کتاب عجیبی بود. با اینکه پر از توصیف زیبایی‌ها بود و داستان دهکده‌ی پرگل و زیبا روی رودخانه‌ای جاری را تعریف می‌کرد، چیزی که حس می‌کردی، وحشت و رمزوراز  ترسناک بود. انگار در این رمان همه‌چیز کارکرد معکوس پیدا کرده بود. آتش آب را آرام می‌کرد و زیبایی ترسناک و تنها بود. آب جای زندگی نویدبخش مرگ بود و  درخت‌ها به‌جای زندگان آغوش خود را به روی مردگان گشوده بودند. نمی‌دانم از ترجمه بود یا متن کتاب همین است، کمی سخت خوانده می‌شد. اما حتی اگر نمی‌فهمیدی هم از دیدن کلمات گل و زنبور و درخت و رودخانه و اسب، جای آرامش انزجار می‌گرفت روحت را.
      

        نتونستم باهاش همذات‌پنداری کنم ولی شخصیتی که ساخته بود برام آشنا بود.
      

        انسان تنهاست. دنیای تلخ اطرافش را جرعه‌جرعه می‌نوشد که مست شود و  تنهایی‌اش را فراموش کند. احتضار مستی را از سر آدم بیرون می‌کند. آن وقت تازه یادش می‌افتد چه‌قدر در این بی‌نهایت تاریک تنهاست.
      

        افراط و تفریط مرد در قهر و مهر از زندگی قفسی برای دختر جوان ساخته بود. مردی که خود از افراط و تفریط موجود در جامعه احساس تنهابودن در سلولی انفرادی را داشت.
      

        قبلا از میلان کوندرای عزیز سبکی تحمل ناپذیر هستی و زندگی جای دیگریست را خوانده بودم. اما شوخی چیز دیگری است. دلم می‌خواهد باز هم بخوانمش یا حتی یک بار بنشینم و از آن رونویسی کنم. با وجود اینکه کوندرا در رمان‌هایش حرف می‌زند و تحلیل می‌کند، رفت جزو رمانهای مورد علاقه‌ام. خوشحالم که سال را با شوخی آغاز کردم.
      

        اگرچه ادبیات نبود ولی برای منی که در این زمانه و در ایران مادر هستم و اتفاقا به دنبال هویتم می‌گردم، حرف‌ها و دریچه‌های گشوده‌ی زیادی داشت. لزوما با تمام مطالب کتاب موافق نیستم اما خوشحالم که برای مطالعه‌ی عموم منتشر شده است.
      

        وقتی شاعری داستان می‌نویسد!
      

        اگرچه داستان پر فراز و نشیبی نداشت اما نثر بسیار عالی و رفت و برگشت‌ها و تداعی و این‌همانی هنرمندانه با افسانه‌ای قدیمی کتاب را باارزش کرده است. چون قهرمان داستان زنی یهودی است، مرا یاد کتاب چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم انداخت. حیف که اولین و متاسفانه آخرین کار نویسنده بوده است.
      

        داستان‌ها با اینکه کمی اطناب داشتند اما خواندنی و جذاب بودند. تمامشان به مهاجران هندی بنگالی در آمریکا مربوط می‌شدند. پر بودند از جزئیاتی که هم نشان‌دهنده‌ی فرهنگ هند است و هم تعلق خاطر نویسنده را به زادگاهش نشان می‌دهد. داستان اول را خیلی بیشتر دوست داشتم. در تمام آثار خانم جومپالاهیری مسئله مربوط است به چالش‌های انسان مهاجر و دور از وطن هندی. تمام آثار ایشان خواندنی هستند.
      

        استادمان خواندن این قصه را توصیه کرده بودند. کلاسیک است دیگر.
      

        شخصیت پردازی شاید سخت‌ترین قسمت نوشتن داستان یا رمان باشد. با یک شخصیت‌پردازی بی‌نظیر می‌شود معمولی‌ترین پیرنگ‌ها را جلا داد و ماندگار کرد. در کتاب عمارت رصدخانه نویسنده اولا سراغ شخصیت‌هایی عجیب، نادر و حیرت‌انگیز رفته است و دوما چنان مسلط به کارش بوده که یک ساختمان بی‌جان را هم تبدیل به شخصیتی اثرگذار در داستان کرده به نحوی که حتی نام رمان را هم عمارت رصدخانه گذاشته است. مثل رمانهای معروف مادام بواری، تس دوروبرویل، گتسبی بزرگ و بسیاری دیگر که اصلی‌ترین شخصیت رمان، عنوان کتاب را از خود کرده است. رابطه‌ی اشیا و انسان‌ها در این رمان به بهترین و زیباترین شکلی تصویر شده و خواننده را به تحسین وا می‌دارد. بسیار لذت بردم و خواندنش را به همه پیشنهاد می‌کنم.
      

        خیلی از کتابها را میخوانم و از خودم می‌پرسم چرا بهش می‌گویند شاهکار؟ اما این کتاب را خواندم و گفتم واقعا شاهکار است. لحن راوی و طرز نگاه کردنش به دنیا و یک‌جور کم‌محلی  به آن و هرچه در آن است واقعا خیره‌کننده و جذاب است. ترجمه هم بسیار عالی بود. اگرچه روان و تند نمی‌توانستم بخوانمش ولی واقعا لذت بردم و دوستش داشتم. 
      

        سوای محتوا که بسیار جالب و پرکشش است و مخاطب را برای سردرآوردن از سرنوشت پدر راوی تا انتها با خود همراه می‌کند، از لحاظ فرم کلاس درس بود و خیلی یاد گرفتم. اندیشه‌ی عمیق نویسنده درباره‌ی وطن و مرگ و بسیاری از مسائل جزئی به خوبی در این کتاب روایت شده است.
      

        از آن کتاب‌هایی نبود که مورد علاقه‌ام باشد و بعید می‌دانم مورد علاقه‌ی داستان‌خوان‌های دیگر هم باشد. پیرنگی محکم و پرکشش لازمه‌ی داستانی خوب است که این کتاب فاقد آن بود. دیالوگ‌های نه چندان خوب و بدون اتفاق. فقط از هتل به بیمارستان و از این کافه به آن کافه. اصل نقدم به ثریا در اغما این است که نویسنده داستان را در خدمت حرفی که می‌خواسته بزند بدجور تباه کرده و نتیجه این شده که جز اسمش هیچ چیز جذاب دیگری برای دنبال کردن نداشته باشد. مانده‌ام چرا این همه چاپ خورده.
      

        راستش نفهمیدم چرا معروف شده؟ بیشتر حس میکردم نویسنده دست و پا می‌زند به خواننده بقبولاند که عذاب وجدان ناشی از بی‌تعهدی ( چه دینی چه انسانی) را کنار بگذارد و هرجور که دوست دارد زندگی کند. حالا اگر این دست و پا زدن را نمی‌دیدم و با داستانی پخته و شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌هایی قوی مواجه بودم، کار به نوع نگاه نویسنده نداشتم و از کتاب لذت هم می‌بردم. ولی در این کتاب دیالوگ‌های طولانی زوربا و نداشتن قصه‌ای جذاب به ذهنم شعاری بودن و غیرهنری بودن کار را متبادر می‌کرد. چندباری وسوسه شدم نیمه‌تمام رهایش کنم ولی باز خواندم تا بفرستمش در قفسه‌ی کتابهای خوانده شده. البته دیگر نمی‌خوانمش و به کسی هم پیشنهادش  نمی‌دهم. تنها مزیتش این بود که یکی از خوره‌های جانم کم شد. دیگر کسی درونم نهیب نخواهد زد که زوربای یونانی را هم نخوانده‌ای هنوز.
نمی‌شود از ترجمه نگویم. نمی‌دانم علتش چیست و البته اهمیتی هم برای من خواننده‌ی عصر حاضر ندارد ولی ترجمه‌ی کتابی و عصاقورت‌داده‌ی کتاب -از آنها که به‌جای《 او》 می‌گوید 《وی》- خیلی خیلی بد بود و تاثیر زیادی در نظرم راجع به این کتاب داشت.
این یک و نیم ستاره هم برای زحمت چیدن آن همه کلمه کنار هم دادم که سوای هنری بودن یا نبودن به خودی خود کار سختی است.