یادداشت سارا حسینی
دیروز
کتاب مناشری، نکته‌های جالب و بدیعی داشت. اگر کسی کتاب‌های تاریخ آموزش و پرورش مدرن ایران را رصد کرده باشد، متوجهِ خاص بودن این کتاب به رغم همهٔ نقدهایی که مترجمان در فصل پایانی به کار مؤلف وارد می‌دانند، می‌شود؛ ولی جالب‌ترین چیز برای من ملیت اسرائیلی نویسنده و همزمان، کیفیت بالای علمی کتاب بود. نکته‌ای که این پرسش را در ذهن من بیدار کرد که آیا ما هم برای شناختن ابعاد فرهنگی کشور «دیگری» که ظاهراً دشمن غدارمان هم هست، چنین همتی کرده‌ایم و می‌کنیم؟ اگر هزار بار هم بگویید مرگ بر اسرائیل، متأسفانه پاسخ درست این سوال به احتمال زیاد منفی است! ما در شناخت خودمان هم همچنان راه دراز داریم و البته حتی گاهی خودمان را هم از دریچهٔ پژوهش‌های «دیگری»هایمان می‌شناسیم...
در ادامه، یادداشت پشت جلد کتاب را می‌خوانید:
«این کتاب، یکی از جامع‌ترین و مهم‌ترین نوشته‌ها دربارهٔ تاریخ آموزش ایران است که دیوید مناشری با استفاده از اسناد دست اول، صدها مصاحبهٔ حضوری با صاحب‌نظران، سیاستگذاران، مدیران و استادان متنفذ در رژیم پهلوی و همین‌طور اغلب آثار مهمی که در تحلیل آموزش جدید ایرانی و نقش آن در تحولات تاریخ جدید ایران به فارسی و انگلیسی نوشته شده، فراهم کرده است. به نظر مناشری، آموزش جدید اهرم اصلی، موتور محرک و مهم‌ترین ابزار مدرنیزاسیون ایران است. از این‌رو، وی کوشیده است بسط گام‌به‌گام آموزش جدید (غربی) در نظام اجتماعی سنتی ایران را از سال ۱۸۱۱، یعنی تاریخ اولین اعزام دانشجویان به فرنگ توسط عباس میرزا، تا پایان سلطنت پهلوی و سپس در دهه اول جمهوری اسلامی به تصویر کشد و نقش ویژه نظام آموزشی را در تغییر تدریجی نظام ایران قدیم و ظهور ایران مدرن از طریق تربیت طبقه نخبگان جدید تبیین کند.»
(0/1000)
امیرعباس شاهسواری
20 ساعت پیش
1