دختری فقیر به نادر ابراهیمی نامه ای مینویسد که سوال های مختلفی رو درباره انقلاب و وضعیت ما بعد از انقلاب، اینکه چرا هنوز فقیر هستند، چرا  مستضعفین انقلاب کردن ولی مسئولین همون پولدار های دوران شاه هستن که رنگ عوض کردن، پس انقلابی که خود اونها کردن چی بهشون داده؟ 
آقای ابراهیمی هم بسیار زیبا و دقیق به این سوالات پاسخ دادن
این نامه نگاری هم کاملا واقعیه و داستان نیست
        

          با توجه به اینکه سال ۵۸ نوشته شده اما باز هم ناب است، دردهای یک‌سالگی انقلاب  بعد از ۴۰ و اندی سال هنوز ... 
حیف که ادامه این نامه‌نگاری‌ منتشر نشد و خیلی دوست داشتم نادر امروز می‌بود و از این روزها هم می‌نوشت.
        

          ...ما غریب ترین، بی رفیق ترین و مستقل ترین انقلابِ جهان را داشته ایم.
هیچ دستی برای کمک به ما دراز نشد.
هیچ صدایی از هیچ کجا برنخاست.
دنیا ایستاد و نگاه کرد تا یک بار دیگر شاهد لِه شدن ملتی باشد، و در نهایت، اظهار تاسفی کند و قطره اشکی بر گور مردمی که به رگ زده بودند تا آزادی را به دست آورند بیفشاند. پیام های تبریک را، دخترم فروبگذار. آنها شوخی های دردناک و غم انگیزی است...
اینها بخشی از نامه‌ی نادر ابراهیمی در جوابِ فاطمه، دختری انقلابی (به معنای مصطلح آن در دهه ۶۰) که رو به روی دانشگاه تهران و در شمال تهران در مناطقی مثل الهیه و امانیه و هزار "ایه"‌ی دیگه به قول خودش کتب انقلابی می‌فروخته است، نوشته است. فاطمه ای که معتقد است، ابراهیمی بیشتر نسبت به ادبیات احساس مسئولیت می‌کند تا نسبت به دردمندان ِ جامعه.  فاطمه‌ی آنروز وجدان عمومی جامعه کنونی ماست با سوالی مشترک: انقلاب ما به ما چه داد؟ انقلابی که ابراهیمی می‌گوید: دستاوردی داشته است نه در خور عظمتش و نه چنان که با آرزوهای ما همساز باشد.  این انقلاب چه داشته؟ در صفحات پایانی او جواب را داده است و فارغ از داده ها او در فاطمه ها مرضی را یافته که در جهت مداوای آن درد، سعی می‌کند همان  مفهومِ "نهضت ادامه دارد" را تبیین کند. بار ها به فاطمه می‌گوید که دختر مبارزم فاطمه! تصور انقلاب، همان انقلاب نیست... پس برخیز و انقلاب را ادامه بده.  دختری را در دانشگاهمان می‌شناسم که خیلی شبیه به فاطمه‌ی ماجرای ماست... و با شخصی ازدواج کرده است که شبیه نادر ابراهیمی است. چقدر نسل ما خوب اند... من عاشقانه فاطمه این داستان را دوست دارم و جواب های نادر را هم.
        

          می‌شود از انقلاب دفاع کرد به گونه‌ای که احساس شعارزدگی به مخاطب دست ندهد به شرطی که قلمی در دست داشته باشی مانند آن چه امثال نادر ابراهیمی در دست دارند.
اصل مطالب کتاب ممکن است برای امروز ما تکراری باشند چون آن قدر گفته و شنیده و چاپ و خوانده شده‌اند که دیگر برای گفتن از انقلاب ما بیش‌تر از این را طلب می‌کنیم ولی به یقین می‌توان گفت همین حرف‌ها را اگر دیگری می‌گفت این قدر به جان نمی‌نشست.
من دیگرانی را دیده‌ام که در دفاع از انقلاب خیلی بیشتر از نادر ابراهیمی حرف برای گفتن دارند ولی اندکی از آن چه نادر ابراهیمی می‌گوید را نمی‌توانند بگویند چون کلام رام هر اندیشه‌ورزی نمی‌شود.