لذتِ تاریخ ادبیات با دکتر زرقانی. :)
تصمیم گرفتم نظر نهایی‌م دربارۀ این 4 جلد رو بعد از پایان آخرین جلد بنویسم.
تاریخ ادبیات از درس‌هاییه که گاهی حتی علاقۀ وافر هم نمی‌تونه حریف ملال‎‌آوریِ اسم‌ها و تاریخ‌های مکررش بشه، اما شیوۀ پرداخت دکتر زرقانی -در کنار نگاه جزئی‌نگر و پرداخته‌شون- تا حد بسیاری از این پیش‌مایۀ بدنام کاسته. دکتر زرقانی مخاطب هدفش رو به‌خوبی می‌شناسه و با اجتناب از اطناب و درازدامنی مطلب، عطش تشنه رو بی‌رنج فرو می‌نشونه. دو جلد اول رو با قریحۀ شخصی بیشتر دوست داشتم اما روایت علمی و در عین حال روانِ مجلد 3 و 4 هم قابل احترام و شایستۀ ستایش بود.
      

        اولین کتابی که تو این زمینه می‌خوندم بود و تا حدودی یه چارچوب ذهنی مشخص بهم داد. نثر کتاب پیچیده‌گویی نداره و نکات کلیدی در قالب جملات کوتاه و ساده بیان  و در ادامه شفاف و با مثال توضیح داده می‌شن که خود نویسنده هم تو مقدمه بهش اشاره کرده بود. نقطهٔ قوتش برای من ارتباطش با زمینهٔ علوم‌انسانی بود اما حیطهٔ تخصصی نویسنده، مطالعات اسلامی، برش غلبه‌ٔ زیادی داره و مثال‌ها و تمرین‌ها از اون مبحثه که از این نظر گاهی برام ‌کم‌فایده و مطنب جلوه می‌کرد.
      

        کتاب مالامال از بلوکه‌ها و نقل‌قول‌های زیادیه که دو وجه داره؛  گاهی انتظار دارید نویسنده لب و چکیدۀ اساس نظرات رو تو یه قالب منظم بهتون ارائه بده و تکرار مکرر یک عبارت و جملۀ واحد کلافه کننده می‌شه از سوی دیگه این‌که نقل‌قول‌ها مستقیم با اسم مؤلف‌ها می‌آن تا حدودی یه دیدگاه برای ادامۀ مطالعات بهتون می‌ده. ضمناً کتاب ویراسته‌ و از اغلاط خالی‌ای نیست اما از خوندنش پشیمون نیستم، برای من مفید بود و ممکنه بعدها هم به مدخل‌هاش برگردم.
      

        دومین اثری بود که -با فاصلۀ زمانی زیاد- از دولت‌آبادی می‌خوندم. نثر بریده بریده‌ش یادآور فضای سلوک و تو انتقال همزمان احساسات و صداهای متعدد ذهنی خوب بود، تمام مدت 40-50 دقیقه‌ای که برای خوندن کتاب کافی بود با یوسف احساسات متناقض و برزخی نوجوانی رو باز زندگی کردم.
      

        از همون ابتدا نثر روان  و زلال توأم با پختگی و ظرافت‌ و ارجاعات شیرین پیش دیدگانتون خوش‌ می‌رقصه و شما رو به دل داستان می‌کشونه‌. فارغ از تمام‌ تحلیل‌های فلسفی با خوندن این کتاب فقط «یک» کتاب نمی‌خونید، پنداری همزمان در دریای شعر و ادبیات فارسی شنا می‌کنید. 
      

        نکتهٔ برجسته‌ای که آثار اجتماعی هدایت -و هم‌عصرانش- رو خواندنی‌تر می‌کنه، احساس هم‌ذات‌پنداری‌ و این‌همانی‌ایه که بعد از گذشت حدود یک قرن بدون ذره‌ای کم‌‌و‌بیش برانگیخته و تو سطح جامعه به عینه دیده می‌شه.
تأکید بر شایع بودن و تبختر به بی‌سوادی و بی‌کفایتی و بازتابش در جای‌جای متن بسیار زیرکانه‌ست.