داود آخه؟ :)
        

          این کتاب رو دیوید مناشری به عنوان جمع بندی یه پژوهش تاریخی برای ارزیابی و ثبت تاریخ نظام آموزشی ایران از قاجار تا بعد از انقلاب نوشته با بودجه ی دو موسسه اسرائيلي هم انجام شده. خیلی سخت پیداش کردم ولی خوندنش آنقدر لذت بخش بود که خیلی زود تمومش کردم.
فکر میکنم برای اینکه ببینیم الان آموزش ما تو چه مرحله ايه باید ببینیم اصلا از کجا شروع شده و چه مراحلی رو طی کرده.
اگر علاقه من به تاریخ آموزش در ایران باشید یه کتاب عالیه. 
        

          کتاب مناشری، نکته‌های جالب و بدیعی داشت. اگر کسی کتاب‌های تاریخ آموزش و پرورش مدرن ایران را رصد کرده باشد، متوجهِ خاص بودن این کتاب به رغم همهٔ نقدهایی که مترجمان در فصل پایانی به کار مؤلف وارد می‌دانند، می‌شود؛ ولی جالب‌ترین چیز برای من ملیت اسرائیلی نویسنده و همزمان، کیفیت بالای علمی کتاب بود. نکته‌ای که این پرسش را در ذهن من بیدار کرد که آیا ما هم برای شناختن ابعاد فرهنگی کشور «دیگری‌» که ظاهراً دشمن غدارمان هم هست، چنین همتی کرده‌ایم و می‌کنیم؟ اگر هزار بار هم بگویید مرگ بر اسرائیل، متأسفانه پاسخ درست این سوال به احتمال زیاد منفی است! ما در شناخت خودمان هم همچنان راه دراز داریم و البته حتی گاهی خودمان را هم از دریچهٔ پژوهش‌های «دیگری‌»هایمان می‌شناسیم... 
در ادامه، یادداشت پشت جلد کتاب را می‌خوانید: 
«این کتاب، یکی از جامع‌ترین و مهم‌ترین نوشته‌ها دربارهٔ تاریخ آموزش ایران است که دیوید مناشری با استفاده از اسناد دست اول، صدها مصاحبهٔ حضوری با صاحب‌نظران، سیاستگذاران، مدیران و استادان متنفذ در رژیم پهلوی و همین‌طور اغلب آثار مهمی که در تحلیل آموزش جدید ایرانی و نقش آن در تحولات تاریخ جدید ایران به فارسی و انگلیسی نوشته شده، فراهم کرده است. به نظر مناشری، آموزش جدید اهرم اصلی، موتور محرک و مهم‌ترین ابزار مدرنیزاسیون ایران است. از این‌رو، وی کوشیده است بسط گام‌به‌گام آموزش جدید (غربی) در نظام اجتماعی سنتی ایران را از سال ۱۸۱۱، یعنی تاریخ اولین اعزام دانشجویان به فرنگ توسط عباس میرزا، تا پایان سلطنت پهلوی و سپس در دهه اول جمهوری اسلامی به تصویر کشد و نقش ویژه نظام آموزشی را در تغییر تدریجی نظام ایران قدیم و ظهور ایران مدرن از طریق تربیت طبقه نخبگان جدید تبیین کند.» 
        

          کتاب خوبی بود پر از داده و ارجاع که نیازه حتما بنا به نیاز به آن مجدد رجوع کنید.  توقع نداشته باشید کل کتاب یادتون بمونه.
        

          نوشته ی دیوید مناشری و ترجمه آقایان مصلحی و بادامچی از انتشارات حکمت سینا است.نمیدانم بخاطر اینکه نویسنده ی  کتاب موسس مرکز ایرانشناسی در اسرائیل است ،کتاب نایاب بود  یا اینکه من نتوانستم خوب جستجو کنم ؛ اما به هر حال کتاب سخت پیدا میشد.به همین خاطر نسخه الکترونیکی کتاب را از فیدیبو خواندم.
 در این کتاب حدودا چهارصدو خورده ای صفحه ای، نظام آموزشی ایران در چند دوره تاریخی(قاجار،پهلوی اول،پهلوی دوم،انقلاب اسلامی)بررسی شده است.
 کتاب، ترجمه خوبی دارد.روان و گویاست.
در کتاب ،نظام آموزشی در بستر تاریخی مورد توجه قرار گرفته ؛ مثلا اینکه اولین مدارس چگونه شکل گرفتند؟ریشه های اعزام دانشجویان به خارج از کشور و ریشه های تاسیس دانشگاههای مطرح کشور چیست و...
به نظر میرسد نویسنده برای نوشتن کتاب بدون تعصب نبوده.مثلا نوع نگاه نویسنده به علمای دوران قاجار حاکی از این مطلب است؛اما با وجود چنین تعصباتی که در متن مشهود است، بعضی از نکاتی که مطرح کرده،جای تامل دارد. مثلا اعزام دانشجویان به خارج از کشور و چالشهایی که آنان بعد از برگشت به کشور برای حکومت داشتند.چه بسا الان هم با چنین مشکلاتی در نظام آموزش عالی روبرو باشیم.
کتاب محتوای خوبی برای  تبیین گری دارد.
انتظار می‌رفت نویسندگان وطنی زودتر چنین کتابهایی را منتشر کنند. صد البته جای خالی چنین کتابهایی در صنعت نشر ما خصوصا  شناساندن نظامهای آموزشی دیگر کشورها محسوس است.
        

          کتاب دقیقی است و اشارهٔ زیادی به آمارها دارد. تلاش نویسنده بر این بوده که تمام جداول و داده‌ها را بیاورد و بعد نتیجه‌گیری کند که گاهی تعدّد آمار، کتاب را خسته‌کننده می‌کند اما در کل کتاب جامعی به نظر می‌رسد که یک سِیر تاریخی را دنبال می‌کند. در کنار تمام این‌ها، اسرائیلی بودنِ نویسنده در تحلیل‌ها را نباید از نظر دور داشت.