یارم نیامد، با مستور خودکشی کردم.
        

          معرفی مجموعه داستان کوتاه «#عشق_روی_پیاده‌رو» از #مصطفی_مستور
کتاب «عشق روی پیاده‌رو» دومین مواجهه من با آثار مصطفی مستور است.اولین کتابی که از مستور خواندم کتاب «#روی_ماه_خداوند_را_ببوس» بود .
علی‌رغم علاقه‌ای که به داستان بلند و رمان دارم ، اخیراً به خواندن داستان کوتاه علاقمند شدم . این مجموعه داستان دلنشین و قوی بود . درون‌مایه‌ی اصلی این داستان‌ها درباره‌ی زندگی، عشق، غم و اندوه و وجود خداوند است، موضوعاتی که به شدت پیچیده هستند و جدا از هم هیچ معنایی ندارند و ذهن شما را با خود درگیر می‌کنند. بعضی از این داستان‌ها از خاطرات کودکی مستور برگرفته شده‌اند و درون خود حس‌های شیرینی دارند که گاهی مخاطب هوس می‌کند مانند شخصیت اصلی بعضی از داستان‌ها عاشق شود.
همه داستان‌هایش را دوست داشتم اما داستان‌های « هَل مِن مَحیص؟» ،«مهتاب» ،«بعد از ظهر سبز» و «زلزله» را بیشتر .


        

          فقط تکه ای از این کتاب رو که خیلی جلبم کرد مینویسم "مادرم میگفت صد تا از این کتاب ها را بدهی یک نان سوخته هم به تو نمیدهند ، مادرم راست میگفت وقتی حافظ میخواندم سردم میشد آنقدر که حتی تنور نانوایی هم گرمم نمیکرد"
        

          روایتی کوتاه و تأمل‌برانگیز درباره‌ی عشق، ایمان و تردید است. داستان از نگاه یحیی، شخصیت اصلی، روایت می‌شود که در جست‌وجوی معنا و حقیقت زندگی، میان شک و یقین سرگردان است. مستور با نثری ساده اما عمیق، مفاهیم فلسفی و احساسی را در قالب داستانی روان بیان می‌کند و خواننده را به تفکر درباره‌ی رابطه‌ی عشق و خداوند دعوت می‌نماید.


        

          Mastoor, you will always disappoint me.
        

          مجموعه داستان های روان و تکان دهنده ای بود. 
واقعا چسبید...
پیشنهاد می‌کنم بخوانید.
        

          طبق معمول چون داستان عاشقانه دوست ندارم
ارتباط خیلی خوبی هم با این کتاب برقرار نکردم
ولی خب قلم نویسنده و مهارتش قابل تقدیره
        

          دوسش داشتم
        

          از داستان هل من محیص خیلی خوشم اومد 
در کل خوب بود ،ولی خیلی متفاوت از سایر کتابهای مستور نبود جز همون داستان هل من محیص که خاص بود
هر چند نحوه سخن گفتن مصطفی مستور از عشق را می پسندم (شیوه بیان و شرح حس و حال عاشقی ) با وجود همه اختلاف نظرم در مورد عشق (مطابق با چیزی که توی کتابهایش نوشته، مثل تاکیدش بر اینکه وصال نقطه مرگ عشق است ) ، باز هم نوشته هایش برام جالب هستند و دوست دارم نوشته هاشو بخونم.
تنها چیزی که برایم در نوشته هایش خیلی ناخوشاینده ، شیوه عاشق شدن است. ظرافت هایی که موجب ایجاد حس عاشق شدن است خیلی بیان نمی شوند ، هرچند که حالات عاشقانه بسیار عمیق و جذاب شرح داده می شوند.
در داستانهایش ، اغلب عشق در یک نگاه رخ می دهند و سریع هم شدت می گیرند. من منکر اینجور عشقها نیستم ولی همه عشقها هم اینجور نیست. شاید برای همین است که در اغلب نوشته ها هم مرد عاشق از وصال واهمه دارد یا وصال منجر به نابودی یا از بین رفتن عشق می شود.چون اغلب عشقهایی که در یک نگاه و یک برخورد و ... شکل می گیرند و زود هم شدت می گیرند و به آتش می رسند ، پس از وصال و افتادن پرده های خیالی ساخته و پرداخته ذهن عاشق از معشوق ، یا افتادن در سختی های همزیستی واقعی و چالش های زندگی رو به نیستی و سرد شدن و .... می روند. این نتیجه اغلب عشقهای بدون شناخت ، سریع است که زود هم به مرحله آتشین بودن می رسند.
با همه این احوال داستانها مستور را دوست دارم. شاید بیش از هر چیزی ، به خاطر اینکه حول محور عشق نوشته شده اند.
        

          یه مجموعه نرم و لطیف از مستور که برای خوندن تو یه بعدازظهر که حال هیچ ماری ندارید، کتاب خوبیه
        

          اول دبیرستان بودم به معلم دینی گفتم من به وجود خدا شک کردم بدجور نگام کرد . گفتم نه منظورم اینه که دلیل منطقی ندارم برای اثباتش . یک کتاب به من معرفی میکنید ؟ این کتاب را معرفی کرد و واقعا اون موقع ربطشو نفهمیدم . اما از کتاب خوشم اومد
        

          _روزی بهترین شعر جهان را برای تو خواهم سرود. خاک تو سُرمه‌ی چشم ما باد! بهترین ستایش‌ها نثار تو ای بزرگ‌ترین چهاردیواری هستی!

_پروین! چرا من رو گذاشتی رفتی؟ من می‌خوام بیام فردوس‌آباد. "یکی بیاد منو بغل کنه." کسی بیاد منو بچسبونه به دیوار خونه‌ی پروین. کسی بیاد من رو ببنده به در خونه‌ی پروین. یکی بیاد من رو چال کنه تو باغچه‌ی خونه‌ی پروین.

_یاد حرف مهتاب می‌افتم که یک روز به من گفت: «دلم برای فیلسوف‌ها می‌سوزد.» پرسیدم: «چرا؟» گفت: «برای این‌که یک عمر جان می‌کنند که بفهمند چی به چی است و آخرش هم خیال می‌کنند فهمیده‌اند، اما نفهمیده‌اند و همین‌طور می‌مانند تا بمیرند.» من پرسیدم: «از کجا می‌دانی که نمی‌فهمند چی‌به‌چی است؟» بعد خندید و گفت: «برای این‌که اگر می‌فهمیدند چی به چی است دیگر فیلسوف نمی‌ماندند.»

_آن پایین چه‌کار می‌کردی؟
_من آواز می‌خواندم. من خواننده بودم.
_چه می‌خواندی؟
_آوازهای اندوه. ما آن پایین داشتیم از غصه دق می‌کردیم. ما فکر می‌کردیم تا ابد آن‌جا گیر کرده‌ایم.
_اندوهِ چی؟
_اندوهِ دوری. ما تنها بودیم. از تنهایی می‌ترسیدیم. از تنهایی و ترس گریه‌مان می‌گرفت. جیغ می‌کشیدیم. ضجه می‌زدیم. بعد ناله را با موسیقی مخلوط کردیم، شد آواز.
_اما شما خوش بودید.
_وقتی کسی پاسخ ما را نداد مجبور شدیم غم‌هامان را فراموش کنیم. ما فرض کردیم کسی نیست پس دور خودمان چرخیدیم. یعنی رقصیدیم و الکی خوش شدیم. از آن بالا هیچ صدایی به ما نمی‌رسید. ما کاملا مأیوس شده بودیم.
_بندازیدش جایی که کسی را نبیند. نفر بعد‌!
        

          کتاب جالبی بود، از چند کتاب آقای مستور که تا الان خوانده ام بیشتر پسندیدمش. به خصوص داستان هل من محیص؟ 💝
        

          مستور در داستان‌های نیمه بلندش موفق تر بوده و حتی گاهی به شاهکار نزدیک شده مثل ( روی ماه خداوند را ببوس  ) یا ( استخوان خوک و دست‌های جذامی ) ولی در این داستان‌های کوتاه فقط گاهی شورانگیز می‌نماید، یعنی جاهایی که باز رد پای ( مهتاب ) ها در قصه اش باز می شود
        

          کتاب جالب با داستان های کوتاه که هیچ ارتباطی با هم ندارن -_- به نظر من ارزش یک بار خوندنو داره ولی بیشتر از یک بار خوندنش وقت هدر دادنه هیچ چیز آموزنده ای هم نداره :/ در کل اگه وقت اضافه دارین بخونینش وگرنه اصلا طرفشم نرین +_+
        

          به خاطر ۳ داستان آخر. وگرنه واقعا می‌خواستم ۱ بدم.
یهویی انگار پیدا شد چطوری بنویسه. خودش رو پیدا کرد انگاری تو سه‌تا داستان آخر و توصیفاتش جا افتادن. ظریف و زلال و به‌قاعده.
همچنان زنایی که نوشته رو(حتی عزیز توی زلزله که شاید وقتی پیر شدم بشم مثل اون و دوستش داشتم) دوست ندارم. خیلی خالی‌اند. هیچ ویژگی خاصی ندارن. واقعا مثل جسم پوچند کامل.
        

          کتاب های مصطفی مستور رو یا دوست داری یا متنفری ازشون.
حد وسط نداره
        

          قلمش رو دوست داشتم، تو رمانش بیشتر ذوق کردم تا کوتاه‌هاش
        

          کتاب عجیبی بود، فقط میتونم بگم عجیب بود