دهمین کتاب ۱۴۰۴
بی‌تکلف و گیرا بود؛همچنین بسیار تأمل برانگیز.
        

          تنها، عنوان رمان «جنگل واژگون» از «جی‌. دی. سلینجر» می‌تواند بازنمایی فضای تلخ داستان باشد، و اتمسفر سنگین حاکم بر روایت را به ما نشان دهد. جنگل واژگون جزو داستان‌هایی‌ست از سلینجر که اجازه چاپ آن را به کسی نداده است و رمان، به صورت سریالی در یکی از مجلات آمریکا منتشر شد.

جنگل واژگون روایت زنی‌ست به نام «کورین». رمان با تولد یازده سالگی این دختر آغاز می‌شود. روزی که باید جزو یکی از شادترین لحظات یک دختربچه باشد اما مسائلی که پیش می‌آید مانع آن شده است. کورین از کودکی، با پسربچه‌‌ای به نام «فورد» آشناست که در آینده، یکی از شاعران بزرگ آمریکا می‌شود. داستان در ادامه با عبور از روزهای کودکی، به نحوه‌ی شکل‌گیری رابطه‌ی این دو، بعد از سال‌ها بی خبری می‌پردازد. به دنبال آن، سلینجر، عمیق‌ترین احساسات انسانی را به تصویر می‌کشد. احساساتی که بدون شک بر هر کسی که رمان را بخواند اثر خواهد گذاشت.

سلنیجر مثل همیشه در این داستان ثابت کرده که بسیار در نوشتن دیالوگ‌ها ماهرانه عمل می‌کند و می‌تواند به وسیله‌ی آن‌ها و به دنبالش، خلق موقعیت‌هایی که شخصیت‌ها را در آن قرار می‌دهد، عمق بسیار زیادی به کرکترهای داستان ببخشد. به طوری که انگار شخصیت‌های رمان از کاغذ بیرون می‌آیند و می‌توانند ساعت‌ها پس از مطالعه کتاب با شما زندگی کنند!

داستان از جنبه‌های نمادگرایانه هم بسیار قابل بررسی است. خواننده می‌تواند به جامعه آمریکا در آن دوران نزدیک شود، روابط انسانی موجود در آن ساختار را دریابد و اگر کمی کنجکاو باشد، با طرح پرسش‌های مختلف برای خود، به چرایی وقوع برخی از اتفاقات در داستان، پاسخ دهد. مسائلی که سلینجر به شکل مستقیم به آن‌ها نپرداخته و این فرصت را به مخاطب داده تا با تأویل‌های متفاوت بتواند داستان را در ذهن خود ادامه دهد.

سلینجر خود نیز در این رمان، به شکل غیر مستقیم، پرسش‌هایی را مطرح می‌کند. اینکه آیا واقعا معنویت و هنر مترادف همند؟ اینکه در یک جامعه مدرن، هنر و پرداختن به آن می‌تواند هنوز ادامه پیدا کند؟ مسائلی که می‌توان درباره‌ی هرکدام از آن‌ها ساعت‌ها گفتگو کرد و مطلب نوشت.

عنوان کتاب برگرفته از یکی از اشعار فورد در داستان است. شخصیتی که از کودکی تحت تاثیر مادر کنترلگر خود است و تلاش دارد به طریقی مسیر خود را پیدا کند. مثل جنگلی که مجبور است واژگون شود و در زمین به رشد خود ادامه دهد!
«نه سرزمین هرز
كه بزرگ جنگلی واژگون
شاخ و برگ‌هایش
همه در زیرزمین»

در انتها این رمان را نه فقط به طرفداران سلینجر یا ادبیات آمریکا، بلکه به تمام کسانی که ادبیات را به شکل جدی دنبال می‌کنند، پیشنهاد می‌‌دهم. چرا که جنگل واژگون اهمیتی فراتر از صرفا یک رمان ساده دارد. جنگل واژگون آیینه‌ای‌ست از زیست انسان امروز. همچنین برای کسانی که مشتاق به نوشتن داستانند، این کتاب همانند یک کلاس درس همیشگی عمل می‌کند.
        

          در یک کلام : عجیب و واقعی
        

          گرچه کادوی خ.ق.ک به لیلی بود، اما همیشه دوست داشتم ازش قرض بگیرم و‌ بخونم. گرفتم. و خوندم. و چقدر عجیب بود... و بنظرم خیلی شبیه سلینجر نبود.
        

          هنوز دارم بهش فکر میکنم...
        

          یک داستان خواندنی یک دستی!!!
که می‌شود یک مجلس کارش را ساخت!
ترجمه کتاب خوب از آب در نیامده است. برای درک فضای داستان نیاز است که سایر آثار نویسنده و یا حتی کارهای مشابه در امریکا را هم بخوانید.
داستان کتاب به شرح یک روایت از سبک زندگی زنان امریکایی می‌پردازد که هرچند برای قهرمان داستان تلخ و باور نکردنی اما برای فضای آن زمان و هم‌اکنون ما هرچند عجیب اما باورکردنی و مرسوم است.
        

          :) چقدر خوب بود این کتاب ! همش رو یک جا نوش جان کردم
        

          اگر از کتابی خوشم نیاید، آن را رها می‌کنم، فرقی ندارد ۱۰ صفحه‌ی اول باشد یا ۲۰ صفحه‌ی پایانی، هر وقت به این نتیجه برسم که نمی‌توانم ارتباط بگیرم و خوشم نمی‌آید رها می‌کنم.
این کتاب هم جز همان دسته از کتاب‌هاست. اصلا از ترجمه راضی نبودم، ضمن اینکه جز صفحه‌ی اول و شروع داستان، از باقی آن خوشم نیامد. 
پس رهایش می‌کنم، شاید وقتی دیگر سراغش بیایم شاید هم دیگر سراغش نیایم.

        

          جنگل واژگون داستان ساده، اما عمیق و مهمی داشت. درواقع تو این کتاب، داستان و روایت اهمیت چندانی نداشت، بلکه شخصیت‌ها داشتن. سلینجر تو جنگل واژگون با شخصیت‌پردازی قویش از مادر به‌شدت کنترلگر و سمی توی بچگی، و تأثیرش توی بزرگسالی می‌گه. از ریموند فوردی که درنهایت هم رنجی که از بچگی و به‌واسطه‌ی مادرش براش آشنا هست رو به خوشبختی با کورین (که براش تازه بود) ترجیح داد. 
شروع کتاب با تولد یازده سالگی کورینه که حقیقتا اون‌قدرا که باید، برای من جذاب نبود. اما هرچی ادامه دادم بهتر شد و درنهایت حدود ۲۰-۳۰ صفحه‌ی پایانی داستان، نقطه‌ی اوج و تاثیرگذارترین قسمت‌های این کتاب بودن. چهارمین ستاره‌ای که دادم به‌تنهایی فقط برای صفحات پایانی کتابه که همون‌ها میخکوبم کردن. 
در کل کتاب خوش‌خوان و جالبیه که می‌شه توی یه نشست خوند و ازش لذت برد.