موضوع وشکل گیری داستان ها قشنگ بود اما اینکه با پایانی باز و بی نتیجه تمام میشد را دوست نداشتم.  میشه گفت فقط یکی دو داستان زیبا داشت اما اینکه ردی از شخصیت داستان قبلی در داستان جدید پیدا میشد هم جالب بود. 
        

          مجموعه‌ی ۹ داستان عجیب در مورد آدم‌هایی عجیب...
هدیه‌ای بود از یک دوست خیلی عجیب که با هوش و دقت استثنایی‌اش فهمیده بود که  چقدر تلاش برای درک عجیب‌ترین کاراکترها برایم جذاب است و چقدر عمیق دوستشان دارم...
        

          از هم گسیخته و فراموش شدنی
        

          بیش از حد دلچسب و هنرمندانه، قلم روان و نکته‌سنج. عاری از هرگونه تملق و بلاهت. مشاهده‌ی قوی و وجدان آگاه.
        

          هر داستان کوتاه رو تو ی روز خواندم. انقدر فکرم درگیر می‌شد که لازم بود ی فاصله‌ای تو خواندنم بذارم در نهایت هم وقتی تو اینترنت ی مطلبی راجع به داستان پیدا می‌کردم ی چیزایی دستگیرم می‌شد.

سلینجر تو پایان بعضی داستان‌ها آن‌چنان ضربه‌ای می‌زنه که آدم تا چند دقیقه گیجه :)
        

          به نام او...
نمی‌دونم شاید من در مورد این نویسنده گیج زدم اما فقط سه تا از داستان های کوتاه رو درک کردم
و این درک هم شاید درک درستی از اون داستان‌ها نبوده باشه

یه روز عالی برای موز ماهی
تقدیم به ازمی با عشق و نکبت 
تدی

بقیه‌اش از فهم من خارج بود🙂
        

          از چند ماه پیش که شروع کردم خوندن داستان‌های کوتاه این اولین سری بود که خوب ارتباط گرفتم در واقع با همه نُه داستان تونستم ارتباط بگیرم و این یه خورده عجیبه!
از همان صفحه‌های اول داستان اول «یه روز عالی برای موزماهی» جذابیت قلم نویسنده رو می‌تونستم ببینم. روزمره بودن دیالوگ‌ها خیلی به دلم می‌نشست. بعضی وقتا از ته دل می‌خندیدم و بعضی وقتا از ته دل بغض می‌کردم. سلینجر طوری داستان رو پیش می‌برد که هرگز فکرش رو هم نمی‌کردم یعنی تمرکز داستان رو می‌گذاشت روی چیزی که سخت می‌شد حدسش زد. 
بچه‌ها نقش خیلی مهمی در همه داستان‌ها داشتند و چقدر قشنگ و بامزه بودند! دوست داشتم بتونم بشینم و ساعت‌ها با این بچه‌ها سر و کله بزنم.
        

          همیشه اینطوریه که دلم برای 《یک روز عالی برای موزماهی》 تنگ می‌شه و بعد از اون، دیگه نمی‌تونم از بقیه‌اش دل بکنم.
        

          داستان‌های کوتاه سلینجر رو خیلی بیشتر از رمان‌هاش دوست داشتم، اما باز هم زیاد باهاش ارتباط برقرار نکردم.
        

          بخشی از کتاب (داستان تدی) :
"اونا همونقدر نادان خواهند شد که یه فیل نادانه، یا یه پرنده یا یه درخت. اینکه چیزی صرفا به جای اینکه طور خاصی رفتار کنه، طور خاصی باشه، الزاما به این معنی نیست که نادانه."
در گذر داستان به داستان این کتاب، به شکار موزماهی ها رفتم، برای مرد خندان ناراحت شدم، عشق و نکبت را حس کردم، گذری به دوران آبی پیکاسو داشتم و عمیقا از هم صحبتی با تدی لذت بردم
شاید بیشتر از همه تدی، موزماهی ها، عشق و نکبت و نمیدانم..
این کتاب روایت خیلی از روز های عادی‌ زندگی ما بود که برای برخی ها هیچوقت فراموش نمیشود، فقط کافی است از دید متفاوتی به آن ها نگاه کنیم
        

          قبلاً ترجمه گلشیری را خوانده بودم و به نظرم ترجمه خوبی نیست و بعد نسخه انگلیسی داستان را خواندم اما این روزها ترجمه میرعباسی چاپ شده که ظاهراً ترجمه خوبی است. سلینجر از نویسندگانی است که در متاسفانه نقل هر مجلسی است و باعث می‌شود با خواندنشان خودمان را اهل کتاب و فاضل بدانیم. خود سلینجر هم از پرفروش بودن کتابش (ناطور دشت) ناراحت بود و فکر می‌کرد این یعنی به اندازه کافی کتابی جدی نوشده است. به هر حال! داستان اول کتاب برای من بهترین داستان کوتاهی است که خواندم. این که چه طور در چند صفحه کوتاه سلینجر می‌‌تواند ماجرا و لحظاتی خلق کند که در عین سادگی بسیار سخت است. همین داستان اول «یک روز محشر با موزماهی» فرم و سبک وسیاق سلینجر را نشان می‌دهد. اگر با او در همین داستان ارتباط برقرار می‌کنید پیشنهاد می‌کنیم داستان‌های دیگر او را هم با خیال راحت بخوانید و از آن لذت ببرید و خیلی دنبال حواشی و نقد و نمادگرایی نباشید. چون پیش از هر چیزی سلینجر نویسنده‌ای زبردست است.
        

          مهارت سلینجر تو پرداخت داستان بین دیالوگ ها و شروع و پایان های غیر منتظره اش❤️ عالیه
        

          برای من به معنی واقعی سخت خوان بود. داستان اول و داستان آخر رو خیلی دوست داشتم.  فکر میکنم زیاد از کنایه و اشاره استفاده کرده بود که بعضی داستان هاش رو نفهمیدم.
        

          3.5
I finally read a short story collection that I genuinely liked! 

Ok so, Salinger is probably my favourite author (tied with Virginia Woolf) so I may be biased about this, but I can't help but to praise him for his god-damn writing; I'm not a short story person, I like to get to know my characters and to feel involved in their lives, this ables me to care for them deeply, so when I cried with one of these short stories I was fairly surprised that a writer was able to pull that off! 

But, just like every collection in the world, not all the items (stories) are equally enjoyable or well written. I extremely LOVED 4 of the 9 stories, and those were the ones that felt more Salinger-like to me. The other 5 were "meh" , nothing terrible but according my personal standard for Salinger they weren't eye-catching per se. 

This collection centers around war and communication. The topics that I'm terribly interested in and I feel like J.D does a good job in portraying people interacting with these notions. 

If you, like me, are not a short story fan give this a go. I promise that you get attached to the characters and find at least one story that touches you.
        

          «دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم»
یا «نه داستان»!
جی دی سلینجر‌ از چهره های قلم دوران پسا جنگ در ایالات متحده است و همچون ابراهیم حاتمی کیا  داستان هایش حاوی نمایی از جنگ و اثرات آن بر زندگی نسل های مختلف جامعه می باشد.
 روایت های متفاوت و استفاده از صحنه ها و موقعیت های متنوع برای ارائه ی هرچه تازه تر داستان (با تکیه بر مشخصه هایی همچون نقش کودکان در روایتگری، پدران اسیب دیده از جنگ، زنان انتظار کشیده) از ویژگی های نوشتار اوست.
بهترین داستان از این مجموعه نه گانه همان است که مترجم محترم «احمد گلشیری» برای اسم اصلی کار(یعنی دلتنگی های...) انتخاب کرده است،یعنی جایی که نقاشی و داستان درهم تنیده می شوند و طرحی شگرف رقم می زنند.
پ۱:این مجموعه را مقدمه ای قرار دادم برای مطالعه شاهکارش یعنی ناتور (ناطور) دشت.
پ۲:از ترجمه راضی نبودم! گیرا و دلچسب نبود.
کتاب...ستان: ۵۰۳۷صفحه
        

          تدی گفت: «آره، البته. دوستش دارم. اما دوست داشتن من از روی احساسات نیست‌ اون هیچ نگفته کسی از روی احساسات دوستش داشته باشه. اگه من جای خدا بودم هرگز دلم نمی‌خواست منو از روی احساسات دوست داشته باشن. این جور دوست داشتن آبکیه.»


چه سلینجرِ دیوانه و قلمِ دیوانه‌تر و شخصیت‌هایی دیوانه‌ترترش را دوست داشته باشیم چه نداشته باشیم، نمی‌توانیم او را نادیده بگیریم.
خوشمان بیاید یا نیاید، سلینجر بلد است که قصه بگوید. بلد است بدون ادا و شامورتی‌بازی، دست ما را بگیرد و آهسته‌آهسته همراه کند و ویران‌مان کند.
این کتاب، مجموعهٔ نُه داستان از جنابِ سلینجر است. بنا به سلیقه‌تان، حداقل شش داستان شما را درگیر خواهد کرد. بسا همه‌اش.
و چه پایان‌بندی‌های خارق‌العاده‌ای دارد این بشر!
و خدا رحمت کند احمد گلشیری را با این ترجمهٔ درخشانش.
        

          آدم‌های جهان سالینجر، خصوصا شخصیت‌های اصلی، همگی دردی غریب و مبهم دارند، با این‌که در متن زندگی روزمره هستند، ولی رفتارهای منحصر به فرد و خاص دارند. از حیث پرداختن به جزئیات هم که او بی‌نظیر است. طنز تلخ و گزنده‌ی او تیر خلاصی‌ست بر زندگی رویایی آمریکایی.
        

          چرت و پرت!
حالا یه سری بیان برای اینکه خودشون رو کنابخون و کتاب فهم اعظم جلوه بدن دو ساعت در وصفش بگن و بنویسن!


ترجمه آقای گلشیری هم خیلی بد بود!


        

          چاپ ۱۵ این کتاب رو دارم، برای سال ۱۳۹۳. به تازگی سه داستان ابتداییش رو خوندم و ترجمه به حدی بد بود که نشد ادامه بدم. 
بعد جست‌وجو دیدم نشر ماهی ترجمه‌ای از آقای میرعباسی داره که در طاقچه نمونه‌اش موجوده، خوندمش و به غایت بهتر بود. از طاقچه خریدمش و دوباره از اول شروع می‌کنم.
        

          فضای داستان ها رو دوست نداشتم.. کتاب خوبیه.. فقط  از سلیقه من خیلی دور بود