اين كتاب مرا كتاب‌خوان كرد
        

          رضا امیرخانی ده روز با رهبر همراه می شود و آنچه می بیند می نویسد. نگاه و زاویه ی رضا امیرخانی همیشه متفاوت است. گاهی انتقادی است. گاهی مسئولان مملکتی را نقد می کند، حتی شکم بزرگ یک مسئول را که از جای باریکی نمی تواند رد شود. این جزئیات در نگاه امیرخانی است که باعث می شود سفرنامه اش هم متمایز باشد. 
        

          اگه به خواندن سفرنامه علاقه مندید،
اگه کتاب طنز می‌پسندید،
داستان سیستان را حتما بخوانید😍👌
        

          سبک نگارش آقای امیرخانی از علل شاخص جذابیت آثارشون محسوب میشه، اینکه ایشون نگاهی منتقد و حتی گاهی شاکی به افراد و موقعیت‌ها دارند و بعد از مهر تایید با صداقت تمام این تایید رو اعلام می‌کنند باعث میشه هر فردی با هر نوع نگاهی با متن ارتباط بگیره و همراه بشه.
        

          یه سفرنامه با نگارشِ عالی👌
        

          کتابی‌ست که برای شناخت شخصیت آقای خامنه‌ای خوب است.
با این‌ کتاب نه می‌توانید خانواده‌ی ایشان را، نه دفترشان را و نه هیچ‌ چیز دیگر را خوب فهم کنید.
این کتاب تنها در مورد بخشی از شخصیت ایشان که نویسنده شاید به صورت گزینشی آن‌ها را آورده، آشنا شوید.
خوب است که بدانیم حاکمان ما چه شخصیتی دارند.
توصیه می‌شود.
        

          قلم جذاب و روایت روان آقای امیرخانی به گونه ای است که همسفر و همراه ایشان می شوی و دوشادوش ایشان کنار رهبر قدم می زنی. حکایت عکاسی به منظور  اشداء علی الکفار و برای رحماء بینهم هم که عالی است و دلبری می کند
        

          این‌گونه مستند‌نویسی‌ها از برخی ماجرا ها که مرتبط با اشخاصی هستند که اگرچه خاطرات قبل از مسئولیتشان تعریف شده اما (به نظرم بنا بر برخی تنگ نظری های اطرافیان) از احوالات بعد از مسئولیتشان خبر زیادی دست ما نیست هیلی جذاب و جالب است

نثر امیرخوانی واقعا آدم را می‌کشد به دنبال خودش
و داستان به قدرِ متینی دل‌چسب بود
من در عالم ۱۹ سالگی خیلی کیف کردم با این کتاب!
        

          مثل همیشه عالی
من با این سفرنامه خیلی خندیدم
مطمئنن ارزش خوندن رو داره
        

          جزو کتابای درجه دو امیرخانی
ولی طنزش طنز خوبیه
        

          بسیار دوست داشتنی...
        

          خیلی ساده و صمیمی و بی تکلف سفرنامه نوشته... مدلش رو دوست داشتم.
        

          امیرخانی در لابلای این یادداشت‌ها می‌خواهد بگوید:« رهبر باید رهبر همه باشد». بعضی جاها این گزاره را درباره آیت‌الله خامنه‌ای صادق می‌داند و بعضی جاها تردید دارد...
        

          از خوندن این کتاب واقعا لذت بردم ✨
یه بخش هایی طنزِِ شیرینی داره که کتاب را جذاب تر می کنه💯
به چند تا از دوستام  هدیه دادمش :)
        

          اولین کتابی که از رضا امیرخانی خواندم چون یک دوست عزیز توی خوابگاه بهم هدیه داد.
روایت خودمانی و صمیمی از سفر حضرت آقا به سیستان که قلم جالب و بامزه نویسنده، واقعا خواندنی ترش کرده.
        

          از اون سفرنامه های زیبا، با نثری دلنشین...
        

          این کتاب هم رفت در ردیف کتاب های حال خوب کنی که دوست دارم بعدها دوباره و دوباره مرورش کنم. به ویژه به عنوان سرمشقی برای روایت نویسی. قلم طنز و نیش دار امیرخانی، (که البته خاص خودشه) هم در به  تصویر کشیدن  طنز موقعیت ها و هم در بیان  انتقاداتش  کار رو در اورده بود و  باعت شده بود این  سفر که ممکن بود چیزی بیشتر از یک  سفرنامه کلیشه ای شبیه گزارش های پوششی  صدا و سیما نباشه، روایت جون داری پیدا کنه که بعد بیست و دو سال هم بشه باهاش ارتباط گرفت. 
        

          خواندنش جالب بود و شاید بیش از آنکه نقطه قوت و خلق جذابیت قلم امیرخانی باشد، کمبود اثری در این فاصله و از این زاویه نسبت به وقایع پیرامون رهبری خاصش کرده باشد؛ محدوده‌ای حفاظت‌شده و دور از دسترس که البته این سال‌ها به یمن  توجه بیشتر به موضوع «روایت» جدی‌تر گرفته شده و مثلا انواع تولیدات روایی پیرامون دیدارهای رهبری پررونق‌تر و پرشمارتر شده‌اند اما قطعا برای اوایل دهه هشتاد، یعنی بیش از دو دهه پیش، این کتاب یک اثر ویژه و خاص به حساب می‌آمده. 

قلم امیرخانی خوش‌خوان و روان بود و قدری هم بامزه و با نگاهی خاص و نکته‌سنج نسبت به وقایع و جزئیات پیرامونی. 

مدت‌ها بود دوست داشتم کتاب را بخوانم تا اینکه ترم‌های اول دانشگاه بین کتاب‌های کتابخانه تشکل دیدمش و بعد از چند سال که قطره‌ای و در فواصل کلاس‌ها می‌خواندمش حالا تمام شد! 
        

          امیرخانی خودش در هیچ چهارچوبی نمیگنجد! چه رسد به ره‌برشان.

روایتی بسیار جذاب و با چاشنی طنز امیرخانی تلفیق شده بود.
بعد از این کتاب میفهمیم که ره‌بر را هیچ نشناخته‌ایم...
        

          این بار فرق می‌کرد.
دومین کتاب بعد از ارمیا است که از آقای خوش نویس و طنازِ دنیای نویسندگان ایرانی می‌خوانم.
روایت کردنش متفاوت است و جذاب. پر از تیکه و کنایه و عبارات گیرا. و علاوه بر آن خوب و به جا به مسائل مهم و جدی و با عمقِ دریافته‌اش بیان کرده.
کاش بیشتر می‌نوشت و از چیز های دیگر هم می‌گفت.
روایت رهبری کردن چنین انسانی در سفر سخت سیستان زیباست.
و البته جذب کننده مخاطب.
خدا توفیق دهد. هم به ما و هم به ....