یادداشت Mika

        فقط میخوام سکوت کنم... واقعا گاهی اوقات هیچ کلمه ای نمیتونه احساساتمان رو وصف کنه... خیلی تنها... اما این یک پایان خوب بود. فقط توانست با یک جمله نفسم را حبس کند و فقط اشک بریزم. این حس رو قبلا تجربه کردم. برای کسانی که توی زندگیشون فرد عزیزی رو از دست دادن این کتاب رو پیشنهاد میکنم... هرچند ممکنه یادآوری دردناک اما مفیدی باشه.میدونید اینکه نتونی مرگ کسی رو بپذیری حسی وحشتناک و دردناک است. مخصوصا برای بچه ها. در نه سالگی فردی رو از دست دادم که تا چهارده سالگی نمیتونستم مرگ او را بپذیرم. ولی او رفته. زندگی همین است. صبر نمی کند ما قدر آدم ها را بدانیم. صبر نمی کند رفتارمان را عوض کنیم... هرچه در آغوش بگیریم و هرچه بخندیم و خاطره بسازیم کم است... دردناک تر است. اما خب چاره ای نداریم تنها کاری که از دستمان برمیاید زندگی کردن است...ولی این یه یادآوری خوب بود برای من چون یادم آمد فقط گذشته نیست... فقط آینده نیست... اگر همیشه نگران از دست دادن باشیم هیچوقت واقعا نمیتونیم قدرشان را بدانیم. از این لحظه به خودم قول میدم بیشتر قدر زندگی و عزیزانم را بدانم... زندگی یه محبت و شکنجه است... و عزیزانمان این شکنجه را سخت تر میکنند اما به زندگی ما معنا میدهند و دلایلمان میشوند... با کمال میل حاضرم این شکنجه را بپذیرم...