نازنین مهدوی

نازنین مهدوی

@nazanin.mahdavi
عضویت

تیر 1402

19 دنبال شده

45 دنبال کننده

یادداشت‌ها

نمایش همه
        بعد از خوندن این کتابِ شایگان یک آن احساس کردم حرف جدیدی در خصوص مواجهه ایرانیان با همه سرمایه‌های اجتماعی و فرهنگیشان با غرب پس از شایگان زده نشده. 
حرف‌ها و ایده‌ها همان‌هایی بود که ما در کلاس‌ها و بالا و پایین کردن تاریخ و در نظر گرفتن تجربه ایران بهش می‌رسيم. با این تفاوت که شایگان این کتاب را در دهه ۴۰ شمسی نوشته. 
البته رويکرد اصلی شایگان به نظرم با چیزهایی که داخل کتاب گفته بود تفاوت داره و در عمل خیلی از بومِ "غرب را ببینیم و بیاموزیم" افتاده. 
این رو هم بگم که نگاه دقیق و جزئیِ شایگان در کنار روحیه عرفانی‌ش که چاشنی تمام کتاب و بررسی‌ ایران و همسایگانش در مواجهه با غرب است خیلی  دوست داشتنی بود.
حرف درمورد از کتاب خیلی زیاد می‌شه زد و من هم خیلی وقت پیش خوندم دقیق خاطرم نیست ولی  برای جمع‌خوانی کتاب خوبیه. 
فصل‌های کوتاهی که ایده و توجهِ شایگان به این مفاهیم رو خیلی دوست داشتم:
فصل۴(برگذشتن از مرگ و مقابله با آن)، فصل۶(حریم و حیا، حفظ فاصله)، فصل ۷(تاریک اندیشی جدید)
      

4

        هر داستان حذابیت و کشش خاص خودش رو داشت و خوب تونسته بود خواننده رو میخکوب کنه.  
محور تمامی داستان‌ها چگونگی امتداد جنگ در دوران پس از مرگ در میان آدم‌های جنگ‌زده است. خوبی کتاب این بود ک زندگی شهید یا اصلا شهید به عنوان مرکز ادبیات جنگی آنچنان اثری نداشت بلکه به فرآیندهای بازگشتن افراد جنگ‌زده به زندگی روزمره توجه شده بود .
رفتارهای کوچک و ناچیزی که شاید به جشم نیاید ولی پس از جنگ قهرمانان آن دوران رو به افرادی بیرون از از تاریخ و نظم بدل می‌کند و انگار پس از ادای دین به مردم جور دیگری باید خود را هزینه مردم و ادبیات مردم‌سالاری کنند.(داستان بازگشت از همین کتاب)
از آنجا که شهید و شخصیت محوری در کتاب دیده نمی‌شود، حضور پررنگ خانواده را شاهد هستیم.  چگونه  جنگ و  انسان‌های جنگ‌زده باعث تغییر ساختار خانواده می‌شود.(بن‌بست)
جنگ و عشق‌های ناسرانجام هم در لابه‌لای همه داستان‌ها وجود دارد. تقدس‌زدایی از رزمنده هم با ورود به جزئی‌ترین بخش‌های زندگی شهدا به مثابه یک انسان عادی و معمولی روح کلی کتاب را به خود اختصاص داد.
نکته آخر هم کمرنگ بودن مذهبی به مثابه ایدئولوژی انسجام بخش در حرکت ب سوی جبهه‌های جنگ است. خانواده رزمندگان به عنوان نخستین محل جامعه‌پذیری آنان نیز کمتر رنگ و بوی اسلامِ فقهیِ ایدئولوژیک دارد و بیشتر همان نماز روزه تکرار شده است و این تمایز با سایر کتاب‌های جبهه و جنگ که سعی در بازنمایی هر چه حزب‌اللهی‌تر از خانواده‌های رزمندگان و شهدا دارد، جالب بود.


دوست داشتم بتونم پست بذارم ولی این امکان برای من فراهم نیست. اما درکل نظر شخصی من به عنوان دانشجوی جامعه‌شناسی که یک روزهایی ازدحامِ نظریه نفسمان را بهرشماره می‌اندازد و اضطراب جاماندن از نظریه پردازان خوابمان را با جالش مواجه می‌کند این است که داستان‌ها همچنان حرف اول را می‌زنند‌. رمان نه به عنوان پیش یا پس جامعه‌شناسی اهمیت دارد. چرا که طبق برآورد شخصی من نظریه‌ها هم صورت‌بندی تئوریک روزمره و عمل انضمامی ادمیان هستند. پس قصه‌ها بهتر می‌توانند الگوها را در تارو پودِ شخصیت‌ها پنهان  کنند و برملا کننده باشند. 

ببخشید پرحرفی شد. 
      

17

باشگاه‌ها

این کاربر هنوز عضو باشگاهی نیست.

چالش‌ها

لیست‌ها

این کاربر هنوز لیستی ایجاد نکرده است.

فعالیت‌ها

فعالیتی یافت نشد.