شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        به نام او

من با اینکه تعداد بسیار زیادی از رمان‌های دنیا را خوانده‌ام، ولی سه شاهکار را نخوانده گذاشته‌ام. من «دن کیشوت»، «بینوایان» و «جنگ و صلح» را به‌صورت کامل نخوانده‌ام. در روزگاری خیلی پیش‌تر از این سعی کرده‌ام بخوانمشان ولی نتوانستم به‌صورت کامل بخوانم، بعد از آن هم نخواستم. به نظرم به تعویق انداختن این سه شاهکار مشوق خوبی برای بیشتر و بیشتر خواندن است.

به غیر از سروانتس که «دن کیشوت» تنها شاهکارش است، تعداد زیادی از آثار هوگو و تالستوی را خوانده‌ام. خواندن آثار هوگو را دیر شروع کردم چرا که ترجمه خوبی از آثارش در بازار نبود، زمانی که آقای پارسایار شروع به ترجمه و چاپ رمان‌های او کرد، من هم شروع کردم به خواندن؛ و تا به امروز «گوژپشت نتردام»، «نود و سه» و «کارگران دریا» را از این حکیم فرانسوی خوانده‌ام. تا کی نوبت «بینوایان» برسد؟

هوگو یکی از محبوبترین نویسنده‌ها در نزد من است از آن پیرمردانی که هرگز از مصاحبت با آنها خسته نمی‌شوم و احساس ملال نمی‌کنم. پندها و اندرزها و توصیفات فراوان را در بین داستان‌هایش می‌پسندم و آن را در ساختار آثارش توجیه‌شده می‌دانم. او هم مثل دیکنز و تالستوی درس اخلاق و زندگی می‌دهد و چه کسی شایسته‌تر از اینان برای اندرزدادن و آموزاندن. فی‌المثل باید کج‌سلیقه باشی که از اندرزهای شیخ اجل سعدی خوشت نیاید. این نویسندگان بزرگ چنان زیسته‌اند و چنان تجربیات و حوادثی را از سرگذرانده‌اند که شایستگی این را دارند که در مقام آموزگار بشریت ظاهر شوند. هرچند که همه حرفهایشان درست نباشد ولی حتما قابل تامل است. هر نویسنده‌ای به این درجه نمی‌رسد.

از این زاویه «کارگران دریا» کتاب قابل توجهی است و هوگو بیش از آن دو اثرش که من از او خوانده‌ام تمایل به حکمت‌گویی دارد. و البته این توجیه را می‌توان آورد که او این کتاب را در اوج پختگی فکری خود نوشته. او این کتاب را در سال ۱۸۶۶ پس از سالها تبعید در جزیره گرنزه، محل وقوع داستان «کارگران دریا»، نوشت. هوگو در این کتاب توصیفات فراوانی از گرنزه و نوع زیست و فعالیت مردمان آن به دست می‌دهد که نشان از مشاهدات دقیق او دارد. او در «کارگران دریا» داستان عشق و دلباختگی «ژیلیات»، دریانورد جوان، به «دروشت» را دستمایه حماسه دریایی خود قرار می‌دهد. از این جهت «کارگران دریا» را می‌توان در کنار «موبی‌دیک» داستان نبرد انسان با دریا و طبیعت دانست.

نکته آخری که می‌خواهم بگویم این است که هوگو استاد پایان‌بندی‌های تراژیک و به یاد ماندنی است. از این جهت «کارگران دریا» مرا به یاد «گوژپشت نتردام» انداخت. البته من «گوژپشت» را بسیار بیشتر دوست دارم و تا الان آن را  بهترین اثر هوگو می‌دانم. با این حال مطمئنا پایان غم‌انگیز «کارگران دریا» از خاطرم نخواهد رفت. در مورد ترجمه هم بگویم و عرضم را تمام کنم. این کتاب جزو معدود کتابهایی از هوگو بود که تا پیش از ترجمه پارسایار ترجمه خوبی از آن در بازار بود. اردشیر نیکپور در دهه چهل این اثر را به‌صورت کامل ترجمه کرده بود، می‌گویم کامل چرا که بسیاری از آثار هوگو به‌صورت ناقص ترجمه شده‌اند. ترجمه نیکپور هنوز هم که هنوز است خواندنی است هرچند نیاز به اعمال یک سری نکات ویرایشی دارد. برای انتخاب هر دو کتاب را از نظر بگذرانید و بعد تصمیم بگیرید.
      

        هر چی توصیف بیشتر، صعوه کوچیک خوشحال‌تر. خوندن جزئیات برام خیلی جذاب‌تر از سیر قصه‌ها بود. هرچی یه نویسنده در توصیف لحظات، مکان‌ها یا موقعیت‌ها بیشتر کش می‌داد و کلمات بیشتری صرفشون می‌کرد من بیشتر کیف می‌کردم.
وِرتر-که من همش وُرتر خوندمش و هنوزم ناراحتم که تلفظ درستش این نیست-حال و هوای همین توصیف طلبی و ظرافت قلم رو برام داشت. الان که بزرگتر شدم می‌دونم دیگه این لطافت و شور کمرنگ که از توصیف زیبایی‌های طبیعت توی داستان‌هاست برام کافی نیست.
برای نوشتن از خودکشی، یا خوندن از خودکشی ترجیح می‌دم ضربه بهم کوبیده بشه. محکم؛ سریع. خودکشی به قول خود ورتر اراده‌ی آزادی رو می‌خواد که فرد باید فکر کنه داره؛ و این نیاز به یه برندگی داره موقع حرف زدن درباره‌ش؛ جوری که آدم تو خماری بعد مرگش بمونه.
البته این نظر منیه که با خوندن صحنه مرگ ورتر کلی گریه کردم و دلم برای دیوانگی در قید شده‌اش تنگ می‌شه.
شاید بزرگ‌تر از این که شدم؛ دلم خواست ورتر‌ها رو پیدا کنم که با شیدایی خاص و گرمی جون خودشونو می‌گیرن. اما الان خودکشی خوانی برام یعنی خوندن غم و درد واضحی که بدون کلمات اضافه و ظریف، حجمشونو می‌رسونن و به مرگ که ختم می‌شن؛ انگار سکوت بعد از شنیدن بی‌نهایت نت رو می‌شنوی.
      

        یک مجموعه‌داستان که هم خودش کوتاه است، هم داستان‌هایش. هر داستانی سبک نگارش، لحن و مضمون خاص خودش را دارد. بعضی جذاب هستند و بعضی دور از انتظار؛ حالا یا از جهت زاویه‌نگاه نویسنده به موضوع، یا شخصیت، یا مضمون و... شاید بشود گفت وجه اشتراک همه‌ داستان‌ها، وجود یک یا دو زن در هر داستان است که نقشی محوری در شکل‌گیری مضمون دارد یا مضمون اساسا بر حول شخصیت ایشان شکل گرفته است.
خوانش این کتاب برای اهالی داستان، مفید است و برای علاقه‌مندان داستان‌های کوتاه، خالی از فایده نیست.
      

        اگر روان سالمی دارید،کتاب های آیرا لوین رو نخونید!
قصد بی احترامی به نویسنده رو ندارم چون انصافاً نویسنده‌ی با استعدادیه و قدرت خلق تعلیق و پیچیدگی بالایی داره. ولی متاسفانه ذهن بیماری داره که باعث میشه کتاب هاش بشدت آزار دهنده باشند.
اتاق ورونیکا هم بسیار قوی نوشته شده ولی خواندنش، اذیتتون خواهد کرد.
      

        بسم رب النور

به نظرم هر آدمی نیاز به یک دوست مثل موش کتابهاب مجموعه خرس دارد.
خرس بداخلاق است و رفتارهای بیرونی اش نشان می دهد دلش میخواهد همیشه تنها باشد. مهمان نداشته باشد و تولد با حضور دیگران نداشته باشد ( در کتاب دیگر این مجموعه) و تنهایی را به با دیگران بودن ترجیح میدهد.

اما انگار از درون خودش را حبس کرده است‌. عادت داده به تنهایی 
اما موش از راه می رسد
موش نمیذارد خرس تنها باشد
هرکاری میخواهد بکند بکند. داد بزند.هوار بکشد. با جارو او را بیرون پرت کند. فرقی نمیکند‌. موش برمیگردد و با تمام قوا پای دیدن و بودن کنار خرس می ماند.

من را یاد دوستانیم میندازد که خودشان را در تنهایی خود اسیر کردند و میگویند تنهایی را ترجیح میدهند.
اما همیشه باید یک دوست اینجوری مثل موش، آرام و صبور و پر حوصله داشته باشند که هرچقدر هم انها را از خود راند بازهم پای دوستی شان بماند.
و وقتی موفق می شود و راهش را به رابطه دوستی میگشاید خرس متوجه میشود که  چقدر تنهایی سخت بوده و دوستی چقدر جذاب و ارام بخش است.

این کتاب با تمام بداخلاقی های خرس 
بازهم کتاب دوست داشتنی است.

اما هنگام خواندن کتاب برای فرزندتان حتما باهم درباره رفتارهای خرس صحبت کنین. سعی کنین ابعاد مختلف ماجرا را ببیند. 
از او بپرسید چرا خرس اینطوری رفتار می کند؟
به نظر او رفتارش درست است؟
آیا می شود مدل دیگری رفتار کرد؟ 
از صبور بودن و پر حوصله بودن موش هم میشود گفت‌.
      

        کتاب زیر نور ماه شیشه‌ای / یک مرثیه خیلی داستان‌محور نیست. یعنی مثل خیلی از رمان‌ها که یه اتفاقی می‌افته و شخصیتا تغییر می‌کنن و مسیر مشخصی دارن، نیست. بیشتر شبیه یه دفتر یادداشت احساسیه. انگار داری توی ذهن یه دختر نوجوان قدم می‌زنی که داره با یه سری درد و حسِ گنگ کنار میاد، ولی اسم اون حس‌ها رو نمی‌دونه.

اسم کتاب؟ خیلی شاعرانه‌ست. "زیر نور ماه شیشه‌ای" حس یه نوری که واقعی نیست، یا حداقل کامل نیست رو می‌ده. یه نوری که از پشت شیشه می‌تابه، کمرنگ و فیلترشده. به نظرم این خیلی به حال و هوای داستان می‌خوره، چون همه‌چی توش یه جورایی نصفه‌نیمه‌ست. معلوم نیست دقیقاً چی شده یا چی داره می‌شه، فقط می‌دونی یه چیزی خوب نیست.
"یک مرثیه" هم یعنی یه جور سوگواری. حالا نه حتماً برای مرگ، شاید برای از دست دادن یه رابطه، یه حس، یا حتی یه تیکه‌ای از خود آدم.

روایتش چطوریه؟ داستان خط زمانی مشخص نداره. انگار یه سری تیکه‌ی خاطره‌ان، یا فکرایی که وسط روز یه‌هو میان تو ذهن آدم. اتفاقا به ترتیب نیستن. شاید یه لحظه راوی داره از امروز حرف می‌زنه، بعد یه‌هو می‌ره توی یه خاطره. همین باعث می‌شه کتاب یه‌جورایی پازل‌طور باشه. باید کم‌کم بچینی تا بفهمی چی شده، یا حداقل حسش رو درک کنی.

قشنگیاش چیه؟

اول از همه سبک نوشتنش. خیلی ساده و لطیفه، ولی در عین حال خیلی حس داره. از اون جمله‌هاست که ممکنه یه خط بیشتر نباشن ولی تا چند دقیقه باهات بمونن.

دوم اینکه حرفاش واقعی‌ان. خیلی از چیزایی که نوجوانا تجربه می‌کنن رو نشون می‌ده، بدون اینکه بخواد شعار بده یا قضاوت کنه.

ضعفش؟

چون خیلی غیرمستقیم حرف می‌زنه، ممکنه بعضیا حوصله‌شون سر بره یا گیج بشن. یه جایی آدم دلش می‌خواد بدونن دقیقاً چی شده، ولی کتاب اینو نمی‌ده.

داستانی که توش یه تغییری ببینی یا نقطه اوجی داشته باشه، نداره. یعنی از اول تا آخر، لحن و حال تقریباً ثابته. باید بیشتر با "حال‌و‌هوا" ارتباط بگیری تا "داستان".

در کل؟
یه کتاب خاصه، مخصوصاً برای وقتی که خودت یه چیزی ته دلت سنگینی می‌کنه ولی نمی‌دونی چیه. این کتاب بهت نمی‌گه باید چیکار کنی، ولی حس می‌کنی یکی تو دنیا هست که دقیقاً می‌فهمه چی میگذره تو دلت.
      

        جاهایی رو که جالب بود خوندم. کتابی نیست که بشینی از اول تا آخر بخونی. یجورایی مرجعه. سوالات زیادی رو جواب میده. این کتاب رو مدیون دکتر فتحی پور هستم. اول اینکه معرفی کردند. دوم اینکه مدت طولانی به من امانت دادن. شرمنده هم شدم چون علی رغم مراقب های من گوشه‌ی جلد کتاب تا خورد. بعدش خودم خریدم و به کتابخونم اضافه کردم. 

کتابیه با جستار های مختلف از اقتصاد مرتبت با هنر، چیستی هنر و کاربرد هنر بیشتر از نگاه مخاطب. اینم بگم که اصلا نثر روانی نداره(شاید به خاطر ترجمه هست) و خوندنش رو سخت میکنه.

کتاب خوشگلیه اما سانسور های آزار دهنده داره.(کی با کمر داوود تحریک میشه نمی‌دونم)

در کل خوبه
      

        کتاب قلعه حیوانات کتابی بود که خیلی وقت بود می‌خواستم شروعش کنم ولی به تعویق می‌انداختم. 
بالاخره خوندمش و از خوندنش خیلی خوشحالم  واقعا داستان خیلی عمیقی داشت. 
داستان کتاب به خوبی فساد داخل سیاست  رو نشونمون می‌داد، 
همه به امید  حرف های میجر پیر  و بیرون کردن  جونز  انقلاب کردن و موفق هم شدن ، می‌خواستن به خوشی زندگی کنن و قرار بود رفاه برقرار بشه ، اما سنوبال بیرون انداخته شد و ناپلئون و خوک‌ها خیلی سریع رفتارشون تغییر کرد، به وعده ها عمل نشد و به جز خوک ها همه مثل قبل زندگی می‌کردن،  همه گرسنه بودن ولی فکر می‌کردن یا می‌خواستن اینطوری فکر کنن که برای خودشون زندگی می‌کنن و دیگه نیاز نیست که نگران بشر باشن. و زورگویی های آدم ها رو تحمل کنن
 دیگه هفت فرمان مثل قبل نبود و اهمیتی هم نداشت چون سکوئیلر به خوبی اون ها رو متقاعد می‌کرد. 
و دیگه فرقی بین خوک ها و انسان نبود. 
و خلاصه کتاب  پر مفهومی بود. 

      

        نکتهٔ برجسته‌ای که آثار اجتماعی هدایت -و هم‌عصرانش- رو خواندنی‌تر می‌کنه، احساس هم‌ذات‌پنداری‌ و این‌همانی‌ایه که بعد از گذشت حدود یک قرن بدون ذره‌ای کم‌‌و‌بیش برانگیخته و تو سطح جامعه به عینه دیده می‌شه.
تأکید بر شایع بودن و تبختر به بی‌سوادی و بی‌کفایتی و بازتابش در جای‌جای متن بسیار زیرکانه‌ست.