شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

         خوندنش شبیه نوشیدن یه لیموناد خنک بعد از کلی پیاده روی تو تابستونه. خوندنش مثل دراز کشیدن زیر کولر بدون هیچ نگرانی بود... بخاطر امتحانا خیلی طول کشید تمومش کنم ولی شبایی رو یادم نمیره که خسته و کوفته بعد از درس شروع میکردم به خوندنش در این شرایط برام بازوهایی گرم بود که در اغوشم میگرفت و شروع میکرد گفتن داستان. داستان زندگی الیو اولش تلخ بود مثل قهوه بدون شکر سرشار از غم و درد و دلتنگی... تنها چیزی که واقعا جایگاهش خالی بود عشـق بود... در قسمت های مختلف کتاب میتونم شجاعتش رو تحسین کنم، مخصوصا لحظه ای که رفت توی اون رستوران و... حالا متوجه میشم چقدر نیاز به مالکوم، آدم و هولدن و آنا  توی زندگی ام دارم... امیدوارم... واقعا امیدوارم بتونم یدونه از هرکدوم پیدا کنم.ولی حالا که تموم شد... چرا جلد دوم نداره؟ بعد از تموم کردنش یه ساعت داشتم غرغر میکردم که چرا جلد دوم نداره... قلم هیزل وود هم قلبتون ذوب میکنه و هم از ترسای کوچک پر میکنه، از امیدای کوچولو و شیرین... 
پیشنهاد میکنم با این آهنگا بخونیدش: 
"Those eyes" 
"All my Love" 
"Until I Found you" 
      

        تمساح، برای من نماد مشکلاتی بود که تصادفی یا غیرتصادفی مرا می‌بلعند و منِ آدمیزاد هر لحظه به جای برون‌رفت از این مشکلات، انرژی‌ام را صرف توجیه آن وضعیت و پذیرش و تطبیق خودم در آن مخمصه می‌کنم. در همان اثنا اطرافیانم می‌توانند مثل راوی برایم دلسوزی کنند و همزمان از من متنفر باشند یا مثل همسرِ داستان، به فکر خودشان باشند و نسبت به ماجرای من بی‌تفاوت. وضعیت بغرنجی که به چشم هیچ کدام از کاراکترهای داستان فاجعه نیامد و هر کس نسبت به شرایط خودش، فقط به فکر منافعش بود.
سوالی که دارم این میزان همذات‌پنداری ما ایرانی‌ها با ادبیات روس، اتفاقی است؟
      

        رمان «ما» اثر یوگنی زامیاتین، رمانی پادآرمان‌شهری و بسیار دوست‌داشتنی است که گفته می‌شود، و همینطور کاملا لمس می‌شود که جورج اورول کتاب مشهور ۱۹۸۴ را با ایده گرفتن و تحت تاثیر این اثر نوشته.
این رمان با داستانی مشابه ۱۹۸۴ اما رخ‌داده در سال‌هایی در آینده‌ی بسیار دور، با نثری شاعرانه و جذاب، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن مفهوم فردیت مرده و از آدمی، جز مشتی عدد و ارقامی گره خورده با مفهوم جمع یا «ما»، هیچ باقی نمانده. و روح، به نمایندگی از تمام بُعدهای احساسی و روانی آدم امروزی، بیماری‌ای فرض می‌شود که مدت‌هاست درمان شده.
بنظر من، واقعا شاهکار بود و خواندن آن احتمالا لذتی بسیار به همراه دارد.
      

        به نام خدا
کتاب سرگرم کننده و لذت بخشی برایم بود؛ با این حال تعدادی از پیام هایی که کتاب سعی در انتقال آنها را داشت، ناقص دیدم. 
اینکه «لازم نیست زندگی را درک کنی و فقط باید آن را زندگی کنی» یا «ارزش زندگی در خود زیستن است» برای من قابل قبول نیست. کتاب بعد روحانی انسان را در نظر نگرفته و دید مادی به زندگی داشت.
کتاب می گفت که حسرت ها بار سنگینی روی دوش انسان است، باید آن را آتش زد و نگذاشت حرکت انسان را متوقف کند؛ البته باید از آنها درس گرفت و اینطور نباشد که انسان از هر عمل اشتباهی که انجام می دهد پشیمان نباشد.
پیام دیگر کتاب این بود که « هر زندگی شامل حدی از خوبی و حدی از بدیه» یعنی هم دارای مسائل و سختی ها و هم خوشحالی ها و لذت هاست و نمی شود از مسائل و مصائب زندگی فرار کرد؛ که البته هر انسانی با توجه به بلند نظری، همت و هدف او از رویارویی با مسائل و سختی های زندگی، می تواند صعود یا سقوط کند.
با اینکه خود کتاب هم، در مضمون شامل حدی از خوبی و بدی بود ولی قلم آن جذاب بود.
      

        این کتاب اولین تجربه نمایش نامه خوانیم بود
برام جالب بود و بعدا این راه رو ادامه خواهم داد.
کتاب چهار شخصیت با چهار رنگ داشت که هر کدوم نماد قشری از جامعه بودن.
سیاه نماد عامه‌ی مردم و اکثریت
سبز نماد ملا ها و علما
زرد نماد روشنفکرا
قرمز نماد بازاری ها و نون به نرخ روز خور ها
مترسک نماد دیکتاتوری که به دست مردم به قدرت رسیده و بر علیه همون ها هم میشه.

در جریان داستان همه چیز از فکرای زرد شروع شد 
اون پیشنهاد ساخت مترسک رو داد
اخر سر هم هر حرفی زد هر نظری داد ولی در عمل هیچ غلطی نکرد
پس آدم هایی که فقط قشنگ حرف می زنن یا حتی حرف های درستی هم می زنن اما در عمل منفعل هستن باعث تغییر چشمگیری نمی شن
در نهایت تغییر با عمل رنگ واقعیت می گیره نه صرفا حرف.
بعد سیاه
سیاه که نماد عامه ی مردمه
همیشه  بیشترین تاوان رو میده
سپره بلاست
گوشت دم توپه
خط اوله
اخر سر هم اونی که بیشترین تاوان رو میده همون سیاهه
ولی نمی فهمم چرا 
چرا سیاهی که پا کاره باید بیشترین رنج رو متحمل بشه
مثل اعتراضات اخیر ایران
اون همه جوون رفتن اعتراض کردن اما در نهایت …
یه سری ادم زرد رنگ هم فقط از بیرون ایران حرف می زدن ولی باز در نهایت بدبختی از آن سیاه ها شد.
قشر قرمز و سبز هم که تکلیف شون معلومه
خصوصا سبز .

من فقط از یه چیز مطمئنم اصلا دلم نمی خواد هیچ کدوم از این چهار رنگ باشم؛
ولی پس من چه رنگیم؟
باید یه رنگ پنجم بسازم، رنگ خودم.
۱۴ خرداد ۱۴۰۴
      

        این کتاب هم تموم شد،امتیازش=۵/۵
داستان جذاب و پرکششی داشت و اون سفیدی بی‌انتهای برف‌ها آدمو مجذوب خودش میکرد که کتابو بخونه و سر از کار نویسنده دربیاره و بفهمه چی‌میشه که امیدی‌بیش نیست...
چرا که خواننده تا ۲صفحه آخر حتی شاید خط‌های آخر هم متوجه اصل و فرع داستان نمیشه و این قضیه کتابو تبدیل کرده به یه کتاب پرهیاهو و پُرکشش برای من.🫠🤌🏻
انقدر خوشم اومد از خط داستانی و معمایی داستان که ۳روزه کتابو تموم کردم...🫣🤫👀🫦

معرفی؟!
:داستان زنی رو روایت میکنه که به همراه همسر و فرزندش همونطور که روی کتاب نوشته شده به برهوت میره...
حالا چرا؟
دلیل اول؛به دنبال آرامش و فرصتی دوباره برای زندگی و...
چون همسرش نویسنده است و میخواد داستانش رو توی اون خونه روستایی وسط بیابون بنویسه ...
و خب چی‌میشه که فضای داستان یه حال هیجانی و معمایی ،پر از اظطراب و دلهره رو واسه مخاطب میسازه؟!
خب باید بخونیدش و... تا آخرش بخونید👁

مرسی از روژین بانو که این کتابو تو همخوانی کتاب هیچکس نامه نمینویسد به عنوان هدیه تولدم بهم داد واقعا از خوندش لذت برم و خوندن همچین ژانر متفاوت و جالبی رو مدیون شمام بانو جانم🥹💚
آم و اینکه کتابی نیست که به چشم وای یه کتاب بخونم که فلسفه فلان باشه و بیسار درسو داشته باشه و پر از پند و غیره...(که تروخدا یه راه فرارم واسه خودتون از دنیای واقعی پر از درد و کینه و حال بد بزارید)
کتاب جالب و زیباییه فقط برای خواندن_تحریک کردن هیجانات ذهنی و لذت بردن از کتاب خوب خواندن.
🕊
      

        من معمولا امتیاز کتابا بر اساس مقایسه با باقی کتاب نمیدم بلکه عمده احساسم رو خود همون کتاب هست برای همین با خیال راحت به این کتاب امتیاز ۴ستاره میدم.
جنایی از این جذاب‌تر هست؟ قطعا هست
نقطه ضعفی داشت؟ بله اگه خیلی ریز بشی میتونی چیزایی توش ببینی
اما اما اما روند داستان و علت ماجرا و جوری که نویسنده از توییست‌های بجایی استفاده میکرد همگی دوست‌ داشتنی و خواننده دائم دنبال خودش میکشوند🫠
از کاراگاه کامیل و تیمش خیلی خوشم امد و ایکاش دو جلد دیگه هم ترجمه بشن🫠
خشونت‌هایی بکار رفته عجیب و زیادی بودن اما حقیقت اینکه همچین افراد روانی و آشغال و بی‌شرفی وجود دارن ...
و آخر داستان... جدا پایانو دوست داشتم یعنی تا حدود ۱۵ صفحه اخر اصلا منتظر همچین اتفاقی نبودم😬
خلاصه اینکه دوستان الکس بخونید، الکس زیبا بود

پ.ن: این دومین کتابی بود که با ترجمه اقای عباس‌آبادی خوندم و حقیقتا خیلی کارشون تمیز و دقیق و زیباست❤️
      

        آیا برای رسیدن به عدالت انسان مجاز به انجام هر کاری است ؟ یا باید به اخلاق پایبند بود چراکه جدایی از اخلاق خود پدید اورنده استبداد است ؟ 
تردید میان عشق و و ظیفه که شخصیت کالیایف اون رو به تصویر میکشه  ، تهی شدن از عشق و احساس نفرت که شخصیت استپان به دلیل سختی زیاد به اون دچار شده بود و باعث شد بااحساس نفرت هر عملی رو برای تحقق هدف مجاز بداند حتی کشتن دو کودک را ، معنای عشق حقیقی و فدا کردن خود برای یک ارمان که به زیبایی شخصیت دورا اون رو به تصویر میکشه  مسائلی است که کامو در این نمایشنامه به اون میپردازه و دراخر شخصیت الکسی که نماد شناخت و اراده انسان برای انجام دادن یا  ندادن کاری است 
واما در اخر سوالات بنایدینی چون  : قاتل ظالم خود ظالم دیگری است؟ حتی اگر هدف آن ارمانی باشد؟ایا ستمگری که جهانی را میسازد تا فردی مجبور به قتل و کشتار شود بالاترین مجازات را مرتکب شده ؟
در این نمایشنامه شاهکار به سوالات بنیادین بشریت راجب اخلاق ، ترور و آزادی خواهی اشاره شده به شخصه اعتقاد دارم اخلاق هرگاه فراموش شود باعث کشیده شدن بشریت به راهی غیر از انسانیت میشود ، شخصیت کالیایف خود را بی چشم داشت فدا کرد ، نه تنها جانش را بلکه لذت زندگی که میتوانست آن را تجربه کند ، و این یعنی خود عشق ، انجام هرعملی بی چشم داشت برای کسانی که دوستشان داری ، برای آرمانی که به آن اعتقاد داری و ساخت زندگی بهتر حتی اگر خودت جزو آن زندگی نباشی  تفسیر زیبایی از عشق است 

      

        مزرعه حیوانات… یه جورایی آینه‌ست. یه آینه که نشون می‌ده چطور یه انقلاب پر از امید و آرزو، می‌تونه آروم آروم تبدیل به همون چیزی بشه که اولش باهاش جنگیدن. کتاب پر از شخصیت‌هاییه که هر کدوم یه جورایی نماینده یه قشر از جامعه‌ان. از خوکی که رهبر می‌شه و کم کم قدرتش کورش می‌کنه، تا اسبی که با تمام وجود کار می‌کنه و آخرش هم قربانی می‌شه.
غم‌انگیزیش اینجاست که می‌بینی چطور اون آرمان‌های قشنگ اولیه، مثل برابری و آزادی، ذره ذره رنگ می‌بازن و جاش رو یه سیستم جدید از ظلم  می‌گیره. سرنوشت باکسر ( اسب) خیلی دردناکه. اون تمام زندگیش رو صرف کار و تلاش برای مزرعه کرد، با این امید که یه روز بازنشسته بشه و زندگی راحتی داشته باشه. اما آخرش  فروخته شد به یه قصاب و هیچکس هم نفهمید. این نشون می‌ده که چطور ممکنه یه نفر تمام زندگیش رو فدا کنه، اما در نهایت هیچی به دست نیاره.
مزرعه حیوانات یه داستانه درباره قدرت، فساد، و اینکه چطور ممکنه تاریخ دوباره تکرار بشه. یه جورایی هشداره… هشداری برای اینکه همیشه حواسمون به آرمان‌هامون باشه و نذاریم کسایی که قدرت رو به دست می‌گیرن، ازشون سواستفاده کنن.
و من تا یه ربع بعد از تموم شدن کتاب زل زدم به دیوار باکسر برای من یه دوست از دست رفته است😭😢🥺