این کتاب از اونایی بود که نمی‌تونم فراموشش کنم. خیلی زود باهاش ارتباط گرفتم و کاملاً توی داستانش غرق شدم. زندگی جو، سکوت‌هاش، فکرهاش، حتی اون لحظه‌هایی که هیچی نمی‌گه ولی هزار تا چیز داره تو دلش می‌گذره… همه‌ش برام واقعی بود.

موضوع داستان خیلی سنگینه، ولی سارا کروسان انقدر خوب نوشته که نه فقط غم داستان، بلکه احساسات خیلی عمیق‌تری هم منتقل می‌شه. اصلاً حس نکردم نوشته‌ها کلیشه‌ای یا شبیه جمله‌های انگیزشی باشن؛ برعکس، خیلی ساده و واقعی بودن.

سبک نوشتنش که شبیه شعر آزاده باعث شد هم خوندن کتاب راحت باشه، هم حسی‌تر. یه‌جوری بود که انگار دارم فکرای جو رو بدون فیلتر می‌خونم.

در کل، برام یه تجربه‌ی عمیق و قشنگ بود. از اون کتاباست که وقتی تموم می‌کنی، یه مدت توی ذهنت می‌مونه و هی بهش فکر می‌کنی.
      

        کتاب زیر نور ماه شیشه‌ای / یک مرثیه خیلی داستان‌محور نیست. یعنی مثل خیلی از رمان‌ها که یه اتفاقی می‌افته و شخصیتا تغییر می‌کنن و مسیر مشخصی دارن، نیست. بیشتر شبیه یه دفتر یادداشت احساسیه. انگار داری توی ذهن یه دختر نوجوان قدم می‌زنی که داره با یه سری درد و حسِ گنگ کنار میاد، ولی اسم اون حس‌ها رو نمی‌دونه.

اسم کتاب؟ خیلی شاعرانه‌ست. "زیر نور ماه شیشه‌ای" حس یه نوری که واقعی نیست، یا حداقل کامل نیست رو می‌ده. یه نوری که از پشت شیشه می‌تابه، کمرنگ و فیلترشده. به نظرم این خیلی به حال و هوای داستان می‌خوره، چون همه‌چی توش یه جورایی نصفه‌نیمه‌ست. معلوم نیست دقیقاً چی شده یا چی داره می‌شه، فقط می‌دونی یه چیزی خوب نیست.
"یک مرثیه" هم یعنی یه جور سوگواری. حالا نه حتماً برای مرگ، شاید برای از دست دادن یه رابطه، یه حس، یا حتی یه تیکه‌ای از خود آدم.

روایتش چطوریه؟ داستان خط زمانی مشخص نداره. انگار یه سری تیکه‌ی خاطره‌ان، یا فکرایی که وسط روز یه‌هو میان تو ذهن آدم. اتفاقا به ترتیب نیستن. شاید یه لحظه راوی داره از امروز حرف می‌زنه، بعد یه‌هو می‌ره توی یه خاطره. همین باعث می‌شه کتاب یه‌جورایی پازل‌طور باشه. باید کم‌کم بچینی تا بفهمی چی شده، یا حداقل حسش رو درک کنی.

قشنگیاش چیه؟

اول از همه سبک نوشتنش. خیلی ساده و لطیفه، ولی در عین حال خیلی حس داره. از اون جمله‌هاست که ممکنه یه خط بیشتر نباشن ولی تا چند دقیقه باهات بمونن.

دوم اینکه حرفاش واقعی‌ان. خیلی از چیزایی که نوجوانا تجربه می‌کنن رو نشون می‌ده، بدون اینکه بخواد شعار بده یا قضاوت کنه.

ضعفش؟

چون خیلی غیرمستقیم حرف می‌زنه، ممکنه بعضیا حوصله‌شون سر بره یا گیج بشن. یه جایی آدم دلش می‌خواد بدونن دقیقاً چی شده، ولی کتاب اینو نمی‌ده.

داستانی که توش یه تغییری ببینی یا نقطه اوجی داشته باشه، نداره. یعنی از اول تا آخر، لحن و حال تقریباً ثابته. باید بیشتر با "حال‌و‌هوا" ارتباط بگیری تا "داستان".

در کل؟
یه کتاب خاصه، مخصوصاً برای وقتی که خودت یه چیزی ته دلت سنگینی می‌کنه ولی نمی‌دونی چیه. این کتاب بهت نمی‌گه باید چیکار کنی، ولی حس می‌کنی یکی تو دنیا هست که دقیقاً می‌فهمه چی میگذره تو دلت.
      

        داستان درباره‌ی پسر ۹ ساله‌ای به نام پالمره که توی شهری زندگی می‌کنه که یه رسم وحشیانه دارن:
هر سال مسابقه‌ی شلیک به کبوترها برگزار می‌شه، و پسربچه‌ها وقتی به ۱۰ سالگی می‌رسن، قراره بشن "کفترکُش" یعنی همون‌هایی که بعد از تیر زدن به کبوترها، میرن و با دست خودشون سر پرنده‌ی زخمی رو می‌پیچونن تا کارشو تموم کنن.
پالمر اما دلش با این کار نیست، ته دلش از این رسم متنفره، ولی بین فشار دوست‌هاش و جامعه گیر افتاده.
این کتاب داستان مبارزه‌ی پالمر با خودشه... با ترس‌هاش، عرف‌های اشتباه، و بالاخره انتخاب بین "قبول شدن توسط دیگران" یا "درست عمل کردن"
واسه خوندن این داستان هفت سال امروز فردا کردم و بابتش خوشحالم چون ۱۰ سالگیم همچین داستانی قطعا روحم رو آزار میداد