روایت آشنا و قشنگی بود بشرطی که کتاب اصلی آن خوانده شود. 

        

          ترم پیش دانشگاه، استاد جامعه‌شناسی‌مون داشت مثالی می‌زد که به این داستان اشاره کرد. بعد ازم پرسید حاجی‌آقا رو خوندم؟ که با شرمندگی ناامیدش کردم.. ماه پیش تو بساط یکی از دسفروشای خیابون انقلاب چشمم بهش افتاد و سریع خریدمش. امیدوارم گاردم نسبت به خوندن کتابای هدایت با این داستان که بسیار دوسش داشتم از بین رفته باشه..
        

          جزو ضعیف ترین کارهای هدایت در نقد جامعه مذهبی
        

          این داستان روایت زندگی حاج ابوتراب یا حاجی آقا در دهه ۳۰  می باشد ، شخصیتی که با داشتن ویژگی های تملق کاری، ریاکار ، فریب کار، متظاهر ، خودشیفته و زن ستیز  زندگی خودش رو  میگذرونه ، ایشون در هر مجلس و .. دخالت می‌کنه و سعی میکنه پیش بقیه و همچنین  افراد مهم  خودش رو خوب نشون بده تا جایی که بتونه یک مقام یا پستی رو برای خودش کنار بذاره ،البته به جز عده کمی از شخصیت های داستان ، بقیه افراد با این رفتار ها و ویژگی ها اون نه تنها مشکلی نداشتن بلکه همین رویه. رو هم اونا در زندگیشون در نظر می‌گرفتند
 به نظرم صادق هدایت با این داستان می‌خواسته شرایط اجتماعی و فرهنگی ایران رو برای ما در زمان رضاشاه  برای ما بازگو کنه.
و البته این که با خواندنش متوجه شدم بعضی ویژگی های ما نه تنها بهتر نمیشه بلکه از نسلی به نسلی دیگه منتقل میشه متاسفانه و امیدوارم روزی بهتر از قبل و الان بشیم و بتونیم جمعی رشد معنوی و .... داشته باشیم .
البته این نسخه ، نسخه سانسور شده هست و نسخه اصلی کتاب حدود ۱۴۰ صفحه اینا دارد .
        

          خیلی وقت بود که منتظر فرصتی بودم که یکی از کتاب‌های صادق هدایت را بخوانم که پیش آمد.
از اول تا آخر کتاب سعی داشتم بفهمم چه می‌خواهد بگوید و منتظر بودم صد صفحه‌ی دیگر بخوانم که دیدم تمام شد. با یک "چه مسخره!" بستمش. 
چیزی که من از این کتاب فهمیدم، کثیفی سیاست آمیخته با دروغ بود. همان چیزی که مملکت‌ها را خراب می‌کند و مردم را بیچاره. همان بهتر که جای مردان سیاست بنشانید درخت که هوا تازه شود...
همین

        

          روایتی آشنا از اکثریت جامعه‌ی ایران. در طی هشتاد سالی که از انتشار این اثر گذشته همچنان "حاجی آقا" در بین ما هستن و این ملموس ترین بخش این داستانه. کتاب برای من ضعیف، حوصله سر بر و قابل پیش بینی بود. با اختلاف ضعیف ترین کار صادق هدایت (از نظر من). برای یکبار خوندن توصیه میشه، البته اگر کشش ادامه دادن تا انتها در شما ایجاد بشه. 
        

          به نظر می‌رسد صادق هدایت ساعت‌ها پای صحبت‌های هزار جور آدم و روشنفکر نشسته؛ به استدلال‌هاشون؛ به جمله بندی‌هاشون؛ به افکار و باورهاشون پی برده و همان‌ها را در قالب این داستان از زبان شخصیت‌هایی مثل حاجی آقا و دیگران بیان کرده است. هدایت با خلق شخصیت‌های منفی مثل حاجی آقا و تشریح عقاید و استدلال‌های آن‌ها به مخاطب خودش نهیب میزند و چنین باورهای لنگ در هوا و بی‌معنای جامعه را به باد انتقاد و سرزنش می‌گیرد. ممکن است همین امروز هم -حتی خود من و شما بدون تعارف- بی نصیب از طرز تفکر حاجی آقا نباشیم و رگ و ریشه‌هایی از این باورها و استدلال‌های به ظاهر درست و منطقی در باور ما نیز رخنه کرده باشد. در اینجا صادق هدایت آن‌ها را محکم به صورتمان می‌کوبد بدون آنکه مستقیم بخواهد آن‌ها را به چالش بکشد. جای تأسف دارد که هنوز هم بعد از گذشت این همه سال از زمان نوشتن این کتاب -حدود هشتاد سال- هنوز هم این نوع صورت‌بندی از باور و تفکر را از مردم جامعه و رسانه‌های داخلی و خارجی داغون و دروپیت به وفور و کرات می‌شنویم -کسی را تقبیح و کسی را تحسین کردن. هدایت جایی هم از زبان منادی الحق شاعر -که حاضر نشد دستور حاجی آقا را اطاعت و شعری با موضوع دموکراسی برای پز دادن حاجی آقا سر و هم کند- جواب دندان شکنی به حاجی آقا می‌دهد که خیلی جالب و مورد توجه است گویی خواسته است شأن و حرمت شاعری  -و نویسندگی- محفوظ باقی بماند. این شأن را برای نان به نرخ روز خورها یا همان به اصطلاح  تجار و هم صنفان حاجی آقا و حتی تنها روحانی داستان -حجه الشریعه- قائل نیست، انگار به این خیل عظیم نه‌تنها امیدی ندارد تنفر هم می‌ورزد!
        

          این کتاب یکی دیگر از داستان‌های بلند صادق هدایت است که درباره شخصی به نام حاجی ابوتراب از بازاریان است. لحن ادبیات هدایت در این مورد نیز مثل اکثر داستان‌های دیگرش طنزگونه و سیاسی اجتماعی است که با زبان عامیانه مردم سروکار دارد.
از جذابیت‌های قصه میتوان به سخن‌گویی متفاوت حاجی ابوتراب با مردم مختلف جامعه اشاره کرد. 
ابوتراب شخصیتی دو رو است و پول برایش اولین چیز است. به اعتقاد او با پول میشود نماز و روزه را هم خرید و اینگونه میتوان هم این دنیا را داشت هم آن دنیا را. حاجی آقا نمونه ی یک فرد پولدار است که از هر دوره خود چیزی به اخلاقیاتش وصله کرده است. وصله‌هایی که بار تاریخی دارند.
اگر علوقه مند به خواندن کتابهای تاریخی و حال و روزگار دوران مشروطه هستید این کتاب بیانگر زندگی یکی از اشخاص آن دوران است.


        

          یادداشتی بر رمان حاجی آقا اثری از صادق هدایت ابرمرد ادبیات داستانی و فخر ادبیات ایران در جهان است. نابغه ای که با مرگ خودخواسته اش جهان ادبیات داستانی را از وجودش محروم کرد.
محور داستان های هدایت بیان نوع زندگی اجتماعی انسان های زمانه اش است. همه‌ی آثار هدایت ریشه در اجتماع زمان خود را دارند که اساسا ادبیات، خاصه ادبیات داستانی محمل مهمی برای بیان مسائل اجتماعی و سیاسی است. آثار هدایت زاییده‌ی جهان نگری خاص اوست.
 حاجی آقا یکی از تیپ های ماندگار ادبیات است. 
صادق هدایت در حاجی آقا، تصویری رئالیستی از اوضاع ایران در سال های دیکتاتوری رضاشاه و پس از شهریور 20 ارائه می کند و با روایتی رسوا کننده پرده از چهره صاحبان قدرت برمی دارد.
هدایت در این اثر سعی دارد نوکیسه های بی مقدار را هجو کند که به جای آدم های اصل و نسب دار در راس هرم قدرت قرار گرفته اند.
این رمان اثری غیر ایدئولوژیک است که در آن همه‌ی گفتمان‌های سیاسی مورد نقد و خشم نویسنده قرار گرفته‌ است. هدایت معتقد است ایدئولوژی های سیاسی برای تامین منافع طرفداران و مبلغان آن‌ها به‌کار گرفته می‌شوند. هدایت، دگرگونی‌های تاریخی و سیاسی فراوانی را از دورۀ مشروطه تا روی‌ کار آمدن رضاشاه و محمدرضاشاه، از سر گذرانده است و رنگارنگی و تزویر سیاستمداران، حاکمان و سودجویان را دیده‌است و همه‌ی این رویدادها را با طنزی خشمگین در هم آمیخته. بنده معتقدم با آگاهی از رویدادها و جریان‌های سیاسی دوره‌ی صادق هدایت، بهتر و بیشتر به شناخت عمیق این اثر دست پیدا خواهیم کرد. در حاجی آقا، هدایت توانایی خود را در بیان تحولات اجتماعی به نمایش گذاشته است. بعد از خروج رضا شاه از ایران، استبداد آشکار به استبداد پنهان تبدیل می‌شود. و هدایت به خوبی این تغییر را نشان می‌دهد. 
حاجی آقا بازتاب واقعیت نه در عصر هدایت، و نه در ایران، بلکه در همه‌ی اعصار و در همه‌ی دنیا است. کیست که نداد حاجی آقاهایی در همه‌ی ممالک جهان (به ویژه جهان سوم و حکومت های ایدئولوژیک) وجود دارند که از جهل و خرافات و بی‌سوادی مردم نهایت استفاده را می‌برند.
در این کتاب می توان جملات طلایی بسیاری یافت، اما بنده به این دو جمله بسنده می کنم:
________________________________________
توی دنیا دو طبقه مردم هستند؛ بچاپ و چاپیده. اگر می خواهی جزو چاپیده ها نباشی، سعی کن که دیگران را بچاپی.
_______________________________________
وظیفه ماست که مردم را احمق نگه داریم، تا سر به گریبان خودشان باشند و تو سر هم بزنند.
        

          تنها میتونم بگم نثر قشنگی داره
        

          اول از هرچیز، ارجاع میدم به ریویوو آرمان عزیز که نظرم با نظرش یکیه♡♡♡♡
دوم اینکه خوندن از هدایت رو دوست دارم چون اسم بزرگی توی ادبیات فارسیه، و تاریخ ادبیات ایران تحت تاثیرش پیشرفت خوبی داشته، هرچند خودش هم تحت تاثیر نویسنده های بزرگی بوده.
اما این کتاب، خب توی همخوانی هم گفتم توی همچین ژانری که رفتارهای اجتماعی رو با زبان طنز نقد میکنه، شخصا دایی جان ناپلئون رو ترجیح میدم. شخصیت پردازی این داستان یعنی حاجی آقا، ضعیف بود، تقریبا تا اواسط کتاب فقط داشت لیستی از رذائل رو ردیف می‌کرد که به نحوی بچسبونه به حاجی. بعد هم رفته رفته به شدت تکراری و خسته کننده شد. البته که دانش و اطلاعات هدایت رو نمیشه انکار کرد و ردش رو توی داستان میشه دید؛ اما نحوه روایت اصلا جذاب نبود برای من. بعد از یک جایی دیگه واقعا علاقه ای به ادامه نداشتم. 
..
خوشحالم که پرونده هدایت رو بستیم :))
باتشکر از الف و سین
        

          کتابیست به شدت مناسب حال زمان من و تو.
قبل از اینکه داستان باشد یکجورهایی جامعه شناسی اجتماع ماست، انتقاد از بزرگترین آفت روزگار ما یعنی ریا.
نمیگویم همه و قصد بی ادبی ندارم اما اکثر مردم درگیرش هستند، اگر چه از صادق هدایت خوشم نمیاید اما این کتابش خیلی به دلم نشست، در ده ها سال قبل چیزی را هشدار داده بود که اکنون به سرمان می آید.
حاجی آقا نمونه ی یک آدم نان به نرخ روزخور است که خودش را اهل سیاست میداند و مذهب اما از هیچکدامشان بویی نبرده و تنها چیزی که از زندگی فهمیده است پول است و خوردن و تجدید فراش با صیغه ای هایش و از هیچ کاری مضایقه نمیکند مشروب و چشم چرانی و قمار و الخ. 
این روزها در هر کوچه ای میتوان اینجور آدم هایی را دید. کسانی که کعبه را به چشم ندیده اما تمام ادا و اطوار حاجی ها را در می آورند و حرف هایی خلاف درونشان میزنند. از اسلام و سیاست چیزی را میفهمند و میگویند که به نفعشان است مثل یک قسمتی از کتاب که میگوید:
چون خدا بنده های خودش را میشناسه که چقدر دزد و دغلند، هسته توی آلو گذاشته تا بشه شمرد.
این کتاب پر است از اینجور نکاتی که میشود بر اساسشان یک جامعه ی بیمار را درمان کرد. درست است که هدایت در این کتاب تملق و بزرگنمایی زیادی کرده اما این کتاب را میتوان به شیوه ی بهلول که ادب را آموخت برای درمان خودمان به کار ببریم.
شعر زیر هم کم ربط ندارد به این کتاب و خواندنش خالی از لطف نیست:
خوزگه م به جاران که نان ساجی بو
له هزارپیا یه کی حاجی بو
ئیسه له هر مال حاجی حاجیه
له هزاران نان یه کی ساجیه
        

           همون طور که  آثار پائولو کوئیلو رو میخونید و  باید ساعت های بیشتری  فکر کنید تا  ورای داستان و نگاه هوشمندانه نویسنده را ببیند و غرق به به و چهچه نشوید 
حتما صادق هدایت را  دو برابر دقیق تر بخونید .

#عرفان منهای خدا 
        

          بعد از مدت ها بود که تصمیم به خوندن یه کتاب ایرانی گرفتم، آن هم از نویسنده بلند آوازه‌ی ایرانی یعنی صادق هدایت.
وقتی که صادق هدایت می‌خوانی نمیشود گوشه ای لم بدهی و لنگ رو لنگ بندازی و غرق مطالعه شوی بعد هم آن وسط ها چرتت بگیرد.

 لازم است پشت میزی بنشینی قلم و کاغذ به دست بگیری و هرچه را که او گفته برای خودت تشریح کنی، بلکه بتوانی خود را از ظلمات فکر های نامتناهی رها سازی.
        

          شاید از نظر ادبی این کتاب در برابر شاهکارهای هدایت حرفی برای گفتن نداشته باشه، حتی شاید با یه داستان روبه‌رو نباشیم. ولی حس می‌کنم هدایت نمی‌خواسته تو این کتاب اصلاً هنرنمایی بکنه، بلکه می‌خواسته با روایت و شخصیت‌هاش وضعیت ایران رو توی دهۀ بیست نشون بده و به مناسبات بازاری‌ها با سیاست و رسانه و مراکز قدرت اشاره کنه و در انجام این کار خیلی خیلی موفقه. اون‌چه باعث شد خوندن این کتاب خیلی تلخ باشه اینه که در این بیش از ۷۰ سال انگار کوچکترین تغییری در وضع مردم و مملکت و دولت ایجاد نشده. ما هنوز با همون مشکلات دست‌و‌پنجه نرم می‌کنیم و این بی‌نهایت غم‌انگیزه.
        

          شخصیت حاجی آقا چقدر ملموس تشریح شده و دور و بر ماها هست .نون به نرخ روز خور.افرین به صادق هدایت با این همه توانایی
        

          نکتهٔ برجسته‌ای که آثار اجتماعی هدایت -و هم‌عصرانش- رو خواندنی‌تر می‌کنه، احساس هم‌ذات‌پنداری‌ و این‌همانی‌ایه که بعد از گذشت حدود یک قرن بدون ذره‌ای کم‌‌و‌بیش برانگیخته و تو سطح جامعه به عینه دیده می‌شه.
تأکید بر شایع بودن و تبختر به بی‌سوادی و بی‌کفایتی و بازتابش در جای‌جای متن بسیار زیرکانه‌ست.

        

          خود داستان دندان‌گیر نیست. اصطلاحات روزمره اما خواندنی است.
        

          It was a difficult scratch for me. I found it both boring and disappointing.
        

          حاجی آقا بلندترین داستان صادق هدایت پس از بوف کوره، یک طنز سیاسی-اجتماعی. داستان در مورد یک پیرمرد فرصت‌طلبه که با انواع و اقسام رذیلت‌های اخلاقی از جمله خست، کلاهبرداری، حزب باد بودن و ... چسبیده به قدرت و از هر طرف باد بوزه به همون طرف پر و بال می‌گیره. یه قسمتی از کتاب به معرفی و پیشینه‌ی حاجی‌آقا پرداخته، اکثر کتاب به صحبت‌های حاجی‌آقا و مراجعین‌ش توی خونه و انتهای کتاب شرح رویای حاجی‌آقا. از نظر من داستان آنچنان خوب در نیومده، یه جاهایی کند و حتی خسته کننده. به نظرم استقبال زیاد از این کتاب بیشتر به خاطر کنایه‌ها و به قول معروف تیکه‌هایی هست که توی کتاب وجود داره.