من با این کتاب چقدر عاشق نامه‌نگاری شدم:). چقدر عاشقانه بود و چقدر میشد معجزه‌ ادبیات رو درونش دید. قلم داستایوفسکی خیلی فوق العاده بود.
      

        خودم را در دیگری می کُشم تا آزاد شوم



نمایشنامه ی جالبی بود، اما خیلی پنهان بود در نوع روایت و باید
 موشکافی میشد
. عجیب بود و نیاز به تفکر داشت
درون مایه ی این نمایشنامه بر  اساس احساس گناه وجودی در 
 ناخودگاهه که  می تونه در طول زمان فاجعه به بار بیاره 
و روح انسان رو تحلیل ببره تا جایی که عواطف انسانی از بین بره
خشمی که نمیشه تاب اورد و اونو به دیگری میدیم تا جای ما شکنجه بشه‌

      

        این روزا بیشتر تو واقعیت زندگی میکنم و حس جالبی به فضای مجازی ندارم...
این چند وقت اخیر چندتا کتاب شروع کردم و چندتا هم تمام کردم که انصافا گزینه های خوبی بودن و راضیم

این کتاب هم خیلیی زیاد دوست داشتم
تعداد صفحات کمی داشت اما جدا منو غرق خودش کرد و اطلاعات خیلی زیادی بهم داد 
پر از نکات و حقایق آموزنده!
البته این ها برام فعلا داده هستند و نه حقایق
بنظر من حقایق درون هر آدم متفاوته!
بشدت این کتاب کم حجم و آموزنده رو پیشنهاد میکنم🌱
      

        کتاب خوندن بهترین ساز و کار دفاعی در برابر زندگیه:))
.
.
.
این نمایشنامه رو  تو وضعیت  کسالت باری خوندم
 در عرض کمتر از نیم ساعت 
جالب بود و شخصیت یرما منو یاد خودم می انداخت
البته آخرش یه کار عجیب کرد که منو واقعا شوکه کرد‌‌
اما اون شخصیت آزادش که میل به خلق کردن داشت و آرزوها و امیال های زیادی داشت میون این همه آدم که افسون شده بودنند توسط عرف و قانون برام تحسین بر انگیز بود.

      

        یکی از قشنگین ترین و احساسی ترین نمایشنامه هایی که خوندم:)
یکم این روزا کم حرفی بهم حجوم اورده
امیدوارم درمورد کتابای بعدی بیشتر حرف بزنم
چون خیلی حرفا برای گفتن دارم...
      

        در برابر وسوسه ی تمام کردن این کتاب نتونستم مقاومت کنم و اونو یه سر خوندم.
من چقدر غرق زیبایی های غم انگیز این نمایشنامه شدم و چقدر مانند ارواح نامرئی بین شخصیت ها عبور میکردم و به چشمان اون ها عمیق زل میزدم.
امان از سرنوشت ما آدم های  مضطرب برای رسیدن به سراب محبوبیت و مالکیت
مرگ فروشنده روایتی بود از دوندگی آدمای ترسیده
آدمایی که تمام عمر دویده اند و نرسیده اند...


      

         تجربه ی جالبی بود.داشتم به فکر می کردم که آخرین نفرین زندگی شاید فراموشی خودت باشه. سردرگمی در جهانی که خودتو درونش گم کردی...
فکر نمی کردم در ابتدا روند داستان اینجوری پیش بره
اما از روندش راضی بودم
هرچقدر رو به جلو می رفتم انگار داشتم غلت می خوردم در سردرگمی ذهن شخصیت اول داستان و این قشنگی تجربه ی این کتاب بود...
"خاطرات یک آدم کش"
      

        اولین تجربه ی من از قلم هاروکی موراکامی بود‌
من سبکشو دوست داشتم و ازش بسیار لذت بردم
داستان در مورد دوتا دوست عجیبه که مدام همدیگر رو تو یه بار قدیمی ملاقات میکنند و در مورد مسائل مختلف باهم صحبت می کنند. داستان حول محور روزمرگی ها ،آدم ها و روابط نه چندان پایدار عاطفی می چرخه. نمی تونم بگم شاهکار بود فقط برام دلنشین بود :)
      

        من چقدر دارم از خوندن این نمایشنامه لذت می برم و بابت اینکه اینقدر دیر شروع به خوندنش کردم ناراحتم....


زندگی اونقدرهاهم بد و کرخت نبود!
      

        یکی از بهترین و تاثیرگذار ترین کتابایی بود که در سبک اجتماعی  سیاسی خوندم
واقعا حالت عصیان و طغیان رو درون شخصیت اصلی این داستان با تک تک جملات و توصیفاتش دیدم
و در صفحات آخر و اون کلمات جادویی که در مورد حکومت و در حالت مرگ و زندگی به قاضی میگه
#پیشنهاد_میکنم
      

        بار هستی تموم شد، اما هنوز سنگینشو روی دوشم حس می کنم. من به شخصه عاشقش شدم و با اون تماما زندگی کردم. نویسنده جوری شخصیت ها رو توصیف می کرد که ما به عنوان مخاطب می تونستیم  خودمونو در تمام شخصیت های داستان ببینیم. انگار نویسنده با بی رحمی آینه به دست گرفته بود تا واقعیت زندگی و عمیق تنهایی عظیم بشر رو به رخ بکشه.
تجربه ی لذت بخش و ناامید کننده ایی بود:)
      

        یکی از بهترین  کتاب های روانشناسی در حوزه اضطراب بود که خوندم. این کتاب باعث میشه رابطه ی فرد با اضطراب های هر روزه اش عوض بشه.
 این کتاب قدم به قدم باعث تغییر نگرش نسبت به اضطراب و استرس میشه.
جالبی این کتاب در اینه که سعی نداره  به مخاطب فشار بیاره که چیزی رو عوض کنه که در حیطه عملش نیست  برعکس میخواد با بهوشیاری این طرز فکر رو به وجود بیاره که اشکالی نداره بترسی و مضطرب باشی
این یه پاسخ طبیعی به جهانه
تو باید سعی کنی دلسوزانه به چشم های مضطرب درونت نگاه کنی تا آروم بگیره...
محور این کتاب بر اساس تمرین های گام به گام بهوشیاریه که میتونه برای علاقمندان جالب و جذاب باشه.😊
      

        تجربه جالبی بود از وقت گذاشتن بابتش پشیمون نیستم اما خودم هم برای ادامه ندادن داستان های بعدیش سرزنش نمی کنم. برای من تنهایی یکی از سه گانه ها کافی بود:)
قلم پل آستر منو راضی میکرد اون چیزی بود که میخواستم و دغدغه های نویسنده منزوی و شکست خورده که به صورت اتفاقی تبدیل به یک کارآگاه میشه برام مملوس و دلنشین بود

این اولین یادداشت من توی این برنامست
و امیدوارم بتونم دوباره بنویسم...