از هم گسیخته و فراموش شدنی
        

          تدی گفت :مطمئن نیستم چه کارهایی میکردم.اما چیزی که یقین دارم کنار می ذاشتم، نحوه ی شروع تحصیل بچه هاست.
دستهایش را برهم تا کرد.کمی فکرکرد و گفت :فکر میکنم بچه ها رو همه دور هم جمع میکردم و راه تفکرو بهشون یاد می دادم.سعی میکردم راه شناختن خودشونو بهشون یاد بدم...
#دلتنگی_های_نقاش_خیابان_چهل_و_هشتم 
#جی_دی_سلینجر 
#ترجمه#احمد_گلشیری
        

          «دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم»
یا «نه داستان»!
جی دی سلینجر‌ از چهره های قلم دوران پسا جنگ در ایالات متحده است و همچون ابراهیم حاتمی کیا  داستان هایش حاوی نمایی از جنگ و اثرات آن بر زندگی نسل های مختلف جامعه می باشد.
 روایت های متفاوت و استفاده از صحنه ها و موقعیت های متنوع برای ارائه ی هرچه تازه تر داستان (با تکیه بر مشخصه هایی همچون نقش کودکان در روایتگری، پدران اسیب دیده از جنگ، زنان انتظار کشیده) از ویژگی های نوشتار اوست.
بهترین داستان از این مجموعه نه گانه همان است که مترجم محترم «احمد گلشیری» برای اسم اصلی کار(یعنی دلتنگی های...) انتخاب کرده است،یعنی جایی که نقاشی و داستان درهم تنیده می شوند و طرحی شگرف رقم می زنند.
پ۱:این مجموعه را مقدمه ای قرار دادم برای مطالعه شاهکارش یعنی ناتور (ناطور) دشت.
پ۲:از ترجمه راضی نبودم! گیرا و دلچسب نبود.
کتاب...ستان: ۵۰۳۷صفحه
        

          بیش از حد دلچسب و هنرمندانه، قلم روان و نکته‌سنج. عاری از هرگونه تملق و بلاهت. مشاهده‌ی قوی و وجدان آگاه.
        

          هم‌اتاقی‌م ازم می‌پرسه که آیا کتابی که دارم می‌خونم منبع امتحان فردامه یا نه و من با سرخوشی جواب منفی می‌دم.
قطعا این کتاب تو لیست علاقمندی‌های من به پای مجموعه «این ساندویچ مایونز ندارد» نمی‌رسه، ولی باز هم به نظرم خیلی خوب بود. نیمه دوم رو بیشتر دوست داشتم: تقدیم به ازمه با عشق و نکبت، دهانم زیبا و چشمانم سبز، دلتنگی‌های نقاش خیابان چهل‌وهشتم و تدی.
یه چیزی درمورد سلینجر وجود داره و اون اینه که گاهی موقع خوندن داستان‌ها به نظرم صرفا خوب یا حتی معمولی میان؛ ولی بعد می‌شینم بهشون فکر می‌کنم و انگار دچار تپش قلب می‌شم. نمی‌دونم، نمی‌تونم احساسم رو توضیح بدم.
زیاد نتونستم با ترجمه احمد گلشیری ارتباط برقرار کنم، شاید اگر از مترجم دیگه‌ای کتاب رو می‌خوندم، بیشتر لذت می‌بردم.
        

          هر داستان کوتاه رو تو ی روز خواندم. انقدر فکرم درگیر می‌شد که لازم بود ی فاصله‌ای تو خواندنم بذارم در نهایت هم وقتی تو اینترنت ی مطلبی راجع به داستان پیدا می‌کردم ی چیزایی دستگیرم می‌شد.

سلینجر تو پایان بعضی داستان‌ها آن‌چنان ضربه‌ای می‌زنه که آدم تا چند دقیقه گیجه :)
        

          به نام او...
نمی‌دونم شاید من در مورد این نویسنده گیج زدم اما فقط سه تا از داستان های کوتاه رو درک کردم
و این درک هم شاید درک درستی از اون داستان‌ها نبوده باشه

یه روز عالی برای موز ماهی
تقدیم به ازمی با عشق و نکبت 
تدی

بقیه‌اش از فهم من خارج بود🙂
        

          موضوع وشکل گیری داستان ها قشنگ بود اما اینکه با پایانی باز و بی نتیجه تمام میشد را دوست نداشتم.  میشه گفت فقط یکی دو داستان زیبا داشت اما اینکه ردی از شخصیت داستان قبلی در داستان جدید پیدا میشد هم جالب بود. 
        

          تدی گفت: «آره، البته. دوستش دارم. اما دوست داشتن من از روی احساسات نیست‌ اون هیچ نگفته کسی از روی احساسات دوستش داشته باشه. اگه من جای خدا بودم هرگز دلم نمی‌خواست منو از روی احساسات دوست داشته باشن. این جور دوست داشتن آبکیه.»


چه سلینجرِ دیوانه و قلمِ دیوانه‌تر و شخصیت‌هایی دیوانه‌ترترش را دوست داشته باشیم چه نداشته باشیم، نمی‌توانیم او را نادیده بگیریم.
خوشمان بیاید یا نیاید، سلینجر بلد است که قصه بگوید. بلد است بدون ادا و شامورتی‌بازی، دست ما را بگیرد و آهسته‌آهسته همراه کند و ویران‌مان کند.
این کتاب، مجموعهٔ نُه داستان از جنابِ سلینجر است. بنا به سلیقه‌تان، حداقل شش داستان شما را درگیر خواهد کرد. بسا همه‌اش.
و چه پایان‌بندی‌های خارق‌العاده‌ای دارد این بشر!
و خدا رحمت کند احمد گلشیری را با این ترجمهٔ درخشانش.
        

          از چند ماه پیش که شروع کردم خوندن داستان‌های کوتاه این اولین سری بود که خوب ارتباط گرفتم در واقع با همه نُه داستان تونستم ارتباط بگیرم و این یه خورده عجیبه!
از همان صفحه‌های اول داستان اول «یه روز عالی برای موزماهی» جذابیت قلم نویسنده رو می‌تونستم ببینم. روزمره بودن دیالوگ‌ها خیلی به دلم می‌نشست. بعضی وقتا از ته دل می‌خندیدم و بعضی وقتا از ته دل بغض می‌کردم. سلینجر طوری داستان رو پیش می‌برد که هرگز فکرش رو هم نمی‌کردم یعنی تمرکز داستان رو می‌گذاشت روی چیزی که سخت می‌شد حدسش زد. 
بچه‌ها نقش خیلی مهمی در همه داستان‌ها داشتند و چقدر قشنگ و بامزه بودند! دوست داشتم بتونم بشینم و ساعت‌ها با این بچه‌ها سر و کله بزنم.
        

          آدم‌های جهان سالینجر، خصوصا شخصیت‌های اصلی، همگی دردی غریب و مبهم دارند، با این‌که در متن زندگی روزمره هستند، ولی رفتارهای منحصر به فرد و خاص دارند. از حیث پرداختن به جزئیات هم که او بی‌نظیر است. طنز تلخ و گزنده‌ی او تیر خلاصی‌ست بر زندگی رویایی آمریکایی.
        

          ۱۵ سالگی این کتاب رو خریدم و تا الان چهار بار این کتاب رو خواندم و هنوز هم می خوام باز هم بخونمش. به شدت توصیه میشه. به شدت!!!
        

          چرت و پرت!
حالا یه سری بیان برای اینکه خودشون رو کنابخون و کتاب فهم اعظم جلوه بدن دو ساعت در وصفش بگن و بنویسن!


ترجمه آقای گلشیری هم خیلی بد بود!


        

          همیشه اینطوریه که دلم برای 《یک روز عالی برای موزماهی》 تنگ می‌شه و بعد از اون، دیگه نمی‌تونم از بقیه‌اش دل بکنم.
        

          داستان‌های کوتاه سلینجر رو خیلی بیشتر از رمان‌هاش دوست داشتم، اما باز هم زیاد باهاش ارتباط برقرار نکردم.
        

          نمی دونم . ولی به نظرم چندان کتاب خوبی نبود . شاید ترجمه ضعیف بود .  اما  به نظرم دیالوگ ها روی هوا بودند و به جایی نمی رسیدند . یعنی ته داستان آدم با خودش میگه خوب که چی !؟
شاید یکی دو داستان نسبتا خوب داشت .
        

          سلینجرِ دوست داشتنی.
بعضی داستانا معمولی و بعضی خیلی خوب. یه داستان‌هاییش رفت تو لیست بعد ناطور.
لذت بردم واقعا.
نیم ستاره کم برای یکی دوتا داستاناش که یه تلخی سنگینی داشت. حال آدمو می‌گرفت.


        

          چاپ ۱۵ این کتاب رو دارم، برای سال ۱۳۹۳. به تازگی سه داستان ابتداییش رو خوندم و ترجمه به حدی بد بود که نشد ادامه بدم. 
بعد جست‌وجو دیدم نشر ماهی ترجمه‌ای از آقای میرعباسی داره که در طاقچه نمونه‌اش موجوده، خوندمش و به غایت بهتر بود. از طاقچه خریدمش و دوباره از اول شروع می‌کنم.
        

          فضای داستان ها رو دوست نداشتم.. کتاب خوبیه.. فقط  از سلیقه من خیلی دور بود
        

          بخشی از کتاب (داستان تدی) :
"اونا همونقدر نادان خواهند شد که یه فیل نادانه، یا یه پرنده یا یه درخت. اینکه چیزی صرفا به جای اینکه طور خاصی رفتار کنه، طور خاصی باشه، الزاما به این معنی نیست که نادانه."
در گذر داستان به داستان این کتاب، به شکار موزماهی ها رفتم، برای مرد خندان ناراحت شدم، عشق و نکبت را حس کردم، گذری به دوران آبی پیکاسو داشتم و عمیقا از هم صحبتی با تدی لذت بردم
شاید بیشتر از همه تدی، موزماهی ها، عشق و نکبت و نمیدانم..
این کتاب روایت خیلی از روز های عادی‌ زندگی ما بود که برای برخی ها هیچوقت فراموش نمیشود، فقط کافی است از دید متفاوتی به آن ها نگاه کنیم