او یه شهاب  بود. با کلی امید و آرزو به سمت این سیاره اومد... با عشق به ادبیات و احساساتی که کسی درک نمیکرد.کم کم آن گرمای درونی او شدید شد و تبدیل به اتش شد. او را از درون سوزاند. مردم فقط وقتی دیدنش که خیلی دیر بود... وقتی از درون سوخته بود... وقتی به شکل تکه ای نور در اسمان بود... وقتی داشت سقوط میکرد. خیلی دیر شده بود. دیگر راهی برای نجاتش نبود پس فقط با لبخند تماشایش کردند. چرا اجازه داد؟ وقتی میتوانست زندگی متفاوتی با عشق و امید داشته باشد. او انتخاب کرد که تنها بماند، دیوارهای اتاقش تنها شنونده سرفه هایش بودند. آینه ها تنها تماشا کننده جاری شدن خون از میان لبانش بودند. شب هایی رو تصور میکنم که در تنهایی اش روی تخت مینشست و پارچه ای روی لبانش میگذاشت تا جلوی سقوط قطره های خون را بگیرد. اما اشکهایش چه؟ جلوی انها را چه کسی میگرفت؟ قلب شکسته اش چه؟ امیدها و آرزوهایش چه؟ چه کسی بدن سرد و رنجورش را در آغوش میگرفت؟ 
      

         غرق شدن توی دریا فقط به صورت جسمی نیست... گاهی روحمان غرق میشه... فقط با نگاه کردن و گوش دادن،نه فقط دریا ... این مجموعه نیز همینطور ،نیاز به صبر داره... که دوستش داشته باشی... که غرقش بشی، اولش هرچند هربار که برای لمس کردن میومد جلو قدمی عقب میرفتم که مبادا خیس شوم و ترجیح  میدادم ماسه های خشک ساحل رو داشته باشم تا فقط تماشا کنم... فقط گوش کنم. کنار دریا شروع به خواندنش کردم. مثل موج ها که شکل و حالتشون رو عوض میکنن بود... جلد اول یه طوفان و هوای ابری طولانی بود... خسته کننده و در اخر با صدای رعدی بلند همه رو شوکه کرد... ولی همنام...  بارون نم نم هنگام طلوع بود... و بعد دریایی درخشان و گرم زیر نور خورشید بود... درحالی که نسیمی خنک نوازشت میکرد... دیگه نمیتونستم صبر کنم...پریدم توی اب و گذاشتم منو تا عمق ببره، منو غرق کنه.بالاخره امواج منو به ساحل برگردوندن ولی من هیچکدوم رو فراموش نکردم... هیچی رو... و فکر میکنم باید صبور تر باشم... اما اون حس یخی که دیگه نمیتونستم دست و پام رو تکون بدم،قلبم که با فشار اب هر لحظه سخت تر میزد و زیبایی های توی تاریکی زیر دریا... رو هیچوقت فراموش نمیکنم. 
      

        دوستش داشتم...  شاید کلیشه ای باشه ولی در آخر ممکن است مه تا ابد باقی بماند اما میشود برای روشن کردن اطرافمان حتی خیلی کم شمعی یا چراغی روشن کنیم یا شاید چیزی را حذف کنیم...یا حتی خودمان را تغییر دهیم.  دوستش داشتم مثل فصل ها، تو میدونی قراره برگا بریزه یا برف بیاد یا گلها شکوفه کنند ولی هنوزم اتفاقات غیر منتظره میوفته و تو حتی اون اتفاقات تکراری رو هم دوست داری. وای جنی عزیزم. حقیقتا شخصیت آلن کمپل منو به یاد جرویس پندلتون می انداخت. هردو مهربان و بازیگوش و در عین حال با اصالت بودند. کالین رو هم خیلی دوست داشتم...این کتاب اصلا ترسناک نبود. نمیتونم ژانر خاصی براش تعیین کنم. فقط سرگرم کننده بود. حس خوبی رو منتقل میکنه... ولی خب اخرش یه جورایی فقط زود تمومش کرده بود و به همین خاطر خیلی ناراحت شدم چون من آمادگی جدا شدن از اونها رو نداشتم. اخرش فقط جمع بندی کرده بود و تموم...دلم تنگ میشه... 
      

        القای احساسات از طریق  هنر کاری بسیار سخت است... در نگاه اول برای ما فقط یه اثر هنری است مانند بقیه که شاید فقط کمی بیشتر وقت بگذاریم تا احساساتش را درک کنیم ولی برای یه هنرمند ساختن اثر هنری که احساساتی واقعی در خود داشته باشد کاری بسیار بسیار سخت اما در اخر لذت بخش است... این کتاب...علاوه  بر جمله های زیبا نقاشی های بانمکی داره. من خودم pdf خوندم ولی توانستم با دیدن تصاویر و خواندن جملات از این کتاب لذت ببرم...حقیقتا قرار نبود برای این کتاب یادداشتی بنویسم ولی بعد از خواندن یادداشت نویسنده دلم خواست برای قدردانی از او یادداشتی بنویسم.  شخصیت نویسنده بنظرم... خیلی گرم و خاص و شجاع بود... چجوری توانسته بود همچون ترکیبی بسازد؟ ... چون همه بر این عقیده هستند که از طریق هنر، به خصوص هنر های تجسمی و موسیقی نمیشود خیلی پیشرفت کرد. به همین خاطر از شجاعت نویسنده قدردانی میکنم... امیدوارم همه هنرمندان این شجاعت رو پیدا کنند و آثارشان را مهمان چشمان و گوشهایمان و حتی دستانمان  کنند.
      

        فقط میخوام سکوت کنم... واقعا گاهی اوقات هیچ کلمه ای نمیتونه احساساتمان رو وصف کنه... خیلی تنها... اما این یک پایان خوب بود. فقط توانست با یک جمله نفسم را حبس کند و فقط اشک بریزم. این حس رو قبلا تجربه کردم. برای کسانی که توی زندگیشون فرد عزیزی رو از دست دادن این کتاب رو پیشنهاد میکنم... هرچند ممکنه یادآوری دردناک اما مفیدی باشه.میدونید اینکه نتونی مرگ کسی رو بپذیری حسی وحشتناک و دردناک است. مخصوصا برای بچه ها. در نه سالگی فردی رو از دست دادم که تا چهارده سالگی نمیتونستم مرگ او را بپذیرم. ولی او رفته. زندگی همین است. صبر نمی کند ما قدر آدم ها را بدانیم. صبر نمی کند رفتارمان را عوض کنیم... هرچه در آغوش بگیریم و هرچه بخندیم و خاطره بسازیم کم است... دردناک تر است. اما خب چاره ای نداریم تنها کاری که از دستمان برمیاید زندگی کردن است...ولی این یه یادآوری خوب بود برای من چون یادم آمد فقط گذشته نیست... فقط آینده نیست... اگر همیشه نگران از دست دادن باشیم هیچوقت واقعا نمیتونیم قدرشان را بدانیم. از این لحظه به خودم قول میدم بیشتر قدر زندگی و عزیزانم را بدانم... زندگی یه محبت و شکنجه است... و عزیزانمان این شکنجه را سخت تر میکنند اما به زندگی ما معنا میدهند و دلایلمان میشوند... با کمال میل حاضرم این شکنجه را بپذیرم... 
      

        ماریا شخصیت عجیبی داشت... اینکه این داستان واقعیه حس عجیب تری داشت...زندگی ترکیبی است از غم و شادی، شادی بدون غم معنایی ندارد و متقابل، چه در زندگی و چه در موسیقی و چه در عشق...  عشق در توصیفی ساده مثل زهری خوش طعم است... زهری زیبا و خوش رنگ... در هوایی داغ تابستانی خنک است و سیرابت میکند و در زمستان قهوه ای است گرم تا دستانت را دور فنجانش حلقه کنی... ولی در نهایت وقتی تشنه بمانی چه؟ وقتی دستانت از وجود سرما بلرزد و چون یخ سرد شوی ان فنجان گرم کجاست؟ عشق عضوی جدا ناپذیر از موسیقی است. 
افراد هنرمندی که زندگیشان را وقف موسیقی میکنند از نظر من عجیب و تحسین بر انگیز هستند. شخصی را میشناسم که از بیست سالگی و در اوج جوانی اش یادگیری موسیقی را شروع کرد... حالا بعد از بیست سال هنوز به یادگیری ادامه میدهد و به دیگران نیز می آموزد. راستش بنظرم عجیب است که چگونه در آن غرق میشود گویی هیچوقت خسته نمیشود و حتی از چیزهایی ساده ریتم میسازد... ماریا منو یاد اون شخص انداخت. اینگونه  افراد که زندگیشان را وقف هنر میکنند خیلی شجاع هستند. من به هنر علاقه دارم ولی فکر نمیکنم شجاعت این را داشته باشم که آنگونه در اقیانوسش شیرجه بزنم  که میدانم راه برگشتی نخواهد بود... جدا از اینها در مورد مسمر فکر میکنم هیچوقت شخصیتش رو درک نخواهم کرد و ماریا خیلی چیزهارو پشت سر گذاشت... زندگیشو تغییر داد و دقیقا همانکاری رو کرد که بی نهایت ازش میترسید... 
      

        فراتر از حد و مرز عاشق این کتاب هستم... اما... چرا اکثر نویسنده ها بالاخره راهی برای غمگین کردن خواننده پیدا میکنند؟این کتاب رو برای لجبازی با خودم خریدم... درحالی که شناخت بسیار کمی داشتم...ولی اینجور موقع ها شانس به من رو میکنه و بی نظیر ترین کتابها رو میخرم. خب، چی بگم؟ این پایان؟...چرا دوباره؟حس این رو دارم که یه چیزی کمه... انگار یه تیکه دیگه از وجودم رو لای کتاب دیگری جا گذاشتم و دیگر هیچوقت پس نخواهم گرفت... چرا اینقدر کوتاه بود؟ من نیاز به پانصد صفحه دیگه دارم... یا حتی بیشتر. اولش روند خیلی کندی داشت ولی به مرور خیلی روان شد...بی نهایت عاشق شخصیت آیکاری هستم، البته سفی رو هم دوست دارم. آخرش خیلی گریه کردم... یه سفر دیگه هم تموم شد ولی خیلی دلتنگم... خیلی غمگین... حتی همین الان هم دارم گریه میکنم... نمیخوام اسپویل کنم. فقط میگم بخونیدش... شاید فقط برای سرگرمی یا اتمام ریدینگ اسلامپ... اصلا هرچی... حتی اگه از ژانر فانتزی یا اساطیری بدتون میاد هم بخونید... عاشقش میشید. اخرش غمگین بود. برای من بود، ولی خب شاید برای شما اینطور نباشه. مطمئنم عاشق شخصیت قویه آیکاری و سفی میشید. 
      

        زندگی... ما کجاییم؟ اینجا کجاست واقعا؟ اصلا برای چی اینجاییم؟ حسی که موقع خواندن اشعار  سهراب سپهری داشتم غیر قابل توصیفه. اشعار او فقط ادبی نیست بلکه تابلوهای هنری ای است که به متن تبدیل شدند. مگر میشود یک نفر اینقدر هنرمند؟... گاهی واقعا گیج میشدم.نمیتونستم درکشان کنم و گاهی انقدر درکشان میکردم که دوست داشتم برای همیشه در روح و قلبم نگهشان دارم. یعنی امکان داره؟ زیر اکثر بیت ها خط کشیدم و هایلایت کردم و واقعا دوست داشتم همه را به عنوان بریده کتاب پست کنم... خسته ام. چرا تمام شد؟ من تمام اشعار او را میخواهم. او مثل ابی روان اما قوی است.خیلی لطیف و زیبا. مثل رودی که هیچگاه خشک نخواهد شد. هرگز! شعرهای او در مورد مفهوم واقعی زندگی کردن است.یعنی واقعا زندگی کردن نه فقط نفس کشیدن به همین دلیل باور دارم او واقعا و واقعا زندگی کرده است و قدر هر لحظه آن  را دانسته. کاشکی میتوانستم دنیا را مانند او ببینم. الان خیلی احساس پوچی میکنم. انگار باز کردن کتاب شعر او تمام دنیایم را رنگ کرده بود و حالا... حالا همه چیز دوباره سیاه و سفید شده. کی دوباره میتونم همچین احساسی داشته باشم؟ واقعا باورم نمیشه تمام شده... وقتی صفحه اخر را ورق میزدم دنبال بیت های بیشتری بودم. با انتظار ورق زدم و بعد... تمام؟... چرا...! از همین الان دلم برای آن حس و حال تنگ شده. مثل اینکه توی هوای تابستانی روی چمن های سبز و خنکی دراز کشیده بودم و در آرامش به موسیقی پرنده ها و نوازش های باد دلسپرده بودم. آیا باز میگردد؟ 
      

        الان تمامش کردم. دلم میخواد گریه کنم. چرا اینجوری شد؟ مگه عشق با آدما چیکار میکنه؟ من انتظار همچین پایانی رو نداشتم. قلم نویسنده واقعا قوی بود ولی واقعا نمیتونم این پایان رو تحمل کنم. حتی تا صفحه اخر منتظر بودم دروغ باشه.چرا آخه؟ولی شاید چون چاره ای نداشت. اگه پایان دیگه ای داشت داستان مسخره و بی مفهموم میشد. نمیدونم چی باید بگم یا چه واکنشی نشان بدم. الان واقعا فقط ناراحتم. میتونم بگم نصف کتاب رو هایلایت کردم و عاشق روند کتاب بودم. واقعا خیلی قشنگ نوشته شده بود ولی آخه این پایان خیلی بد بود... 
      

        فروغ فرخزاد که بوده؟ این سوالی بود که مدتها برایم بی جواب بود ولی همیشه منتظر فرصتی برای آشنایی با او بودم. اولش درکش نمیکردم بخاطر تصمیماتش ولی بعد فکر کردم و متوجه شدم او یک انسان بود. حق زندگی داشت. او زنی عاشق بود. عاشق ادبیات و هنر. در اخر در جوانی از دنیا رفت ولی وقتی شعرهایش را میخواندم حس میکردم کنارم نشسته. حسش میکردم. گویی در اغوشم گرفته بود. انگار روحم را در لابه لای برخی از بیت ها جا گذاشتم. خیلی زیبا بود. برای چی برای خودمان مانع میسازیم از چنین هنرمندانی؟ خودم هم نمیدانم چرا اینقدر جبهه گرفته بودم و متوجه شدم که شاید چون باید زمان مناسبش میرسید... من عاشق تمام شعرهای او هستم. ولی متوجه تأثیر زندگی و زمان روی قلم او شدم و در نهایت اخرین کتاب شعر فروغ یعنی "ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد" رو بی نهایت دوست داشتم. ولی از شعرهای بقیه کتابهای فروغ فرخزاد که بی نهایت دوست داشتم میتونم به"دیدار در شب، به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد، وهم سبز، عروسک کوکی، تولدی دیگر، بازگشت و دنیای سایه ها"رو پیشنهاد کنم. 
فقط تمام شعرهایش را بخوانید مخصوصا شعرهای بالا رو که مجبور شدم برای کوتاه کردن لیست خیلی از اسامی رو حذف کنم وگرنه تمام شعرهای او بی نظیر است. فکر میکنم کاشکی فقط کمی بیشتر رنگ خوشبختی و عشق رو در زندگی اش میدید.هرچند که احساس میکنم او نمرده است. همیشه زنده خواهد بود. 
      

        برای من همیشه شاهزاده کوچولو جایگاه خاصی توی قلبم داشته... یه جورایی اعتقاد دارم که واقعیه... دوست دارم واقعی باشه و ببینمش... ازش بپرسم چرا اینقدر عاشق گلت هستی؟ 
از این به بعد میدونم وقتی به ستاره ها نگاه میکنم برام ارزش بیشتری دارن چون یه گل زیبا و شاهزاده اش بین تمام ستاره ها پنهان شده اند. و به قول شاهزاده کوچولو وقتی چیزی رو نمیتونی با چشم ببینی و نامرئیه ارزشش بیشتره. آنتوان دو سنت اگزوپری یکی از نویسنده های مورد علاقه من شد. خیلی دلنواز و فلسفی نوشته بود. 
      

        هیچ کلمه ای نمیتونه توصیفش کنه. واقعا. از اواسط کتاب تازه جذبم کرد و اولش مطمئن بودم که نظر خوبی درمورد این کتاب نخواهم داشت ولی... ولی واقعا نویسنده غافلگیرم کرد. البته ترجمه کمی مشکل داشت ولی داستان انقدر جذاب بود که نتونم نخونمش. اخرش... واقعا دیوانه کننده بود. چرا؟؟؟... بی نهایت دلم میخواد همین الان جلد دوم رو شروع کنم. بنظرم بی نظیر بود. من دلم برای سنت خیلی سوخت.خیلی شکسته بود.بازم اولش زیاد نمیتونستم با فابل ارتباط بگیرم ولی خب دختری که در مقابل مشکلات دنیا تنها باشه هم شکسته میشه و هم قوی میشه و حالا این احساس رو دارم که امیدی هست و کم کم از شخصیت فابل خوشم میاد. فضای کتاب رو دوست داشتم نمیدانم چرا ولی فابل منو یاد کت رویال می اندازد. خیلی. شاید بخاطر ظاهرشون یا شجاعتشون. ولی حالا میدونم هردوشون دوست دارم. من این کتاب رو پیشنهاد میکنم. به ویژه برای کسایی که از دزدان دریایی کارائیب خوششون  اومد بی نهایت عاشق این کتاب میشن. 
      

        خیلی کوتاه و دوست داشتنی. چرا اینقدر کتابهای زمستانی کمه؟ ولی برام جالب بود. نوشتن این کتاب برای نویسنده یه شب طول کشیده بود و خواندنش برای من هم همینطور. نمیتونم بگم درکش میکردم ولی میتونم بگم خواندنش حس خوبی داشت. نمیدونم. شاید مثل این باشه که یه تیکه خالی از وجودت رو پیدا کردی. عجیبه حتی برای خودم. اما حقیقت اینکه همیشه به این موضوع فکر میکنم که کدام بهتره شاد بودن با بستن چشمانت یا غمگین بودن با باز کردن چشمانت به روی دنیا... شاید جواب این باشه که' همینکه خودت بدونی توی جای درستی هستی کافیه! یا شاید باید جای درست رو پیدا کنی.'اگه من بودم همونکار و میکردم؟ حاضری جانت رو برای زندگی چه کسی بدهی؟... حاضری هیچ ردپایی از خودت به جای نگذاری؟ حاضری محو بشی؟ برای چه کسی؟ 
      

        بنظر من ما کتابارو پیدا نمیکنیم. بلکه این کتابها هستن که مارو پیدا میکنن. در زمان مناسب. تا اون زمان صبر میکنن. این کتاب  شش ساله منتظره تا کسی اونو بخواند.واقعا زیبا بود. برای منی که به ایتالیایی ها علاقه دارم جذاب بود. دلم برای پنی وعمو دامینیک تنگ میشه. اخرش خیلی گریه کردم. البته پایان زیبایی داشت. واقعا برای خواندنش تا الان بیدار موندم و البته فردا امتحان دارم... ولی ارزشش رو داشت. بی نهایت عاشق عمو دامینیکم  که اینقدر از خودگذشته و مهربان بود. پنی عزیزم که فکر نکنم فراموشش کنم. به طرز عجیبی خیلی دوستش دارم. فضای کتاب حالتی قدیمی داشت. حالتی صمیمی. منو یاد مهمانی هایی که در بچگی میرفتم انداخت. الان حتی بیشتر عاشق ایتالیایی ها هستم. همیشه توی هر کشوری مردم با خارجی ها رفتار متفاوتی دارن. اونا رو از خودشون نمیبینن. مثل یه لکه قهوه روی پیراهن سفید اونا رو میبینن. توی این کتاب به خوبی این رفتارها نشان داده شده. مخصوصا در دوران جنگ که وجود همه پر از ترس است افرادی که اهل ان کشور نباشند حتی اگه بی گناه باشن هم بازم شبیه قاتلها دیده میشوند. این از روش دید ما انسانهاست. اینکه چرا اصلا اینطوری نگاه میکنیم؟ به انها؟ انها  رو از خودمان نمیدانیم. ولی در نهایت همه انسانیم. چه در مردم کشور خودمان چه در افراد خارجی همیشه مردمانی نژاد پرست دیده میشه. اما دلم میخواد از اعماق وجودم بگم که واقعا هیچ نژادی بد نیست. هیچکس لایق بی احترامی نیست مگر خودش اینکار را بکند. بنظرم مفهوم این کتاب این بود. مفهومی که مدتهاست دارم بهش فکر میکنم. امیدوارم روزی مردم  بپذیرند که در همه جا بد و خوب پیدا میشود ولی اگه تصمیم بگیریم به هم دشمن نگاه کنیم فقط اوضاع را بدتر میکنیم و همان اتفاق های گذشته تکرار میشود. 
      

        دوستش داشتم.برای شناختن یک کتاب باید تا آخرش خواند. دیگرستان واقعا تمام شد؟ واقعا هیچ چیز همیشگی نیست ولی خب آدما دیر یا زود از همه چیز خسته میشن پس شاید این یه نعمت باشه دیگرستان کتاب فوق العاده ای بود. لیزی در ظاهر پانزده سال عمر کرد ولی در واقع زندگی هیچ وقت به پایان نمیرسه. مهم نیست چند سالت باشه. مهم نیست کجا باشی. مهم اینکه چجوری زندگی میکنی... از جملات تکراری بدم میاد ولی خب واقعا همینه. این کتاب نمیخواست خواننده رو از مرگ بترساند بلکه میخواست به ما یاد بده که قدر فرصتامون رو بدونیم بدون ترس از تمام شدن وقتمان زندگی کنیم. به تفسیر دیگه میشه گفت به جای اینکه هر روز رو جوری زندگی کنی که انگار روز اخره فقط قدر لحظاتت رو بدون. درد و غم توی مسیر زندگی هممون هست. برای هیچ کدام فرقی ندارد. فقط مهم اینکه با وجود این درد ها یا شاید یه موقع هایی حتی با یه دلیل کوچیک به زندگی ادامه بدیم. شاد باشیم. تا اونجایی که میتونیم بخندیم. در کنار کسایی که دوستشون داریم به معنای واقعی فقط زندگی کنیم. لازم نیست کار خاصی انجام بدیم یا جای خاصی بریم.فقط قدر لحظاتمان رو تا اونجایی که مـیتوانیـم بدونیم.