اولیویا یک پرایر است، اما هیچکس نمیداند معنی یک پرایر بودن یعنی چه...
        

          بعد از مدت‌ها یک کتاب واقعا من رو به عنوان یه خواننده درگیر کرد و مشتاقم کرد که هرچه سریعتر پیش ببرمش و یجاهایی از داستان به شدت تپش قلب می‌گرفتم، می ترسیدم و این قوت قلم نویسنده رو توی ژانر رازآلود نشون میده. 
داستان در مورد دختری به اسم اولیویاست که توی یک یتیم‌خانه زندگی میکنه و هیچ چیزی نداره بجز یک دفتر خاطرات از مادرش که براش نوشته تا زمانی که از گالانت دور بمونی در امان هستی و اولیویا هیچوقت متوجه این جمله نمیشه که منظورش چیه تا زمانی که نامه‌ای براش میاد و از سمت شخصی هست که خودش رو دایی اولیویا معرفی می‌کنه و در نامه گفته که به خانه بیا ما مشتاقانه منتظر تو هستیم و اینجا به تو نیاز داریم....
من به این کتاب ۵ ستاره میدم و برام عجیبه که کمتر جایی اسمی ازش شنیدم.
این کتاب رو دوست دارم بدم به تک تک دوستام تا بخونندش و باهم در موردش حرف بزنیم.
        

          خب واقعا کتابیه که هیچ ایده و نظری ندارم که براش ریویو بنویسم .
پس فقط نکته هایی که توش خوب بود و نکته هایی که بد بود میگم .
نکات مثبت : 
۱: شخصیت اول واقعا خوبی داشت . یه دختر قوی و شجاع . مثل شخصیت اول کتابای دیگه تو مخ نبود و شخصیتی بود که خیلیا ازش خوششون میاد. 
۲: توصیفات خیلی خیلی خوبی داشت . با اینکه کندش میکرد روندو ولی خوب بود و همه چیو راحت میتونستی تصور کنی . این توصیفات کند سر یه سری اتفاقات یه استرس و هیجان عجیبی وارد میکرد که واقعا خوب بود و مثلشو جایی ندیدم.
 یه سری چیزاشم بود که من دوست داشتم مثل اینکه شخصیت اصلی گذشته خیلی مهمی داشت . مثلا توی کتاب های دیگه فقط اول داستان به گذشته طرف اشاره میشه و دیگه تکرار نمیشه و تاثیر گذشته شخصیت تو زمان حال خیلی کمه و شاید اصلا هیچی باشه. ولی این نه هر فصل به یه جایی از گذشتش اشاره میشد و تاثیر اون اتفاقات خیلی حس میشد و به قولی یه گذشته خیلی خوبی داشت و واقعا مهم و تاثیر گذار بود.
شخصیت های جالب و بعضا دوست داشتنی داشت ولی شخصیت پردازی خدایی نداشت واقعا . ایده خوبی داشت ولی اونطوری که انتظار داشتم پیش نرفت و میتونست بهتر بشه .💔
نکاته منفی خاصی به غیر از کند بودنشم ندیدم . چون بقیه اینطور چیزای کتاب هم خوب و بودن و هم به قولی بد . این کند بودنش کاری میکرد که من با خوندن دو فصل خسته میشدم و اصلا رغبت خوندن کتابو نداشتم که این کندی شروعش از حدود صفحه صد تا دویست پنجاه اینا بود که بعدش درست شد . و این کندی هم دلیلش این بود که رسما هیچ اتفاقی نمیوفتاد و داستان تازه صفحه دویست پنجاه شروع شد و ما تازه با خیلی چیزا اشنا شدیم . اگر این شروع زودتر اتفاق میوفتاد خیلی بهتر میبود و کلا داستانو خیلی خیلی جذاب تر میکرد و انقدر طولش نمیداد . 
این کندیه ممکنه خیلیارو اذیت کنه . پایانشم بد نبود ولی خوبم نبود و کلا چیزی نبود که میخواستم . یا بهتره بگم مالی نبود. ولی درکل کتاب جالبی بود و زیبا .
کتاب وایب باحالی داشت و فضاسازی خوب . ولی خب واقعا خیلی چیزا داخلش کم بود و کتابی نیست که تو ذهنم بمونه و همیشه یادم باشه و یا حتی توصیش کنم . ولی خوندنش جالب بود و حال داد .👍
در کل واقعا نمیدونم بدشو بگم یا خوبشو چون واقعا بینش بود و تصمیمو میزارم گردن خودتون چون واقعا نمیتونم بگم چطوری بود . ولی اگر از من بپرسید توصیه میکنم میگم نه وقتتونو پای چیز بهتری بزارید .😊❤️‍🩹
و پایان کتابم اینطوری بود که که چی واقعا ؟ و تو خود کتابم همین طوری بودم که که چی ؟ الان اینا باید منو بترسونه ؟ و دلیل های محکمی هم برای خیلی از چیزاش نداشت و جواب معما ها و سوال هایی هم که براتون ایجاد میکرد خیلی خوب نبود و جالب نبود اصلا.💔🥀
در کل که نه.😅😂
ولی در عین حال با این بدی هاش حس و حال باحالی داشت. 
        

          اوایل کتاب  یکم بد توصیف شده یه جاهایی گیج میشی ولی  باید بهش زمان بدی  بعد خیلیی خوب  شخصیتا و فضارو توصیف میکنه و برعکس صفحات اول  ولی در کل داستان قشنگی داره و تو ژانر فانتزی وحشت قشنگه البته اصلا ترسناک نیست 
        

          با اینکه خودم خیلی طرفدار فانتزی وگوتیک هستن اما این کتاب من زیاد جذب نکرد خود کلیت داستان خوب بود اما توصیفات نویسنده و همین طور یه جاهایی از خود داستان به نظرم جالب نبود و حوصله سر بر و قابل پیش‌بینی بود پایان بندی کتاب دوست نداشتم  اینم بگم که کتاب عاشقانه نداره 
        

          داستانش وایب کتاب گوتیک مکزیکی(جنون مکزیکی) رو میداد ولی درصد دارک بودن کتاب اونقدر نبود که اذیت شی 😵‍💫
        

          داستان از یه جایی برای من خسته کننده شد و زیاد جذبم نکرد فضاسازی خوبی نداشت و اونقدر نه ترسناک بود نه گوتیک خود داستان هم برام جذابیت نداشت 
        

          فقط میتونم بگم ...
نفس گیر !!!!
        

          موقع خوندمش فقط دلم میخواست، به اخر برسم ببینم چی میشه سرشار از هیجان👌
یادمه وقتی خوندمش همش دنبال یه مفهوم بودم اینکه ایا داستان مفهوم بزرگتری داشت؟! 
        

          اصلا خوندنش را توصیه نمیکنم. 
ایده داستان خوبه اما به کل حیف شده. 
تا نیمی از کتاب همه چی گنگ بود و در آخر هم با یه "خب که چی" بزرگ کتاب رو بستم.
توقعم از شواب بیش از اینها بود...

        

          یه کتاب جذاب و گیرا که در عین راضی کننده بودنش، توقع بیشتری ازش می‌رفت.
شخصیت پردازی همه ی کارکتر ها خوب بود. توصیفات رو در عین گیج کنندگی، به شکل گرفتن معمایی که نویسنده قصدش رو داشت کمک می‌کرد. پیرنگ و گره داستان راضی کننده بود. احساسات مختلف و نافذ بود. ترجمه خیلی خوب بود.
ارزش یه بار خوندن رو داره. احتمالا برای رده سنی 12 تا 16 سال مناسب تر و جذاب تر باشه.
ولی ذهن خواننده رو یکم تشنه می‌زاره. یه چیزی کم داشت. یه طعم و بویی این کتاب لازم داشت...

من این کتاب رو از کتابخونه گرفتم.
        

           نویسنده ای که عاشق پایان های تلخ است... لذت میبری وقتی مشغول نوشتن این کلمات میشوی؟ لذت میبری که اشکهایمان صفحات را رنگ میکنند؟در عمارتی پر از ارواح خاندانی که سالهاست زیر سایه آن میمیرند... آیا خانه برایشان یک انتخاب بود یا اجبار؟اصلا خانه کجاست؟ جایی که در آن زندگی میکنی یا میمیری؟ جایی پر از صدای خنده ها و آغوش های گرم؟ جایی که گرما بخش روحت میشود؟ 
عمارت گالانت خانه ای پر از زمزمه های آواز ادگار... صدای خرد کردن سبزیجات زیر دستان هانا... یا صدای انگشتان متیو روی پیانو... اما صدای پای آن دختر چه؟ صدای حرکت انگشتانش در هوا... صدای احساساتی ناگفته... 
صدای ارباب مرگ چه؟ اربابی که هیچگاه آن خانواده را ترک نمیگوید... و قبل از آن صدای آرتور... گریس و تمام پرایر ها.
او همیشه اینجوری است... به یادم میاورد ارواح هم روزگاری انسان بودند... پر از احساس... پر از صدا... پر از لمسها و کلمات. 
یادم میدهد چگونه سوگواری کنم برای شخصیت هایی که شاید هیچوقت وجود نداشتند... و من هنگامی که جلد این کتاب را بستم مطمئن نبودم من  این کتاب را تمام کردم یا این کتاب من را...خوندن درمورد دختری که قادر به صحبت کردن نیست کمی سخت است... تمام آن احساسات فروخورده و خشم... بنظرم شخصیت پردازی خوب و کافی ای داشت... و فضای کتاب به زیبایی مانند یک شعر توصیف شده بود... هر صحنه... هر آب و هوا یا جو... بی نظیر بود... ترسناک نبود، اصلا. ویکتوریا ترجیح میده بین خوانندگان و ارواح داستان پیوند ایجاد کنه نه پیوندی از نوع ترس...توصیه میکنم اگه قلم ویکتوریا رو دوست دارید بخونید... شاید برای شروع کتابهای او هم بد نباشه. 
چند خط از قلم نویسنده و مترجم: 
کلمه هایش به تندی و خشونت نفسی است که بر شمعی دمیده می شود و آن را خفه میکند. 
فقط از هم فرو می پاشند، مثل سقوط گلبرگ های گلی که مدتهاست مرده... 
آهنگ های پیشنهادی: 
path 5  Max Richter
keep on loving you
so you are tired
        

          3.5⭐️
        

          خانه انتخاب توست 🙃