مثل همیشه قلم زیبا و روان آقای موسوی و داستان عاشقانه و زیباشون ، که زندگی یک طلبه رو روایت می‌کنه . .
        

          کتاب قشنگی بود ولی خب هیجان خاصی نداشت
یه جاهاییش یکم فکرم درگیر میشد
و آخرش هم یکم متعجبم کرد🥲
فقط مشکلش این بود پایان خاصی نداشت
البته آخر کتاب هم کلمه بی پایان رو نوشته بود
و من اصولا با پایان باز هم مشکل دارم
چ برسه به پایان نداشتنش😂😭
خوندنش هم بیشتر از حالت عادی طول کشید
یکم سرم شلوغ بود وگرنه زودتر تموم میشد❤️‍🩹
        

          بطن داستان خوب بود ولی پایان بندی دقیقی نداشت...
میشد شخصیت پردازی ها عمیق تر می بود ولی در کل سرگرم کننده و مشتاق کننده بود.
        

          کتابی که به جای شخص اول حاج اقا مصطفی رو قشنگ تصور میکردم و خیلی حس خوبی میداد.زمانی که با بهار حرف میزد و عاشقانه عمیقی داشتکه با تمام بدنم حس میکردم...
        

          🚫شاید کمی یادداشت آلوده به اسپویل باشه 🚫
روند داستان از کتاب اول نویسنده خیلی بهتر بود. به دل مینشست. اما گاهی توصیفات انقدر پشت سرهم و بی وقفه میشد که داستان از دستم در می‌رفت. برخلاف کتاب اول که پایان شوکه کننده بود، پایان این کتاب یکم عجیب غریب بود. یعنی اینجوری بودم که: خب چیشد؟ چرا؟ تموم شد؟

پ.ن: نمیدونم چرا چهره این نویسنده رو جای شخصیت هاش تصور می‌کنم.😗😁
پ.ن۲: من در مواجه با اتفاقاتی که برای هادی می‌افتاد:
بختت مرد.😂🤧💔


        

          اصلا دوستش نداشتم
فکر می‌کردم چرا هیچ اوجی نداره؟ چرا ته نداره؟ چرا شکل داستان نمی‌گیره تو ذهنم؟ 
توی یه صفحه و به فاصله ی چندخط، اصطلاحات شبیه به هم اومده، بعضی وقتا با طولانی شدنِ جملات، انسجامِ داستان از بین می‌ره.
در کل به نظرم خیلیی ابتدایی بود. شایدم ذائقه ی من باهاش جور نبود. ولی وقتی دیدم خیلیا می‌خوان بخوننش، سطح توقعم ازش خیلی بالا رفت. که خب هیچی. 
و دوباره در کل دلم می‌خواد توی ذهنم به نویسنده فرصت بیشتری بدم😀
و البته، خوندنش به نخوندنش می‌ارزید، به خیلی دلایل!
        

          به نظرم آقاسید در دل سوز دو موضوع را در صدر قرارداده است:اول زندگی طلبگی و دومی اینکه همه انسان‌ها بـهم ربط دارند  و نباید بی‌تفاوت باشیم!
دل‌سوز داستان طلبه‌ جوانی‌ست که از جامعه دور نیست،طلبه ای که در کنار درس و بحث و امام جماعت مسجد بودن،حواسش‌ به همه هست،از دوستان تا دختری که دوستش دارد و تا مردم کوچه و خیابان،به نظرم  کتاب می‌شد که کمی پخته‌تر شود و صد البته همین ۱۷۶ صفحه دست خواننده را می‌گیرد و تا کوچه پس کوچه های قصه کتاب با خود همراه می‌کند...
        

          به عنوان یکی از طرفداران جان بها خیلی منتظر انتشار این بزرگوار بودم، فکر می کردم خیلی قرار است با جان بها مقایسه اش کنم ولی نه از یک جایی به بعد قالب و روند متفاوت را پذیرفتم بالاخره زندگی یک پاسدار (مامور امنیتی) و یک طلبه خیلی قرار نیست شبیه هم باشد
پرداختن به جزئیات بصری و توصیفات، خیلی دقیق و زیاد بود 
داستانی که در دل داستان ظهور کرد جالب بود
در کل داستان ملایم تر از چیزی بود که فکر می کردم 
نقطه عطف هر دو کتاب سید مصطفی موسوی روان بودنش است و داستان هرچه که باشد جوری جلو می رود که نتوانی کتاب را زمین بگذاری که خب این به همه اش می ارزد.