کتانی‌های کوکام، رمان نوجوان با موضوع دفاع مقدس
از اون دست کتاب‌هایی که راحت خونده میشن. داستان پر کشش و جذابی داشت، و یکی نکات رو یواشکی به مخاطب می‌رسوند.
مثل پان عربیسم و جدایی انداختن بین عرب و فارس
-
داستان در مورد چندتا نوجوان (مهران، عماد و عباس) هستش که متوجه حضور بعثی ها در روستای مهران میشن و...
داستان کلا توی دو روز اتفاق میوفته.
-
بنظرم برای سن ۱۰ سال به بالا که بخوان با فضای جنگ یه مقدار آشنا بشن خوبه.
پایان کتاب نسبتا خوب بود و اینکه شاهد رشد کاراکترهای داستان بودم رو دوست داشتم.
      

        کنت منت کریستو، رمان کلاسیک با روند معمولی
داستان در مورد یک ملوان جوان هست. این ملوان عاشق دختری به نام مرسده هستش و قراره باهم ازدواج کنن، ولی دقیقا روز ازدواجشون بخاطر کینه و حسادت اطرافیانش زندانی میشه و ...
-
خب باید بگم که، این امتیازی که دادم مربوط به نسخه کوتاه شده کتاب هستش از نشر افق.
بنظرم نباید اینقدر خلاصه می‌شد، انگار که به یه نفر بگی از داستان کنت منت کریستو چی فهمیدی؟ اونم توی چند دقیقه برات تعریفش کنه. البته من نسخه کامل رو هنوز نخوندم. ولی این کتاب خیلی بیش از حد خلاصه شده و حس خوبی بهم نداد.
-
فقط بخاطر بیش از حد خلاصه بودنش پیشنهادش نمی‌کنم.
      

        شاهزاده و گدا، رمان کلاسیک مناسب همه سنین
از اون دست کتاب‌هایی که موقع خوندنش گذر زمان رو نمیشه حس کرد. به من حس برگشتن به کودکی رو می‌داد، و فیلمی که بارها به صورت اتفاقی تیکه‌هایی ازش رو دیده بودم. 
-
کتاب در مورد دو پسربچه هست که در دو نقطه متفاوت به دنیا میان، یکی شاهزاده و دیگری گدا... و بعد بصورت اتفاقی باهم ملاقات می‌کنند و ماجراهای داستان شروع میشه.
-
فکر می‌کنم این نسخه از کتاب خلاصه شده باشه. (۰/۵-) برای همین محتوای نامناسب (خشونت بار) برای بچه‌های کوچکتر خیلی نداره، که همین تعداد محدود رو هم میشه برای بچه‌ها سانسور کرد. البته اگر علاقمند به داستان‌های بلند و چند قسمتی باشند.
من این کتاب رو برای آشنایی پسرک با رمان های کلاسیک انتخاب کردم.
-
در کل دوستش داشتم و پیشنهادش میدم. برای سرگرمی و شب‌های بی خوابی خیلی خوبه.
      

        «يا كميل! لا تأخذ الا منا، تکن منا.
انگار كه خطاب اين سخن به همه ما باشد همه مايى كه مولايمان على را دوست داريم و می‌خواهيم با او باشيم، 
خدا روزيمان كند.»
-
"آفتاب در محراب" دومین کتاب از مجموعه چهارده خورشید یک آفتاب، مجموعه‌ای از روایت‌های کوتاه و دلنشین در رابطه امام علی علیه‌السلام هست.
-
بنظرم برای نوجوان خیلی خوبه. البته که خوندش رو به همه پيشنهاد میدم. (خوندنش نهایتا یک ساعت زمان می‌بره)
      

        کلیدر بنظرم یه مجموعه اعتیادآور باشه، از اونایی که دلت میخواد همش دوباره برگردی به کلیدر، دوباره باهاشون زندگی کنی...
واقعا یک ماه همراهی با کتاب، تجربه دلپذیری بودش.
-
داستان با مارال شروع میشه، دختری که مادرش رو از دست داده و پدر و نامزدش توی زندان هستن و الان باید بره سراغ اقوامی که هیچ وقت ندیده...
-
شخصیت‌های کتاب خیلی خوب و قوی طراحی شدن، طوری‌که با بیشتر شخصیت‌ها میشد همزاد پنداری کرد، بهشون حق داد، باهاشون اشک ریخت و لبخند زد. 
همه رو می‌شد دوست داشت و برای همه دلتنگ شد. (بجز آلاجاقی و نوکرهاش)
-شخصیت گل‌محمد اوایل کتاب، بنظرم یه شخصیت ضعیف می اومد ولی وقتی "سردار" شد، وقتی آخر کتاب اونطوری تموم شد، واقعا از رشد کردنش لذت بردم.
-شخصیت ستار، پینه دوز دوره گرد واقعا دوست داشتنی بود.
-خان عمو و صفحات آخر کتاب... همیشه توی ذهنم می‌مونه... 
-ماه درویش که تا عمر دارم خاک تو سرش.
-شیرو و مارال که هیچ وقت نتونستم درکشون کنم. ولی یه طورایی دوستشون داشتم و بخصوص شیرو
-غدیر کربلایی خداداد، جزو عجیب‌ترین شخصیت‌ها بود برام. چون خیلی جاها ازش متنفر بودم خیلی جاها بهش حق دادم!
و حتی عباس‌جان هم... (صحنه مرگ پدرشون)
-زیور که دلم براش سوخت و نسوخت... و چقدر آخرش... 
بیگ محمد و خان محمد و بلقیس و کلمیشی و موسی و پیرخالو و خاطر جمع گفتنش دلتنگ میشم‌.
-
جلد اول و دوم کتاب شاید بخاطر حجم زیادی از کلمات رکیک و محتوای نامناسب از خوندن کتاب پشیمون بشید، ولی مقاومت کنید. هر چقدر که جلوتر میره کمتر میشه. البته تموم نمیشه :))
-
در کل بنظرم اگر بخونیدش، یا سراغ نسخه صوتی‌ش برید، تا ابد یه گوشه از قلبتون برای گل محمدها میشه.


      

        دختری که به اعماق دریا سقوط کرد یا افتاد! یه کتاب فانتزیِ نوجوان‌ پسند.
-
داستان از جایی شروع میشه که مینا بخاطر نجات روستا و البته کسی که برادرش بهش علاقمند هست، به اعماق دریا سقوط می‌کنه :))
یه مقدار صفحات ابتدایی کتاب گنگ هستش، که با خوندن چندباره حل میشه.
-
بنظرم جزئیات دریا و زندگی توی دریا خیلی خوب روایت نشده و نمیشد تصویرسازی ذهنی درستی از اونجا داشت. (۱-) اما کشش داستان طوری بود که می‌شد ازش چشم پوشی کرد و دنبال ادامه داستان رفت.
ربان سرخ سرنوشت، و شخصیت‌های حمایتگری که توی داستان بودن و آخرش مشخص شد کیا بودن (وی تلاش می‌کند اسپویل نکند) رو دوست داشتم.
پایان کتاب هم طبق تصورات بود. (۰/۵-)
-
در کل بنظرم برای سرگرمی خوب بود.
      

        «صحبت فقط بر سر این است که مرگ کی می‌رسد؟!»

میخواستم چندخطی بنویسم برای مرگ ایوان ایلیچ، ولی همین یک خط از کتاب، همه‌ی کتاب بود.
      

        سیطره، مستند امنیتی
بنظرم این مدل کتاب‌ها که براساس خاطرات نوشته شده، خوبن اما قوی نیستند. و شاید هم "عادت کردن" بیشتر باعث میشه که این سبک کتاب‌ها جذابیت کمتری داشته باشند.
// عادت کردن به شخصیت‌های کامل، کارکترهایی که هیچ عیب و ایرادی ندارند، خیلی قوی و باهوش هستند و هیچ وقت دم به تله نمیدن. (بتمنی)
-
اطلاعات کتاب در رابطه به احزاب کومله و دموکرات که توی محدوده داستان روایت میشه، خوبه و برای مخاطب مفید هستش. اما احساس می‌کنم یه مقدار تکراری بودن. چون آقای راغب توی کتاب‌های قبلی هم به این موضوعات اشاره داشتند.
-
بعضی از اتفاقات کتاب، برای من دور از باور بودن و پذیرشش سخت بود. روال داستان خیلی هیجان‌انگیز نیست. و بیشتر حالت روایت آنچه بر وی (آقای نادر) گذشته داره. 
-
در کل اگر دنبال یک رمان امنیتی هستید، پیشنهاد نمی‌کنم.
و اگر دنبال یک کتاب برای بالا بردن اطلاعاتتون در رابطه با کومله و دموکرات در غالب داستان هستید، خوبه تقریبا
      

        زوربای یونانی از اون دست کتاب‌هایی بود که فکر نمی‌کنم خاطره‌ خوبی ازش توی ذهنم داشته باشم. و قطعا هیچ وقت به هیچ کس معرفیش نمی‌کنم.
نمی‌دونم چطور این همه طرفدار داره و این همه مرید؟!
دوستش نداشتم و به زور تمومش کردم. 
      

        قول: فاتحه‌ای بر رمان پلیسی، داستان جنایی و پرکشش
از اون دست کتاب‌هایی که اصلا حین خوندن نمی‌تونستم رهاش کنم. پایان کتاب تا قبل از روایت کردنش به هیچ وجه مشخص نبود. طوریکه احساس سردرگمی می‌کردم.
-
شروع کتاب با یک نویسنده جنایی هستش که ایشون با یک رئیس پلیس سابق همسفر میشه و آقای رئیس یکی از پرونده‌های دوران کاری‌شونو روایت می‌کنند.
-
شخصیت پردازی کتاب رو دوست داشتم. و واقعا فصل‌های پایانی داستان برای من به شدت هیجان‌انگیز بود.
قول، قرار بود فاتحه‌ای برای رمان پلیسی باشه، ولی بنظرم نبود. شاید اگر آخر کتاب با یه پرونده نبسته و قاتلی که پس از سال‌ها پیدا نشده، مواجه بودیم. حرف‌های رئیس پلیس کاملا صدق می‌کرد. ولی خب پایانش مثل بقیه رمان‌های پلیسی شد و خبری از فاتحه نبود. (۱-)
اما نوع نگاه به رمان‌های پلیسی رو دوست داشتم. اینکه همیشه ما دنبال یه پایان ایده‌آل برای این سبک داستان‌ها هستیم.
-
در کل برای سرگرمی خوبه، بخصوص که نسخه صوتی‌ش هم موجوده.
      

        چند شب پیش بعنوان قصه قبل از خواب برای پسرک انتخابش کردم. ولی از اواسط کتاب مجبور شدم برم سراغ کتاب دیگه...
درسته که بچه‌ها باید با مفهموم مرگ آشنا بشند. اما بنظرم توی سن پایین بیشتر باعث میشه بچه تا بزرگسالی "ترس از دست دادن" رو با خودش یدک بکشه.
-
بنظرم برای بچه‌هایی که با مرگ نزدیکانشون مواجه شدن، کتاب خوبی هست. شاید یکم به پذیرش مرگ کمک کنه.
      

        «همه‌ی خانواده‌های خوشبخت به یکدیگر شبیه‌اند؛ اما هر خانواده‌ی بدبخت، بدبختی خاص خود را دارد.»
-
آناکارنینا، داستانی درام و واقع‌گرایانه در سرزمین روسیه.
جناب تولستوی توی این کتاب شخصیت‌ها رو طوری خلق کردن که هرکدوم رو میشه درک کرد، میشه باهاشون همراهی کرد و میشه باهاشون زندگی کرد. و حتی حضور یکسری شخصیت‌ها روند کتاب رو قابل تحمل‌تر می‌کرد. چون اگه این کتاب به تنهایی فقط به داستان آنا می‌پرداخت آزاردهنده بود. (مثل مادام بوآری)
شخصیت‌ لوین، واقعا شخصیتی بود که حضورش به کتاب رنگ می‌داد. شخصیت فلسفی و زندگی روستایی :)
شخصیت کارنین هم، واقعا برام قابل احترام بود. مرد چقدر تو مظلومی...
-
زندگی روستایی لوین، از اون زندگی‌هایی بود که درونم احساس حسرت ایجاد می‌کرد. از اون حالت‌هایی که دلم میخواست جمع کنم و برم روستا. انقدر جزئیات و توصیفات توی این فصل‌ها بودش که می‌شد چشم‌هارو بست و تصورش کرد.
فصل درو، رفتار خوب با موژیک‌ها و احساس همراهی که لوین داشت برای من لذت بخش بود‌.
توی فصلی که لوین داشت پدر می‌شد، احساساتش به شدت واقعی، صاف و ساده و خوب توصیف شده بودن.
و فصل پایانی برای لوین، کاملا متفاوت از آنا بود.
-
در کل فصل‌های پایانی رو از نظر توصیفات بیشتر دوست داشتم. بخصوص توصیفات احساس دالی... 
و بنظرم شروع داستان توی ایستگاه قطار، و پایان داستان توی همونجا، یکی از ایده‌های جذاب جناب تولستوی بود.
از اون کتاب‌هایی هستش که خوندنش خالی از لطف نیست.
      

        مناجات، صحبت‌های کوتاه با خدا.
-
این کتاب ۵۰۰ صفحه هستش، ولی خوندنش خیلی کمتر از ۵۰ دقیقه زمان میبره. اوایل جملاتش ناب‌تر و زیباتر بود ولی رفته رفته احساس می‌کردم که از زیباییش کاسته میشه و فقط خوندم که خونده باشم.
جملات کوتاه، نوع صحبت عامیانه و تکراری بودن همه این‌ها حس خوبی به من نمی‌دادن و اینکه از بنده از چهارچوب مناجات خارج بودن!
این درست هستش که میشه با خدا هرطوری صحبت کرد، ولی حیفه که اسم این عامی صحبت کردن با خدارو بذاریم مناجات. (۱- امتیاز)
-
توی یکی از یادداشت‌های این کتاب خوندم که ۵۰۰ صفحه اختصاص دادن بهش اسراف کردن کاغذ هستش، منم با این موضوع به شدت موافقم. (۱- امتیاز)
-
درکل خیلی وقت بود دیده بودمش و میخواستم بخونمش، خوندنش خالی از لطف نیست ولی با نخوندنش چیزی رو از دست ندادید. 
      

        مگره و دیوارهای سنگی، یه کتاب معمایی‌ِ معمولی.
کتاب سومی بود که از ژرژ سیمنون میخوندم، و برخلاف دو کتاب قبلی ("مگره و مرد تنها" و "مگره و یکصد چوبه دار") خیلی سطح پایان بود. طوری که اواسط کتاب دوست داشتم رهاش کنم و ادامه ندم.
البته تا پایان کتاب، قاتل و معمای قتل قابل حدس نبود برام، اما طوری هم نبود که ذهنم درگیرش باشه.
در کل پیشنهادش نمی‌کنم.
      

        "من یک نفر رو کشتم پسرم"
خوندن این جمله، اوایل کتاب این حس رو القا می‌کنه که پدر داستان ما، یه قاتلِ
و خب، هرجایی که جناب پدر میره و هر قصه‌ای که تعریف می‌کنه، ما دنبال مقتول هستیم.
و وقتی آخر داستان که مقتول معرفی میشه، انگار تمام غم‌های دنیا می‌ریزه توی دل آدم.
-
کتاب کوتاه و جذابی بودش. شاید خوندش در حد ۱ساعت وقت ببره. من دوستش داشتم، میشه از خوندنش لذت برد.