از همان یکی دو صفحه‌ی اول کتاب ‌می‌شد کل داستان را حدس زد. شخصیت‌ها اگر یکی دو تا فیلم قبلش دیده بودند این همه برای حل معما(!) تلاش نمی‌کردند. تا آخر هم منتظر بودم نویسنده غافل‌گیرم کند و یک اتفاق غیر کلیشه‌ای بیفتد. یا حداقل کمتر کلیشه‌ای. مثلا دست پشت ماجرا پسر خوش قیافه‌ی ظاهرا مهربان باشد نه پیر زن موذی و بد طینت. (اسپویلر آلارت نمی‌خواهد واقعا این کتاب!)

فقط سوالی که بعد از خواندن این کتاب برای من پیش آمده این است که وقتی این کتاب را می‌خریدم به چی فکر می‌کردم؟؟
        

          خیلی تکراری
        

          دوستش داشتم...  شاید کلیشه ای باشه ولی در آخر ممکن است مه تا ابد باقی بماند اما میشود برای روشن کردن اطرافمان حتی خیلی کم شمعی یا چراغی روشن کنیم یا شاید چیزی را حذف کنیم...یا حتی خودمان را تغییر دهیم.  دوستش داشتم مثل فصل ها، تو میدونی قراره برگا بریزه یا برف بیاد یا گلها شکوفه کنند ولی هنوزم اتفاقات غیر منتظره میوفته و تو حتی اون اتفاقات تکراری رو هم دوست داری. وای جنی عزیزم. حقیقتا شخصیت آلن کمپل منو به یاد جرویس پندلتون می انداخت. هردو مهربان و بازیگوش و در عین حال با اصالت بودند. کالین رو هم خیلی دوست داشتم...این کتاب اصلا ترسناک نبود. نمیتونم ژانر خاصی براش تعیین کنم. فقط سرگرم کننده بود. حس خوبی رو منتقل میکنه... ولی خب اخرش یه جورایی فقط زود تمومش کرده بود و به همین خاطر خیلی ناراحت شدم چون من آمادگی جدا شدن از اونها رو نداشتم. اخرش فقط جمع بندی کرده بود و تموم...دلم تنگ میشه... 
        

          خیلی معمولی بود، ولی متنش جذاب بود. باعث شد در عین معمولی بودنش تا آخر بخونمش.