کاش می‌توانستم از شخصیت‌های این قصه‌بپرسم:
حال چه؟! الان راضی شده‌اید؟! به شأن زنانه‌ای که کمونیسم از شما دزدید رسیده‌اید؟!
امروز که می‌توانید راحت شبیه مدل‌های مجله‌ی وُگ باشید جهان‌تان رنگ گرفته است؟! امروز که انواع و اقسام لباس‌ها و برند‌های آرایشی در دسترس‌تان هست انسان‌های محترمی شده‌اید؟!
      

        بسم‌الله...
این کتاب اعتراف خوده رژیم از جنایاتش است... رژیمی که هیچ خطر قرمزی برای جنایت ندارد... اگر برایش محرز شود موجودیتی باید نابود شود به هر ریسمانی برای نابودی‌اش چنگ می‌زد و ابایی ندارد...
سگ هار منطقه تعبیر دقیقی است برای این رژیم و حتی کم...جنایاتی که خودشان اعتراف کردن به مرتکب شدن چبزی فراتر « هاری » می‌طلبد...
این کتاب و عکس‌هایی که در هر فصل آمده شاید تلنگر خوبی باشد برای اینکه باور کنیم  « دشمن » قسم خورده‌ای داریم  که شب و روز در تلاش است برای به زانو در آوردن « ایران »...شاید باور کنیم که اتفاقات امروز « ساده » نیست و کنشگری ما را می‌طلبد...شاید باور کنیم که سال‌های سال است در جنگ به سر می‌بریم...
      

        چه خاطرات شیرینی :)
او همیشه میان مردم بود...در زندان...در تبعید...
این زندگی نمونه‌ای بازر است از یک زندگی « مومنانه » مومن بن‌بست ندارد...مومن بن‌بست شکن است...برای مومن « نشدن » معنا ندارد...سراسر « شدن » است حتی در پس « نشدن‌ها » مومن « جمع اضداد » است...در جامعه و در عالم اندیشه این تفکر اسلامی است که همه را گرد هم نگه‌می‌دارد :))))
      

        بسم‌الله...
این کتاب خواندنی است، برای فهم عمیق حرامزادگی صهیونیست‌ها...شاید اکثر آدم‌های دنیا جنایات این رژیم سفاک را فقط محدود به ۷ اکتبر کنند؛ درحالی قبل از ۱۹۴۸ یهودیان صهیونیست جنایات بسیاری در کارنامه‌ی شان دارند، جنایاتی که کمتر کسی از آنها با خبر است...
      

        بسم‌الله...
این کتاب فقط تاریخ نبود...اندازه‌ی یک کلاس جریان شناسی سیاسی می‌ارزید و حتی بیشتر...
این کتاب رو دقیقا قبل از جنگ ۱۲ روزه تموم کردم، در تمام ۱۲ روز خط به خط کتاب در ذهنم مرور می‌شد...هر جاسوسی که دستگیر می‌شد یک لعنت نسار خاندان منحوس پهلوی می‌کردم...آن‌ها پای اسرائیل را به این مملکت باز کردند و بعد از آن هم مدیران و احزابی که مدهوش و مرعوب فرهنگ غرب شدن...

بعد از خواندن این کتاب دیگر هیچ نفوذی عجیب نیست...
      

        غبطه می‌خورم به حال فاطمه نه برای تنگدست بودنش، نه برای جنوب‌شهر نشین بودنش؛ برای آنکه او کسی را داشت که حال ناخوشش را درک کند و بدون اینکه برچسبی بخورد، بدون اینکه قضاوتی گریبانش را بگیرد حرف‌هایش شنیده شد...فاطمه دختر جوان مبارز که مدت کوتاهی بعد از انقلاب از عوض نشدن جای ظالم و مظلوم ناراحت می‌شود و بغض، خشم، اندوه و نفرت تمام وجودش را فراگرفت و تمام انقلاب و انقلابی‌ها را شست و پهن کرد...
اما نادر ابراهیمی سرزنشش نکرد و لحظه‌ای به انقلابی بودن و دلسوز بودن فاطمه شک نکرد در عین حال که فاطمه را شنید دستش را گرفت و به او اجازه نداد این اندوه و خشم او را ناامید سازد :)
      

        هر خط این کتاب تنم را می‌لرزاند و تکانم می‌داد. کردستان مظلوم در سال‌های پیروزی انقلاب اسلامی غریبانه به مبارزه برخاست و پشت ضد انقلاب را به خاک مالید و بعثی ها را عقب راند...
عزت قیصری دختر ۱۸ ساله ای که یک تنه قد علم کرد و مقابل کومله ایستاد با تمام زن بودنش و ترسش از اسارت بازهم لحظه‌ای خط مقدم را ترک نکرد...
و ایران عزیز پر است از زنان و دخترانی که زینب وار پای میراث زهرا (س) می‌ایستند :)))
      

        دقیقا ساعت هفت صبح امروز از کتابخانه برداشتمش. از اول فروردین قرار گذاشته بودم که هر ماهم را مزین به نام یک شهید کنم و در طول ماه برای شناخت شهید تلاش کنم. مهر ماه به نام شهید زینب کمایی خورد. 
کوتاه بود و مختصر اما خیلی حرف داشت. ۱۴ سالش بود و از کودکی در همه چیز جلوتر از خواهرها و برادرهای بزرگترش بود...
شهادت چیزی جز توفیق و هدیه‌ی الهی نیست، تشویقی‌است برای سربازان مخلص و مطیع...
فرق ندارد کجا باشی، خط مقدم و رو‌به‌روی گلوله‌ی مستقیم دشمن یا در شهر  و جایی دور از توپ و خمپاره.
ظرف وجودی ات که لبریز شود، آن تکه‌ی خالی وجودت که پیدا شود کار تمام است، هر جا که باشی مهر شهادت را بر قلبت می‌زنند و بال‌هایت باز می‌شود...
همه چیز در همان تکه‌ی گمشده‌ی نهفته است :)
      

        حال عجیبی بود خواندن این کتاب
انگار لحظه لحظه همراه مرتضی آوینی و اکیپ روایت فتح‌اش بودم
بالا و پایین‌شان را درک کردم.
گم شدن شهید میان انبوه نظریات فلسفی غربی و اداهای روشنفکر مآبانه‌اش؛
بازگشتن به خودش و قرار گرفتن در مسیر سبز انقلاب اسلامی؛
جهاد رفتن و بیل زدنش؛ دوربین دست گرفتنش؛
گریه‌های از روی دلتنگی‌اش؛ خنده‌ها و حمایت کردن‌هایش؛
مدهوش امام بودنش، ولایت پذیری‌اش؛
و هر لحظه از زندگی شهید مرا به آن دوران نزدیک می‌کرد
حال منِ دهه هشتادی هم دلتنگ امام شده‌ام
حال من هم می‌توانم تلخی پذیرش قطعنامه و نوشیدن جام زهر را احساس کنم.
انگار من هم در حسینیه حاج همت نماز خانده‌ام و در دهلاویه جامانده‌ام.
من هم روی رمل های گرم فکه خوابیده ام و به آسمان آبی‌اش چشم دوخته‌ام.
انگار ۲۲ فروردین ۱۳۷۲ است و چشم دوخته ام به تابوت‌های سه رنگ‌شان و پشت سره امامِ زمانه قامت بسته‌ام برای نماز...
      

        خط به خط این کتاب را می‌توان زندگی کرد و پا به پای ملاصدرا رنج کشید.
می‌دانی؟! اکثر اوقات آدم هایی که فراتر از جامعه و زمانه‌ی خودشان حرکت می‌کنند، طرد می‌شوند.
اما همان انسان های طرد شده‌ هستند که بزرگترین اتفاقات را رقم می‌زنند و تحول ایجاد می‌کنند.
ملاصدرا از جوانی فراتر از  معیارهای عصر خودش حرکت کرد و مأموریتش را در تاریخ فلسفه و حکمت به پایان رساند.
از جآن و آبرو و فاطمه بآنویش مایه گذاشت و آواره‌ی کوی و بیابان شد تا هزینه‌ی تصمیمات، اعتقادات و باورهایش را بپردازد.

( اگه تو هم متفاوت از آدمای اطرافت فکر میکنی و فراتر از ساختارا و هنجارایی این کتاب حس خوبی بهت میده...)
      

        کتاب های عین.صاد را با جان دادن می‌خوانم، هر خط سیلی محکمی است که باید دردش را تحمل کنی. انگار به نقاط تاریک وجودت رخنه می‌کند و عمق سیاهت را به رخ می‌کشد، تا بدانی چقدر از قافله عقب ماندی.
معنای حقیقی توحید و ایمان را گوش زد می‌کند، در پس کلمه‌ کلمه حرفایش خدای حقیقی را پیدا می‌کنی و با تمام سرافکندگی ات مانند کودکی که بی‌تاب مادر است تو هم بی‌تاب در آغوش کشیدن الله می‌شوی.
اگر به نوشته‌هایش فکر کنی و در آن غرق شوی حاضری برای دین و آیین و اعتقاداتت از جآن مایه بگذاری...


*این کتاب جامع بود، مختصر و مفید مباحث عمیقی رو از رشد انسان، توحید و نابودی انسان، شرک و... مطرح می‌کنه، هرچی زودتر خونده بشه و فکر بشه و ان‌شاءالله عمل بشه بهش بهتره🌱
      

        ای کاش لیس بودن و هیچ بودن عالم امکان را درک می‌کردیم و برای هیچ این‌قدر ارزش و اعتبار قائل نمی‌شدیم و بر سر هیچ این همه با هم نزاع نمی‌کردیم!