تلخ ولی واقعی و قوی!
      

        از نظر منِ متولد هفتادی، این مجموعه نسبت به سایر آثار جان کریستوفر برتری خاصی نداره ولی اکثر جوانان دهه‌ی شصتی اطرافم، عاشقشن! شاید بخشی از زندگی قبل و حین انقلابشون رو توی این کتاب می بینن که بشدت باهاش همذات پنداری میکنن... .
      

        هیچ وقت فکر نمی کردم از داستانی در مورد فوتبال خوشم بیاد ولی با اینکه این کتاب اولین و آخرینش بود، دوستش داشتم.
      

        این داستان زیبا رو در قالب کتاب جیبی خوندم. طرح خوبی بود، بخصوص برای بچه ها.
      

        یادش بخیر! با خواندنش مدت ها به سنگ و معادن فیروزه علاقمند شده بودم.
      

        دوست داشتنی و شیرین! بعد از گذشت سال ها، هنوز بعضی از قسمت هاش رو به خاطر میارم.
      

        برای من، "مادام بواری" کتابیست سراسر درس و عبرت و در عین حال، غیر قابل توصیه! من که بدون درنگ خواندن "آنا کارنینا" را توصیه می کنم، نمی توانم مسئولیت سنگین توصیه‌ی این کتاب را بر عهده بگیرم مگر زمانی که آشنایی عمیقی با مخاطب داشته و از مسیر صحیح فکری‌اش با خبر باشم.
مادام بواری به اندازه‌ی همین شرح، کتابیست خطرناک و روی لبه‌ی تیغ! اگر مشابه برداشت خودم را زیاد دیده بودم، با خیال راحت تری توصیه‌اش می کردم چون به بهترین نحو عواقب خیال پردازی بیش از حد، خود خواهی، بیکاری توام با تجمل گرایی و حماقت (بله! گناه شارل را هم نباید از قلم انداخت) را نشان می دهد ولی متاسفانه برداشت های زیادی مبنی بر طرفداری از اِما بواری دیده‌ام و اینکه سرگذشت گناه آلودش را صرفاً به ازدواجی نامناسب نسبت داده‌اند.
اما بواری که از شدت تجمل گرایی، نام دخترش را نامی انتخاب می کند که یکبار از زبان یک مارکی شنیده...
اما بواری که از شدت خودخواهی، به چهره‌ی معصوم دخترش هنگام خواب نگاه می کند و از زشتی‌اش حیران می ماند...
اگر قرار بود ازدواجی مناسب آدم متزلزل و زیاده خواهی مثل اِما را شفا دهد، رابطه‌اش با دیگر مردان زندگی‌اش چنین پایانی نمی داشت.
اِما بواری مصداق بارز انسانیست که خودش را به خواب زده و با هیچ تلنگر و فریادی بیدار نمی شود. خودش را از همه بالاتر می بیند و شارل را به خاطر سطح پایینش، سرزنش می کند ولی واقعیت این است که خودِ اِما هم چیز خاصی در چنته نداشت... .
      

        شاد، شنگول و بی محتوا! کمابیش مثل خودِ دختران آمریکایی نسل قدیم که به تصویر میکشه.
      

        تحمل طولانی بودن و پرگویی های داستان ممکنه کمی سخت باشه ولی موضوع بسیار خوب و مهمی رو با تمام سختی ها و جزئیاتش به تصویر میکشه که خواندنش رو ارزشمند می کنه.
      

        بهترین اثر جین وبستر، به نظر من! جدیت "دشمن عزیز" رو نداره و به اندازه‌ی مجموعه ی "پتی" سبکسرانه نیست. اتفاقاً ترکیب این دو، منجر به شکل گیری یک داستان شاد و جوانانه با مفهوم و پیام شده که خواندنش خالی از لطف نیست.
      

        با خواندن این کتاب، یاد قهرمان های داستان های ۱۵ سالگیم افتادم : دخترانی که از پس همه‌ی کارها بر میومدن، مشکلات همه رو حل می کردن، سنگ صبور همه ی خانواده و آشنایان بودن، ملکه های زیبایی که سر سوزنی به امر ازدواج فکر نمی کردن و عشاقشون برای یک نگاهشون حاضر بودن خودشون رو به پای این علیامخدره ها بندازن!
خلاصه که شاید اگه اون موقع این کتاب رو میخوندم، خوشم میومد ولی الان به زور تمومش کردم و اتفاقاً برام خنده دار بود چون متوجه شدم اون قهرمان ها چقدر لوس، غیر واقعی و روی اعصاب بودن!
پایان بندی کتاب هم بسیا ر سریع و بی سر و ته بود که البته مترجم چندین بار متذکر شد که نویسنده رو برای زودتر به پایان رسوندن کتاب، تحت فشار گذاشته بودن ولی راستش به جناب دیکنز حق میدم چون اوایل کتاب بسیار کشدار و به طور غیر ضروری مفصله و اگه قرار بود پایانش هم همین طور باشه، احتمالاً چند جلدی میشد.
ولی تنها نکته‌‌ی جالب کتاب برای من، همین موضوع بود : تصور اینکه زمانی شارلوت برونته و الیزابت گسکل با هم دوست بودن و برای مجله ای داستان می نوشتند که سر دبیرش چارلز دیکنز بود... !
ستاره‌ی دوم رو هم فقط به خاطر مترجم دادم چون نه فقط ترجمه‌ی روان و با کیفیتی داشت بلکه نکات بسیاری در پاورقی برای توضیح و تفسیر موقعیت ها اضافه شده بود که از خواندنشون بیشتر از متن اصلی، لذت می بردم.
پ ن : حیف از جین آستین که برخی از خوانندگان  آثارش رو با این کتاب مقایسه می کنن.
      

        در دوران نقاهت این کتاب رو هدیه گرفتم و هنوز مزه‌ی شیرین روایتش زیر زبونمه.
      

        مجموعه ی خوبی بود، خدا قوت به گرد آورنده.
      

        یادش بخیر! مادرم تمام داستان های گرگ و روباهش رو بهم وصل می کرد و در قالب یک داستان برامون میگفت. گاهی هم  که یکی رو جا مینداخت، ما بهش یادآوری می کردیم!😄🥲
      

        قصه های هانس کریستین اندرسن در ظاهر برای کودکان نوشته شده ولی شخصاً این داستان ها رو به هیچ کودکی پیشنهاد نمی کنم.
تقریباً تمامی قصه ها با نوعی غم و اندوه همراهن که نه علتش مشخصه و نه درمانش.