[حس‌آمیزی قوی، مسیر داستانی جذاب و توصیفات به جا]

مدت ها دنبال گرفتن این کتاب و خواندنش بودم. آخر قسمت شد در نمایشگاه به دستش آورم و حالا هم بخوانمش.
نکته قابل توجه‌اش برای من صبر و حوصله زیاد نویسنده است.اگر متن با آرامش و دقت خوانده شود، میشود فهمید که خانم عطارزاده جمله ای نیست بیهوده و بی جا آورده باشد. تلفیق این حرکت با توصیف های مخصوص فرد نابینا و حس‌آمیزی به اشیا و احساسات ، ماحصل‌اش یک روایت تمیز از دختری نابینا در دهه شصت است. در مجموع از لحاظ ویژگی های مثبت کتاب، مناسب است برای آدم های احساسی و آنها که با فضاهایی چنین ناملموس وارد جهانی جدید در درون خود می‌شوند و از برای خود داستان می‌تراشند. تجربه واقعیتی که بیش از آنکه غریب باشد، هیجان‌انگیز و رونده است.

البته یک نکته ریز احتمالا منفی
در ابتدای کتاب برای چفت شدن با متن ممکن است دچار مشکل شد ولی تقریباً نویسنده سعی کرده تا فضای فکری خودش در متن را  بفهماند و خیلی هم گُنگ‌اش نکند. خیلی واهمه ای از این موضوع نیست.
      

        رمان کوتاهی که روایتگر زندگی یک شبانه روز جنگجوی ایرانی در حلب سوریه است.
با ضرب‌آهنگی نسبتا کند در طول کتاب. 
البته که بخش آخرش دلچسب و خواندنی بود و پایان خوبی داشت.
      

        به قول خود نویسنده
درهم کوبنده، خوفناک، کمرشکن

درس معرفت‌شناسی می‌دهد آقای ابراهیمی.
کاری که در کتب تخصصیِ دینی پیدا می‌شود ، او در قالب داستان درآورده.
به قول دوستان دیگر قلم‌شان «مسحور‌کننده» است.
      

        کتابی که نصفه نیمه رها شد.
اولین تجربه گوش دادن به کتاب صوتی چندان به مذاق‌ام خوش نیامد.
شاید اگر خود کتاب کاغذی را می‌خواندم نظرم در مورد کتاب چیز دیگری بود.
فصل اولش بسیار الکی کِش آمده. توضیحات اضافی و دیالوگ های تکراری از زبان افراد متعدد. در کل حوصله سر بر است.
تا نیمه فصل دوم هم به کل نوع نوشتار کتاب تغییر می‌کند.
و این نقطه تغییر، خوشایند است. تلنگر هایی دارد که به نوعی بدیع است. ملموس و واقعی است برای آدمیانی که ادعای مسلمانی‌شان می‌شود. 
و در همین لحظه ها رهایش کردم.
حس می‌کنم آدم کتاب صوتی نیستم و انتخاب الوم هم چندان مناسب نبوده.
حیف شد.
      

        خدا اجر دهد به حاج‌آقای پناهیان.
بسیار شیوا و روان در چنین موضوعی صحبت کردند.
ان‌شاءالله خدا توفیق ترک گناه را نصیب تمامی شیعیان امیرالمومنین (ع) بکند تا شیعه‌ای وارسته و حقیقی باشند.
      

        اولین کتابی که از آقای ابراهیمی خواندم.
منظومه فکری ایشان هم عجیب است. سرش درد می‌کند برای حرف زدن از عقاید و علایقی منطقی که مصداق هایش را در کتاب روایت می‌کند.
جایی جنگجویی را طوری می‌ستاید که انگار تنها اسطوره‌ی حقیقی و جاودان در این سرزمین است. آدم سیر نمی‌شود از خواندن چنین خط فکری که به آدم نشانه میدهد برای تامل و تعمق در ماجراها. خدا رحمتشان کند.
      

        روایت تاریخ در قالب رمان کار هر کسی نخواهد بود.
طوری که جذاب و خواندنی باشد و خسته نشوی از خواندنش‌

      

        بعد از شیرنشو اولین مجموعه داستانی بود که از آقای قیصری می‌خواندم. از بین ۵ داستان، یکی اش فوق‌العاده ، دو تا خوب و دوتای دیگر گنگ و عجیب بود. پیوند بین «بچه» و «شهر» و «جنگ» و «پدر و مادر» ترکیب های متفاوتی ساخته بود.
حقیقتا ضربه ‌ای که داستان «پارک گردی»  میزند ، می‌شود تلنگری بزرگ برای آدم ها بشود. لذت بردیم
      

        همه‌اش که قسمت نشد. به دلیل الکترونیکی بودن کتاب
ولی سفرنامه های لبنان و دیدار با جرج جرداق یا نگاه متفاوت سیاسی به موضوعات دهه ۸۰ در عراق و حتی کشور خودمان، جالب توجه بود.
آقای امیرخانی هر چه بنویسند خوش است :)
      

        ذهن آدم را نسبت به تفکر باز می‌کند. درک جدیدی از تفکر ‌می‌دهد که می‌شود از این به بعد با آن بهتر زندگی کرد اگر عمل شود.
      

        «البلا للولا»
جهان‌بینی خاص و منحصر به فرد امیرخانی جالب است.
همیشه سعی کرده این نظام پیچیده فکری اش را به مخاطب نشان دهد و در درونش هم حرف های دینی را بزند.
موفق هم هست.
ارمیا دیگر ارمیا نیست. همه آدم های داستان همانطور که باید باشند، هستند ولی ارمیا نه.
حس گناهی که او دارد واقعی است. می‌فهمد نمازش بالا نمی‌رود و حالت مثالی نمازش چیست. این یعنی واقعی گرا بودن. یعنی دیدن بطن اعمال.

خدابیامرزد ما را و او را.
      

        روضه خواندن هم لذتی است برای خودش.
حتما که همیشه نباید روضه را روضه خوان با شعر و مقتل بخواند و ما هم بشکنیم.
کآشوب شاید همه اش روضه نباشد منتها کشتی نجات و رحمت واسعه اباعبدالله آنقدر گیرا است، که به هر عزاداری و غمی از او که نگاه کنی می‌شکنی. شکسته شدن کم است ولی لازم. لذت بردیم.
      

        با استاد باید خواند.
همین.
      

        آدم های بزرگ، ادراک‌شان قوی ترین ادراک است. 
خوب می‌فهمند. درست تصمیم می‌گیرند. و درست عمل می‌کنند.

امیرخانی خودش را بزرگ نشان می‌دهد. رگه های شخصیتی خودش را و یا حداقل خصائص جوانمردی مورد علاقه‌اش را می‌نویسد تا شور و شعور ایرانی جماعت را زنده نگه دارد.
شور و شعوری که با هم دیگر نیست. مگر زیر خیمه ارباب.
همیشه از شور و شعور حسینی زیاد حرف می‌زنند ولی حقیقتا هر کس و ناکسی که از عهده اش برنمیاید.
رجلی باید باشد همچو قیدار. همدم سیاه و سفید ها. همدم شهلا ها و صفدر ها و حتی ناصر ها.
ناصرهایی که گم‌اند در سیطره‌ی وجودی این مرد. گم به معنی اینکه عظمت قیدار تو را از دایره منطق و عقل گاهی به دور می‌کند.

و کاش سید گلپا ها و لنگر هایش در این شهر غریبِ بعیدِ کم ارزش، رونق بیشتری داشتند. که غلامان سیاه بیشتری زیر «بیمه جون» بروند.
      

        هر چه بیشتر از این مرد بخوانی، بیشتر تشنه‌ی قلمش میشوی.
اینکه بتواند متنوع بنویسد و در این تنوع خوب عمل کند، کار هر کسی نیست.
البته مجموعه داستان های این کتاب همه اش تاپ و عالی نیستند ولی می‌شود لذت برد.
آقای امیرخانی از جنگ هر چه بتواند می‌گوید و هر ایده ای باشد در هر قالب و طرحی می‌تواند بسازدش. هنرمند یعنی این.