهم میزنه تا به اهداف خود برسد اهدافی که در ان خودخواهی و چهره کثیف ادم ها نمایان میشود.
چرنوبیل یکی از چندین فاجعه ای است که با گذشت زمان اشکار میشوند و این یک حادثه طبیعی نبود.
        

          کتاب حاضر از سوتلانا آلکسیویچ یکی از تاثیرگذارترین کتابهایی است که خوانده‌ام. سرگذشت انسان‌هایی واقعی که زاییده ی ذهن نویسنده نیست و به یکی از فجایع تاریخ بشر یعنی انفجار نیروگاه هسته ای چرنوبیل پرداخته. کتاب بیشتر به جای اینکه به خود حادثه یا دلایلش بپردازد به دیدگاه مردم عادی و همه افرادی که به نوعی تحت تاثیر این رویداد قرار گرفته اند پرداخته. به زبان دیگر نویسنده  به شرح واقعه و پیامدهای بعد از آن و تاثیراتی که بر زندگی افراد مختلف جامعه پیش آمده از کودکان و زنان باردار تا روسا و فرمانده هان پرداخته است. بخشی از کتاب که برای من بسیار دردناک است زندگی مردم عادی است که مجبور بودند برای امرار معاش سبک زندگی خود را عوض کنند و حتی انگ چرنوبیلی هم بگیرند و از جامعه طرد شوند و دولت مردان نیز با عادی جلوه دادن شرایط و نگهداشتن مردم در بی اطلاعی از وضع موجود به عمق فاجعه افزودند. اگر علاقه مند به داستانهای تاریخ و جنگی هستید این کتاب جزو بهترین هاست.


        

          •این بیش از هر چیز یک تاریخ است؛ تاریخ یک جنایت•*

کتاب روایتی است از آنهایی که از نزدیک یا دور،طوری با فاجعه چرنوبیل دخیلند.در روایت ها،رد پایی از قلعه ی حیوانات جورج اورول به چشم می‌خورد.همان روحیه انقلابی، همان پشت میز نشستن ها و فرستادن بره های بی گناه به دل فاجعه.سوتلانا، آنقدر خوب روایت میکند که بیشتر شبیه دیدن مستند است تا خواندن روایت.همه دردها را حس  میکنی،آن روحیه ی انقلابی کاذبی که به خورد چرنوبیلی ها میدهند قابل لمس است.شاید اگر ما هم بودیم،میرفتیم بالای سقف راکتور، بدون توجه به صدای آلارم دوزیمتر ها.تا مردم زنده بمانند. تا وطن بماند؛ وطنی که حاکمانش، پشت میز مینشینند.ید ها را از جایی که انبار میکنند گیر می آورند و میخورند بخاطر همین وقتی دوزیمتر را روی تیروییدشان میگیری. دوز  یا صفر است یا کم. میدانی چرا؟!
 چون این یک قانون است؛
قانون هفتم مزرعه:
|.همه ی حیوانات،با هم برابرند.فقط برخی،برابر ترند|

واسیلی نسترنکو*
:پ ن
اگر سعادت خواندن همه ی کتاب را ندارید.حداقل روایت واسیلی نسترنکو را بخوانید
تنهایی علم و دانشمند، در زمانی که جامعه نمیفهمد یا طبق صلاحدید حکومت، نباید بفهمد. به طرز غریبی، مضحک وغمگین است. یک کمدی سیاه، شبیه تنهایی دی کاپریو وجنیفر لارنس در don't look up 

        

          توصیف این کتاب  در یک جمله میشه روایت ماجرای انفجار بزرگ اتمی از زبان مردم اون شهر

بعضی از بخش های کتاب حاوی صحنه های دلخراشی هستش که ممکنه تحملش موقع خوندن سخت باشه ولی وقتی به این فکر میکنی که اون افراد توی اون لحظه و یا حتی روز ها، هفته ها و یا ماه ها بعدش اون شرایط و احساسات رو تجربه کردن..... 
واقعا آدم نمیتونه خودش رو توی بعضی موقعیت ها تصور کنه
        

          این کتاب روایت یک فاجعه واقعی است. فاجعه ای که از سال 1986 میلادی در کشور اوکراین آغاز شد و چه بسا عواقب آن همچنان ادامه داشته باشد. 

در آن سالها  تنها خبر در مورد این اتفاق این بود: راکتور هسته ای چرنوبیل منفجر شد.

 اما در آن سال‌ها از عواقب و نتایج این اتفاق، اطلاعات زیادی برای مردم جهان و ساکنان‌ شهر چرنوبیل بیان نشد. 
در این کتاب نویسنده به بیان حقایق و اتفاقات آن روز و حوادث پس از آن، از زبان ساکنان همان منطقه می پردازد. تعداد این روایت ها بسیار زیاد و دردناک است و حادثه را از دیدگاه افراد مختلف از نظامیان تا سیاسیون و حتی افراد عادی و کودکان بررسی کرده است. 
به قول نویسنده کتاب، این کتاب بیان تاریخ آینده است. یعنی جهانی بعد از جنگ هسته ای. ☢💣
        

          قطعا به خوبی -شما بخوانید تلخی - کتاب های دیگه ای که از خانم الکسیویچ خونده بودم نبود . نمی دونم خوشحال باشم بابتش یا ناراحت . .همینی بود که هست دیگه کاریش نمی شه کرد . 
کتاب یه سلسله مصاحبه ست با قربانیان حادثه اتمی چرنوبیل . از آدم هایی که خیلی اتفاقی و نا خواسته اونجا زندگی می کردن تا داوطلب هایی از ارتش و آتش نشانی و هزار و یک سازمان دیگه که جونشون و کف دت گذاشتن و رفتن تا  بقیه رو نجات بدن . آدم هایی که اغلب یکی دو هفته بعد از حادثه داخل تابوت هایی مهر وموم شده از جنس سرب رفتن . تابوت ها ده یا 15 متر زیر زمین قرار گرفت و بعدش تا سطح روش بتن ریخته شد . وحشتناکه ؟؟؟؟ نه اگر جنگ چهره زنانه ندارد و آخرین شاهدان  رو از همین نویسنده خونده باشین اینا چیزی نیست که شما رو بترسونه . برای قلم الکسیویچ اینا عادیه .
        

          دومین جلسه گعده مطالعه و #کتابخوانی|مان را گذاشتیم برای بررسی #صداهایی_از_چرنوبیل نوشته #سوتلانا_الکسیویچ. خواهر سوتلانا در سال دوهزاروپانزده به سبب فعالیت‌های ادبی و مستندنگاری‌اش برنده #جایزه_نوبل #ادبیات شده. #روزنامه_نگار است و اهل #بلاروس. انصافا برای این #کتاب هم زحمت زیادی کشیده. مصاحبه‌های متعدد با آدم‌های مختلف حاضر در اصل فاجعه همت بالایی می‌طلبد. با همه این احوالات اما به نظرم، #کتاب بیش و پیش از آنکه #تاریخ_شفاهی فاجعه اتمی #چرنوبیل باشد، نقد ایدئولوژیکِ بلوک شرق است. آنقدر ایدئولوژیک که آخر کتاب دم خروس بغض خانم نویسنده علیه نظام حاکم بر #شوروی بدجوری بیرون می‌زند. تفصیلش را در همان جلسه مزبور با دوستان حاضر در جلسه در میان گذاشتیم و بحث کردیم و شکافتیم. عصاره کتاب را شاید بتوان این عبارت دانست که در متن کتاب هم آمده: «فرو ریختن چرنوبیل صرفا فروریختن یک #نیروگاه_اتمی نبود! فرو ریختن نظامی از ارزش‌ها و هنجارها بود!» این کتاب ظاهرا منبع اصلی ساخت #مینی_سریال #چرنوبیل هم بوده که همین چند ماه قبل منتشر شد و کلی هم سر و صدا به پا کرد؛ روایتی امریکایی از چرنوبیل که آمپر روس‌ها را حسابی چسباند. #سوتلانا_آلکسیویچ اثر دیگری هم دارد به نام #جنگ_چهره_زنانه_ندارد که به نظر این حقیر نه به اندازه صداهایی از چرنوبیل جذاب است و نه قوی. مقدمه خوب و آموزنده‌ای اما دارد. فی الحال دو سوم آن را هم خوانده‌ام. از شما چه پنهان رد پای بغض خانم نویسنده، آنجا هم توی چشم است.
پ.ن۱: صداهایی از چرنوبیل توسط ناشران مختلفی در ایران ترجمه شده. با دوستان #کتابفروش مشورت کردم. ظاهرا ترجمه‌ای که #نیستان منتشر کرده بالاتر از سایرین است.
پ.ن۲: این قلم اما ترجمه‌ای را خوانده که #انتشارات_کوله_پشتی منتشرانیده با ترجمه #حدیث_حسینی. خوب بود و روان؛ راضی بودم.
پ.ن۳: توی #گودریدز چهار ستاره دادم از پنج
        

          خیلی خوب و خوندنی بود کتابش 
        

          Not a fan of details of human emotions. It's just talking bout commies being bad. I know they're bad and we're bad if woke does not suspend my account, but these folks suffered, too. You can't just delete them and pretend they never existed. I gave it a 3 days ago, may change it into 2. Full of emotions, so that it could make fortune for the writer.

Good Persian version: https://taaghche.com/audiobook/77569/
        

          مدیریت تراز نوین

در حکومت‌های توتالیتر، هر بحران شروع یک دردسر است و فاجعه‌ی چرنوبیل دردسری بود که ضربه‌ی نهایی را به پیکر شوروی وارد کرد. در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ رآکتور هسته‌ای شماره ۴ نیروگاه چرنوبیل در نزدیکی شهر پریپیات در شمال اوکراین منفجر شد و آلاینده‌های رادیواکتیو در سرتاسر اوکراین، بلاروس، روسیه و حتی فنلاند و برخی کشورهای دیگر پخش شد. در پی این حادثه حکومت شوروی یک راه عجیب و خلاقانه برای مدیریت ماجرا برگزید: کوچک و بی‌اهمیت جلوه دادن فاجعه! (آشناست، نه؟). هر کس تلاش می‌کرد اهمیت فاجعه را گوشزد کند، عامل دشمن خوانده می‌شد. دولت با فرستادن نیروهای غیرمتخصص به عمق فاجعه و اقدامات سطحی و دادن اطلاعات نادرست به مردم تلاش داشت از هراس عمومی که نتیجه‌ی ناکارآمدی خودش بود جلوگیری کند. تلاشی نه برای نجات جان انسانها بلکه برای نجات خود یعنی جلوگیری از نشر اخبار به جهان و رسوایی. هزاران و شاید میلیون‌ها نفر تاوان این شیوه‌ی مدیریت را پرداختند.
«نیایش چرنوبیل» صدای رنج و محنت مردمی است که درحالیکه هنوز آثار جنگ را بر تن دارند، با ترس، عصبانیت و بلاتکلیفی دست و پنجه نرم می‌کنند. نویسنده پس از پنج ارجاع تاریخی برای آشناکردن خواننده با حال و هوا، با تعداد زیادی از حاضران و شاهدانی که به نحوی با حادثه مرتبط بوده‌اند مصاحبه می‌کند. مصاحبه‌هایی که به شکل تک‌گویی نوشته شده‌اند. کتاب از سه بخش تشکیل شده است: بخش اول تک‌گویی کسانی که افکار و احساسات خود را پس از مرگ عزیزانشان بیان می‌کنند. بخش دوم کسانی که با عوارض حادثه، از نقص‌های مادرزادی و ناباروری گرفته تا بحران‌های خاص روحی و روانی دست و پنجه نرم می‌کنند و به آنها برچسب «چرنوبیلی» زده شده است و بخش سوم شامل ۱۸ فصل کوتاه از بازتاب‌های حادثه و میراث آن است. نویسنده بیش از آنکه به دنبال علت فاجعه باشد، به تأثیر آن بر زندگی و روان مردم و نوع مواجهه‌ی آنها با موضوع می‌پردازد.
کار الکسیویچ بازتاب صداهایی است که همواره از تاریخ رسمی بیرون گذاشته شده‌اند. صداهایی که چه در زمان فاجعه و چه پس از آن شنیده نشدند. مردمی که برای حکومتشان اعدادی بیش نبودند و هیچ‌کجا نامی از آنها برده نشد.
شاید امروز هم حوادثی مانند چرنوبیل در جهان رخ می‌دهند و کسانی سعی می‌کنند این حوادث را مانند فاجعه‌ی چرنوبیل مدیریت کنند یعنی با آمار غلط، اطلاعات نادرست، تلاش برای خودکفایی و ترس از رسوایی. اگر چنین وضعیتی برایتان آشناست پس حتماً باید این کتاب را بخوانید.
        

          کتاب به صورت گزارش تهیه شده که توش  نویسنده خانواده هایی که درگیر این فاجعه شدن رو باهاشون مصاحبه کرده و توی این کتاب آورده 
واقعا شدت درد و تلخی و فاجعه رو وقتی از زبان خود محلی ها می‌خونین بهتر میتونین اون وضعیت رو تصور کنین
        

          اگر میخواهیم بگوییم چرنوییل فاجعه بود و بعد انسانیشو نشون بدیم، نیازی نیست همچین کتابی بنویسیم، روایت داستانی از زندگی مردم در قالب رمان و داستان جواب میده، این کتاب فقط یه قسمت ابتداییش اینجوری بود و باقیش خاطره نگاری بود، خاطره نگاری ساده و خطی و تکراری...
بیشتر به درد کسی میخوره که بخواد داستان بنویسه، این مستندها کمک میکنه دید پیدا کنن...
برای مخاطب عادی اصلا به درد نمیخورد...
        

          از یه جایی به بعد گزارش این همه ویرانی و این همه بار استفاده از عبارتهایی با مضمون «فراتر از فاجعه» آدم رو خسته می‌کرد.
ولی خب واقعیت و باطن خیلی از دانش‌های بشری همینه ... اما هزار بار تکرار کردنش باعث نمیشه بتونیم جور دیگه ای زندگی کنیم. حداقل الان که اینطور به نظر می‌رسه