خود وصیتنامه چیزیه که هرچند وقت یک بار بهش رجوع می‌کنم.  مثل عهدنامه. جدای از خوبی وصیتنامه، کتاب سازی و گرافیک و ویراست این نسخه واقعا درسته. البته جلدش سبزه و خیلی زیباتر :)
      

        لذت بردم. هم از داستان هم از روایت تصویری عالیش.
منتظر ترجمه بقیه سری هستیم چشمه جان.
      

        تولستوی در کتاب «هنر چیست؟» میگه اگر فرض کنیم که وظیفه کلمات اینه که تداعی تفکر کنند و زبان انتقال اندیشه ها باشند، هنر، زبان انتقال احساسه. همون طوری که انسانی که حالا به دنیا میاد میلیون ها اندیشه از طریق کلمات به دستش رسیده، میلیون ها احساس عمیق هم به واسطه هنر بهش رسیده‌.

این کتاب خیلی خوب منطبق همین تعریف از تولستویه. هم در حکم ادبیات، اندیشه هایی رو در سطوح مختلف فهم مخاطب گنجونده -که البته ابدا از ظرافت داستان در این راه دست نکشیده- و هم در مقام هنر احساسات عمیق و درست رو خیلی خوب منتقل می‌کنه. همونطوری که هم کسالت و ملال و هم اشتیاق و شور رو در اون رابطه خیلی واقعی و درست ترسیم می‌کنه. بار ها شد جملاتی رو خوندم و از منطبق بودن اون جمله با احوالات حالام به شگفت اومدم. این حس که نویسنده تو رو درک میکنه.

اما در نهایت من موندم و سوالات زیاد. 
و مهم ترینش که برام مطرحه اینه که:
اندیشه ای که تولستوی توی این کتاب مطرح میکنه آیا حقیقتی ناگزیره؟ یا نتیجه طبیعی زندگی این نوع آدم ها؟
یعنی مراد اینه که ازدواج به طور کلی این گونه است؟
یا اینکه اگر اینطور زندگی کنی اینطور نتیجه می‌گیری؟

یا ساده تر از اون:
«داستان ازدواج»
یا
«داستان یک ازدواج»؟

و این سوال برآمده از اونه که حقیقت زندگی مشترک واقعا برام مجهوله.

پنج ستاره، به خاطر لذتی که از هنرمندیش بردم و همه سوالاتی که در ذهنم ایجاد کرد.
      

        دقیق، مستند، عمیق و مهم تر از همه، شاعرانه.

پ.ن: صوتیش شدیدا خوش ساخته.
      

        شاهکار.
و متاسفانه خیلی خیلی واقعی.
      

        راز فهمیدن سلینجر جمله پایانی این پاراگرافه.
      

        عجیب بود. من دوستش داشتم و نمیدونم چرا.
امروز که داشتم برای یکی میگفتم ناطور دشت رو خیلی دوست دارم تو ذهنم گفتم لابد طرف فکر میکنه آدم عوضی یا خوددرگیریم وگرنه در چه حالت دیگه ای همچون کتابی باید شماره یک طرف باشه؟ و اضافه کردم: البته نمیدونم چرا دوستش دارم. و احساس کردم الان از ذهنش میگذره که «طرف هنوز حتی نمیدونه چه عوضییه.»
برف های کلیمانجارو عجیب بود و بلافاصله بعدش خوشم نیومد ولی نمیدونم چرا الان دوستش دارم. همین.
      

        عالی. تقریبا تمامش رو زندگی کردم و قطعا به بعضی جستارهاش برمیگردم.
      

        لحن کتاب راوی و تاریخ نویسه بیشتر. یعنی لحن کمتر دراماتیک و احساسیه و این از همون مقدمه و چارت اول کتاب معلومه. شما کمتر با توصیفات و فضاسازی کار دارید اما نویسنده در جایی که میخواد هم خوب می‌تونه دراماتیکش کنه. در عین حال بعضی جاها از این لحن که صرفا روایتگر سردی می‌شد و وقایع رو پشت هم و گاهی با پرش می‌گفت خسته می‌شدم اما کتاب خوشخوانه و خیلی این مسئله ای نیست.
اسم خانم برادران رو کنار خانم جعفریان دیدم همیشه و این اولین کتابی بود که از ایشون می‌خوندم و شاید همین تفاوت دراماتیک و مستند هم از این مقایسه در ذهنم شکل گرفته. و طبیعتا از ارتباط عمیق و مهم امام‌موسی با سیدمحمد باقر.

این کتاب رو مثل هفت روایت خصوصی در عراق خوندم و قطعا تجربه کم نظیری بود. گاهی به نخل ها، به آدم ها و به زمین نگاه می‌کردم و با خودم می‌گفتم «این مملکت چه روزها از سر گذرونده»

حالا شهید صدر رو خیلی بیشتر دوست می‌دارم و مشتاقم که کارهاشو بخونم. می‌دونستم برجسته ست ولی هیچ تصوری از میزان بزرگی و تاثیرگذاریش نداشتم.
حالا شبحی از تاریخ معاصر عراق تو ذهنم هست و خاندان صدر و حکیم، آیت الله خویی و امام خمینی و حوزه و مرجعیت در عراق اون زمان رو بهتر درک می‌کنم. ولی شاید مهم‌ترین تاثیر این کتاب برای من تامل در این بود که «یه آدم مگه می‌تونه چیکار کنه». و شهید صدر از اجتهادش در ۱۶ سالگی تا شهادتش در ۴۶ سالگی این رو در گوشم می‌گفت که زندگی چقدر میتونه پربار و چند بعدی باشه.

لذت بردم، فکر کردم، یاد گرفتم و غصه خوردم.
      

        من این کتاب رو به تعداد محدودی دارم و هدیه میدم اگر کسی میخواد بخونه.
اگر میخواید به این آیدی تو تلگرام پیام بدید.
@mahdiserk
      

        خوب بود.
جالبه که بعد مرگ فروشنده خوندمش.
نگاه تولستوی رو بیشتر دوست داشتم به زندگی و مرگ. البته که دو اثر خیلی تفاوت ها دارن اما شباهت هم زیاد دارن.
مناسب برای خوندن تو دو- سه نشست.
      

        خیلی خیلی خوب و دقیق و شیرین.

      

        دوستش داشتم و همزمان ازش متنفرم.
دوستش داشتم چون خیلی قشنگ روی نقص های انسان، توجیه، دروغ، غرور و... دست گذاشته بود. به قول یکی از پسرا: ما تو این خونه ده دقیقه هم راستشو نگفتیم. خیلی آدماش فلسفه داشتن، خیلی خوب نقاشی کاراکتراشو کشیده بود. واقعا نه اینکه خونده باشم، انگار این کارو دیدم.
و از اون طرف متنفرم ازش چون انسانش بی پناه، محکوم از روی جبر و به معنای واقعی بی‌چاره بود. بدون هیچ امیدی. باورتون بشه یا نه بعدش تا یه نصفه روز آسمونو تیره و تار می دیدم :)
اما به قدری این اثر قدرتمند، پرکشش، پرتلنگر و عمیقه که...
یه بزرگی می‌گفت (قریب به این مضمون) فلسفه ها و جهان‌بینی ها رو از روی استدلال و... نفی نکنید. برید آثار ادبیشونو بخونید تا متوجه قدرت و عمقشون بشید. 
مناسب برای خوندن در یک نشست
      

        سلینجرِ دوست داشتنی.
بعضی داستانا معمولی و بعضی خیلی خوب. یه داستان‌هاییش رفت تو لیست بعد ناطور.
لذت بردم واقعا.
نیم ستاره کم برای یکی دوتا داستاناش که یه تلخی سنگینی داشت. حال آدمو می‌گرفت.


      

        
موقع خوندن این کتاب از معیارهام که دگرگون شده ترسیدم. از میزان ها و بدیهیاتی که بهشون فکر نکرده بودم و غلط بودن.
از اینکه ما چطور به خاطر اینکه چیزهایی رو دوست داریم، پشت دین قایم میشیم و فکر می‌کنیم به دین عمل می‌کنیم. از اینکه چقدر ساده عافیت‌طلبی و پیروی از نفس خودمون رو به اسم دین قایم میکنیم.
درک کردم که وقتی امام زمان میان، چطور میشه که اصحابی که مدت ها منتظرش بودن ازش موقتا رویگردان میشن یا فکر میکنن دین جدیدی اورده.
حقیقت امر اینه مفاهیمی که از عدالت، از سعادت، و حتی از ذکاوت در ذهنمون داریم، بنظر می‌رسه با حقیقت عدالت و سعادت و ذکاوت فاصله داره.
می‌ترسم از اینکه با بعضی معیارهای امروزی، انسان ترینِ انسان‌های عالم، ضدانسان تعبیر میشه.
جایی میگه امیرالمومنین رو دیدم که اموالی رو بین مردم تقسیم می‌کرد و در نهایت بدون اینکه چیزی برای خودش برداره برگشت. به پدرم گفتم امروز یا بهترین انسان رو دیدم یا احمق ترین انسان رو.
گفت: کی رو دیدی؟ گفتم امیرالمومنین رو. گفت: والله که بهترینِ انسان‌ها رو دیدی.
جانم به فدای امیرالمومنین.
خدا ان شاء الله از پیروان حقیقیش ما رو قرار بده.
این کتاب برای ما که حوصله تاریخ خوندن به اون معنا و با اون حجم رو نداریم، هم جزو روان ترین هاست، هم جزو مستندترین ها. بخونید، لذت می‌برید، غصه می‌خورید و تزکیه پیدا می‌کنید.