بنظرم مهاجرت اگر با فرار همراه نباشد، جسارت و شجاعت میخواهد. برای همین دانشجوهای بین الملل را آدم های جسور و متفاوتی می دانم. اولین برخوردم با دانشجوهای خارجی به سال ۹۷ و کلاس زبان عمومی برمی گردد. بعدترها بارها و بارها افراد عرب تبار و افغانستانی را در دانشگاه دیدم. اما نخستین دوستی من با دانشجوی بین الملل در سال ۱۴۰۱ ؤ در سفر اتفاق افتاد. دختری از کشور بحرین که برایم یک آغوش گرم و یک شخصیت باشکوه بود. من دوستم ازهار _نامش شکوفه می شود به زبان ما🌸🪽 _ را بارها و بارها در این کتاب ملاقات کردم! روایت ها جذاب بودند و از دریچه آن ها با زاویه دید متفاوتی دانشجوهای غیر ایرانی و  جامعه ایران  را تماشا کردم‌ ‌در نظرم آمد که انگار بیش از اندازه با سیاست و  رسانه نشست و برخاست کرده ایم و یک قدم دورتر از التهاب ها، زندگی در سرزمین مادری جریان دارد. 
پ،ن: ما که فارسی بلدیم‌حیف است سعدی و حافظ نبلدم باشیم‌...همه فرهنگ و هنر ما یک طرف، شعر فارسی یک طرف دیگر ♡
        

          کتاب جدید آقای آریش عجیب شیرین است. در تمام مدتی که می‌خوانیدش لبخند روی صورتتان نقش می‌بندد و یک جاهایی هم حتی قهقهه میزنید. کاملا در زمین راوی بازی می‌کند. به جزئیات توجه ویژه‌ای دارد و از پس موقعیت‌ها داستانش را روایت می‌کند.  


        

          کتابی روان، پر خاطره خصوصا برای کسانی که تجربیات مشترک  در اطراف خود داشته اند. به‌علاوه منعکس کننده برخی از صفات مثبت و منفی های مان که شاید کمتر متوجه آن هستیم.
سخت می شود آن را زمین گذاشت.