یادداشت

        کلاسیک ایرانی.
داستان عجیب پیش نمی ره. قابل پیش بینیه و واقعا داستانیست که هر زمان می تونه اتفاق بیفته انگار؛ البته جز بخش جنگش.
بین زمین و هوا بودن جلال آریان مشخصه اما نمی دونم چی باعث می شه که نگم از کلمات با حداکثر قدرت استفاده کرده. یعنی انگار اون معلق بودنه کامل نیست. یه چیزی کم داره و نمی فهمم که چی.
دلیل ۳/۵ دادنم به این کتاب منطق خودم نیست؛ شبیه داستان این کتاب رو در زندگی واقعی دیدم و برای همین احساسات هم توش دخیله. شاید کمی بعد تجدید نظر هم بکنم:)