داستان درباره تنها دخترِ منشیِ دربار اتریش، بنام ماریاست که از ۳ سالگی  نابینا شده است.با این حال پیانیست بسیار ماهری ست. پدر ماریا اما از وضعیت جسمانی دخترش راضی نیست و برای بهبود او از ”فرانتز آنتوان مسمر“ یکی از مدعیان هیپنوتیزم درمانی درخواست کمک می‌کند.....
ضمن اینکه داستان ریشه های روانشناسی و روانکاوی دارد و خواننده را با مغناطیسم درمانی آشنا میکند، نکته قابل تامل داستان تناقضی است که به زیبایی از زبان ماریا روایت میشود. آنجا که وقتی انسان به مهمترین آرزویش می رسد و پشیمان میشود!!!  
        

          ماریا شخصیت عجیبی داشت... اینکه این داستان واقعیه حس عجیب تری داشت...زندگی ترکیبی است از غم و شادی، شادی بدون غم معنایی ندارد و متقابل، چه در زندگی و چه در موسیقی و چه در عشق...  عشق در توصیفی ساده مثل زهری خوش طعم است... زهری زیبا و خوش رنگ... در هوایی داغ تابستانی خنک است و سیرابت میکند و در زمستان قهوه ای است گرم تا دستانت را دور فنجانش حلقه کنی... ولی در نهایت وقتی تشنه بمانی چه؟ وقتی دستانت از وجود سرما بلرزد و چون یخ سرد شوی ان فنجان گرم کجاست؟ عشق عضوی جدا ناپذیر از موسیقی است. 
افراد هنرمندی که زندگیشان را وقف موسیقی میکنند از نظر من عجیب و تحسین بر انگیز هستند. شخصی را میشناسم که از بیست سالگی و در اوج جوانی اش یادگیری موسیقی را شروع کرد... حالا بعد از بیست سال هنوز به یادگیری ادامه میدهد و به دیگران نیز می آموزد. راستش بنظرم عجیب است که چگونه در آن غرق میشود گویی هیچوقت خسته نمیشود و حتی از چیزهایی ساده ریتم میسازد... ماریا منو یاد اون شخص انداخت. اینگونه  افراد که زندگیشان را وقف هنر میکنند خیلی شجاع هستند. من به هنر علاقه دارم ولی فکر نمیکنم شجاعت این را داشته باشم که آنگونه در اقیانوسش شیرجه بزنم  که میدانم راه برگشتی نخواهد بود... جدا از اینها در مورد مسمر فکر میکنم هیچوقت شخصیتش رو درک نخواهم کرد و ماریا خیلی چیزهارو پشت سر گذاشت... زندگیشو تغییر داد و دقیقا همانکاری رو کرد که بی نهایت ازش میترسید...