یادداشت نازنین مهدوی

        کتاب خیلی خوبی بود. چه از لحاظ نگارش چه به لحاظ مستندات تاریخی واقعاً قابل تحسین است.  از این رمان‌های تاریخی نیست که بیشتر حرف توی دهن تاریخ و صدر اسلام گذاشته باشند. به لحاظ فرم نویسندگی هم من تا به الآن رمانی در این حجم نخونده بودم که بتواند انقدر خوب شخصیت‌های داستانی را به بازی دربیاورد. گذشته و حال و آینده همه افراد از آنان که نام و نوایی نداشتند تا پیامبران و امامان از جلوی دوربین نویسنده رد می‌شد و بازی گرفتن از تک تک شخصیت‌ها برای انتقال پیام و رها نکردن آنان در طول متن به شدت بدیع بود.
ارجاعات ریز و درشت به شهید آوینی، شریعتی و امام واقعا تحیربرانگیز بود. بعضاً عین اصطلاحات و جملات تکرار می‌شد و جای خالی این افراد را به رخِ قلب خواننده می‌کشید.