فریبا وفی با اولین رمانش، پرنده‌ی من، منتقدان ادبیات را چنان به شوق آورد و این رمان چند جایزه‌ی ادبی برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد. داستان‌های او به دلیل خوش‌خوان بودن پاسخگوی سلیقه‌ی مخاطبان عادی ادبیات نیز هستند. در آثارش به مسائل و دغدغه‌های زنان می‌پردازد. «رؤیای تبت»، «پرنده‌ی من» و «بعد از پایان» از جمله آثار دیگر او هستند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          رویای تبت یک هدیه بود ازطرف یکی از همکارهایم. راستش وقتی دیدم هدیه اش یک رمان فارسی ست یک ذره توی ذوقم خورد آخر قبلش از فریبا وفی حتی وقتی می خندیم را خوانده بودم که یک مجموعه داستان بود که حوصله ام را سر برده بود.. ولی از رویای تبت خوشم آمد هر چند که داستان را زیادی  توی لفافه تمام کرده بود فکر می کنم خانم وفی توی نوشتن رمان موفق تر عمل می کنند تا نوشتن داستان کوتاه
        

          روایتی ساده و خطی و در عین حال قصه گو. پیچیدگی  نه در فرم بلکه در محتوا و خصوصا در ساخت کارکترها اتفاق می افتد و در مجموع به قصه عمق می بخشد و داستان را خواندنی می کند.
        

          زندگی کردن را به ما یاد نداده اند. در مورد کائنات میتوانیم ساعت ها حرف بزنیم ولی از پس ساده ترین مشکلات زندگی مان برنمی آییم. بزرگ شده ایم ولی تربیت نشده ایم. 
        

          رویای تبت، برشی از زندگی و عشق نافرجام  چند زنه [عمدتا] که تقریبا هر کدومشون نماینده یک نسلن. اما به بیان دقیق‌تر روایتِ هزینه‌هاییه که آدم‌ها بابت عشقشون یا باورهاشون می‌پردازند.
شعله راوی اصلیِ داستان، خودش هم درگیر این موضوعه و با روایتش، داستان رابطه‌های آدم‌های اطرافش رو، هم کشف و هم روشن می‌کنه. 
تصویرسازی‌های نویسنده گاهی انقدر خوبه که قابل لمسشون می‌کنه و شخصیت‌پردازی‌ها هم به نحویه که رفتارهاشون باورپذیر میشه کاملا.
        

          داستانی از عشق های ناکام چند زن ... قلمی بسیار زیبا ... با اینکه در نهایت میفهمی داستان خطی بوده ولی با پیچیدگی زیبا و قابل فهمی داستان رو دلنشین کرده
        

          چند سال پیش فیدیبو چالشی راه انداخته بود که با چند سوال به تو می‌گفت اگر قرار بود نویسنده شوی شبیه چه کسی می‌شدی. برای من آمد: فریبا وفی.
نمی‌شناختمش. در گوگل جست‌وجویش کردم و دیدم آری به سلیقه‌ام نزدیک است! اما در کل وقعی ننهادم و به چشم یک بازی به آن نگاه کرده بودم. از طرفی، از همان موقع گوشه‌ی ذهنم را قلقلک می‌داد که دست‌کم یکی‌ از آثارش را بخوانم. چند روز پیش بی‌دلیل شروع به خواندن یکی‌شان کردم و دیدم نمی‌توانم زمین بگذارمش.
رویای تبت از از همان کتاب‌هایی‌ست که می‌توان بی‌شمار ناب‌جمله از آن بیرون کشید. مکالمات کوتاهی که پشت‌ هم گره‌شان ایجاد می‌شود و در همان لحظه تمام می‌شود اما عمقی را همراه دارند و چیزی را در خواننده می‌کارند که نویسنده آن را کِش نداده بلکه فرصت برداشت را به خود خواننده و میان‌متن‌های خالی داده و این‌گونه‌ست که هر تکه‌ی قصه را خیلی زود تمام می‌کند و ۱۸۰ صفحه‌ی ناقابل را در ۴۵ بخش تقسیم کرده است.
واقع‌گرا، روان و داستانی؛ با چاشنی ایهام‌های هوشمندانه و شخصیت‌پردازی دقیق. همان‌ گونه که دوست می‌داشتم. فیدیبو راست می‌گفت.
        

          داستان حول محور چند زن و‌ زندگی خانوادگی اونها میگذره. سه زن با اندیشه ها و‌ دغدغه ها و‌ در نتیجه سرنوشتی متفاوت. شخصیت ها خیلی خوب پرداخت نشده بودن. از طرفی تقریبا تا صفحه سی من هنوز رابطه بین آدم ها و راوی داستان رو‌ متوجه نمیشدم. چندین بار به عقب برمیگشتم‌تا متوجه بشم‌ولی چندان‌فایده نداشت. چند قسمت هم در خلال داستان بود که باز هم‌متوجه نشدم گوینده حرف کیه و یا مقصود از اون جمله چی میتونه باشه و‌ این موضوع خیلی آزارم میداد.ولی پایان بندی جالبی داشت و خیلی هیجان انگیز بود
        

          در خصوصت خواهم نوشت.