شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        یادم نمی‌آید چی شد که تصمیم به خواندن این کتاب گرفتم. یک شب حوالی ساعت یازده شروعش کردم. ساعت دوازده گوشی‌ام را برای صبح روی زنگ گذاشتم و صفحه‌اش را خاموش کردم و گذاشتمش جایی که کمی با سرم فاصله داشته باشد. فکر نمی‌کنم از تاثیر مخرب امواجش چیزی کم شده باشد ولی حداقل عذاب وجدان حرف‌های استاد فیزیولوژی‌ام در سرم زنگ نمی‌زد. این سرطان زاست، آن چیز احتمال جهش را بالا می‌برد، بهمان چیز باعث نقص مادرزادی می‌شود. از این اختلالات و بیماری‌هایی که هرکدام را می‌خواندیم، اول به وجودش در خودم شک می‌کردم. 
داشتم می‌گفتم، ذهنم یک سره درگیر داستان بود و نمی‌توانستم بخوابم. دوباره گوشی‌ام را برداشتم و ادامه دادم. سی درصد پایانی کتاب مانده بود، با خودم می‌گفتم دیگر صبح بیدار نمی‌شوم و دوباره خواستم بخوابم ولی باز هم نشد. بالاخره تمامش کردم، ساعت حدود ۲ بود. سه بار شوکه‌ام کرده بود. هنوز هم یادم است که از این پهلو به آن پهلو می‌شدم و پرده جلو تختم را کنار می‌زدم و در آن سر اتاق دوستم را می‌دیدم که نور گوشی‌اش، صورتش را روشن کرده بود و فکر می‌کردم شاید حرف زدن با او کمی از هیجان انتهای کتاب را از ذهنم بیرون بریزد، ولی وقت خوبی برای حرف زدن در مورد کتاب نبود. اصلا نمی‌دانم آن شب چطور خوابم برد و چقدر در جایم غلت زدم و به شیزوکو فکر کردم و البته به اشتباهات مرگبار ...! 

کتاب از زبان نویسنده رمان‌های جنایی روایت می‌شود. روزی در معبدی شیزوکو ایامادا را می‌بیند و جادوی زیبایی او مسحورش می‌کند. روابط صمیمانه‌ای با او به هم می‌زند تا روزی که زن به او نامه‌ای می‌نویسد و مسئله‌ای نگران‌کننده را با او در میان می‌گذارد و از او کمک می‌خواهد ... 

اولین کتابی بود که از ادوگاوا رانپو می‌خواندم. جنایی‌های خوانده شده من در کتاب‌های آگاتا کریستی خلاصه شده بود؛ برای همین خواندن این کتاب شوک بزرگی بود. سبک نویسنده خیلی رازآلود و کثیف است و به سبک منظم و کلاسیک آگاتا کریستی شباهت ندارد.
بعد از خواندن این کتاب سریع به سراغ کتاب‌های بعدی‌اش رفتم ولی به این اندازه مجذوبم نکردند و اتفاقا حس ناخوشایندی برایم داشتند و با خودم می‌گفتم که چه؟ یعنی نویسنده صفحاتی را سیاه کرده تا افکار جنون آمیزش را فریاد بزند؟
باید ببینم در آینده نظرم تغییر می‌کند یا نه.

خوانده شده در پنج خرداد 
سیزده تیر ۱۴۰۴/ هفتمین یادداشت تابستان
      

        
به نام او...

زندانی؛ از فریدا مک‌فادن 🔪

(وقتی گذشته برمی‌گرده تا حال و آینده ات رو نابود کنه)

خب اینجا یه شهر کوچیکه، با کلی خاطره بد برای بروک.
اون، با یه پسر کوچیک، مجبور می‌شه برگرده همون‌جا؛ چون هیچ راه دیگه‌ای براش نمونده...
و حالا تو زندانی کار می‌کنه که عشق قدیمیش، شین، سال‌هاست به جرم قتل اونجاست.

یه کم راجع به کاراکترا بگیم؟

🟣 بروک؟
 مامان تنها، و کسی که سعی می‌کنه از گذشته فرار کنه.
ولی همه‌چی وقتی خراب می‌شه وقتی که مجبور می‌شه تو زندانی کار کنه که شین توش زندانی هست.

🟣 شین؟
عشق قدیمی، قاتل محکوم‌شده...
ولی اونقدر رفتارش طبیعیه که کم‌کم به خودت شک می‌کنی.
اگه اون بی‌گناهه، پس کی واقعاً اون شب می‌خواسته بروک رو کشته؟

🟣 تام؟
دوست قدیمی، پناه محکم بروک، کسی که با پسرش مثل پدر رفتار می‌کنه.
از اون آدم‌هاست که تو بحران، کنارته.
و دقیقاً چون همه‌چی براش واقعی بوده، وقتی بهش شک می‌کنی... ضربه می‌خوری.

🟪 یه خلاصه کوچیک؟

بروک، برای تأمین زندگی پسرش، مجبور می‌شه تو زندانی کار کنه که شین اونجاست.
شین کسیه که خودش فرستاده بود زندان، ولی حالا حرفایی می‌زنه که همه‌چیزو می‌لرزونه.
و وقتی بروک دنبال حقیقت می‌گرده، یه سری واقعیت‌ها رو کشف می‌کنه که باورش سخت و تلخه.
راست و دروغ با هم قاطی می‌شن...
ولی یه چیز واضحه: 
همه می‌تونن دروغ بگن.

⭐️ نمرهٔ من؟
۴.۵ از ۵
به خاطر فضاسازی، پیچش پایانی و اون لحظه‌ای که مجبوری به همه‌چی دوباره فکر کنی.
و باید اعتراف کنم که تا لحظهٔ آخر نمی‌دونستم باید به کی اعتماد کنم...

پ.ن: گاهی آدم خوب، همونیه که از اول کنارت بوده.
حتی وقتی خودت نمی‌دونستی به کی می‌تونی تکیه کنی...



      

        آخ که چقدر دلم می‌خواست این کتاب را بخوابم
بنظر شما قضا و قدر چقدر واقعیت دارد و آیا همه چیز قبلا در آسمان‌ها برای ما نوشته شده و ما هیچ نقشی در اثر‌گذاری آن در زندگیمان نداریم؟؟
این را من نمی‌گویم، این عقده ژاک است..
که با ارباب خویش راهی سفر می‌شود، سفری پر از داستان و ماجراها و گفتگوهاست..
سفری که میانش افسار خیالمان به دستان نویسنده پاره می‌شود و او با بهم ریختگی خاص خود در کنار داستان با ما سخن می‌گوید، زمان و مکان و موقعیت هارا درهم می‌شکند و ما راهم به اندازه ژاک و اربابش به چالش می‌کشد.
بی نظمی داستان، نظریه جبر گرایی ژاک را زیر سوال می‌برد اما آنچنان زیرکانه و غیر قابل پیش بینی که مارا نیز به شک می‌اندازد 
؟؟در فلسفه فکری او جبر پیروز میشود یا اختیار؟؟
.
.
پیشنهاد می‌کنم بخوانید، فلسفه‌ای که نه خشک و تلخ بلکه در داستانی جذاب طنزآمیز و پر از تناقضات روایت می‌شود.
از آنجا که فهمیدم این کتاب به دن‌کیشوت اثر میگل دوسروانس نزدیک است پس آن را هم به مجموعه کتابهایی که میخواهم بخوانم اضافه کردم.
      

        یکی از نمایش‌نامه‌های تراژیک معروف اوریپید، نمایش‌نامه‌نویس یونانی، است که در سال ۴۳۱ پیش از میلاد نوشته شده است. این اثر بر اساس اسطوره‌ی جیسون و مده‌آ از افسانه‌های آرگونات‌ها ساخته شده و داستان زنی به نام مده‌آ را روایت می‌کند که پس از خیانت همسرش، جیسون، به انتقامی هولناک دست می‌زند.

      

        کتاب «دزد پادگان» نوشتهٔ «توبیاس وُلف» دربارهٔ سه سرباز جوان به نام‌های «فیلیپ»، «لوییس» و «هابارد» است که در پادگان به یکدیگر نزدیک و دوست می‌شوند؛ اما این دوستی به دلیل اتفاقی که در پادگان رُخ می‌دهد، چندان دوام نمی‌آورد.

روایت چند «راوی» و به تبع چند «زاویه دید» دارد كه با راوی «دانای‌کُل» و با پرداختن به زندگی خانوادگی و شخصی ِ«فیلیپ» شروع می‌شود و با راوی «اول شخص» یعنی زاویه دید «فیلیپ» پایان می‌یابد. در این میان، زمانی که «فیلیپ» سرباز می‌شود، به فراخور این رویداد «راوی» و «زاویهٔ دید» تغییر می‌کند و به زندگی دو سرباز دیگر یعنی «لوییس» و «هابارد» هم می‌پردازد. 
«توبیاس وُلف» لحظات حساسی از زندگی هر یک از شخصیت‌ها را خیلی ظریف زیر ذره‌بین می‌گذارد و بدون قضاوت نشان‌شان می‌دهد. 
زمان روایی این اثر ترکیبی از روایت خطی و غیرخطی است که به فُرم اثر جذابیت بیشتری بخشیده است.
ناگفته نماند که در انتهای کتاب نیز یک گفت‌و‌گوی کارآمد از «جان اچ. ای. پِین» و «توبیاس وُلف» که در یک نشریهٔ انگلیسی به چاپ رسیده، گنجانده شده است.

نکته: در نقاط مختلف کتاب به‌جای کلمهٔ «پوتین» از کلمهٔ «چکمه» استفاده شده است. همین اتفاق در مورد کلمهٔ «پادگان» نیز صدق می‌کند که در جایی به‌جای آن، کلمهٔ «پاسگاه» به کار برده شده است. برای مثال به صفحات ۴۷ و ۹۷ کتاب نگاه کنید.
      

        زندگی عادی جریان دارد که ناگهان خبر فوری تلویزیون، همه چیز را تحت تاثیر قرار می دهد....
گاهی اتفاقاتی خارج از اراده ما می‌افتد که روی روند زندگی مان تاثیر می‌گذارد. در این مواقع شاید یکی از بهترین راهکارها حفظ روتین های روزانه یا پرداختن به کارهایی باشد که به حفظ روحیه و نشاط جمعی کمک می‌کند.
اینکه اتفاق ناخوشایندی که رخ داده در داستان گفته نشده، ممکن است طوفان، زلزله یا جنگ باشد، این امکان را به وجود می‌آورد تا کتاب در همه این موقعیت ها قابل استفاده باشد.
تصاویر زیبا و پرجزئیات  هستند و در پیشبرد داستان موثر اند.
مناسب رده سنی ب
      

        🟢 یک داستان دفاع مقدسیِ تر و تمیز از عالی جناب 
جان اشتاین‌بک 

نیرو‌های مدافع شهر سرگرم برگزاری مسابقه تیراندازی در نُه کیلومتریِ بیرون از شهر بودند که متجاوزان با برنامه‌ریزی دقیق و حساب شده و البته خیانت مردی که معتمد شهر و شهردار شده بود، شهر را اشغال کردند و همه چیز تمام شد ...
این کتاب در اثنای جنگ جهانی دوم نوشته شده یعنی ده‌ها سال پیش اما هیچ چیز تغییر نکرده، شگردهای تجاوز و راهبردهای دفاع همان است که بود اگر چه لباس‌ها و ابزار به‌روزرسانی شده.

بخوانید، لذت خواهید برد.
برای این روزها به‌شدت پیشنهاد می‌شود.
      

        رمان، یک روز عادی از زندگی ایوان دنیسوویچ شوخوف، یک زندانی در اردوگاه کار اجباری شوروی را روایت میکند. داستان با بیدار شدن شوخوف در سرمای شدید صبح آغاز میشود و خواننده را همراه او در تلاش برای زنده ماندن در شرایط سخت گولاگ قرار میدهد.  
سولژنیتسین با جزئیات دقیق، رنجها، تحقیرها، و مکانیسمهای بقای زندانیان را به تصویر میکشد، اما در عین حال، روحیه مقاومت و شرافت انسانی را نیز نشان میدهد

      

        بعد از ۱۲ روز جنگ نمیتونستم کتاب بخونم. تمرکز نداشتم و خیلی ناآرام بودم تا اینکه این کتاب رو برداشتم، ورق زدم و دیدم بله، غرق فلسفه‌ی چای در شرق شدم. نوشیدنی که برای ژاپنی ها تنها یک طعم نیست، بلکه فلسفه است

در این کتاب اوکاکورا به تائوئیسم، بودیسم، ذن و کنفسیسوس‌گرایی پرداخته، به اندازه‌ای که ما متوجه فلسفه‌ پشت نوشیدن چای بشیم ♡

خواستگاه چای چین هست و نویسنده گاهی مراسم چای و نگاه شرقی به زیبایی رو با دیدگاه غربی (که بیشتر به شکوه و کمال علاقه‌منده) مقایسه می‌کنه؛ و از ارزش دیدنِ زیبایی‌های کوچک و گذرا دفاع می‌کنه.
اوکاکورا توضیح می‌ده که هنر ژاپنی، از طراحی خانه چای تا گل‌آرایی، همه ادامه‌ی همون فلسفه‌ی سادگی و احترام به طبیعته.
در نهایت، مهم‌ترین پیام کتاب اینه که زندگی، مثل نوشیدن یک فنجان چای، درباره‌ی حضور کامل در همین لحظه‌ست؛ حتی اگر این لحظه کوتاه و گذرا باشه.


مراسم چای سنتی ژاپنی بسیار زیباست و آدم رو به لحظه‌ی حال برمیگردونه. کی فکرش رو می‌کرد یک فنجان چای ماچا حامل همچین پیام‌هایی باشه؟ بیاید با هم به یک مراسم چای ژاپنی بریم: 🍵

1. میزبان (تِی‌شو) مهمان‌ها رو از قبل دعوت می‌کنه.
قبل از ورود، مهمان‌ها در باغ کوچکی به اسم روجی (باغ شبنم) قدم می‌زنن؛ این باغ نماد پاک کردن ذهن و دل از شلوغی‌های زندگی بیرونه.

2. قبل از ورود به چاشیتسو (اتاق چای)، مهمان‌ها دست‌ها و دهان‌شون رو با آب پاک می‌کنن. این نماد ورود با ذهن و جسمی پاک به فضاست.

3. مهمان‌ها از در کوتاهی وارد می‌شن که باعث می‌شه خم بشن؛ نشانه‌ی فروتنی در برابر میزبان و دیگران.

4. مهمان‌ها برای چند دقیقه سکوت می‌کنن و به توکونوما (فضای ویژه‌ای که طومار یا گل‌آرایی ساده در اون گذاشته شده) نگاه می‌کنن. این خودش بخش مهمی از تجربه است.

5. گاهی قبل از چای اصلی، یه وعده‌ی سبک (کایسکی) یا فقط شیرینی سنتی ژاپنی سرو می‌شه.

6. میزبان خیلی با دقت و وقار چای سبز پودری (ماچا) رو با آب داغ ترکیب می‌کنه؛ هر حرکت با تمرکز و آرامشه.

7. مهمان‌ها فنجان رو با احترام می‌گیرن، کمی می‌چرخونن تا از بخش زیبای فنجان ننوشن (به نشانه‌ی احترام به هنر کوزه‌گری)، و در سکوت می‌نوشن.
کل این روند پر از سکوت و حضور در لحظه است.

به قول اوکاکورا:
«در زندگی و هنر، درک زیبایی در ناتمامی و ناپایداری، ما را به آرامش می‌رسونه.»