یادداشت لیلا بهجتی اردکانی

        فکر می‌کنم دربارهٔ این کتاب نباید بگویم یا بهتر است بگویم نمی‌دانم باید چه بگویم. نه چون کتاب خوبی نیست، اتفاقاً چون هر آنچه لازم بوده و باید، به صراحت گفته شده و نقلِ آن به هر شیوه‌ای ممکن است از میزانِ صداقت و حقیقتی که در روایت‌های فاطمه و نادر ابراهیمی به تصویر کشیده شده بکاهد. حتی دوست ندارم یک کلمه را در این کتاب جابه‌جا کنم. همه چیز در جای خویش نشسته! این کتاب مرا در خود فرو می‌برد، وادارم می‌کند به سکوت و البته شوری را در جانم به راه می‌اندازد که توأمان با اندوه است... همین.