یادش به خیر استادی می گفت باید خیلی گردن کلفت باشی که بتوانی در این مملکت خدمت کنی. اصطلاح "گردن کلفت" را البته نمی پسندم. "صبور" را ترجیح می دهم.
آرمان خواهی انسان، مستلزم صبر بر رنج هاست. پس برادر خوبم، برای جانبازی در راه آرمان ها، یاد بگیر که در این سیاره ی رنج، صبورترین انسان ها باشی...

گفته بودم که وقتی درباره ی شهدا می خوانم، به دنبال جرقه ای در زندگیشان هستم که شهادت را نصیبشان کرد. و یا شاید هم به دنبال کربلایِ آن شهید. که هر کس را کربلایی است و عاشورایی.
انتظار داشتم کربلای شهید آوینی، جرقه ی شهادت او، تکاملِ از کامران به مرتضی باشد. ولی جرقه ی دیگری در سیره ی شهید یافتم. صبر! که وقتی به بهشت می روی ملائکه این گونه مورد خطابت قرار می دهند:
 سلام علیکم بما صَبِرتُم!

فقط این که ارادتم به شهید آوینی خلی بیشتر شد. و حالا با ارادت بیشتری پیکسل شان را یه کیفم می زنم و عکسشان را در کتابخانه ام می گذارم.

پی نوشت: 1. اولش عصبانی شدم که حجم زیادی از کتاب را نویسنده به نوشته های خود شهید اختصاص داده ولی در آخر دیدم که خیلی هم لذت بردم.
2. زندگی زیباست اما شهادت از آن زیبا تر است...مگر نه آن که گردن ها را باریک آفریده اند تا در مقتل کربلایِ عشق آسان تر بریده شوند؟!
        

          زیباترین روایت موجود از شهید آوینی را میخواهید؟ کتاب زندگی زیباست را در لیست مطالعه خود قرار دهید. 
        

          زندگینامه داستانی شهید آوینی. عموما از ایشون یسری روایات و داستان ها و مطالب پراکنده خوندیم. اما در این کتاب با یک روایت جذاب و روان در حین خواندن زندگینامه شهید، بخش هایی از دستنوشته ها، یادداشت ها، مقالات، صحبت ها و کتاب هایش را هم می‌خوانیم. آشنایی با اندیشه های شهید آوینی از اتفاقات خوبیه که با خوندن این کتاب اتفاق میفته. اندیشه هایی به وسعت زمان ها و سالیان دراز که شاید تاکنون فقط به درصد کنی ازشون رسیدیم...
        

          حال عجیبی بود خواندن این کتاب
انگار لحظه لحظه همراه مرتضی آوینی و اکیپ روایت فتح‌اش بودم
بالا و پایین‌شان را درک کردم.
گم شدن شهید میان انبوه نظریات فلسفی غربی و اداهای روشنفکر مآبانه‌اش؛
بازگشتن به خودش و قرار گرفتن در مسیر سبز انقلاب اسلامی؛
جهاد رفتن و بیل زدنش؛ دوربین دست گرفتنش؛
گریه‌های از روی دلتنگی‌اش؛ خنده‌ها و حمایت کردن‌هایش؛
مدهوش امام بودنش، ولایت پذیری‌اش؛
و هر لحظه از زندگی شهید مرا به آن دوران نزدیک می‌کرد
حال منِ دهه هشتادی هم دلتنگ امام شده‌ام
حال من هم می‌توانم تلخی پذیرش قطعنامه و نوشیدن جام زهر را احساس کنم.
انگار من هم در حسینیه حاج همت نماز خانده‌ام و در دهلاویه جامانده‌ام.
من هم روی رمل های گرم فکه خوابیده ام و به آسمان آبی‌اش چشم دوخته‌ام.
انگار ۲۲ فروردین ۱۳۷۲ است و چشم دوخته ام به تابوت‌های سه رنگ‌شان و پشت سره امامِ زمانه قامت بسته‌ام برای نماز...
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ 1398/01/26 به پایان رسیده است.
        

          به بیان خود نویسنده، در عین داستانی بودن، همه تلاش بر آن بوده تا روایت مبتنی بر واقعیت باشد. روایت روانی بود و در عین حال احساس مسئولیت قابل تقدیری داشت در جهت آن‌که یک زندگی نامه‌ی صرف نباشد و خواننده را در حد چند جمله هم که شده با آرا و تفکر شهید آشنا کند، که البته کم هم نگفته.
 تا به حال، این همه از شهید آوینی، یک‌جا نشنیده بودم. غالبا پراکنده بود و هرسال، کمی. آن هم در ایام شهادت.
حسرت‌بار است این حجم از مهجوری اندیشه‌های شهید، که اتفاقا این‌قدر هم در دسترس است. کتاب‌ها و نوشته‌های او آن‌طور که باید، جدی گرفته نمی‌شود. 
شاید اول لازم است عاشقان و مدعیان پیروی از راه و مکتب شهادت، شروع کنند!
گاهی لازم است به یک جمله او ساعت‌ها فکر کرد...:

«آرمان‌خواهی انسان مستلزم صبر بر رنج‌هاست»... «مگر نه آن‌که گردن‌ها را باریک آفریده‌اند تا در مقتل کربلای عشق، آسان‌تر بریده شود؟»... «عجب تمثیلی‌ست این‌که علی(ع) مولود کعبه است... یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن»...
        

          خیلی فوق العاده