مرقومه آیت الله بهاالدینی به مناسبت شهادت سید مصطفی:
«الحاج آقا مصطفی(ره)، آیةالله جامع بین المعقول و المنقول و السیاسة الاِسلامیة و الدّینیة فی شبابه، و بَلغ ما بلغ، من نوادر زماننا بل من نوادر الأعصار و الأزمان، صادق القول مع حسن النیة، بصیر بالنفوس مع کمال الفطانة و الدّهی، و له سهم وافر فی الإنقلاب و حوادثه، صابر فی المشکلات و نوائب الدّهر. ‏
«‏‏ابن الإمام، بل هو الإمام»، بل له ابٌ مثل الإمام، شدید الحبّ بالإمام، لٰٰا لأجل الابوّة، و الإمام شدید الحبّ لٰا لأجل البنوّة بل لجهات اخر لامجال لذکرها. 
‏‏آنچه من در این جا نسبت به حاج آقا مصطفی(ره) آوردم، هیچ مبالغه و گزاف نیست. اگر کمی به ذهن بعید به نظر می رسد، به علّت این است که ما حاج آقا مصطفی را نمی شناسیم. او به راستی یکی از شخصیتهای بزرگ، امّا گمنام ماست».

در مورد سید مصطفی خمینی ما با چنین شخصیت برجسته ای طرف بودیم که اگر می ماند و آفتاب می‌شد، به تعبیر امام از ایشان هم جلو می‌‌رفت و آینده اسلام می‌شد. هر چند مشیت الهی بر این بود که با شهادتش، الطاف خفیه الهی نمایان شود.

      

        قلم امیرخانی نمک دارد
بیست صفحه که می خوانی
نمی دانی چه شد
می بینی نمک گیر شده ای پای کتاب!
      

        توکل و تلاش آقای نوید نجات‌بخش من را یاد شخصیت کتاب «عباس دست طلا» می اندازد. تماما آموزنده است. از این کتاب یاد گرفتم اگر به خدا توکل کردی و با تمام وجود به وظیفه ات عمل کردی شکست ناپذیر می شوی. شاید این کتاب از مصادیق ان تنصروا الله ینصرکم باشد. نصرت خدا که فقط در امور نظامی و جنگ نیست؛ هر جا و به هر شکلی باعث اعتلای اسم اسلام و در پناه آن، ایران بشوی این مبارزه و جهاد است.
      

        مختصر، مفید و آموزنده. عرصه نوشتن درباره کارآفرینان متعهد و نمونه ایران، ظرفیتی است که قابلیت مقابله با کتب زرد به ظاهر توسعه فردی و چرت و پرت هایی که غرب در باب روانشناسی امروز به خورد جوانان ما می دهد را به خوبی دارد. نمونه های واقعی، زنده و فعال از تلاش جوانان خودمان برای پیشرفت و رشد که متناسب با مشکل ها و چالش های کشور است و انسان را با چگونگی پیشرفت پلتفرم ها و کسب و کار ها به صورت واقعی (نه رویا فروشی کاذب) آشنا می کند. به امید بیشتر و بهتر شدن این آثار ارزشمند.
      

        نگارنده تلاش کرده از اعتبار و نام و حتی شایعات پیرامون شهید مغنیه اعتبار بگیرد و خود را با هزار فلسفه بافی و بالا و پایین به شهید متصل کند. از کل صفحات این کتاب جمعا شاید پنجاه صفحه در مورد شهید مغنیه صحبت شده که همان هم متشکل از شایعات و اخبار کذب در مورد شهید مغنیه عزیز بوده و در مطالعه این اثر ما با یک تالیف مستند دلچسب طرف نیستیم. گویی یک نفر فقط تصویری از یک گیاه دیده باشد و بنشیند کتابی در مورد آن بنویسد. مطالعه این کتاب را به کسی توصیه نمی کنم.
      

        خب حتما باید کار رو به عالم ارواح بکشونیم؟
بگید نیروی نفوذی داشتیم دیگه.
چرا اذیت می کنیم همدیگه رو؟
      

        شاید جالب به نظر بیاد اما من در مقایسه با سایر ترجمه ها از این ترجمه خوشم اومد و راحت تر بودم. موری شوارتز در طول کل داستان من رو شگفت زده می کنه. مصداق بارز یک یهودی که تا حد امکان سعی می کنه از همه چیز حتی درد بی امان لذت ببره. بقیه بهش نگاه می‌کنن و الهام می گیرن اما به شخصه برای من احمقانه ست که بدون هیچ معنای خاصی سعی کنی از همه چیز لذت ببری. بیشتر حقارت آمیز و دردناکه تا قشنگ و الهام بخش. داری تمام تلاشت رو می کنی که در این گیر و دار هیچ معنای دیگری جز «خودیت» دریافت نکنی! فقط یکبار در این کتاب اسم خدا اومده و اون هم به تمسخر! چطور می تونم از این کتاب الهام بگیرم؟!
      

        این کتاب ۱۵۳ صفحه است اما تک تک صفحات اش درس است. به بیان بعضی خاطرات از امام می پردازد که آدم حیرت می کند. خوب است ثبت کنیم و در زندگی مان به کار ببریم.
      

        یک مشت لا طائلات بی ارزش
واقعا تعجب داره که جامعه فرهیخته کتابخون پول دور بریزند برای چنین کتاب هایی. در بین دانشجو ها زیاد دیدم این دو کتاب (قانون قدرت و استراتژی جنگ) دستشون بود و خوندم تا ببینم چی نوشته که انقدر می‌خرند و میخونند. حیف عمر و زندگی آدم که با این کتب زرد سر بشه و هیچ سودی هم برای زندگی نداشته باشه. حیف کاغذهایی که صرف این کتاب ها میشه. بلاگر پولش رو به هر حال در میاره. اسیرِ بازی کتاب های ترند و پرفروش نشیم!
      

        بنده کلا با هدایت ناگهانی مخالفم. ناگهان یک نوری ببینی و از آن به بعد تبدیل به آدم مذهبی و معتقدی بشوی. اگر هم چنین چیزی باشد با کتاب شدن آن مخالفم. معجزات و مکاشفات خوب و قشنگ هستند اما راه رسیدن به حقیقت و حقانیت اسلام مکاشفه نیست؛ مطالعه است. تفکر و تأمل است. مقایسه با ادیان دیگر است. آن نور طور دیگری باید به دل بتابد تا تابنده شود. مشکلم با این کتاب همین مسأله است. اما به صورت کلی از مطالعه این کتاب راضی بودم.
      

        آن چیزی که از ریچر انتظار داشتم نبود. از معدود مجموعه هایی که از سریالش بیشتر از کتابش لذت برده ام.
      

        دیروز ظهر شروع کردم و امروز غروب تمام شد.
دست خودم نیست
در دنیای کتاب غرق که می شوم گذر زمان را حس نمی کنم.
البته خیلی به خودم فشار نیاوردم، و گرنه همان دیشب تمام میشد.
جنگاوران جوان از بچگی دست رفاقت به سوی من دراز کرد.
جلد ۱۰ و ۱۱ و ۱۲ آن به تازگی توسط نشر افق چاپ شده.
دیروز وقت کردم که امپراتوری نیهون جا را بخوانم. احتمالا امشب قسمت بعدش را تمام کنم.
از بچگی طرفدار و دوست این کتاب بوده ام.
      

        این کتاب در باب نبرد موساد خبیث و جاسوسی از ایران اسلامی از طریق ابزار اجنه است. به شکلی داستانی پیش رفته و در قالب داستان محتوای خود را هم ارائه داده است. اسم کتاب و جلد آن «مضخرف» است اما محتوا قوی و مستند و طبق معمولِ همیشگی با آقا محمد باهوش و جذاب پیش رفته است. خواندن این کتاب برای بعضی افراد حتی می شود گفت ضرورت است.  مطالعه این کتاب را توصیه می کنم.
      

        شب توت فرنگی «خوب» بود.
یادم هست در ابتدای نوجوانی گهگاه پای تلویزیون می نشستم و بعداز ظهرها حول و حوش ساعت ۱۵ از شبکه سه سینمایی پخش میشد. یک بار یکی از این سینمایی ها یک اثر جنایی و هیجانی کره ای بود که به عنوان یک فیلم معمولی از آن لذت بردم.
کتاب پرونده شب توت فرنگی من را یاد آن فیلم انداخت. کل کتاب را در عرض دو ساعت خواندم و تقریبا از لحاظ زمانی به اندازه همان فیلم وقتم را گرفت.
تتسویا هوندا هنرمندانه آغاز کرده و هنرمندانه ادامه داده است. آنجا که از تنش های ریکو با پلیس های مذکر می نویسد طبیعی است، آنجا که از مشکلات ریکو با خانواده می نویسد طبیعی است، آنجا که به کشف ریکو درباره پارگی شکم اجساد می رسد واقعا قوی بود و نقطه اوج داستان است. کتاب جنایی را همین چیزها تشکیل می دهد. مخصوصا هرگاه کاتسوماتا ریکو را عصبانی می کرد وقتی به خودم می آمدم من هم عصبی شده بودم.
همه اش خوب نه بلکه خیلی خوب بود.
به استثنای آخرش...
این شروع حرفه ای و این ادامه جذاب، پایان بندی ای می خواست در همین سطح و به همین قوت که متاسفانه شب توت فرنگی چنین چیزی به من نداد. ناگهان ریکو حدس زد و اسلحه به سمتش نشانه رفت و از قضا قاتل اصلی ماجرا که از اول پا به پای او و احساسات تاریک او جلو آمده ایم ریکو را نجات می دهد!!!!
و ریکو در بیمارستان است که کار تمام می شود. بدون اینکه بیشتر در مورد یوکاری بدانیم، که مرد یا زنده است؟ که نتیجه زندگی او چه شد؟ یا اینکه اصلا چرا کاتسوماتا برنده نهایی پرونده شد با اینکه تمام زحمت آن را ریکو کشیده بود. و مهم ترین سوال، چرا انقدر ناگهانی و در چهل صفحه کار تمام شد؟ در حالیکه سیصد و ده صفحه داستان پردازی شده ما ناگهان از وسط داستان به آخر آن می رسیم.
این پایان بندی سطح کتاب را به طور ناگهانی در نظر من پایین آورد و حس خوبی که ابتدائا داشتم را کم کرد. اما به صورت کلی از وقتی که گذاشتم نا راضی نیستم و مطالعه این کتاب را هم به یک نفر که می خواهد یک کتاب معمولی بخواند توصیه می کنم. برای یک جنایی فن این کتاب قطعا گزینه مناسبی نیست.
      

        می دانی «منِ او» یعنی چه؟
آخرش می فهمی. اگر نمی دانی و نخوانده ای حکماً ضرر کرده ای... یا علی مددی!
تا حالا عاشق یک کتاب شده ای؟
حس می کنم عاشق این کتاب شدم.
عاشق غسل نکرده هم حکماً مقدس و مبارک است... یا علی مددی..
چه می گویم؟ به دیوانه ها می مانم؟
نخوانده ای.. «منِ او» را نخوانده ای پس.. حکماً اگر کتاب عشق می خواهی باید این را بخوانی.. یا علی مددی!