دردْ خویشاوندِ خود را می شناسد.

هوا تاریک شد. اما تاریکی را تو با دل روشن می‌توانی ببینی. وقتی دل تو از شب هم تاریک‌تر است، دیگر چه رنگی می‌تواند داشته باشد شب؟ بگذار تاریکی بدمد. نفوذ کند. بگذار شب بیاید.

به همین سادگی است. آدم این همه به خودش مغرور است که خیال می کند هیچوقت از کار نمی افتد، بعد یکباره می بیند که دنیا با سرعت دور می شود، و او جا مانده است.

گاه عشق گم است؛ اما هست، هست، چون نیست. عشق مگر چیست؟ آن چه که پیداست؟ نه، عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست. معرفت است. عشق از آن رو هست که نیست. پیدا نیست و حس می شود. می شوراند. منقلب می کند. می گریاند. می چزاند. می کوباند و می دواند. دیوانه به صحرا!

در سرزمین بی آدم، دین بی معناست.