دوست داشتم بیستر از چهل تا نفس با مستوره زندگی کنم 🙃
      

        مصداق کاملی بود  از شهید زندگی کن تا شهید شوی ...
      

        چقدر دوست دارم شبیه مامان حوری باشم ...😍
مامان حوری ای که هم هوای خودش و داشت هم هوای زندگیشُ.
مامان حوری ای که دختری تربیت کرده بود که اون سر دنیا  دین و دنیاش و باهم داشت 
فرق مهم و مهم تر و تشخیص میداد 
و درست انتخاب میکرد 
مامان حوری ای که شوهر و بچه اش هرجای دنیا که بودن یه تیکه از قلبشون و پیشش جا میذاشتن و میرفتن 
محوریت داستان بابا کلاهی و حانیه بودن 
اما هویت  و نقش مامان حوری خیلی به چشمم اومد 🥲 


      

        کاش فصل آخرش و نمیخوندم
کاش یه جور دیگه آوارگی و نشون میداد 
کاش انقدر رو لاشخور مانور نمیداد 
کاش حداقل من ِ مادر نمیخوندم 💔
خیلی تلخ بود 
من ظرفیتش و نداشتم ...
      

        همه ی یادداشت ها از این صحبت بود که چرا کتاب به دو قسمت تبدیل شده ! 
فصل آخر انگاری  فشرده تر نوشته شده ...
اما الان که همش و خوندم بنظرم  کل این کتاب نوشته شده بود تا آخر و عاقبت کنار اجنبی وایسادن و نشون بده 
و فصل آخر هم نشون داد اجنبی کدوم سمته !
آدم وقتی داخل گود باشه خیلی متوجه اتفاقات اطراف نیست 
شاید اگه معاصر و اینجوری روایت میکرد حقش ادا نمیشد 
و در نهایت بنظرم این سبک نوشتن  نقطه قوت کتاب بود 👌🏼

      

        کتابی که ترجیح میدادم نمیخوندمش !
کتابی  که ترکیبی از اغراق ،نگاه به شدت غرب گرایانه و پر از ابهام .