معمولاً دوست ندارم به کسی توصیه کنم : فلان کتاب را نخوان! (بخصوص در مواردی که صحبت در مورد کتاب مشهوری باشد) چون معتقدم با خواندن انواع کتاب ها، می توان به سلیقه‌ی شخصی و شناختی از خودمان دست پیدا کنیم.
برای همین، صرفاً اعلام می کنم که به سبک نوشتاری "ترومن کاپوتی" علاقه‌ای نداشته و از خواندن کتاب "صبحانه در تیفانی" نکته‌ی خاصی دستگیرم نشد. در واقع بیشتر وقتم را هدر داد و خواندنش فقط جهت رفع کنجکاوی، مفید بود.
پ ن : فیلم مشهوری هم از روی این داستان ساخته شده که نه به اندازه‌ی کتاب، ولی باز هم بی محتواست. تنها نکته‌ی مثبت، آهنگ فوق العاده زیبای ابتدای فیلم اثر هنری ماچینیست.
      

        شروعش با ایده‌ی سری ریاضی خیلی جذاب بود ولی پایان بندی قابل قبولی نداشت.
      

        اگر طرفدار آگاتا کریستی باشید، یعنی به خواندن نوعی از سبک جنایی عادت کرده‌اید که دیگر هر کتابی به چشمتان نمی آید.
به همین دلیل؛ برای من، داستان های ژرژ سیمنون جزو داستان های درجه یک جنایی به حساب نمی آیند ولی به طور کلی جالب و خواندنیست.
داستان های ژرژ سیمنون بیشتر کار پلیسی واقعیست : تحقیقات، بازجویی و تعقیب و گریز که از این جهت، دارای ارزش و اعتبار خاصی هستند. قاتل هم مثل پرونده های واقعی پلیس، لزوماً کسی نیست که از اول در داستان حضور داشته بلکه گاهی پنهان شده و سرنخ ها در انتهای کتاب منجر به پیدا شدنش می شوند.
از بین داستان های مگره، شخصاً به این داستان علاقه‌ی بیشتری دارم و به نظرم جالب توجه تر است.
پ ن : اخیراً مجموعه فیلم های خوبی از داستان های مگره ساخته شده که دیدنشان خالی از لطف نیست.
      

        کتابی جالب، قابل تامل و قابل استفاده با وجود کمی پرگویی!
ایراداتی هم داره ولی در کل، نکات خوبی برای یاد گرفتن ارائه میده.
      

        نمیشه گفت کتابی بسیار عمیق یا پرمحتواست ولی بین کتب داستانی که بعد از سال ۲۰۰۰ منتشر شد و من خوانده‌ام، جزو بهترین ها بود.
اخیراً نویسندگان علاقه‌ی زیادی به تلخ کردن شدید داستان ها، وارد کردن مقدار زیادی خیانت و روابط نامشروع و پایان های ناخوشایند دارند ولی این کتاب، علاوه بر داشتن حرفی برای گفتن، از شیوه‌ی مطلوبی برای گفتن از پیام استفاده کرده بود و به خصوص، پایان بندیش بشدت به دلم نشست و ستاره‌ی پنجم رو به همین دلیل دادم.
شاید زیباترین و بهترین نکته‌ای که از کتاب یاد گرفتم، این باشه : همه‌ی پدر و مادر ها انسانند و دارای نقص، ولی به هر حال تمام تلاششون رو می کنن.🥲🩷
پ ن : خداوند همه‌ی پدر و مادر ها رو حفظ کنه.
      

        کتاب خوبی بود ولی چون سه فیلم و یک سریال اقتباسی از این داستان دیدم و محتوای کتاب، طوری نیست که چیزی بیش از فیلم برای گفتن داشته باشه، چندان به مذاقم خوش نیومد.
      

        ایده‌ای بسیار جالب و واقعی : معلمی از دانش آموزانش می خواهد برای خدا نامه بنویسند.
گرچه محتوای نامه‌ها بیشتر متناسب با فرهنگ آمریکاییست ولی همچنان نتیجه قابل تامل و خواندنی از آب در آمده.
پ ن : دلم میخواست معادل ایرانی این کتاب را می خواندم!
      

        مجموعه کتابی بسیار امید بخش و دلنشین با داستان هایی کوتاه از تاثیر باور و اندیشه بر زندگی روزمره.
      

        از معدود کتبی که به طرز عجیبی، عاشقش هستم! نجابت، جوانمردی و شرافت در صفحه، صفحه‌ی کتاب موج میزنه... بخصوص در شخصیت ون هلسینگ.
نکته‌ی بسیار جالب این کتاب، سبک نگارشش به صورت نامه است. واقعاً در تصورم نمی گنجید کسی بتونه چنین داستان مهیج و پر پیچ و خمی رو به صورت نامه‌ و خاطره، بیان کنه. همیشه فکر میکردم "بابا لنگ دراز" بسیار خلاقانه نوشته شده، تا با این کتاب آشنا شدم.
دیدگاه ناب و نیمه مذهبی کتاب به وجودِ پلید خون آشام رو هم بسیار دوست داشتم و برای اولین بار متوجه شدم چرا در داستان های قدیمی، لعنت شده است (گر چه در داستان های جدید، عملاً قهرمان داستان محسوب میشه).
      

        شرح جالب توجهی از حال و هوای تب آلود (بقول کتاب رویای تب آلودِ مارتین).
زاویه‌ی دید داستان، مشابه سایر کتب منتشر شده در این زمینه نیست به همین دلیل جذابیت خاص خودش رو داره ولی عمق چندانی نداره - شاید چون به سبک روزنامه نگاری نوشته شده - بنابراین کششی برای بار دوم خواندن ایجاد نمی کنه.
      

        به نظرم، سبک گوتیک برای غربی ها، شبیه داستان های هزار و یکشب برای ما شرقی هاست.
اتفاقات محیرالعقولی که پشت سر هم میفته و روایاتی اغراق آمیز از جوانمردی، شرافت و نجابت در مقابل خباثت و پلیدی!
از یک طرف، بشدت داستان گونه و باور نکردنی...
از طرف دیگه، دارای نمک خاصی که باعث میشه مخاطب هر از گاهی دلش برای این سبک تنگ بشه.
پ ن : در این ترجمه، یادداشت بسیار خوب و جامعی در مورد آثار گوتیک ارائه شده بود که از خواندنش؛ حتی، بیشتر از خودِ داستان لذت بردم.
      

        به دلیل علاقه‌ام به سبک گوتیک و کنجکاوی در مورد قدرت نویسندگی شلی، این کتاب رو مطالعه کردم.
نتیجه‌ی شخصی : بهتر بود شلی فقط به شعر سرایی می پرداخت!
پ ن : تنها ستاره‌ی داده شده، به ترجمه‌ی خوب و هدر رفته ی مترجمه.
      

        فرانکشتاین بیشتر به عنوان داستانی ترسناک مشهور شده ولی در حقیقت، سبک نگارشش به قدری رمانتیکه که صحنه های مختلف - حتی مرگ ها - غالباً تاثر برانگیزند تا وحشت آور.
کتاب، مفاهیم جالبی برای آموختن داره و گرچه با کمی پر گویی همراهه ولی ارزش (حداقل) یکبار خواندن رو داره.
پ ن : تشکر فراوان از مترجم بابت یادداشت های مفید و خواندنیش در مورد کتاب و نویسنده.
      

        داستانش به طور کلی بد نبود ولی برای رده‌ی سنی نوجوانه که محتواش مناسب نوجوان ها نیست برای همین... نپسندیدم!
      

        به زحمت تمامش کردم!
نه چون کتاب خوبی نبود، فقط چون سبکش مورد پسند من نبود.
فیلم های زیادی با این موضوع و سبک دیدم و حالا که کتابی ازش رو خواندم، متوجه میشم که همون فیلمش بهتره!😄