کلاسیک ایرانی.
داستان عجیب پیش نمی ره. قابل پیش بینیه و واقعا داستانیست که هر زمان می تونه اتفاق بیفته انگار؛ البته جز بخش جنگش.
بین زمین و هوا بودن جلال آریان مشخصه اما نمی دونم چی باعث می شه که نگم از کلمات با حداکثر قدرت استفاده کرده. یعنی انگار اون معلق بودنه کامل نیست. یه چیزی کم داره و نمی فهمم که چی.
دلیل ۳/۵ دادنم به این کتاب منطق خودم نیست؛ شبیه داستان این کتاب رو در زندگی واقعی دیدم و برای همین احساسات هم توش دخیله. شاید کمی بعد تجدید نظر هم بکنم:)
      

        من با خوندن ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد این حسو داشتم که کلا از آقای کوئیلو قرار نیست خوشم بیاد. نه اینکه خلاقیت ذهنیش رو رد کنم؛ ولی واقعا برای حال حاضر این دو کتابی که ازش خوندم شبیه شوخی اند؛ یا لااقل به قول دوستان به درد بچه های نوجوون می خورند بیشتر.
این کتاب هم یکسری جمله جالب داشت و زاویه دیدش رو یسری جاها دوست داشتم؛ اما به طور کل چیز جدید و خاصی توش ندیدم.
بدتر از اون ترجمش بود! نشر روزبهان رو نشر خوبی می دونستم ولی واقعا با چنین ترجمه افتضاحی همون یک ذره خوش اومدنم از این کتاب رو واسم جهنم کرد. واقعا شکل کتابای روانشناسی زرد ترجمه شده بود و داستان از بین رفته بود. دیالوگ ها بی حس شده بودند و خلاصه که...
      

        تمیز. تمیز و لطیف. شاید زیادی لطیف؛ اما کی گفته حتما نیازه زندگی واقعی رو با تموم سیاهی هاش بذاریم تو کتابا؟
یادمه این کتاب رو برای مسابقه خندوانه گرفته بودم. فکر کنم ۱۳ سالم بود و خب هیچی نمی فهمیدم از این کتاب. نه آدماش؛ نه حساش؛ نه مکان هاش. مثل این بود که به نوزاد شکلات بدی.
«عسل؛ بانوی آذری» رو می شناسم چون نیمی از خاطراتم با مردم آذری گذشته. عسل زنیه که در مادر؛ خاله ها؛ دختر خاله ها و زنان کوچه و خیابون تبریز دیدم. 
نه کامل؛ اما اون سر بالا گرفتن ها؛ رهایی ها؛ نترسیدن ها و «فریاد» عاشقانه ای که گیله مرد عوضش زمزمه می خواست رو خوب می شناسم.
انقدر ایرانی بود؛ و انقدر توصیفات شیرین بود که حتی لحظه ای تلخی نچشیدم. حتی با وجود کمی خاطره گویی از «مغول ها» و آزارشون؛ بازم شیرین شیرین بود کتاب.
اما!
به قول عسل؛ گیله مرد خیلی تکراری حرف می زد. همش تکرار تکرار. و بله عسل! منم از دست تکرار های شاعرانهٔ شوهرت کلافه می شدم:))
دوم اینکه بی زمانی گاهی آزار می داد ذهن منو. واقعا خیلی کم بود این آزار اما حضور داشت.
سوم: گیله مرد؛ واقعا دلم می خواست زنده بودی و ازت می پرسیدم تو که انقدر راحت می گی کی عاشقه و کی نیست؛ این قاطعیتت رو از کجا پیدا کردی؟ اینکه نویسنده ها و خواننده ها و بچه ها هیچ وقت عاشق نمی شن؛ اینکه عشق فقط یه باره و بس و اگه کسی چیزی جز این بگه دروغ گفته...دلم می خواست می فهمیدم چطور انقدر محکم دربارش حرف زدی.
اما واقعا ایرانیِ لطیف زیبا یعنی این. با تشکر از گیله مرد کوچک اندام و بانوی آذریش:))
      

        وای وای وای!
تموم شد بالاخره!
روزی که تمومش کردم از خوشحالی توانایی اینو داشتم که تمام کوی رو شیرینی بدم از سر تا ته!😁
گزارشات هر چی به ذهنم رسیده رو تو خودشون دارن و به گوشیم و دستام زحمت نمی دم بیشتر از این:))) 
خیلی خلاصه: ایده کار رو دوست دارم. این نوع بررسی زیاد کار نشده و اونم به شکل کتاب و داستان هایی از جاهای مختلف.
مشکلی که داره اینه که چون چند داستان به عنوان یک رساله دکتری بررسی شده دقیق نیست خیلی. سرسری به نظرم اومد و به گمانم این خانم دکتره می تونست رو خود منطق الطیر فوکوس کنه؛ اما دقیق و عمیق و مستند تر.
چند کتاب جالب از توی این کتاب یافت کردم که خب خوشحالم؛ و بهم جهت داد این نوع تحقیق و شالوده کار کمک کننده بود برام. هر چند معتقدم خود این خانم دکتره تحلیل هاش می تونست بیشتر مال خودش باشه و بیشتر عمق قضیه ها رو بکشه بیرون؛ که خب بازم برمی گرده به این زیاد بودن تعداد داستانا.
جالب بود؛ خسته کننده هم بود همزمان؛ اما حس خوب انجام یک کار مفید در راستای مسیر زندگیم(بدم می آد از این جمله البته:))) بهم داد که دمش گرم.
عزت زیاد.
      

        «آهنگی عاشقانه که مدت ها به دنبالش می گردی و موقع تموم شدن گاها ناصحیحی؛ با چند بار تکرارِ بخشی از آهنگ، صدای خواننده محو و خاموش می شه و موسیقی در حد چند ثانیه بعدش ادامه پیدا می کنه.»

طرز نگاه لارنس طرز نگاه جدیدی نیست. به طور کلی این طرز نگاه از چشم کسی بر می آد که خودش مدت ها اسیر چیزی بوده. به قول خودش:«برده منش مادرزاد».
خلاصه داستان؛ در خصوص دختر جوان و شاداب و زیبایی به اسم ایوته که از خاندان کشیشه و متنفره از اخلاقیات دروغین و ریاکارانه افراد نزدیکش. یه جورایی شاید بشه گفت در مکتب حافظ شیرازی حضور دورادور داره این دختر خانم:))
کاملا تصادفی(!) با مردی کولی و چشم سیاه آشنا می شه که «نگاهش پر از تمنای بی پرده بود» و خب دلش می ره با این قطعیتی که در نگاه مرد دیده می شه. قطعیتی صادقانه و بدون تظاهر. 
از نظرم صداقت به شدت توانایی اینو داره که بر همه چیز و کس غلبه کنه. و خب اینجا هم ایوت(که خودش هم صداقت و بی توجهیش به مصلحت های جامعه انسانی کار دستش می ده) دلش می ره با این چشم ها و رفتار های شاید «طبیعی».
مشخصه بارز مرد کولی؛ همون حضور طبیعیشه. بدون اینکه بخواد بی دلیل پر باشه از دورویی ها و لفاظی های نا به جا. برداشتم این بود که از نظر لارنس؛ زمانی یک انسان می تونه موجود مقدسی باشه که احتیاط برده گونه اش رو بذاره کنار و صادق باشه. صادق در هر چیز؛ مثل مرد کولی که تمنای تن ایوت رو توی چشم هاش پنهان نمی کرد و اتفاقا گستاخانه نشونش می داد.

شخصیت ها خمیره های نیمه داشتن. مثل بادوم های نارس‌ که از بیرون پوسته خوبی دارن؛ اما مغزشون چغر و تلخه.
البته این شاید جزء امضای شخصی لارنس باشه که ممکنه باعث شه این نقد رو بشه تغییر داد.

پایان داستان لوس و کلیشه ای به حساب می اومد. هرچند شاید کلا زندگی همین شکلیه و من یا امثال من توقع بیخودی داریم ازش.
البته شایدم چون خیلی یه دفعه ای تموم شد باهاش حال نکردم. انگار لارنس دیگه حال نداشته بیشتر وایسه رو این نوشته و می خواسته زودتر بعدی رو شروع کنه:)

جنسیت مسئله عمیق و خیلی حساسی نبود در این کتاب. شاید البته می شد حدس زد که نوشته یک زن نیست این کتاب و جالبش می کرد شخصیت اول بودن ایوت که یه دختر جوونه در کتاب مردی میانسال.

دوست داشتم بیشتر بنویسم از اینکه چرا این طرز فکر می تونه زیبا باشه و بفهمی نفهمی همه آدما از این طرز فکر بدشون نمی آد. اما نه حالش هست و نه جاش:)
خلاصه که با آقای لارنس حالی کردم و دوست دارم بیشتر بخونم ازش.
عزت زیاد.
      

        توی این کتاب یه چیزی خیلی آزار‌دهنده بود: عرب ها یه مشکلی دارن.
اصلا در طول داستان این قضیه رو اعصاب من بود؛ که فرانسوی ها اگر هم مشکلی داشته باشن؛ مردم محترمی هستن و مثلا از یه زن با بیکینی تو فرودگاه خیلی مودبانه خوششون می آد و اصلا هم انحرافی درشون وجود نداره‌.
از یک طرف هم این حرف ها دروغ نیستن.
به هر حال مردای فرانسه زنای بیشتری رو با بیکینی دیدن و بلدن چیکار کنن که لااقل در «جامعه»شون آدمای عوضی و بی فرهنگی نباشن. اما قضیه برای مردم جهان سومی مثل ما یا اعراب متفاوته.
دقت کنیم که اصلا منظورم این نیست زنا اگه با بیکینی رفت و آمد کنن همه مشکلات ما حل می شه! فرهنگ هر جا یه چیزی رو اقتضا می کنه و اصلا خوب تر یا بدتری وجود نداره. اینم که می گن هر جا زن یا مرد راحت تر بکَنه آزادی بیشتریه بر اساس جامعه خودشونه؛ نه اقتضائات و تفاوت های جامعه های مختلف.(هرچند جامعه خود مردمن و نظر خودشون در ارتباط با پوشش شون هم خیلی مهمه؛ اما با اطلاعات و نه صرفا پیروی از یه مد چه مذهبی متعصبانه و چه مد جهانی کورکورانه.)

خود داستان اطلاعات دیده شده بودن انگار. البته من واقعا نمی دونم این آقا خودش مراکش رو دیده یا نه؛ چین رو دیده یا نه اما قابل قبول بودن.
تقصیر شخص نویسنده نیست؛ قسمتی از حقایق با اون نژاد پرستی خاص اروپایی که الان به شدت نهانش می کنن ولی بازم از صد جا می زنه بیرون ترکیب می شه و اینجوریه که یه فرانسوی خوب؛ کاملا ناخودآگاه خودشو از یه ایرانی و عرب برتر می دونه در زمینه انسانی.
خلاصه که؛ برخلاف نظر بزرگوارانی که این کتاب رو معرفی کردن؛ کتاب حس خوبی به من نداد؛ فقط یه استراحت بین کتابای درسی و سنگین بود.
      

        داستان.(خب الان فهمیدم همین یک کلمه رو نوشتم و ادامه نداده بودمش:)))
البته خوب کلمه ای هم هست.
داستان شهرزاد و ملک و اینکه قصه خشم رو می خوابونه و جهان رو می تونه تغییر بده خودش اونقدر قصه قشنگیه که یه آرزو می تونه باشه.
این کتاب رو بچگیام خریده بودم و تازگیا در کتابخونه دفتر پدرم دیدمش. ۵ قصه داشت که قصه عجیب و غریبش قشنگ نصف کتاب می شد.(واقعا هم انقدر همه رو کشت به خاطر مسلمون نشدن که دیگه هر بار معلوم بود ملک غریب می زنه همه سلطان ها و شاه های ممالک کافر(!) رو می کشه و هی هم زن می گیره از اون کشور ها.)
نثرش واقعا برای من سخت نبود و خوشم اومده بود از اینکه در عین شباهت قصه به کتاب های با زبان گذشته؛ اونقدر سخت و سنگین نبود و روان می شد خوند.
معنی کلمات ناشناس رو هم در پی‌نوشت ها گذاشته بودند که برای بچه ها به خصوص کار رو راحت تر می کنه(و شایدم آدم‌بزرگا:)
به شدت دلم می خواد تمامش رو یه روز خونده باشم و خودم برسم به شب هزار و یکم.
عزت زیاد.

      

        تو گزارشات هر چی به ذهنم رسیده رو گفتم.
تا سخنرانی آخر خیلی شاکی بودم از شریعتی. شایدم مشکل این بود که من نباید سال ۱۴۰۳ سخنرانی های سال ۱۳۴۵ یا ۵۰ رو بخونم!
آخه مثلا داشت زن رو مدح می کرد؛ ولی توضیح نمی داد چطوری. نمی تونست بگه؛ کلمه نداشت یا نمی شناختش رو نمی دونم!

فاطمه در «فاطمه فاطمه است» که همش ضعیف بودنش تاکید می شد و احساسی بودنش. در خصوص زندگی شون هم داستان های تکراری بچگیام بود و بس.
حرف های آقای شریعتی در فاطمه فاطمه است نیاز به تمیز کردن دارن؛ یعنی اگه خیلی پیگیر باشی می نشینی سر وقت حرفا و جدا می کنی چی به درد الان می خوره چی نه.

سخنرانی دوم باز نسبتا بهتر بود. اما همه جای این دو تا سخنرانی؛ زن مثل یک موجود غیر انسان تصور می شد. جنسیت شکاف عظیمیه تو سخنان شریعتی.
«حقوق انسانی زن رو بهش بدین!» مگه زن یه گیاهه؟ یه حیوونه؟ حقوق منو کی می خواد بده؟ مرد مگه صاحب منه که بخواد حقوقم رو بهم «بده»؟ 
مرد حق داره احترام بذاره بهش و حق که نه؛ باید بذاره!
اینه که کلمات بار خودشونو بیشتر از معنای نهاییشون به نمایش می ذارن!

سخنرانی سوم بدک نبود. جز اینکه من باید از مرد تمکین کنم و غریبه بی اجازه آقا راه ندم خونه و توضیح هم داده نمی شه که چرا من باید تمکین کنم و اصلا تمکین شریعتی یعنی چی. و خب نه دیگه. واقعا پیاده شه با هم بریم.

اما آخری!
خیلی حال کردم جدی با این یکی. با روشی که درست توضیح داده. 
اسم سخنرانی حجابه؛ و حرفای شریعتی جز یکسری جاها خیلی خوبه. خیلی قشنگه.
در جا انداختن هر مطلبی روش درستش رو باید پیدا کرد؛ و اون روش قطع به یقین نه زوره؛ نه محروم کردن؛ نه حتی تذکر رو مخ کلامی!
اگر واقعا مسئله ست برای آقایون بالایی؛ روش درستش رو اول یاد بگیرن؛ بعد تلاش کنن پیاده کنند. همین طوری نمی شه.
به خاطر همون آخری نیم ستاره بیشتر می دم و خلاصه که آخر کار فیلم کل فیلم رو جمع کرد.
عزت زیاد.
      

        عجیب داستانیست داستان مردان جنگی. و عجیب تر شاید زنانشون...


اینکه البته چیز جدیدی نیست؛ فقط من جمله برای شروع نداشتم:))
آقای مصطفی چمران مرد قابل احترامی‌ست به چند دلیل؛ مهم ترینش ایمانه.
قوت حقیقی کسانی مثل دکتر چمران ایمانشون بوده. کاری ندارم با اینکه کلا از نظر من ایمان صد درصدی به یک موضوع کار خطاییه و فکر کردن به اینکه صد درصد یک باور درسته یا صد درصد کسی که باور مخالف باشه آدمیه که حقشه بمیره؛ در واقع خودش یک جور ظلم و اشتباهه.
داشتن ایمان یه چیزه و در راه اون ایمان «عمل»ی انجام دادن یه چیز دیگه. مردی مثل دکتر چمران مرد عمل به ایمانشه و توی این راه از هر چیزی که داشته مایه گذاشته. این قابل احترامه.
در عین حال ایمان می تونه جهانِ انسان های نزدیک به خودت رو نابود کنه. همون طور که زندگی همسر اول دکتر و بچه هاش نابود شد. هر وقت دوست داشتم دکتر رو یه اسطوره ببینم؛ زنی از وجودم بلند می شد انگار و همذات پنداری می کرد با همسرش. با بچه هاش.
شاید بگید که اگه این زن آدمِ کسی مثل چمران نبود اصلا نباید عاشقش می شد؛ ولی نمی شه حقیقتا انقدر ساده دوست داشتن و خواستن رو تو کلمه ها جا کرد و ازش عبور کرد و فکر کرد به قطعیت ثابتش.
پروانه(یا تامسن) زنی آمریکایی بوده که مسلمان می شه و اسمش رو تغییر می ده. اما پس از تحمل جنگ و بمباران و قضایایی که حتما بهتر از من می دونین از لبنان به همراه بچه هاش به آمریکا بر می گرده. بر اساس اسنادی آقای دکتر چمران بعد ها سراغی از بچه ها و همسرش نمی گیره و خب بعدا با بانوی دیگری هم ازدواج می کنه.
دکتر بر اساس «ایمان» خودش رفته جلو؛ ولی این ایمانش تبعاتی داره مثل همین. مثل روان یک زن رو مشوش کردن؛ نه تنها یک زن که یک مادر؛ که بچه هاش رو طوری از خودش می دونه که فقط کلمه مادر برای توصیفش کفایته.
این قصه سر دراز دارد. نه دکتر چمران و نه هیچ شهیدی برای من مقدس نیستند چرا که ایمان عملی شون گاها صدماتی این چنینی زده‌. حالا البته این دیدگاه حال حاضر منه و ممکنه بعدا تغییر کنه.
بگذریم. در خصوص کتاب:
اوایل به شدت دیالوگ ها لوس و سکانس ها حوصله سر بر و کلیشه ای بودن. انگار داشتی کارتون تخیلی تماشا می کردی و واقعا؛ واقعا از آقای شجاعی بعید بود چنین دیالوگ های بی نمکی.
بعدش که به لبنان و جنگ نبعه نزدیک شدیم داستان قوی تر شد. سکانس ها بهتر شدند(که مهم ترین دلیلش اینه که جنگ و فیلم جنگی یکسری سکانس مشابه داره و خلاقیت خاصی توش دیده نمی شه؛ فقط هیجان داره.)
دیالوگ های مردانه بسیار بهتر و واقعی تر از دیالوگ های عاشقانه بین دکتر و همسرش بود. و یا کلا دیالوگ های احساسی دیگه. حالا نمی دونم این نقص کتابه یا کلا شهدا به خاطر همون ایمان عملی شون یک چنین دیالوگ های...(عجیب شاید؟) داشتن.
همش حس می کردم نیازه به یک جنبه خاصی از دکتر پرداخت محکم تری بشه. یعنی کتاب یک طوری بود که تو نه کامل اطلاعات تاریخی دریافت می کردی ازش و نه احساسی و شخصی. یک چیز کلیشه ای محض خلاصه اش می شه که جدا به نظرم حق دکتر چمران نیست.
کلا بخوام بگم به دلیل کلیشه ای بودن و گاهی «خنک» بودن دیالوگ ها خیلی از کتاب لذتی نبردم. تا که خواند و چگونه خواند و کجا؟ 
اما برای کسانی که دکترِ شهید چمران براشون اسطوره ای هست باید کتاب جالبی باشه.

      

        من جستار بخون خوبی نیستم.
کلا این اولین کتاب جستاری ای بود که تا به حال خونده بودم و از اینکه تجربیات آدم های واقعی رو داستان وار خوندم؛ لذت متفاوتی بردم.
با دو جستار به شدت احساسات عجیبی پیدا کردم؛ یکی «اوهام تسلی بخش» و یکی «فراموش کرده بودم چقدر کوچک‌ است». دومی لذت بخش بود از نظر احساسی و اولی از نظر منطقی جالب بود و دقیق.
اما یه چیزی این وسط درست نبود و اون اینکه به جز یک جستار(یا دوتا) دیگه در خصوص زبان عربی و انگلیسی و گیر کردن بینشون چیزی ندیدم. یعنی خود زبان اون وسط نبود؛ نژاد بود. نژاد عرب و نژاد آمریکایی. ترس از اگزوتیک بودن. جنگ عجیب بین عرب بودن یا آمریکایی بودن. اما به خود زبان عربی و انگلیسی به جز یک جستار پرداخته نشد و این خیلی تو ذوقم خورد.
در کل تجربه خوبی بود؛ و ممنون از خانم توکلی بابت معرفی این کتاب که اتفاقا اولین کتابی هم بود که تو فهرست «خواهم خواند» های بهخوانم بود:)))
      

        توی گزارشات تقریبا همه چیز رو نوشتم؛ اما کامل تر:
من جزئی نویسی خانم تجدد رو خیلی دوست دارم. جزئیات یعنی لباس ها؛ یعنی غذا ها؛ طعم ها؛ موسیقی ها؛ آیین ها.
این کتاب هم کتاب جزئیاته. با داستان خاص و تاریخی ای که خب باعث شد بدونم چقدر در خصوص جهان های باستانی کم سوادم و چقدر چیزایی که تو مدرسه یاد می دن کمه.
ترجمه رو دوست نداشتم اوایل؛ و بعد فهمیدم خود کتابه که مشکل دارم باهاش.
این احتمالا جز اولین کتاب های داستانی خانم تجدده؛ چون با وجود جزئیات بسیار دقیقی که در طول داستان یه دست می آد؛ شخصیت ها سریع جابه‌جا می شن؛ کاملا سطحی می مونن و شخصیت ماندگار در ذهنی خلق نمی شه انگاری.
و زن ها. وای من یه مسئله دارم با این زیبانگری بی نهایت مصنوعی زنان قصه ها. بله خب زن ها هرکدومشون زیبایی خاص خودشونو دارن؛ اما به جای پوست مثل یخ؛ پوست مثل شکلات هم داریم. موی بلند مشکی می تونه موی کوتاه وز قهوه ای-قرمز هم باشه.
اینکه چرا همه شخصیت های زن تو رمان های این شکلی دارای تمام معیار های زیبایی فرهنگ هر کشورند آزار دهنده و خسته کننده است.
رمان جذاب است به دو دلیل: موضوع بی نظیر(بدون اغراق) و جزئیات کم نظیر.
اما به خاطر زیاد بودن شخصیت ها؛ داستان هایی که نویسنده انگار نتونسته تاریخ رو هماهنگش کنه و پختگی در روایت دیده نمی شه جذاب نیست.
بستگی به خودتون داره که بخواهیدش یا خیر.
      

        «حرکات موج دار؛ در عین ثبات»
یک چنین چیزی جزو آخرین حرف های ژان کلود کری‌یر بوده. 
و من وقتی این تعریف را خواندم یاد کمر و پهلوی خمیده زنان مینیاتوری ایرانی افتادم؛ یاد دست های بلند محو؛ یاد چشم های خمار.
و اصلا تعریف زن ایرانی همین است: موجی که ثابت است؛ عین تناقض است و همین تناقض زیبایش می کند و آدم را یاد عطر ها می اندازد؛ یاد سرو ها.
خرید این کتاب دیوانه کننده بود. بس که هر جا را می دیدم ناموجود شده بود و من حرصی شده بودم.
اما روز رفتن به مشهد؛ بالاخره از طریق باباجان گیرم آمد:)
دوست داشتن و پیدا کردن یاری که جان آدم شود کار سختیست. شاید هم اصلا کار نباشد؛ فقط یک شانس می خواهد؛ یک سرنوشت نویس ناخودآگاه. اما انگار یک زن ایرانی و مردی فرانسوی آن تکه خوش سرنوشت را در جانشان داشتند.
شخصا فکر می کنم اگر یار آدم زبان متفاوتی داشته باشد زندگی نمی چرخد؛ مخصوصا وقتی جهانت از کلمات باشد. اما بین این دو نفر و بین کلمات نهال تجدد من چیزی جز همدم نویسی ندیدم.
خوش به حال جفتشان.
حوصله بیشتر نوشتن ندارم و کلمه بیشتری برای یک زندگی نامه کامل و دقیق ندارم.
ولی بخوانید.
      

        زیبایی محض در واقعی ترین معنای این عبارت. همین.
      

        «لنی با التماس گفت:همین الان بخریم.نمی شه همین الان اون مزرعه رو بخریم؟»
آیا حقشه که جز بهترین کتاب های ادبیات داستانی باشه؟ شاید نه.
راستش من با ۱۰ صفحه آخر برای گونه انسان گریه کردم. که چقدر حقیره و چقدر اینو نمی فهمه و همین باعث می شه قابل ترحم باشه.
یکی از جذابیت های کتاب برام نشون دادن این بود که توی طبیعت همه چیز روال خودش رو پیش می ره. خورشید روی کوه ها به ترتیب می درخشه؛ مار آبی خوراک مرغ ماهی خوار می شه؛ باد آروم لای چنار ها می وزه و ستاره ها راحت تو آسمون لم می دن و اصلا به هیچ جاشونم نیست که چند نفر آدم قلبشون می شکنه؛ آزار می بینن؛ خوشحالن یا قراره بمیرن. آقای استاین بک خیلی خوب تونسته این تصویرو نشون بده.

•از اینجا به بعد داستان لو می ره:
مرگ لنی به مرگ سگ کندی شبیه بود. کندی وقتی سگش رو کشتن به جرج می گه خودش باید کارشو تموم می کرده.
«جرج؛ من باس خودم سگم رو می کشتم. نباس می ذاشتم یه غریبه این کارو بکنه.»
و جرج همین کارو با لنی کرد. 
یه چیز غریبی تو داستان بود که نذاشت وقتی زن کرلی مُرد به لنی حق بدم. شاید حس همجنس دوستیم گل کرد یا یه همچین چیزی. 
اصلا کلا یه گیری بود تو داستان برام و اونم غیر قابل انعطاف بودن شخصیت زن بود. اگه خیلی عادی کتابو بخونین احتمالا می گین آره؛ این زنه هرزه بود؛ یه کثافت پاک نشدنی. ولی شما فقط عشوه ریختن این زنو از نگاه یه عالمه مرد دیدین. که چون قشنگه؛ چون حرف می زنه و چون می خنده پس هرزه اس. 
اگه اشتباه نکنم؛ زمان این داستان مال اون موقعیه که زنا دو مدله بودن؛ یا زن خونه که چند تا بچه داشت و شیر می دوشید و به شوهر آفتاب سوخته اش لبخند می زد یا زنای هرزه توی خطا خونه ها.
ولی زن قبل از مرگ که با لنی وارد گفتگو شد فقط دلش هم صحبت می خواست؛ درست مثل کروکس. مرد سیاه قوز دار.
شاید واقعا هرزه بوده؛ نمی دونم. ولی قضاوت چند تا مرد بدون اطمینان اعصاب خرد کنه.
نمی دونم هم که آقای استاین بک خودش می خواسته زن و سیاه رو این طوری غیر مستقیم نشون بده که در معرض قضاوت های بی شمارن یا ناخودآگاه بوده. اگه گزینه اوله پس دمش خیلی گرمه.
لنی. شاید کشمکش اصلی داستان هم همین بود برای من. آیا می شه برای کسی مثل لنی دلسوزی کرد؟ یا باید مثل جرج خودت تمومش کنی؟ نمی دونم. واقعا نمی دونم.
اسم کتاب جالبه و می خوره به داستان. اما همزمان می دونم کتاب بهتر از این رو هم خوندم و شاید حق ندم که جزو بهترین ها باشه؛ اما پیشنهادش می کنم.
      

        «حقارت پیری»
من از مرگ نمی ترسم. کلا از نظرم اتفاق وحشتناک تر از مرگ همین پیری ایه که توش آدم رقت انگیز بشه. که برات دلسوزی کنن. که حقیرانه روزاتو بگذرونی.
داستان این کتاب به یه زوج ۷۰‌ و خرده ای ساله می پردازه که زندگی براشون معنا های مختلفی داره. برای یکی سکون و آرامش و حساسیته و برای اون یکی رنگ قرمز روشن و دود و چیزای ارزون و خنده. معمولا به گزینه دوم می گن آدم زنده تر.
نویسنده این کتاب رو بعد از جدایی از همسرش نوشته؛ و شاید مثل رد بوی کمرنگ یه ادکلن بتونی بفهمی که مرد رو مظلوم تر و قربانی گونه تر نشون داده. به هر حال تو ماجرای زندگی همیشه یه تیکه از جون آدم دائما به خودش حق می ده(اگه نگیم کل جونش.)
از اینکه نماد پردازی هر کدومشون حیوونی بوده که صاحبش بودن لذت بردم(جدید بود انگار برام)
اما واقعا حقارت رو تو این دو نفر دیدم. فکر کن؛ ۷۰ ساله بشی و مثل بچه ها خوشت بیاد که هی بجنگی با طرف مقابل بدون اینکه ترک کنی این موقعیت رو. فقط چون حوصلت سر رفته. چون دلت می خواد تنها نباشی که بتونی نفس بکشی.
شخصا دلم می خواد اگه پیر شدم محتاج بقیه آدما حتی فقط برای رفع تنهاییم نباشم؛ ولی اگه پیری یعنی همین زندگی رقت انگیز پس ترجیح می دم زودتر از پیری مرگ رو ببینم.
کتاب کوتاهه؛ ترجمه متوسطه؛ اما فضا پردازی کتاب کافی نیست. حتی شخصیت ها هم سایه دارن و محون و تو پی ریزی خاصی ازشون دریافت نمی کنی.
اینم از سری کتابای شانسی بود که بازم بهم ثابت کرد این نحوه کتاب خریدن جهان جدیدی بهم می ده که شاید به همین ۷۷۰ نفر دیگه در کل ایران داده باشه:)))