کتابی بی سر و ته
با هدف و سیناپس خوب اما پرداختی ضعیف
شاید به عللی بخش هایی از آن حذف شده که این طور چفت و بست هایش رها و گسسته بود.
      

        کتابی روان، پر خاطره خصوصا برای کسانی که تجربیات مشترک  در اطراف خود داشته اند. به‌علاوه منعکس کننده برخی از صفات مثبت و منفی های مان که شاید کمتر متوجه آن هستیم.
سخت می شود آن را زمین گذاشت.
      

        خدایا علتش را نمی دانم که چرا این طور رقم زدی. ولی باور قلبی ام آن است که نه افراد و نه کتب الکی سر راهم سبز نمی شوند.
دو کتاب سفرنامه حج که مملو از حسرت، همراهی و روضه بود را در کمتر از یک هفته در برابرم قرار دادی. آن هم در اواخر ذي القعدة و اوایل ذي الحجة پر نورت.
حالا که هوایی ام کردی، خودت دریاب که اوضاع خراب است ...

و مهم تر
پیش از تشریق، ترويه و عرفه ...
السلام علیک یا باب نجات الأمة
      

        خیلی کم پیش می آید که کتابی را ناتمام رها کنم.
اما متأسفانه این بار، رخ داد.
کتاب بلاتکلیف، با خط روایی ناقص، جملات طولانی که ابتدای جمله فراموش می شود و ارجاعات به زمان های موازی در حین روایت بدون کلام مشخص کننده این جهش
القصه
تجربه خیلی بدی بود.
      

        خدایا علتش را نمی دانم که چرا این طور رقم زدی. ولی باور قلبی ام آن است که نه افراد و نه کتب الکی سر راهم سبز نمی شوند.
دو کتاب سفرنامه حج که مملو از حسرت، همراهی و روضه بود را در کمتر از یک هفته در برابرم قرار دادی. آن هم در اواخر ذي القعدة و اوایل ذي الحجة پر نورت.
حالا که هوایی ام کردی، خودت دریاب که اوضاع خراب است ...

و مهم تر
پیش از تشریق، ترويه و عرفه ...
السلام علیک یا باب نجات الأمة
      

        کتابی شهدایی با زاویه متفاوت
همراه با حرکت بین خیال، واقعیت و داستان فرسایی
تغییر مدام بین رئالیسم و سورئالیسم 
      

        خشونت بیش از حد نوشته،
نداشتن سیر داستانی مشخص،
نداشتن حرف نهان،
و نمایش بیش از حد حیوانیت شخصیت های نوشته
باعث عدم لذت بردن و همچنین عدم امکان معرفی شدن به بقیه شد.
      

        در شبی که بی خوابی به سرم زده بود، با این کتاب همراه شدم. به خیال اینکه آروم می شم و شده برای ساعاتی کوتاه چشم بر هم می گذارم. اما بدتر شد.
از آقای جعفری کتاب های دیگری هم خوانده بودم. اما وضع این روایت متفاوت بود:
- هم به علت اتفاقی که برای جوان ۲۱ ساله افتاده بود، 
- هم به علت تقارن با ایام عجیبی که در سال ۹۸ پشت سر گذاشتیم،
- هم به علت اینکه ساعتی پیش از پرواز، من هم پروازی داشتم و ...،
- هم به علت حال روحی پدرو مادر که راویان ماجرا بودند،
- و هم به علت نوع نگارش نویسنده.

همه این ها باعث شد، منِ خواننده که پیش از این ساعتی که با کتاب همراه شدم، امیرحسین قربانی بهابادی رو نمی شناختم به حالی بندازه که چند بار کتاب رو ببندم و حواسم رو به چیزهای الکی پرت کنم یا دنبال دستمالی بگردم برای پاک کردن اثرات بارش ابر.
      

        پایان در شب شهادت بهترین رفیقش
بدون شرح اضافه ...
      

        هیچ چیز در این عالم اتفاقی نیست؛
بر اثر حادثه نیست؛
بر اثر شانس نیست.

شهادت هدف نیست؛
مزد عمری مجاهدت است؛
مزد عمری خودسازی است؛
مزدی عمری تقوا، حلال و حرام کردن است.

سالهاست که باور کردم کتاب ها، اتفاقی در مسیرم قرار نمی گیرند. بسیار پیش اومده که کتابی رو شنیدم، معرفی شده یا به طریقی خریدم. اما رفتند و خودشون رو بین کتاب های در صف خوانده شدن، پنهان کردند تا سر وقتش ...
حدود یک سال پیش این کتاب رو خریدم و امشب، در نزدیکی ایام شهادت شون، مهمان قاسم حاج قاسم شدم.
چه روزها و ساعات سختی دوباره برام زنده شد ...
مدتی بود، کتابی من رو به بی خوابی ننداخته بود. خصوصا با حجم کاری عجیبی که از چهارشنبه علی الطلوع تا آخرین دقایق پنجشنبه شب داشتم و ادامه اش رو باید جمعه علي الطلوع تکمیل کنم.

اما حکمت اینکه بیدار نگه داشته شدم تا این ساعت رو نمی دونم.
آقا وحید، خودت می دونی که سالهاست وقتی از محضر سیدالکریم و علمای مدفون در آستانشان مرخص شدم، مستقیم از طریق شبستان خدمتت رسیده ام. چه زمانی که بی همسایه بودی و چه وقتی سیدِ جلادتی و حسين امیرعبداللهیان رو در جوار خود دیدی.
به حق اون ساعات، 
به حق روضه هایی که بر مزارت خوانده اند، 
به حق کربلا و مشهدی که دوست داشتی مشرف بشی ولی نشد و به جای زیارت، دائم الحضور شدی
شفاعت مون کن و گره از کار همگی مون باز کن
      

        در مسلخ عشق جز نکو را نکشند 
روبه صفتان زشت خو را نکشند 

گر عاشق صادقی ز کشتن مگریز
مردار بود هر آنکه او را نکشند
      

        ماجرایی پر کشش با قلمی روان و جذاب
گرچه به نظرم می رسید در نقاطی، خط روایی بریده شده. حالا خواه به اختیار و خواه به اجبار.
      

        فارغ از محتوای داستان که روی سرم جا دارد، نگارش مطلب به دلم ننشست. احساس سریال هایی رو داشتم که از پایان قسمت دوم، تکلیف خود با بیننده را مشخص کرده اما چون باید ۹۰ قسمتی باشد، داستان کش می آید.
چفت و بست های داستان جهت ادامه پیدا کرد، خوب روی هم سوار نشده بود.
      

        در مدرسه ای که درس می خواندم، سالیان سال نام شهدا زینت بخش جای جای مدرسه و مراسم هایش بود. سال ها بود که به بهانه‌ی هفته شهدا، ماه هایی مدرسه و خصوصا دانش آموزان رو به تکاپو می انداخت. بهانه ای برای اخت شدن و یافتن الگو ...
سال ۸۸ با مشخصات اون روز و اتفاقاتی که در اطراف مدرسه افتاده بود، تصمیم گرفته شد که تجمع رخ نده و هفته شهدا در مدرسه برگزار نشه. به جای اون کل مدرسه برند به سفر جنوب کشور و مراسم ها و برنامه ها اونحا انجام بشه.
برای یه نوجوان ۱۶ ساله تجربه ای عجیب بود. ضمن اینکه اون زمان، دو سالی بود که مسئولیت کارهای سمعي و بصری مدرسه بر عهده داشتم. پس معلوم بود که چه سفر پر جذبه ای خواهد بود و مستند سازی اون چقدر جذاب خواهد بود.
گذشت تا زمانی که قرار بود در مسجد جامع خرمشهر به معنای واقعی کلام "جمع" شویم. دوربین فیلم برداری و عکاسی هم دستم بود. نماز رو که خوندیم گفتند یه سخنرانی هم هست. من که خشکم زده بود گفتم خب چرا زودتر نگفتید که وسایل بیارم، مثل پایه دوربین. گفتند شده دیگه.
سخنران پیرمردی بود با عینک فتوکرومیک و دستی مجروح از اثرات جنگ. فکر کنم حدود چهل پنج دقیقه دوربین نسبتا سنگین رو روی دوش داشتم و از ویزور زل زده بودم به ایشون.
و از اون موقع بود که با سعيد سیاح طاهری، آفتاب گوشه نشین، آشنا شدم. برگشتیم و باید فیلم رو تدوین می کردم. دلم نمی اومد یک دقیقه از اون سخنرانی رو ببرم. به حدی که اون فیلم شد یه کار مجزا و کلیپ های سفر هم قصه های خود رو پیدا کرد.
و از همون سال تا الان، هر جا نام شون بود، من رو به خودش جذب می کرد. چه کتاب چه مستند و چه خبر. و چه خبری بهتر از رسیدن به پاداشی که بعد از سال ها مجاهدت مشتاق دیدار ایشون بود ... . 
او نشان داد شهادت  هدف نیست. بلکه تلاش بی وقفه و بی چشم داشت است که توسط خدا با شهادت جشن گرفته می شود. مسیر است که پایان دلنشین را می سازد ... .

پ ن: از شرح بالا ارادتم به شهید مشخص است. اما نحوه نگارش کار خیلی برام جذاب نبود. ایرادات روایت و نداشتن خط روایی ثابت به مدل کتاب های داستانی مستند روایت فتح نمی خورد. به نظر کاری نیم پز می اومد و توان انعکاس بزرگی شهید سیاح طاهری را نداشت متأسفانه. امتیاز کمی هم دادم به همین علل بود
      

        می دونستم روز سختی خواهد بود و معطلی زمانی ام زیاد خواهد بود. باید منتظر کاری می ماندم که این صبر خیلی مطلوب نبود.
القصه رفتم سراغ مخزن کتب و رفتم لا‌به‌لای درختان بلوط ...
نام داریوش رضایی‌نژاد رو هم نسل های من ، خیلی شنیدند. هم به واسطه خودش، هم به واسطه دخترش و هم به واسطه همسرش.
به قدری در کتاب غرق شده بودم که سه ساعت معطلی روی اعصاب رو اصلا متوجه نشدم. بماند که به لطف خدا و عنایت شهید، اون معطلی به نتیجه خوبی ختم شد.

غرق در داستان سلما، وسام و سیدعلی ...
غرق در ماجرای آرمیتا و بابایش ...
غرق در حسرت بودن در کنار شهید فخری‌نژاد، شهید شهریاری، شهید احمدی‌روشن، شهید علی‌محمدی و شهید رضای ینژاد ...

با کتاب خندیم
با کتاب گریستم
با کتاب خجالت کشیدم از فداکاری ها
با کتاب به فکر رفتم که برابر این همه  تلاش چه کردم ...

پ ن: مثل اغلب خاطرات خوبی  که به نشر روایت فتح داشتم و به معنای واقعی روایت و داستان روان خواندم.