یادداشت برسام نیک

        رمان «ما» اثر یوگنی زامیاتین، رمانی پادآرمان‌شهری و بسیار دوست‌داشتنی است که گفته می‌شود، و همینطور کاملا لمس می‌شود که جورج اورول کتاب مشهور ۱۹۸۴ را با ایده گرفتن و تحت تاثیر این اثر نوشته.
این رمان با داستانی مشابه ۱۹۸۴ اما رخ‌داده در سال‌هایی در آینده‌ی بسیار دور، با نثری شاعرانه و جذاب، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن مفهوم فردیت مرده و از آدمی، جز مشتی عدد و ارقامی گره خورده با مفهوم جمع یا «ما»، هیچ باقی نمانده. و روح، به نمایندگی از تمام بُعدهای احساسی و روانی آدم امروزی، بیماری‌ای فرض می‌شود که مدت‌هاست درمان شده.
بنظر من، واقعا شاهکار بود و خواندن آن احتمالا لذتی بسیار به همراه دارد.