سرگذشت خیلی هاست ،خیلی خوب بود
        

          داستان در مورد ویلی لومان و خانواده اوست که در ساختار سرمایه داری زندگی خودشون میگذرونن.
این نمایشنامه در رابطه با ساختار سرمایه داری و عواقبی که  این نوع حکومت برای جامعه آمریکایی به ویژه قشر ضعیف و متوسط   داره رو برای مخاطب روایت میکنه ..
سرمایه داری به انسان به مثابه یک ماشین مکانیکی نگاه می‌کنه که تا وقتی از کار نیفته ازش بهره  و استفاده می‌بره اما  وقتی کار افتاده و ناتوان میشه اون رو سعی میکنه از سیستم خودش حذف کنه و عضوی جوان تر و کارآمد تر رو جایگزین کنه ..
در این بین شما می‌بینید که نفوذ سرمایه داری چه بلایی به سر خانواده ها و انتظاراتی که از هم دارن میاره و...
        

          مرگ فروشنده، نمایش‌نامه‌ای غم‌انگیز که سیستم سرمایه‌داری را نقد می‌کند. در صحنه‌ی صحبت‌های ویلی با رئیس شرکت میلر نگاه سرمایه‌دار به کارگر به عنوان یک کالا‌ که هر وقت از کار افتاد باید آن را دور ریخت و یا عوض کرد، را به خوبی به تصویر می‌کشد. 
فروشنده‌ای ‌که بالای سی سال برای شرکت کار کرده اما از
 کارافتادگی و کنار گذاشته شدنش باعث شوک و افسردگی در او می‌شود. ویلی خود را در آرزوی موفقیت فرزندانش و خرید زمینی به دور از شهری شولوغ که ساختمان‌های دور تا دور آن‌ها جلوی نور را نگرفته باشند غرق کرده است و واقعیت را فراموش می‌کند.
و در نهایت ویلی، بعد از سال‌ها کار و رویا پردازی حقیقت را نمی‌پذیرد و خودش را فدای رویای موفقیت فرزندانش می‌کند. 
چه غم‌انگیز بود صحنه‌ی آخر و جمله‌ی لیندا که میگفت: ما تازه آزاد شده بودیم. 
میلر با این نمایش‌نامه‌ی درخشان فقط سرمایه‌داری را نقد نکرد، بلکه فرار از واقعیت، تقابل آرزو با زندگی واقعی، و تبعات نپذیرفتن شکست را به تصویر کشید.
کاش روزی بتوانم اجرای این نمایش‌نامه را ببینم. 
        

          جمله ای که تو کل رمان خوندن به خودم و بقیه میگفتم این بود: 
دلم میسوزه ، دلم میسوزه 
دل سوختنای من البته اصلا از سر ترحم نیست . خودمو میذارم جای اون آدم و قضیه ختم میشه به مسئله ی عدالت اجتماعی و قص علی هذا .

‼️شاید اسپویل : 

داستان از نگاه من نه گره میخوره به تنبلی های بیف ، نه خیانت ویلی ، نه بی مسئولیتی هپ . داستان راجع به عدالته . هرچند جدیدا حس کردم صرف نظر از تم رمان ، اگه نویسنده اندک اشاره ای به بی عدالتی بکنه منو راضی و خوشحال و پذیرنده نگه می داره. 
داستان ویلی و خانوادش فقط دست و پنجه نرم کردن  طبقه ی پایین جامعه با مشکلاته؟ موندن این خونواده ها تو چرخه ی عادات قدیمی ؟ فقط این خونواده هان که تفاوتی تو بیست سالگی و شصت سالگیشون نمیبینیم ؟ مگه همه ی ما یه فروشنده نداریم تو وجودمون که کارش اینه که تموم عمرمون یه جنس بفروشه و اصلا نگران نباشه چیزای دیگه ای هم هست برای فروش؟ 
خلاصه که کاش یه روزی سر یه کتابی اون نقطه ی «آها» برام پیش بیاد و بفهمم «اختیار انسان» و «شرایط تحمیلی به انسان» هر کدوم چقدر رو این که مسئولیت زندگی رو به دوش بگیریم و قوی پیش بریم ، تاثیر دارن .
        

          کتاب مرگ فروشنده:
بی‌شک مشهورترین اثر آرتور میلر کتاب "مرگ فروشنده" است. به طوریکه بسیاری از منتقدان این نمایشنامه را جزو بهترین افتخارات ادبی قرن بیستم می دانند. شروع به قدری درخشان است که با اطمینان می‌توان گفت مخاطب اسیر درام خواهد شد.این نمایشنامه روایتگر داستان زندگی مردی میانسال به نام ویلی است که در دوران بازنشستگی به سر می‌برد. شخصیت پردازی در این نمایشنامه بقدری ملموس و قابل فهم است که با خواندن جزء جزء کتاب با تمام شخصیت‌ها هم‌ذات‌پنداری می کنیم. شخصیت اصلی داستان دائم در جدال با سرنوشت و زندگی خود است و سعی در درست کردن شرایط زندگی خود و خانواده‌اش دارد. رفتار او به گونه است که گویی زوال عقل گرفته و زمان حال و آینده را گم کرده است. این کتاب زمانی از آمریکا را به تصویر می کشد که نظام سرمایه‌داری حرف اول را می‌زند و پیروز و سعادت تنها در گرو رسیدن به مطلوب اقتصادی در آن روزگار است. فتیشیسم کالا در اوج است. طوری که مردم با سخت کوشی بسیار برای رسیدن به خوشبختی از ایم مسیر، زندگی کردن را فراموش کرده بودند. شخصیت اصلی داستان نیز از این امر مستثنی نبوده.
و برای رسیدن به این خوشبختی خود و خانواده اش تلاش بسیار می‌کنند. جامعه ای که هیچ چیز جز سود نمی‌بیند و برای زندگی، توانایی های ذاتی انسان ارزشی قائل نیست و تنها زندگی بورژوازی نظام حاکم را منشا حرکت و ادامه زندگی می‌داند اما هربار ناامید و ناموفق می شوند. 
چیزی که در این نمایشنامه به خوبی توصیف شده مبارزه‌ی ویلی برای سرپانگهداشتن زندگی خود و خانواده اش است. اما در این بین تضادی در داستان حاکم است. رویاپردازی ویلی برای داشتن زندگی خوب و مرفه در زمانی که همسرش جورابهای او را که پاره شده میدوزد. این رویاپردازی با واقعیت حاکم در آن خانواده تضادی آشکار است. رابطه‌ی شخصیتهای داستان بقدری زیبا به رشته تحریر در آمده که گاهی درحین خواندن آن برای سیراب شدن چشمها و ذهنمان چندباری هرخط را مرور کنیم.


        

          مرگ فروشنده کتابی هست که در شما همزاد پنداری ایجاد می‌کند به خصوص اگر در دهه سوم زندگی خود باشید. 
مرگ فروشنده روایتگر زندگی ویلی لومان بازاریابی که دچار فروپاشی روانی شده و باعث و بانی این فروپاشی، نظام سرمایه‌داری هست که با افراددمثل پرتقال رفتار می‌کنه. پرتقال را می‌خوره و پوستش رو دور می‌اندازه ولی انسان‌ها پرتقال نیستند که به همین راحتی دور انداخته بشن. 
ویلی لومان مدام دنبال علت ناکامی‌هاش می‌گرده و این باعث میشه موقعیت مکانی و زمانی خودش رو گم کنه اگر دنبال یک داستان خطی هستید این کتاب مناسب شما نیست زیرا مدام در حال سفر در زمان هستید.
از روی این کتاب چندین تئاتر و  فیلم اقتباسی ساخته شده است.

در سال ۱۹۸۵ فیلمی به کارگردانی فوکلر اشلوندروف ساخته شد که کاملا مطابق با کتاب پیش می‌رود بازی‌ها و کارگردانی به شدت درست از آب درآمده و می‌توان به عنوان یک فیلم خیلی خوب ازش یاد کرد.

در سال ۱۳۹۵ یک فیلم اقتباسی ایرانی از این کتاب ساخته شد به نام فروشنده به کارگردانی اصغر فرهادی که جایزه‌های مختلفی از جمله اسکار و کن را تصاحب کرد. ولی اگر دنبال فیلمی با عنوان مرگ فروشنده هستید این فیلم رو پیشنهاد نمی‌کنم چون ارتباط خاصی با اصل کتاب نداره و می‌تونید صرفاً به عنوان یک فیلم سوای کتاب تماشا کنید.

        

          برای من پسندیدن نمایشنامه ها چندان پیش نمیاد
این یکی اما همون طور که میبینید روی من واقعا تاثیرگذار بود قطعا باز هم میخونمش و توضیح بیشتری میدم
https://taaghche.com/book/83635
        

          نوشته های میلر اغلب بطن عمیقی دارند.و‌مرگ فروشنده از قاعده مستثنی نیست.شاید برای شروع خواندن کتابهای نمایشنامه،این کتاب کمی سنگین باشد.ولی برای اهل هنر و ادبیات دراماتیک این یک اثر جاوید به شمار می‌آید.
یک توصیه برای کسانی که این کتاب را شروع به مطالعه میکنند: شاید در ابتدای روند داستان،کمی کند باشد،ولی در ادامه داستان به قدری عمیق می‌شود که شمارا به خودش جذب خواهد کرد.
        

          آرتور میلر مقاله‌ای داره با نام «تراژدی و انسان معمولی» و من خوش‌شانس بودم که مقاله رو قبل از خوندن نمایشنامه خوندم. با وجود کوتاه بودن نوشته، از اون‌هایی بود که با خوندنش هیجان‌زده شدم و قطعا زبان زیبای میلر در این حس من بی‌تاثیر نبود. برای همین دعوت می‌کنم که اصلِ خود مقاله‌ی میلر را بخوانید.
میلر  این‌طوری شروع می‌کنه که در زمانه ما تراژدی‌ها بسیار اندکند. دلیلی که دیگران برای این امر متصور شدن اغلب اینه که دیگه پادشاهان و انسان‌های بلندمرتبه‌ی بزرگی نداریم که حمله‌ی قهرمانانه‌ای به زندگی داشته باشند. با این حال در ادامه بیان میکنه که ما در عصرِ پساروانکاوی زندگی می‌کنیم. حالا در این عصر می‌دونیم که به افراد بلندمرتبه و قهرمانان اسطوره‌ای، دقیقا می‌تونیم همون فعل و انفعالات روانشناختی‌ای رو نسبت بدیم که به انسان‌های معمولی. تمامِ تحلیل‌های روانشناختیِ «ادیپوس» و «اورستس» و بقیه تراژدی‌ها را میشه به تمام نوع بشر تعمیم داد.
از طرفی میلر «احساس تراژیک» رو ناشی از برانگیخته شدن حس خاصی در ما میدونه، بودن در محضر شخصیتی که برای حفظِ شان و کرامت شخصی‌اش (یا به بیان خودش: his sense of personal dignity) حاضره کل زندگی‌اش رو فدا کنه. این رو میشه در «هملت»، «مده‌آ»، «مکبث» و .... دید که در پسِ زمینه این‌ها، شخص برای به دست آوردن جایگاهِ عادلانه‌اش در زندگی در تلاشه.
میلر در ادامه از این میگه که تراژدی میتونه چارچوبی از جهان بیرون رو به ما نشون بده که ما رو محدود میکنه و به نوعی آزادی ما رو در بند میکشه. تراژدی توانایی به پرسش کشیدن این حصار و محدودیت رو داره، توانایی پرسش از این‌که آیا حقیقتا جهان و جامعه‌ی اطرافمون چنان‌که فکر می‌کنیم غیرقابل تغییر هستن یا امکانی از تغییر وجود داره. در اعماق هر تراژدی چیزی نهفته است که باعث به لرزه در آمدن وجودمون در مواجهه با اون میشه: ترسِ روبرو شدن با فروپاشیدن باورهای به ظاهر مطلقی که برسازنده‌ی هویت ما در جهان هستند. تراژدی واقعی انسان رو وا می‌داره که به ارزیابی دوباره باورهاش بپردازه و به قول میلر، قهرمانانه انگشت اتهام را به سمت دشمنان آزادی انسان (چه درونی و چه بیرونی) نشانه میره. این همون عاملی هست که باعث میشه تراژدی روشنگر باشه و احتمالا به والایش (کاتارسیس) بینجامه.  
چه در تراژدی‌های یونان باستان، چه در کتاب ایوب و هر تراژدی دیگه‌ای، لحظه‌ای فرا میرسه که همه چیز در تعلیق قرار می‌گیره، لحظه‌ای که چیزی پذیرفته نمیشه و در این دوپاره شدن جهانِ باورها، قهرمان از حد خودش فراتر میره و به بزرگی میرسه. چنین چیزی میتونه در زمان ما بیشتر از همه برای انسان عادی رخ بده و این همون چیزیه که میلر ما رو به اون دعوت میکنه: ادامه دادن مسیرِ تاریخیِ تراژدی و یافتن اون در قلبِ انسان‌های معمولی.
        

          2.5
For me it was one of those cases that the flow of the story is not so entertaining and amusing, but at least at the end it makes sense.
So,
I get it. I just can't bring myself to "like" it.
        

          رابطه‌ی من با نمایشنامه‌‌ها خیلی جالبه 
من وقتی رمان می‌خونم عاشق دیالوگ‌هام پس خوندن نمایشنامه باید خیلی برام لذت‌بخش باشه ولی نیست!!! 
با این حساب خیلی بد هم نیست. فکر کنم یا باید صوتی گوش بدم یا خود نمایشنامه رو ببینم تا واقعا جذابیتش مشخص بشه. شاید هم اگر چندتایی بخونم به این حالت عادت کنم.
این هم یک نمایشنامه‌ی دیگه که به لطف دانشگاه خوندم.
        

          میدونین خیلی حرفا برای گفتن داره
        

          حالا چون این نمایشنامه رو (که البته واقعا هم جذب‌کنندس) جدی گرفتن، نکته اخلاقیشم بگیم که لطفا انقدر در انکار واقعیت نباشید و عدم موفقیت خودتونو بپذیرید، وگرنه به خودتونو اطرافیانتون آسیب میزنید.
        

          یک نمایشنامه روان‌شناختی جذاب که پیامش را خیلی زیرکانه به مخاطب هوشمند منتقل می‌کند. شهرتش کاملا قابل درک است. 
خواندنش را به همه علاقمندان مباحث روان‌شناختی، دوست‌داران داستان‌های روان‌شناختی و هنرجویان نویسند‌گی توصیه می‌کنم. 
        

          چقدر دوست داشتم این کتاب رو با دقت و تمرکز بیشتری بخونم. کلمات و شخصیت ها رو بررسی کنم اما با شرایطی که گذشت خیلی مطالعه پراکنده و بی دقتی شد . بازم خوشحالم که قصه کشش این رو داشت که با وجود اون شرایط روانی سخت،من رو به دنیای مطالعه متصل نگه‌داره.
        

          در برابر وسوسه ی تمام کردن این کتاب نتونستم مقاومت کنم و اونو یه سر خوندم.
من چقدر غرق زیبایی های غم انگیز این نمایشنامه شدم و چقدر مانند ارواح نامرئی بین شخصیت ها عبور میکردم و به چشمان اون ها عمیق زل میزدم.
امان از سرنوشت ما آدم های  مضطرب برای رسیدن به سراب محبوبیت و مالکیت
مرگ فروشنده روایتی بود از دوندگی آدمای ترسیده
آدمایی که تمام عمر دویده اند و نرسیده اند...


        

          به نام او...
اول) چند صفحه‌ی آخر را گذاشتم تا در رابطه با کتاب مطلبی بنویسم، در مجموع خودم خیلی نمایشنامه‌خوان نبوده و نیستم، بیشتر در فضای رمان کتاب خوانده ام اما از بین نمایشنامه‌هایی هم که خواندم به نظرم این یکی چیز دیگری بود.
دوم) شخصیت ویلی و نوع رابطه‌اش با فرزندانش به خصوص بیف خیلی تأثربرانگیز بود، نگاه قهرمانی بچه‌ها به پدرشان، و شکستن و فروریختن این قهرمان در نظرشان آنقدر غم‌انگیز بود که من را به یاد رابطه‌ی خودم با پدرم انداخت، وقتی در اوج نوجوانی فهمیدم حالا پدرم آنقدرها که فکر می‌کنم اسطوره و عجیب و غریب نیست، هر چند حالا بعد از گذشت سی‌امین سال زندگی‌ام شخصیت قهرمانی پدرم با فراز و فرودهایش دوباره در قلبم شکل گرفته و باز هم برایم قهرمان است حالا نه به اندازه‌ی کودکی اما هست... دوست داشتم ویلی هم برای بیف دوباره به اوج برگردد.
سوم) نگاه بیف نسبت به خودش دیوانه‌ام کرده بود، اینکه حالا فهمیده بود هیچ نیست و در هیچ گرفتار است، نمی‌دانم شاید فلاسفه بیشتر درک کنند اما هیچ انگاریِ خود توسط بیف کم مانده بود به گریه‌ام بیاندازد. گریه برای آنکه این هیچ عجیب گریبان بشر را گرفته است.
چهارم) فکر می‌کنم جای خالی ماوراء الطبیعه، موجود فرازمینی، معبود، خدا، یا هر چیزی که بخواهیم اسمش را بگذاریم لابه‌لای کلمات عجیب خالی بود،فکر کنیم، درست آن نقطه‌ی طلایی که بیف می‌فهمد هیچ است و هیچ؛ متصل شود به موجودی بی انتها و حتی ویلی شاید اگر او هم به آن نقطه‌ی بی انتها وصل می‌شد و  حتی همه‌ی جهان اگر وصل می‌شد
پس از آن همه هیچی و پوچی شاید جایی باشد که بتواند این بشر را به اوج برساند. شاید آن نقطه‌ی کمال الانقطاع همین جایی باشد که ویلی و بیف رسیده بودند و حیف که در کمال الانقطاع به آن «الیک» که باید، وصل نشدند...

* إِلهي هَب لي کمالَ الإِنقِطاعِ إِليک*